luns, 18 de setembro de 2023

A vida é literatura: Volume III: No ventre do labirinto por R.S. Lago. Editorial Autografía S.L. Barcelona.

 

                                                            
Editorial Autografía 
                                    

Trátase en honra á verdade de catro noveliñas curtas: 1.- Historias de H., 2.- Manual de non facer ren., 3.-Antiga ferraxería Maquieira., e 4.- Tantrum; reunidas baixo un título común certamente significativo.

Ben seguro que, as catro noveliñas, teñen varias notas coincidentes: A).-Ser obriñas curtas. B).- Ter algún ou algúns personaxes en común, e C).- Sobre todo desenrolarse no seo dun territorio rural para entendidos e coñecedores do medio. Desta última nota xurde obxectivamente e sen gran barullo a inspiración final do título adoptado para o conxunto da obra. A Galicia rural, é en ocasións un labirinto, un dédalo, próximo ao caos e a confusión, con toques de anarquía e humor que a fan habitable.

A teoría novelesca da que xorden, tamén é confluente ás catro noveliñas, e pretende sobre todo amosar o latido libre, pero seguramente sen gran proxección futura, de moitos dos máxicos personaxes que as poboan. Xente de velocidades propias, baixada do trepidante mundo global e oficialista. Perdedores que esquecen derrotas e viven, porque xa se sabe que vivir é literatura moitas veces.



A vida é literatura: Volume II: O espello dos Paxariños por R.S. Lago editorial Autografía S.L.Barcelona. Próxima presentación na Portela.

 


Editorial Autografía

No planeta Invado a comisión dos dez vellos sentados encargada do seguimento da vida na Terra, constituída dende hai 99.000 anos – 26.000 anos despois do xurdimento da linguaxe hai 125.000 anos en África – decide a captación no aire das vibracións producidas pola novela: » O Espello dos Paxariños», para unha posterior lectura vagarosa. En conxunto digamos que esta novela, é un acordeón de historias enlazadas, un mecano literario, na que latexan Sexismundo Portela Gómez (Mundo) e a súa aldea de Loureiro, entre outros personaxes. O título xurde de dous vellos chamados os Paxariños Secos ( Sr. Aniceto e Sra. Laura ), que non teñen fillos, nin espello na súa casa e se miran no círculo de auga dunha almofía de porcelana. A novela é o esconxuro dunha aldea, a cabalo entre a modernidade e as raíces do pasado. É tamén unha novela rural chea de metaliteraturas, coma portas que se van abrindo, que apunta ao cosmos profundo. Segunda obra da triloxía:» A vida é Literatura», a nave capitana da mesma.



A vida é literatura. Volume primeiro: A vida é literatura por R.S. Lago editorial Autografía S.L. Barcelona. Próxima presentación na Portela...

 


Editorial Autografía


A vida, por efecto das leis físicas que rexen o cosmos, tende a ser un presente efémero que axiña se converte en pasado, memoria. E a memoria é sempre literatura. Literatura breve, aforística, poética en ocasións, contos ou relatos, poemas, novelas. Un mecano literario. Caixas chinas. Matrioskismo. Versatilidade. Repaso a todos os xéneros literarios. Ou tamén: Un gran ciborg literario, un coloso de Rodas, un Mazinguer Z, literatura cubista explosiva, que hai que entender con amor e ledicia, e gozar de que algo así puidese ser rescatado do silencio por alguén que só se considera un mero instrumento, case un amanuense do asunto. Porque claro, as obras fainas o tempo, a xente dese tempo e o propio autor, sempre. A nai de todas as novelas, foi escrita en colaboración cunha decena de deuses: o deus tempo, o deus paciencia, o deus azar, o deus imperfección, o deus talento, o deus ambición, o deus loucura, o deus arte, o deus imposible, e sobre todo o deus humildade. Creo que a triloxía, é por diante das novelas comúns, unha poderosa obra de arte. En realidade, nin eu mesmo como autor, podo esgotar co meu único punto de vista e entendemento o que é a triloxía. A publicidade e a lectura por parte da xente deben ser o seu destino consumado. Confésome sedento dese posible retorno enriquecedor. A triloxía é a pedra angular da miña vida intelectual, sen ela non son nada. Ou algo así de aparatoso.

luns, 28 de agosto de 2023

Libre, Libro, Liebre...

