TÍTULO:POLA LÚA NADABA UN PEIXE.
A auga dorme unha hora
e o mar branco dorme cen.
( Federico García Lorca.)
1
SACRIFICIO
Subido no alto do patíbulo azul celeste
con escudos heráldicos de pedra
o funcionario de prisións co pelo
cheo de caracois cos cornos ao sol
cicha chorros de seme quente
polo seu enorme pene duro e brillante.
Abaixo, na gran explanada de cemento
con parches de alcatrán
a xente chea de odio grita incoherencias
por riba das pancartas
escritas coa sangue de inocentes nenos
sacrificados ao amañecer
por expertos carniceiros
con bigotes pintados co betume
das botas dos xenerais de brigada
condecorados polo rei
o día da pascua militar
que todos os anos sen falta
se celebra entre os loureiros
da cara oculta da lúa chea.
Un correo
que parece un vello mono
escapado dun zoolóxico cheo de suor
entrégalle un pergameo de pel de cabra curada
ao funcionario de prisións;
o cabalo negro que montaba, estourado,
acaba de caer fulminado entre a multitude.
O funcionario
cos ollos sobordados de bágoas
entre risas homosexuais
cun micrófono
para cantar panxoliñas polo nadal
na man dereita
estalle a comunicar ao xentío
que hai que seguir matando xente.
Porque así o queren e ditan
os poderosos de arriba;
ordes son ordes
e empeza a chamar polos condenados:
Torres Martínez, Manuel ;García González, Paula;
Gómez Caldas, Rafael; Castro Rivas, Eva....
Os nomeados van subindo ao patíbulo
por rigoroso orde de chamada.
Os que acatan a orde de morte
e non escuman pola boca
nin gritan cheos de pánico
son agasallados polos tres verdugos
vestidos de negro e coas cabezas tapadas
cun anaco de rosca pascual
e unha copiña de viño doce
e despois aínda lles colocan cerimoniosos
unha coroa de loureiro
da cara oculta de lúa chea
nas súas cabezas
que pronto rodarán polo chan
a golpe de certeiros machados afiados.
Os desobedientes son perseguidos
por grandes cans e cadelas de ouro
ata que non poden dar un paso máis
e logo coas súas linguas fóra da boca
coma garabatas encarnadas
son conducidos por soldados
das forzas especiais
a patadas por onde cadre
ata o lugar do seu necesario sacrificio.
Alí primeiro quítanlles os ollos
cunha culler de prata
e despois rachéanlles as concas
con chumbo fundido
a continuación sácanlles dilixentes
o palpitante corazón en vivo
e os grandes cans e cadelas de ouro
pápanllo dándolle ao rabo con alegría.
A multitude de explanada aplaude
como si estivese vitoreando
nun estadio de fútbol ateigado
un gol importantísimo
na final da liga de campións.
Aínda así o olor do aire delata
que todos ou a maior parte dos presentes
fíxose caca e pis por si.
Agora o funcionario de prisións
cos pelo cheo de caracois cos cornos ao sol
feliz polo deber cumprido
para tratar de facer rir un pouco á xente asustada
pinta a face toda de vermello
mollando as mans nos coágulos de sangue
que hai palpitando polo chan do patíbulo.
Os tres verdugos cansados de tanto matar
séntanse nos troncos de carballo
de pousar o pescozo os cadáveres
e fuman tranquilamente tabaco de boa calidade.
A xente co medo nos ollos acendidos
entre un olor forte e pestilente
que marea os cerebros dos xenerais de brigada
a saltiños empeza a dispersarse
ata mañá coas luces do alba
non haberá necesidade de máis mortos
para homenaxear como se debe
aos sagrados deuses do gran capital.
De momento seguen vivos e enteiros.
Mañá haberá unha nova lista de sacrificio
escrita en pergameos de pel de cabra curada
coa sangue de recen nacidos
¡Mañá queda moi lonxe aínda.....!
2
MAIO VARREDURA DE PERAS PEQUENAS POR MAMA
Os fantasmais obreiros
que traballan a xornada partida
na cara oculta da lúa chea
beben toneladas de cervexas mexicanas e holandesas
acobadados coma xigantescos ervellos de plantación ecolóxica
sobre mesas de billar de veludo laranxa
encol das que lentos se desprazan caracois desafiuzados
con densos macro letreiros amarelos
nos que se pode ler o futuro fusilado dos patos á laranxa.
