TARDE
DE DOMINGO
Estou a ver o partido de fútbol do canal plus no
Lolita, un bar de estrada, nun pobo de estrada. Hai tres parellas de paso con
rapaces pequenos, bebendo un río dourado de cervexa; mentres os infantes comen
patacas fritidas a eito, rifan e xogan con crebacabezas manuais esféricos.
Eu e máis o arxentino fumamos tabaco rubio, bebemos
cervexa e aburrímonos de ver como o Barcelona e o Betis andan dun lado para
outro coa pelota.O de sempre, aquí como non che guste o fútbol estas perdido.
O aburrimento dos domingos á tarde fainos beber
cervexas sen tino. Esforzámonos por emocionarnos ,cada vez que se mete un gol,
coma nos vellos tempos ,pero nada , o fútbol tamén cansa. E veña tabaco e veña
cervexas: a especial de estrela de Galicia e as de importación: alamanas e
Mexicanas.A mesa diante de rematar o mach é un bosque de vidros baldeirados.
Os máis vellos xogan partidas ao dominó e petan nas
fichas con aleivosía, discuten as xogadas e os que miran fican calados como se
miraran por mirar.Creo que os que estamos no Lolita, estámolo por facer algo de
mundo e sociedade, que aquí a cousa tampouco da para máis e iso que se está ben
e todo, pero claro falamos dun domingo á tarde de febreiro frío.Aquí sabémonos
de memoria uns a outros, hai pouco marxe de manobra e a verdade non temos moito
de que estar contentos.
Os tempos son novos e pese ao indubidable avance nós
andamos distraídos e cansos de traballar.
Hilario o xefe do Lolita, baralla nas fichas na mesa
de dominó . Lolita mórdese os beizos e mira o fútbol con desidia acumulada. A
camareira eficiente sirve consumicións, cobra, limpa.....no intermedio do
fútbol televisado chega Emiliano , vén de Pasarón de ver perder unha vez máis
ao Pontevedra , pero vale, todo se ha de curar cunha cunca de branco e unha
tapa de callos.
Os que están de paso cos infantes, levantan o
campamento e vanse para os coches que teñen no aparcadoiro, serán de Pontevedra
ou de Vigo, mañá é día de curro, para nós inclusive.O arxentino conforme di
pasará todo o luns colocando azulexo nunha obra na avda. das Camelias de
Vigo;eu mañá non penso pegar golpe, de vez en cando hai que facer festa por
conta propia e ociar impunemente, que isto téñollo oído ao escritor da Porriña
que escribiu un:”Manual de non facer ren “, aínda que despois tamén ,ás veces,
defende no traballo á morte, será que non percibo ben os mensaxes e non quero
entrampallar as cousas que a min cáeme ben o tipiño.
O que é hoxe ,por dentro e sen que se saiba, estou
contento e é que teño ,mexillón novo, citado no pavillón de deportes, enriba
das colchonetas da ximnasia: trátase dunha quince aneira, bastante Lolita, de
Acivro filla dun mestre do colexio.
Eu teño ,na actualidade, corenta anos e son viaxante
de lencería feminina. Así coma quen non quere a cousa ,levo catado e estreado
uns cantos mexillóns pechadiños, penso eu que
polo morbo e a fama que me dá a profesión; que me permite entre outras
cousas comer e ademais porque me conservo ben, que só fumo e bebo os domingos á
hora do partido, por ser coma todos e tal.
Pago o consumido, despídome do arxentino ata o domingo
que vén e arranco na Suzuki de cincocentos centímetros cúbicos.Cando chego ás
inmediacións do pavillón, xa está alí Evita agachada detrás dos buxos. Está
tola por min, na casa pensan que está coas outras amigas en Caldas de Reis e
que despois ,a iso das doce da noite, xa virá no taxi de Laureano coma de
costume.Antes chameille quince aneira, para expresarme, pero xa ten dezasete
anos, estrear estreina con dezaseis anos recen cumpridos.Agora xa hai logo un
par de anos, despois do fútbol do canal plus, todos os domingos enriba das
colchonetas, sobre as que colocamos unhas mantas limpas, mantemos unhas
satisfactorias e clandestinas relacións, pasando a raia con delirio e todo iso.
Teño que dicir, que eu estou casado e que teño unha
filla de quince anos amiga de Evita.Á filla do mestre de Acivro, aínda que
pareza mentira, tamén lle gusta toda esta clandestinidade de pasar a raia. Ás
veces seméllame que estou enriba da miña filla e quéntome máis aínda, ela dime
que imaxina que o fai co pai.Somos dous morbosos medio tolos que non sei como
resistimos e andamos soltos. Mándolle dous ou tres seguidos, fártoa , estrago
nela sen perdón de deus, que despois non vai haber quen a queira para sentar
cachola e fundar familia, pero de momento a verdade é que me pode e como seica
que lle gusto con loucura non lle perdoo e insisto. Isto non pode ser, debemos
deixar de vernos, dígolle ás veces cando me pode a conciencia , pero ela non
quere cortar. Esta rapaza está mal e eu tamén estou mal. Hoxe fíxenlle ver que
si seguimos así vamos acabar mal os dous e biqueina na fronte e chameille filla
e acabouse que isto non pode ser.....mañá, pensándoo mellor, vou ir ao traballo
¡a ver si ademais de ser un saído, me converto nun palanquín.....!
Ningún comentario:
Publicar un comentario