 


                                            LIBRE, LIBRO, LIEBRE

Como escritor y pensador yo no puedo estar aplastado por ideas políticas que, me sitúen a ultranza, bajo las siglas de esta o aquella casa política. ¡No! ¡Yo soy libre! La libertad es imprescindible y fundamental en mí. Aunque mí idioma de leche es el gallego tampoco tengo porque serle fiel. ¡No! Yo puedo expresarme en cualquier idioma que pueda manejar con alguna soltura. Soy libre y la libertad es siempre en mí el bien superior. Por lo tanto, para seguir siendo libre, debo sacrificar cualquier tipo de fidelidad absoluta que la reprima. En ocasiones puedo implicarme hasta con alguna pasión en ciertos temas…si lo hago así, es porque entiendo que tengo derecho a hacerlo; pero todo, o casi todo en mí, está sometido a revisión… ¡yo no soy una piedra ni un trozo de hierro de las vías del tren!...mis valores no, pero mis puntos de vista cambian con el paso del tiempo y la acumulación de conocimientos…por eso hay que leerme desde la generosidad que a mí me explica, compartiendo el eclecticismo general que subyace bajo las letras de todos mis escritos.

Ser libre, romper con lo anterior, iniciar los días y las horas como un folio en blanco… ¡ese es el objetivo! … Estoy al servicio de las ideas de mí mente que, cada vez son más eléctricas y difíciles de pescar en el río mental, que, siempre se muestra distinto como el de Heráclito. ¡Libre! ¡Sin amos! Al servicio de mis propias pulsiones … Búscame en la curiosidad por la vida natural, por el universo, en mi gusto por todas las bellas artes… ¡Búscame en esos terrenos! y entonces me tendrás cerca, podremos hablar, intercambiar opiniones, ser amigos… No me busques en la guerra, ni en la injusticia, ni en el vicio; por ahí no quiero andar nunca, que, en esas estancias, todo es demasiado penoso…

La vida práctica, la vida social, el brillo del poder, todo eso se conjuga muy mal conmigo, que, tantas veces me he comparado con un petirrojo entre las zarzas de mí aldea alguna mañana aterida de febrero antes de la fiesta de los nidos… Pero libre sí, libre siempre, hasta el agotamiento físico y mental, en esta pasión gigante por las letras que, pobres e insuficientes, casi nunca alcanzan a transmitir en su totalidad, el mundo de las sensaciones que nos conforman… situándonos así en la vieja problemática del lenguaje y la filosofía… ¡Libre, libre, libre! Siempre y como decía José Espronceda, el gran romántico:

Yo indiferente sigo mi camino

A merced de los vientos y la mar

y entregado en los brazos del destino

no me importa salvarme o zozobrar.

                                                   Domingo 27 de agosto 2023


mércores, 9 de agosto de 2023

O CEREBRO DE CRISTAL

 



                  O CEREBRO DE CRISTAL

Non son un home de acción, nin un delincuente consumado, nin un capitalista inversor en fábricas de armas, por iso me dedico a cavilar en público como si tivese un cerebro de cristal. Sinto a necesidade de facelo así de vez en cando para saberme. Escribo ás agochadas, nas sombras do mundo real, porque penso que así fago algo por min e polos demais. Escribo no meu idioma do leite, o galego, que aquí cada vez segundo as estatísticas oficiais fala menos xente...a min polo que se le non me importa pero no profundo impórtame moito: ¡vaia se me importa!...eu escribo...seguro que o yiddish lingua falada pola poboación xudía asquenací alemá declarado en perigo de extinción polo libro vermello de linguas ameazadas da Unesco aínda conta tamén con algún escribidor entusiasta do meu pelo...por aquí entre nós, escribir e ler, como mínimo, apártate de males maiores e xa é algo...vamos alá pois:

Vivo, vivimos todos nun planeta esferoide cunha inclinación do eixo que permite que haxa distintas estacións climatolóxicas, en concreto catro; ten un núcleo de ferro líquido  do tamaño da lúa aproximadamente que, permite polo magnetismo consecuente, rebotar unha parte esencial dos raios cósmicos (os dous cintos de Van Allen ) que de non ser así e alcanzar a superficie imposibilitarían a vida tal como a coñecemos...¡Pura maxia física!...pero hai máis: o planeta que habitamos, a nosa fráxil Terra azul, a gran bola espacial, danza a uns 28 km. por segundo arredor da estrela capital do seu sistema alcanzando unha órbita completa nun ano terrestre; a estrela é unha anana amarela tipo G que está situada a 8 minutos luz ou 150 millóns de quilómetros, a distancia adecuada para a vida, un pouco máis cerca e isto sería un inferno quente parecido a Venus e máis lonxe as temperaturas nocturnas serían insoportables próximas ao punto de conxelación.