Na face engurrada dos obreiros
hai unha donicela cantando a Traviata
e os números da lotaría diaria
que saben de memoria rota
os tristes pero engravatados operarios dos bancos
acabados de pintar coa sangue
das pobres mulleres maltratadas, mortas e desesperadas.
Mentres tanto nunha esquina doída do aire
un mono coa cara pintada de azul ceo
le en voz alta entusiasmado
os odiosos nomes dos que cada fin de mes
teñen os petos furados e cheos de arañeiras
e non poden bailar os febrís sábados
nas discotecas embriagadas
ao son dos pincha discos alienados
postos de cocaína e outras substancias edificantes.
Na capital da nación española
acaba de espertar o fiscal xeral do estado
na súa cama infestada de víboras, serpes e donicelas
o primeiro que fai coma cada xornada
e pasarse o fío dental pola equipaxe testicular
coa inestimable axuda dun avogado do estado anal
despois, tras poñerse en sintonía coma emisoras de radio esperanza
chaman urxidos ao director xeral de facenda pública
para que avise axiña ao ministro de economía e lle diga
que a maioría da xente descalza
anda paseando crocodilos e iguanas polas rúas sucias
lévanos atados con laciños de seda
deses de cinguir os cabelos das nenas de vidro.
Nunha rúa chea de tendas de última moda
unha muller encinta ten a vista cansada
de tanto mirar para os bravos obreiros
da cara oculta da lúa chea
e se cadra está disposta a parir un dinosauro verde
polas propias ventás da nariz
con tal que lle permitan cantar en arameo
unha canción de berce para breves nenos salgados.
E todo isto en definitiva vén sendo unha momia conxelada
de cando a gran mamá Amelia traballadora e dilixente
planeaba unha necesaria varredura de peras pequenas
estragadas pola furia de maio tolo con cara de moinante.....
3
DISTOCIA
Os montes altos coma edificios de mil millóns de euros
xa estaban aí cheos de misterio,xa estaban aí os montes
eses montes amigos que fuman en pipa de cerdeira
e quedan absortos mirando paro o voo enorme
dos paxaros manchados de barro que din o meu nome
que o gritan polo val de Cristal adiante
para que as formigas con palas e carretillas traballen arreo
para que as avellas con gafas de sol non descansen
para que todo vaia sendo explicado polas herbas medradas
que come o meu can na súa farmacia de foxos.
Unha tarde de maio é unha tarde de maio
e non ten porque ser outra cousa agora mesmo
os montes non están quietos e os cabalos bailan
aquí todo está vestido de verde luxurioso
e non hai outra color que eu poida imaxinar mellor
para semellante explosión de Venus espidas
subindo polas ventás pechadas como alpinistas
sorprendidos por un terremoto brutal no Nepal.
Os montes, os montes fumando en pipa
grandes, altos coma edificios vexetais de mil millóns de euros
están a parir con dificultade un conto de fadas
nesta tarde enorme que non quero falar por teléfono
e broto simpático a outra dimensión da fantasía
coma un secreto astronauta aterrado nunha rosa con espiñas.
4
TARDE DE DOMINGO
Por todos os lados deste estraño planeta hai autos
televisións, semáforos, teléfonos, ordenadores, alcatrán
cemento, por todos os lados, sen descanso.....
Morremos a cada intre porque ninguén entende ren do importante
segundo a actual filosofía sobre asunto do non ser.
Aquí se levanta unha civilización avanzada
capaz de voar e comunicarse polo aire.
Aquí está latente a gran nación europea.
Aquí, aquí avanza o tedio estúpido
como un fantasma entre o sexo das mulleres.
Aquí o cerebro estatístico gobernando na calma obrigada
gobernando na lingua vella dos poetas apestados.
Por todos os lados deste estraño planeta hai conflitos
mortes, enfermidades, inxustizas, presa
velocidade, por todos os lados sen descanso.....
Estou acabando o domingo conmovido polos resultados do fútbol
a vida plana de por aquí, aquí, teno todo controlado
todos se aburren de estar tan,tan estudados
que agora ata as andoriñas cando regresan de África
se non teñen internet nos arames onde pousan
gardan quenda e fan ringleira detrás das ventás burocráticas
para sacar os oportunos permisos e poder facer o niño
de sempre nos vellos alpendres da aldea.