A vida evolutiva, que por suposto non foi creada por ningún deus...xurdiu dos mares tropicais ( poza primordial) baseada no carbono que é o elemento dos da táboa periódica con máis valencias ou posibilidades combinatorias. O planeta ten unha idade estimada de 4.500 millóns de anos. ¡Somos unha especie tecnolóxica agora mesmo ameazada polo cambio climático de consecuencias catastróficas! No ano 1969 o astronauta norteamericano Neil Angstrom pisou o noso ermo satélite que, polo efecto da lei da gravidade, move as mareas oceánicas. Na vertical do ceo agora mesmo, a uns 380 quilómetros, en órbita xeoestacionaria estable, hai unha estación espacial internacional, habitada de maneira permanente e sucesiva por tres ou catro astronautas de varias axencias espaciais, facendo ensaios de laboratorio e observando a Terra...o 92% da materia do noso sistema solar empregouse en fabricar o Sol que aínda alumeará, segundo os científicos, 5.000 millóns de anos máis antes de converterse nunha xigante roxa tipo Belteguese e abrasar a Terra; con só o 8% restante formáronse os nove planetas ( Xúpiter xigante gasoso estivo a punto de colapsar e ser a segunda estrela do sistema),os aneis de Saturno e Urano e todas as lúas existentes...a nosa galaxia é a Vía Láctea e o brazo Orión é onde baila como unha gran nave natural a Terra que habitamos. Algo fantástico e prodixioso como se le a nivel filosófico existencial. ¡ Unha agulla nun palleiro! ¡ Un prodixio explicable pola ciencia actual!...

Por outra parte a bordo da Terra, planeta voador, agora mesmo xa, oito mil millóns de homo sapiens, cada día loitan pola vida con maior o menor fortuna. Fálase de que hai demasiada poboación, de escaseza de recursos, de deforestación, do risco climático antes referido...na actualidade tendese a velo todo en termos económicos. Así neste senso, son distinguibles dous bloques en franca oposición: o capitalismo neoliberal, teorizado, entre outros por Adam Smith e o marxismo proposto por Carlos Marx. Distínguese tamén entre democracias plenamente desenvolvidas e réximes totalitarios populistas de raíces comunistas.

Nestes momentos, entre outros moitos conflitos bélicos, (¡aos xenerais dos exércitos gústanlles as guerras como homes de acción que son!) ,nas portas de Europa, Rusia e Ucraína, manteñen unha guerra desapiadada que xa leva asasinado miles de mozos de un e outro bando, ademais da destrución de canto se pon por diante. A OTAN, garante da democracia, con Estados Unidos á cabeza apoia aos ucraínos, grandes produtores mundiais de trigo e o presidente ucraíno Vladimir Zelensky non para de solicitarlles custoso armamento á carta para combater a un Alexander Putin nostálxico do vello imperio ruso desmembrado pola Perestroika ou apertura, producida na década dos anos 80 da pasada centuria polo entón presidente Mijaíl Gorbachov, xa finado.¡ Non hai guerras boas!

Así no meu entendemento o que advirto ademais das diverxencias económicas sustentadas en teorías opostas como a auga e o aceite,  é o choque de civilizacións sinalado xa hai tempo polo presidente socialista Xosé Luís Rodríguez Zapatero, en base aos inconducentes credos relixiosos existentes no planeta; por exemplo o medieval réxime talibán afgán, atentados en Europa e nos Estados Unidos de fanáticos yihadistas coránicos  de relixión islámica e insisto colisión frontal de escolas económicas: capitalismo/socialismo...entre outras eivas existentes sobre a superficie de Gea, a nai Terra: vicio, explotación duns seres humanos por outros con ánimo de lucro: prostitución e man de obra escrava, miseria, falta de educación e cultura, tráfico de drogas, armas...

O fácil e terrible ao mesmo tempo sería dicir que, non hai solución, que a sorte está votada, que referido ao cambio climático xa estamos nun punto de non retorno...pero eu animo dende as miñas letras a todos o gobernantes, a que se tomen en serio a crisis climática e reduzan as emisións de CO2 e a continuación, a través dunha ONU con imperio, deberíamos camiñar cara a unha alianza de civilizacións (menos de 200 países independentes son os que existen nas terras emerxidas) nunha esfera na que, non esquezamos, que as ¾ partes son auga...e despois a seguir investigando e avanzando en termos de xustiza social...na seguridade de que o universo está cheo de vida parecida á nosa...e que o noso planeta é o único Edén existente polo momento para todos nós, aínda que, por veces, semelle un inferno dantesco...por último creo que, no marxismo está deseñado con detalle, como debe ser unha futura sociedade máis xusta para todos, iso si, tomando nota dos erros históricos rexistrados na súa aplicación...

Sinalar tamén que, a Terra é o berce da humanidade pero que ninguén permanece no berce toda a vida...a misión da especie humana é, ou creo que debe ser, avanzar no coñecemento e exploración do universo, para contactar con outras civilizacións e contestar ás vellas preguntas que se fórmula a filosofía dende o seu inicio...

Martes 8 de Agosto do ano 2023. RS lago.  

sábado, 5 de agosto de 2023

¡Esperta Galiza! ¡Esperta humanidade! ¡Violencia de xénero non!

 














           ¡ESPERTA GALIZA!¡ESPERTA HUMANIDADE!¡VIOLENCIA DE XÉNERO NON!

Probablemente influído pola celebración de dúas votacións democráticas en España nun período de tempo de apenas dous meses; refírome ás municipais do 28 de maio e ás xerais do 23 de xullo, noto en min, como nunca, un interese pola política descoñecido na súa potencia. Vaia por diante que nunca estiven afiliado a ningunha casa política, nin o estou agora mesmo, nin penso estalo nunca no futuro. Pertenzo de maneira definitiva á creación, ás letras, á filosofía, ao arte, á poesía...aínda que como digo o meu desvelo actual está aí na política e non podo, nin debo agochalo...¿ por que me pasa tal cousa?, debe ser pola suma de primaveras que vou acumulando, polo afloramento de casas políticas con ideas retrogradas de ultradereita, e sobre todo porque quero o mellor en conciencia para a comunidade da que formo parte...nesta liña o que máis me preocupa como digo é Galiza...grazas a internet analicei á miña maneira os resultados e en plan observador testemuña teño que dicir que estou triste porque Galiza con só 152.327 votos e un deputado nacionalista situase moi lonxe das outras dúas nacionalidades históricas: Cataluña e Euskadi, que alcanzan maiorías nacionalistas capaces de preocupar ao estado central de paso que lles permiten intervir de maneira decisiva na formación de goberno e nós non pintamos case nada nesas disputas pola torta do poder e da forza decisiva...

Se é acertado o vieiro que sinalan as outras dúas nacionalidades históricas como eu creo que é...¿Por que Galiza non se reafirma na súa identidade nacional con máis contundencia?...probablemente sería necesario un nacionalismo galego de centro dereita que sumado ao do BNG dese 14 ou 15 deputados congresistas dos 23 que lle pertencen en Madrid...iso me din algúns amigos á hora de procurar solucións...facéndome notar outros que aquí falla ademais a burguesía das vilas e capitais de provincia e a clase empresarial que se capitaliza en Galiza pero que a despreza...

Porque así, na miña opinión, non podemos, nin debemos seguir; nós temos que conseguir ser tanto ou máis ca vascos e cataláns nas nosas lexitimas pretensións nacionais. A defensa do idioma galego, a imaxe nacional e internacional do país esmeralda, a cura dos vellos fantasmas históricos que tanto dano psicolóxico fixeron nas cabezas da xente, pasan por unha Galiza moderna, forte e consciente capaz de chegar a decidir en referendo o seu futuro no mundo mundial. Si, porque un federalismo posterior ás actuais autonomías, tan postergado no tempo, xa non chega, cando estamos comprobando como xentes de ultra dereita se atreven a levantar a voz contra a riqueza idiomática da nación española e incluso contra o tan superado estado das autonomías, polo menos, no caso das tres nacionalidades históricas con idioma propio.

Tamén é preocupante nunha democracia desenvolvida o 26.85% de abstención, 595.362 persoas non votaron nas eleccións xerais...incógnitas, preguntas, para intentar explicar o que pasa en Galiza...o que estou seguro é que non fallan, nin fallaron nunca ao longo da nosa sufrida historia son os intelectuais galegos; aí está vivo o gran tesouro creativo composto por miles de libros, e outras aportacións creativas: música, escultura, pintura etc. que constitúen o espírito xenuíno do pobo galego. Todo elo entregado a un pobo aínda durminte case en plan heroico a cambio de nada...¡Esperta Galiza!...coa complicada ruptura con España no horizonte ao  rexeitar acertadamente facela efectiva polo medio das armas, cando menos sexamos fortes en poder político para que se nós teña en conta no reino de Felipe VI xefe de estado. Un estado federal forte, contundente e firme a min creo que me bastaría...certo que o ideal sería unha Galiza nación no mundo parafraseando o título do libro de Camilo Nogueira e a ver se liberados conseguiamos ser exemplo de tres ou catro virtudes dignas de respecto e admiración polas outras nacións...

Xa no final debo referir que, nestes momentos a miña preocupación quizais aínda  máis profunda ca expresada sobre Galiza, instalada esta próxima ao inconsciente colectivo ou incluso formando parte deste primeiro cerebro, transcende fronteiras e disputas políticas para facer evidente o cambio climático que está afectando ao planeta azul no seu conxunto; o futuro da humanidade está en xogo, aquí o asunto é dunha gravidade apocalíptica; tomemos consciencia, deixemos de comportarnos como pirañas...somos un puntiño azul pálido visto desde Plutón que precisa coidados urxentes...conste aquí neste exame público que tamén me alporiza moito a violencia de xénero que non para de matar ás nais da especie...

Creo que con todo o dito me libero algo, sinalo o que creo que son os camiños a seguir e se estou triste consólome paseando pola miña parroquia natal: A Portela, que sitio hai abondo...¿algún día espertará este tan traizoado e vilipendiado pobo para ser libre e voar?...¿poderemos frear o cambio climático e salvar á humanidade? ¿haberá paz entre os dous xéneros da especie humana?.Venres 4 de agosto do ano 2023.