Aquí,aquí morrendo a cada intre coa bandeira melancólica
instalada nos gallardetes dos impactantes coches oficiais.....
5
TRANSO ETÍLICO
¡Escoitádeme todos!, ¡atentos a min!
estades moi enganados se pensades que todo vai ben.
Aquí, seino grazas aos meus alcances divinatorios, vaise armar unha
de prognóstico;os pobres non aguantan máis miseria
e os ricos xa non saben onde roubar e peléxanse
entre eles coma lobos rabiosos; ¡atentos ao meu parlamento!
¡escoitádeme todos!, estades moi enganadiños
isto vai estoupar todo da noite para o día
coma unha bomba de palenque dunha romaría
os avións de combate vano arrasar todo, todo a eito
non vai quedar pedra sobre pedra, nin tellado ergueito
e ides comer pan da landras e bistés de ratas; xa veredes
como non me engano, sei do que falo, ¡morredes de medo!
ha,ha,ha,ha,ha,ha,ha,ha,ha, rise con risa estentórea e histérica
ao tempo que bate nun vello bombo de animar ao Pontevedra.
Bon,bon,bon,bon,bon,bon,bon,bon,bon,bon
a guerra que vén vaivos quitar os fumes que tedes algúns
xa veredes vós como vos vai oler o corredor da raíña
ta,ta,ta,ratatata,ratatata,ta,ta,ta,bon,bon,bon, pum,pum,pum
ídeslle ver o cu á curuxa en moi pouco, pouco tempo.
Seino grazas aos meus alcances divinatorios secretos
a mellor dieta contra a obesidade: ¡guerra,guerra,guerra.....!
María Cristina debaixo do carballo, cabo de fonte pouca
en pleno transo etílico, minguando ao gollete nunha botella
de coñac,fala dun futuro terrorífico; María Cristina de vez en cando
ponse apocalíptica e xa ninguén lle fai ningún caso
bebe coma unha esponxa e despois: Ha,ha,ha,ha,ha
bon,bon,bon,bon,bon, ratatata,ratatata,ta,ta,ta,ta,ta
María Cristina a pobre, xa vai por la quinta guerra mundial.....
6
ORACIÓN
Neste día que se apaga para sempre no infinito
coma unha fogueira de lágrimas e adeuses
neste día irrepetible que morre coa lingua fora
co sol sangrando por detrás do horizonte
neste día rogo pola miña fráxil vida
pola dos meus seres queridos e amigos
por todos os que sofren escuras inxustizas
rogo polos meus ollos, oídos e corazón
pola miña cabeza, polo meu corpo enteiro rogo.
Neste día que se apaga para sempre no infinito
rogo por todos os días que me quedan por vivir
para que a sabia natureza e a vida en sociedade
sexan xenerosas comigo e me coiden
rogo,rogo,rogo e non me canso de rogar
por unha sinxela boa morte chegado o día
de xeonllos sobre a codia da nai Terra
volvo a ser aquel neno inocente que fun
e rogo para afastar a cruel enfermidade
para ser feliz, positivo,valente, auténtico.
Neste día que se apaga para sempre no infinito
coma unha fogueira de lágrimas e adeuses
rogo por todo o que un home consciente ten que rogar
mentres agarda ser escoitado cheo de humilde piedade.
7
SON AS CATORCE TRINTA HORAS DUNHA XORNADA RUTINEIRA
o madrileño edificio do mercado bolsista
cicha sangue vermella, suor e bágoas
por debaixo das portas e polas físgoas das ventás.
O parqué ateigado de cadáveres esnaquizados
é unha páxina escapada do inferno de Dante.
Os sumos sacerdotes do gran capital, exhaustos
que manteñen o sexo húmido de pura avaricia
compran e venden, sen descanso, dende primeira hora
agora que se vai pechar o mercado de valores
desátase un frenesí tolo, bárbaro e desapiadado, final.
Polas veas dos negociadores flúen combustibles fósiles
cemento, pirulas farmacéuticas, queroseno de avións
o sangue sóbelles xa por riba dos xeonllos
van chegando máis cadáveres de traballadores rotos
son corpos explotados, como se lle meteran pólvora dentro.