                                                 


domingo, 30 de abril de 2023

Los cuentos de Cuenta Sin Contar, cuentos de la flauta y el tambor por Abdoulaye Bilal Traoré...

 


TÍTULO DE LA OBRA: Los cuentos de Cuenta Sin Contar, cuentos de la flauta y el tambor.

AUTOR: Abdoulaye Bilal Traoré (Dakar-Senegal 1968)

Ilustradores: Marthazul, Augusto Metztli y Iria Ryker.

Prólogo: Carla Figueiras Catoira licencidada en filología francesa por la USC.

Editorial: Primera edición invierno del año 2017.Tazalunarbooks, Vilagarcía de Arousa, Pontevedra, Galiza. 10 cuentos, 126 Páginas. Precio 15€.

COMENTARIO PERSONAL.
Son cuentos próximos a la tradición oral senegalesa con los que el autor en la dedicatoria de la obra trata de homenajear a sus padres biológicos y genéticos, a los padres de la literatura de su país que son sus padres culturales y a la profesora Carla Figueras Catoira que se encarga del prólogo…de bien nacidos es ser agradecidos y Bilal lo es por formación universitaria en la universidad Cheikh Anta Diop Ucad de Dakar donde se licenció en letras y también por su talante personal ajustado a una escala de valores leal y transparente.
La mayoría de los cuentos se inician con la antigua fórmula:” Érase una vez…” y a continuación en las proximidades de las fábulas de Esopo y otros conocidos autores más cercanos al presente como: La Fontaine, Iriarte o Samaniego, diversos animales humildes desde arañas a palomas pasando por burros, dinosaurios, lobos, panteras, ranas etc. van protagonizando unos cuentos aleccionadores para el lector atento, donde no falta el sentido del humor ni el talento inspirado de alguien que maneja una segunda o quizás tercera lengua distinta a la suya de leche (wolof-francés-español) con puntos de vista novedosos y certeros dignos de reflexión y puesta en valor.
A veces maneja la fraseología propia del español de las Rías Baixas con un encanto näif que tiñe de inocencia el texto resultante. Se respira la África profunda y animista en las letras de Bilal; creo que es un intento consciente y esforzado de sumar, de dar noticia, de aportar para ilustrar, de recordarnos que el mundo es uno y deber ser compartido por todos los hombres, especies de animales y vegetales en paz, harmonía y sana colaboración dentro de una filosofía verde y ecológica.
Me interesaron de forma especial frases como: “las cosas del amor son difíciles de explicar, se huelen, se sienten”, “el oído que escucha la palabra enferma debe tener a buena salud de su parte”, “yo dinosaurio, digo que los muertos vivientes de las tierras calurosas se relajan de más”, “solo quien te precede en una habitación oscura puede enseñarte donde están los asientos. Donde hay amor, también hay algo que se echa de menos y se va buscando mano a mano con las casualidades vivas y eternas participantes”, muy buena es una cita del poeta uruguayo: Eduardo Galeano: “somos lo que hacemos para ser lo que somos” etc…

Si tuviese que destacar un cuento elegiría el noveno: Modou y los dos céntimos de euro; aquí la mirada del autor senegalés ya es plenamente europea, sabe de qué va el asunto entre estos cristianos viejos de Paeuro: “La pasta, motivo de la tensión social que reina entre homínidos”…es en su conjunto un buen libro para regalar que te informa de lo que hay más abajo del dramático mar mediterráneo de las tristes pateras y de las mafias que las dirigen hacia escandalosos naufragios con demasiados hombres, mujeres embarazadas y niños muertos en las playas de ligar bronce a base de cremas muy caras que hay en el sur de la todavía confusa Europa…las ilustraciones de Marthazul, Augusto Metztli e Iria Ryker lo convierten en un pequeño capricho literario artístico digno de poseerse por los amantes de los libros de papel y tinta…D.30/4/2023. Por rslago. 


venres, 28 de abril de 2023

Trópico de Cáncer 1934 por Henry Miller, prohibida en los Estados unidos hasta 1.964. Comentario y algunas frases que me interesaron...

 



                                  Obra pictórica de Manuel Busto

Título: Trópico de Cáncer.1ª edición 1934. Estados Unidos 1961

Autor: Henry Miller.

Editorial: Cátedra edición Bernd Dietz 384 páginas.

               Sinopsis.

                Henry Miller fue un lector voraz y autodidacta. Pensaba, siguiendo a Emerson, que la literatura del futuro sería autobiográfica. "Trópico de Cáncer" inicia con su publicación en 1934 la explosión literaria y editorial de Miller. A pesar de que dio lugar a que se celebraran más de sesenta juicios a propósito de su legalización, no fue escrito para escandalizar a los "burgueses bien pensantes"; su cuidada elaboración prueba la aspiración literaria de su autor, que logró hacer de ella un emblema de la desolada condición del artista en aquellos tiempo.