As garabatas cheas de sangue dos sumos sacerdotes, parecen
espadas mornas pingando na area dunha praza de touros.
O sistema é implacable, os mortos nin se contan
unha gran escavadora vainos amoreando nun monte anónimo
despois plantaranlles lume e aventarán as cinzas
para facerlles de abono ás futuras papoulas
que as delicadas mans das esposas e fillas dos negociadores
en vistosos floreiros domésticos, con esmero, colocarán.
8
OS DIRIXENTES
A cidade dos dirixentes é autónoma e basease nos bancos de tempo
está afastada das cidades da xente común
todo está cavilado nela para a democracia máis pura.
Para unha poboación de cincuenta millóns de habitantes
a cidade dos dirixentes conta con trescentos mil seres.
Por rigoroso orde alfabético os dirixentes
van ocupando os seus postos no país segundo as necesidades.
Dez anos de mando, deixan paso a outros dez de cese
así ata os oitenta anos de idade biolóxica dende os trinta.
Están previstas táboas correctoras para falecementos,incapacidade e enfermidade.
Á condición inicial de dirixente acédese por sorteo público
despois esta alta dignidade convertese en hereditaria.
A condición de dirixente non é renunciable en ningún caso
agás o que digan as táboas correctoras con respecto ao mando real.
A cidade dos dirixentes é autónoma e descoñece a propiedade privada.
Todos os servizos propios dunha comunidade humana
ensinanza,medicina, xustiza, policía, medios de comunicación etc.
e todo canto se necesita para o desenvolvementos da vida diaria
son prestados polos propios dirixentes libres de mando.
Os dirixentes viven nunha democracia pura e científica
que entenden como unha espiritual relixión laica.
Ser dirixente é ser filósofo, sabio, prudente, sensible.
Ser dirixente recorda moi pouco aos vellos políticos elixidos nas furnas.
O abastecemento de alimentos, materias primas e enerxía
provirá proporcionalmente das cidades e o territorio que dirixen.
9
CANTANDO
Se puidese ser un ceibo paxaro
se o puidese ser con só cavilalo
estaría toda esta tarde de puro xuño
no medio da fresca follaxe da árbore
que hai preto da ventá do teu cuarto
para ver como inventas modas diante do espello
como te apertas os grans da face
como soñas con príncipes azuis
como xogas a colocar o cabelo de mil maneiras.
Se puidese ser un ceibo paxaro
explicaríache cantando porque che ferve a carne
porque che anda á velocidade da luz o sangue.
Se puidese ser un ceibo paxaro
estaría sempre cabo da túa ventá cantando.....
10
BUSCO SEMPRE, CÁNSOME, FASTÍOME, PERO BUSCO
insisto, continúo, trato de alcanzarme
son un depredador de sensacións e harmonías
porque non me rindo nunca e busco nas letras
é un xogo máis, dentro do xogo enorme da vida.
Só alcanzo a pensar cando escribo, pensar
buscar, romper o mármore do silencio
para ser eu mesmo e axudar a criar paz
paz e beleza.Aquí estou, insaciable, depredador.
Aquí diante dunha posta de sol máis
que non vexo de cheo pero intúo pola luz laranxa
que esculco de esguello pola ventá da cociña.
Aquí buscando unha agulla nun palleiro
sacándolle brillo aos zapatos do imposible.
Aquí farto de cavilar tamén en fendas femias
auténticas partes do universo que insisten na vida
como eu insisto na miña busca
por pensar, por crear paz, harmonía e beleza.
11
COMO QUE NON HAI NINGÚN DEUS NO UNIVERSO
cero, nada, pura evolución adaptativa ao medio
que eu sei o que hai nesta sociedade: ¡zuuummm!
hai montada unha algarabía desapiadada
un frío televisado, radiado, telefonado
un frío posto en letras marcadas
un frío conxelado, ártico, cementoso
un frío, frío, moi frío, polar, un frío brutal
que se mete nos pobres ósos da xente de abaixo
para que se equivoquen, e se equivoquen
ata que explotan coma bombas desesperadas.
Pobre dos enfermos, dos vellos, dos nenos
pobre dos desgraciados, dos perdedores, dos vencidos.