Citas literales extraidas de la novela que me interesaron.

1.- He hecho un pacto tácito conmigo mismo: no cambiar ni una línea de lo que escribo.

2.- Estamos viviendo un millón de vidas en el espacio de una generación.

3.- Sentarme en un banco y apretarme las tripas para detener el mordisqueo, o pasear por el jardín de las Tullerías y tener una erección al contemplar las estatuas desnudas.

4.- (Sobre el libro que escribe en París) Estoy encinta. Ando como un pato, con mi enorme vientre apretado contra el peso del mundo.

5. Durante cien años o más, el mundo, nuestro mundo, ha estado muriendo y, en estos cien últimos años aproximadamente, ningún hombre ha sido lo bastante loco como para meter una bomba por el ojo del culo a la creación y hacerla saltar por los aires.

6.- El poeta que muere de hambre viene a dar clases a la hija del carnicero.

7.- Podría zamparme los mil quinientos dramas de Lope de Vega de una sentada.

8.- ¿Cómo diablos va a escribir uno, cuando no se sabe dónde va a sentarse al cabo de media hora?

9.- Picha loca.

10.- Claude…puta de educación e inteligencia media. Germaine había nacido puta.

11.- A lo largo de los Campos Elíseos, las ideas manan de mí como el sudor. Tendría que ser lo bastante rico como para tener una secretaria a la que poder dictar mientras camino, pues las mejores ideas siempre se me ocurren cuando estoy lejos de la máquina (de escribir)

12.-Todavía tengo un pie en el siglo XIX. Estoy un poco atrasado, como la mayoría de los americanos.

13.- ¡Optimista incurable! ¡Una comida! Eso significa algo para seguir adelante: unas horas de trabajo intenso, probablemente una erección.

14.- Nanantatee (nulidad) hindú…

15.- América es la encarnación misma de la perdición. Va arrastrar el mundo entero hasta el abismo sin fondo.

16.- Un hindú defeca en el bidet de una casa de citas.

17.- Si vivir es lo supremo, entonces viviré, aun cuando deba volverme un caníbal.

18.- Hay algo de depravación en joderse a una mujer a la que le importa tres cojones. Te enciende la sangre…

19.- Abogado, sacerdote, doctor, político, periodista: estos son los charlatanes que ponen el dedo en el pulso del pueblo

20.- No estoy a mi favor ni en contra. Soy neutral.

21.- La gran casa de putas en que han convertido la vida no requiere decoración; lo único esencial es que los desagües funcionen adecuadamente

22.- Ecolalia de los correctores de pruebas.

23.- Mi mundo de seres humanos había perecido; estaba completamente solo y por amigos tenía las calles, y las calles me hablaban en un lenguaje triste y amargo compuesto de miseria humana, anhelo, pesadumbre, fracaso, esfuerzos inútiles.

24.- Vayas donde vayas, hay cáncer y sífilis.

25.- El mundo nunca deja morir de hambre a una mujer guapa.

26.- El peor trabajo de todos fue una tesis que me comprometí a escribir para un psicólogo sordomudo.

27.- La gente decía que era un pelmazo, y supongo que lo era, pero cuando necesitas comer, puedes soportar cosas peores que un pelmazo. (Se refiere a Fillmore joven del servicio diplomático) “no sabe qué hacer con su dinero”

28.- América no existe. Es el nombre que se da a una idea abstracta…

29.- París es como una puta. Desde lejos parece cautivadora, no puedes esperar hasta tenerla en brazos. Y cinco minutos después te sientes vacío, asqueado de ti mismo. Te sientes burlado…

30.- ¡Un lugar detestable en invierno, París! Un clima que te corroe el alma, que te deja pelado como la costa del Labrador

31.- Cuando sale el sol, cualquier lugar de París puede parecer bonito; y si hay un bistro con toldo bajado, unas cuantas mesas en la acera y bebidas de colores en los vasos, entonces la gente parece totalmente humana.

32.- Fillmore tiene bronquitis, la princesa, como acabo de decir, tiene purgaciones, y yo tengo almorranas.

33.-Ni un trozo de papel higiénico por ningún lado: sólo periódicos rusos para limpiarse uno el culo.

34.- (Macha la princesa rusa) Quería que la lleváramos a un burdel donde daban la función de una mujer follando con un perro. O mejor sería, decía, la de Leda y el Cisne: el batir de las alas la excitaba terriblemente.

35.- Así es como se conoce a la gente en París: amistades genitourinarias.

36.- En Whittman cobra vida todo el escenario americano, su pasado y su futuro, su nacimiento y su muerte. Todo lo que de valor hay en América, Whittman lo ha expresado, y no hay nada más que decir.  

37.- Tout va bien. Si no tienes un céntimo, pues nada, coge unos cuantos periódicos viejos y hazte una cama en los peldaños de una catedral.