Como que non hai ningún Deus no universo
que eu sei o que hai nesta sociedade: ¡zuuummm!
hai unha cruel loita pola existencia
a todos os niveis da medieval pirámide social
que todo se confunde nun ruído xordo
que non ten ningún sentido transcendente
máis co sentido de ser así as cousas aquí e vale.
12
SAÚDOTE CONSTERNADO INDIXENTE DAS RÚAS DA CIDADE
dóeme o peito ao verte así de perdido
es un invisible anónimo que eu inzo do chan
para que te vexan nas súas habitacións quentes
esa chusma medrada que non te quere vivo.
Estás aí co teu cartel mal escrito pedindo euros
pides ata o prezo do boleto do bus
para asistir ao enterro dun familiar.
Vales un ser humano con todos os dereitos
pisado polo vicio, a competencia, a desilusión
es una magoada vítima da vórtice
da presa, dos carteis publicitarios, dos medios de comunicación.
Saúdote, bícote, abrázote, deixo que me contes
malvives máis alá de todo o que importa
es un naufraxio de acordeóns que tocan de seu
ao son rabioso dunha tempestade de caras lavadas.
Irrecuperable,enfermo,díscolo, rebelde
peor alimentado cas feras dos zoolóxicos
sen o cariño de ninguén, perigoso, terminal
chanta na man farisea que che da de comer
morde,rabuña,berra, rebélate
trata de quererte, non deixes que poidan contigo
toda esa xente ben en busca de sensacións fortes
nunha botella de auga mineral ou de colonia.
Saúdote consternado indixente das rúas da cidade
non te preocupes, están convertendo o axudarche
nun negocio de bos sentimentos admirables
que pronto cotizará en bolsa e ti así de roto irmán.....
13
O ESTADO MONSTRUOSO PODE CON TODO A EITO
cada día, cada hora, cada minuto, o estado vive
para controlalo todo etiqueta a etiqueta
o gran irmán ten os ollos abertos
investiga, fiscaliza, persigue, rexistra, oprime
cada vez con medios máis potentes
cada vez máis e máis no interior da xente.
O soño do Todo e saber de memoria o territorio
cada vez máis a fondo, cada vez máis forte
o gran monstro alimenta os seus tentáculos
de todo canto hai na vida e na morte.
Un sistema infalible, aceirado, brutal
consegue que os escravos libres obedezan
por motivos escritos no aire e na pel
todos lle serven e se lle renden agradecidos
o estado monstruoso é a medida de todas as cousas
sen el todo anda sen goberno e torcido
rebelarse contra o seu aparato é tallar en nube
primeiro o estado e despois a primavera.
14
¿TAMÉN SOMOS O QUE CALAMOS?
Si, tamén somos o que calamos
todos estamos feitos de noite e aurora
o silencio era unha disciplina dos frades exipcios
o silencio ás veces composto de prudencia
ten un edificio de aceiro e cristal en Madrid
e outro máis pequeno en Santiago de Compostela.
Sabemos da forza das palabras
as palabras son máis importantes cos escritores
moito, moito máis importantes cos reis
as palabras son un vento furacanado
que te pode facer voar de aquí a Washington D.F.
por iso detrás dalgunhas palabras hai tanto silencio.
Silencio con razóns de estado na cabeza
silencio sabio que cala preñado
silencio que non ten que ver con asustado.
¿Tamén somos o que calamos?
Si, tamén somos o que calamos
por iso non cambiamos de peiteado
e se vemos unha praza pública con pombas
sentamos nun banco branco ao sol queimado
e non discutimos a paz que nós deixa estar.
O silencio ten edificios moi, moi grandes
e as palabras que van saíndo
crúzanse coas que van entrando e tal e cal...
15
INQUEDO COMA UN LABORIOSO ENXAME
teño que sufrir o paso do tempo lesiónante
coma calquera fillo de veciño destemido
non hai máis cera ca que arde
e aquí e en calquera parte os dentes son feros
unha ansiedade motorizada magóame
non alcanzo empresas de risa
nin son feliz desmontando un xoguete
cústame traballo manter o pensamento feliz
e non facer ren estrágame por dentro.
Fundo unha asociación denominada: Xenerosidade e Axuda
e procuro o ben para as persoas
o tempo agora é moito máis amable
porque agacha no seu interior solidariedade.
Todos debemos sentirnos útiles, positivos
entón é cando o tempo te agarima
e se o tempo te agarima estás salvado.
Estás salvado, es un home novo que sorrí.
Xenerosidade e Axuda é unha asociación benéfica
sen ánimo de lucro, unha bendición
nestes tempos tan rachadores e competitivos.
Inquedo coma un laborioso enxame
son un estudoso dos dereitos humanos.
16
COMPADRE NON PODO MÁIS
non dou máis de min, estou esgotado
e aínda así non me chegan as horas do día para traballar
dicíame baixando a cabeza avergoñado.
Con muller e dous fillos que sacar a diante
non vou poder pagar as últimas letras da vivenda.
Traballaba sábados e domingos servindo vodas, bautizos e comuñóns
o resto da semana era mecánico nun concesionario de vehículos de alta gama.
As contas non dan, os cartos que gano non chegan
vannos botar á rúa e vánsenos quedar cos cartos xa pagados da hipoteca.
Estaba a punto de chorar coma un rapaz pequeno.
¿ Tes un seguro de vida ao teu nome , non? pregunteille
teño respondeume. ¿Por que o dis? preguntoume inquedo
por nada, por nada, respondín moi roto por dentro.
Despois xa quedamos mudos, fríos, estarrecidos
estábamos mirándonos aos ollos coa fixeza acesa dos desesperados
cando, sen remedio,comezaron a rodar as bagoas coma ríos tolos
polos nosos malditos ollos asustados de homes vencidos
soou nos beizos del a nai de todas as preguntas:
¿En que espantoso mundo estamos metidos?
non lle respondín ren e botando a andar
deixeino só para non seguir véndonos tan, tan deshumanizados.
17
SABER PERDER, SABER PERDER
morder o po con alegría
ser un ser de prata que non mata
andar polo tempo adiante
cunha cara de bendito que corta
vivir coa esperanza de ser feliz
cando teñan teléfono móbil as plantas.
Saber perder, saber perder
despreocuparse despois de tanta mágoa
andar por ser e estar no mundo
tendo por teito as estrelas
e por chan o camiño das incógnitas.
Hai que aprender a lección
enterrar todo o odio nun cemiterio nuclear
acariñar a auga das fontes do monte
deixar que todo se vaia consumando
sen ese medo horrible que todo o rompe.
Saber perder, saber perder
para gañar, gañar por goleada.
18
HAI QUE VIVIR O QUE TOCA
ninguén pode colgar a pel no armario
e baixar de si mesmo coma quen descende dun autobús
non hai máis remedio que seguir turrando
ao mellor todo é como non é pero de momento
tes que ir protexendo a chama da túa vela
e deixar que rompan as ondas do océano vital.
Sen poder, nin fortuna es carne de canón
nesta feira consistente na vantaxe e a risa
dan gañas de non sei de que, pero non
hai que seguir desangrándose diante do dedo incorrupto
desta sociedade conmovida polo ouro.
Hai que vivir o que toca
ninguén vai sacar a conta nunca
dos teus valores positivos e comportamento ético
non, aquí o que importa, ten un só sitio
os números positivos dos sagrados bancos
esta relixión vai deso, de comprar e vender
o pai noso da oferta a santa maría da demanda
Deus aquí ten a cara dun lingote de ouro
a xente sábeo por iso corre coa lingua fóra
por iso festexa con champan os números da lotaría cada Nadal.
19
BABA DE CARACOL
Hai xente xove dun amaneiramento delictivo
falan de radicais libres, antioxidantes
tránsito intestinal cunha asepsia vomitiva
xente así de edulcorada podrece a sociedade
debería reeducarse no traballo físico
por exemplo plantando patacas na Limia.
Non se pode chamar un Jessica por exemplo
e andar pola vida cunha suficiencia dietética
sen toma de terra ningunha, sen raíces
abordo dunha xerga modal empachosa
que pide vara, tralla e estaca por onde caia.
¿Como se pode estar educando tan mal?
¿ De que planeta é esta insulsa xentalla?
Hai ferve sangues atobados en reviravoltas
de celme clasista volátil marfallada
que che cospen nas entretelas cada vez que vocalizan.
Xente cansada, sen ritmo, apiosos
entre copos de avena e sementes de liño
que negan a leite enteira e só falan de quilocalorías
auga mineral, leituga e menta poleo.