38.- Si hubiera un hombre que se atreviese a decir todo lo que piensa de este mundo, no le quedaría ni un metro cuadrado de suelo en que plantar los pies.

39.- Si de vez en cuando encontramos páginas que explotan, páginas que hieren y estigmatizan, que arrancan gemidos y lágrimas y maldiciones, sabed que proceden de un hombre arrinconado, un hombre al que las únicas defensas que le quedan son sus palabras y sus palabras son siempre más resistentes que el peso yacente y aplastante del mundo, más resistentes que todos los potros y ruedas de tormento que los cobardes inventan para machacar el milagro de la personalidad.

40.- Fayce que vouldras!...fay ce que vouldras! Haz cualquier cosa, pero que produzca gozo. Haz cualquier cosa, pero que produzca éxtasis.

41.- Hay me siento orgulloso al decir que soy inhumano, que no pertenezco a los hombres ni a los gobiernos, que no tengo nada que ver con los credos ni principios. No tengo nada que ver con la maquinaria crujiente de la humanidad: ¡pertenezco a la tierra!

42.- Codo a codo con la raza humana corre otra raza de seres, los inhumanos, la raza de los artistas que, estimulados por impulsos desconocidos, toman la masa inerte de la humanidad y mediante la fiebre y el fermento de que imbuyen, convierte esa pasta húmeda en pan y el pan en vino y el vino en canción…

43.- ¡Hombres de Yucatán, hombres de Zanzíbar, hombres de Tierra de Fuego, salvadme de esta glauca corteza de cerdo!

44.- Todo debió empezar con el ombligo. Cortan el cordón umbilical, te dan un azote en el culo, y ¡hala!, ya estás en el mundo, a la deriva, un barco sin timón.

45.- Fillmore-Ginette. Huye por Inglaterra hacia América. ¡Quería oír hablar inglés! El Sena silencioso y discreto como una gran arteria corriendo por el cuerpo humano.

46.- Los seres humanos constituyen una fauna y flora extrañas. De lejos parecen insignificantes; de cerca parecen feos y maliciosos. Más que nada necesitan estar rodeados de suficiente espacio: de espacio más que de tiempo.

El narrador es Joe y está divorciado de Mona. Condones de piel de pescado. Matisse, Baudelaire, Proust, Picasso, Dostoievski, La montaña Mágica, Strindberg (sueco). Mércores 26 de Abril do ano 2023.  


xoves, 27 de abril de 2023

Margarita, está linda la mar...

 






Celso Varela Sábado 11 Marzo 2023


Poema dedicado a Margarita Debayle, hija del médico amigo suyo Luís H. Debayle descendiente del escritor francés Stendhal. En relación con la novela histórica del escritor nicaragüense premio Cervantes de literatura 2017 Sergio Ramírez titulada precisamente así: "Margarita, está linda la mar..." que empienza en 1907: Durante un homenaje que le rinde la ciudad natal, Rubén Darío escribe en el abanico de una niña de nueve años uno de sus más hermosos poemas, el que a continuación se inserta aquí: 


Margarita, está linda la mar…

[Poema - Texto completo.]

Rubén Darío

Margarita, está linda la mar,
y el viento
lleva esencia sutil de azahar;
yo siento
en el alma una alondra cantar;
tu acento.
Margarita, te voy a contar
un cuento.

Este era un rey que tenía
un palacio de diamantes,
una tienda hecha del día
y un rebaño de elefantes.

Un kiosko de malaquita,
un gran manto de tisú,
y una gentil princesita,
tan bonita,
Margarita,
tan bonita como tú.

Una tarde la princesa
vio una estrella aparecer;
la princesa era traviesa
y la quiso ir a coger.

La quería para hacerla
decorar un prendedor,
con un verso y una perla,
una pluma y una flor.

Las princesas primorosas
se parecen mucho a ti.
Cortan lirios, cortan rosas,
cortan astros. Son así.

Pues se fue la niña bella,
bajo el cielo y sobre el mar,
a cortar la blanca estrella
que la hacía suspirar.

Y siguió camino arriba,
por la luna y más allá;
mas lo malo es que ella iba
sin permiso del papá.

Cuando estuvo ya de vuelta
de los parques del Señor,
se miraba toda envuelta
en un dulce resplandor.

Y el rey dijo: “¿Qué te has hecho?
Te he buscado y no te hallé;
y ¿qué tienes en el pecho,
que encendido se te ve?”

La princesa no mentía,
y así, dijo la verdad:
“Fui a cortar la estrella mía
a la azul inmensidad.”

Y el rey clama: “¿No te he dicho
que el azul no hay que tocar?
¡Qué locura! ¡Qué capricho!
El Señor se va a enojar.”

Y dice ella: “No hubo intento:
yo me fui no sé por qué;
por las olas y en el viento
fui a la estrella y la corté.”

Y el papá dice enojado:
“Un castigo has de tener:
vuelve al cielo, y lo robado
vas ahora a devolver.”

La princesa se entristece
por su dulce flor de luz,
cuando entonces aparece
sonriendo el buen Jesús.

Y así dice: “En mis campiñas
esa rosa le ofrecí:
son mis flores de las niñas
que al soñar piensan en mí.”

Viste el rey ropas brillantes,
y luego hace desfilar
cuatrocientos elefantes
a la orilla de la mar.

La princesa está bella,
pues ya tiene el prendedor,
en que lucen, con la estrella,
verso, perla, pluma y flor.

Margarita, está linda la mar,
y el viento
lleva esencia sutil de azahar:
tu aliento

Ya que lejos de mí vas a estar
guarda, niña, un gentil pensamiento
al que un día te quiso contar
un cuento.

luns, 10 de abril de 2023

Cuando brotan las glicinas

                                                        


                                         




                                         Cuando brotan las glicinas

Todos los años cuando brotan las glicinas de color malva nos atropella la sinrazón, la barbaridad, la tristeza, la desesperación, la locura, el trastorno mental de una semana calificada como santa alentada por la iglesia romana que carece de sentido común y vulnera todos los principios científicos básicos.Un hombre muerto es imposible que resucite al tercer día, esto lo sabemos todos, aunque digan lo contrario los denominados textos sagrados, Roma, el Papa o el sursuncorda. Y la mentira en forma de esperpénticos carruajes movidos por acémilas humanas toma las calles públicas; las imágenes son dignas de una película de terror: hay sangre, latigazos, coronas de espinas, gente oculta debajo de máscaras y capirotes que recuerdan al Ku Klux Klan…pero señoras y señores que ya estamos en el siglo XXI de la inteligencia artificial, que hemos llegado a la luna, que hay Roberts humanos recogiendo muestras en la superficie de Marte y las sondas Voyager 1 y 2 han alcanzado el espacio interestelar…
Y me responden: ¡lo hacemos sobre todo por el turismo y los pingües ingresos que nos deja en nuestras avariciosas cajas! ¡es la manera que tenemos para defendernos del islam! ¡son las ideas que exporta la fábrica vaticana! ¡es la catequesis proveniente del depósito de la fe con que nos pretende atontar la iglesia católica! ¡cállese hombre no ve que son las primeras vacaciones del año, las terracitas y las cañas de cerveza!
Pues bien ojalá algún día alguien se atreva a ponerle coto a todo este desmadre, para lo que habría que acabar en primer lugar con el título de estado concedido por la comunidad internacional al Vaticano en un pan acuerdo mundial y a continuación apretarle las tuercas a la iglesia católica y sus dislates como ella las vino apretando a lo largo de la historia siempre que pudo, para que deje de confundir las maleables cabezas de los más humildes y de los que se ocupan de los trabajos más sacrificados y peligrosos que son los últimos creyentes que les quedan…porque una sociedad libre de los cilicios mentales que propone la religión católica y de todas las religiones en general, sería una sociedad más sana, más científica, más veraz y cierta.
Yo no lo veré; pero algún día los humanos acabarán con esta insufrible semana surrealista y la vida entonces será más luminosa y menos dolorosa…reflexionen: mientras los que siembran la ceguera impunemente atendiendo a sus intereses sigan incrustados en el tejido social los perjuicios que filtran son incalculables…bien venido sea el partido político o la madurez de una sociedad futura que le ponga límites a esta estafa que cada año nos deprime a todos sin ningún tiempo de remordimiento inoculándonos el veneno de unas imágenes terroríficas y el delirio de unas ideas contra natura…Por rslago.  


venres, 3 de febreiro de 2023

La guerra es un buen negocio...

 



LA GUERRA ES UN BUEN NEGOCIO

Las guerras fermentadas en las cabezas de los mandatarios por cuestiones diversas: imperialismos de última hora, étnicas, religiosas, fronterizas, nacen todas de la pulsión Tánatos, frente a Eros, de soberbios militares que la aman más que a sus propias mujeres.

Las guerras devuelven el espíritu humano a un escalón previo al homo sapiens, son la quiebra total de cualquier humanismo, cultura o arte. La guerra es el infierno de los humildes y de los niños. La guerra es el dinosaurio de la sinrazón, la crueldad y la derrota de la primavera.

Que no exista en el débil derecho internacional un organismo capaz de hacer transitar los asuntos humanos por el camino del diálogo y la negociación pacífica es la defunción de cualquier tipo de cultura o arte.

Con la actual guerra de Ucrania provocada por la gula imperialista de la Rusia de Vladimir Putin a las puertas de la vieja Europa, todos estamos sufriendo de rebote sus apreturas y actos criminales servidos por los medios informativos a la hora de la pitanza del medio día…es esta una guerra imperdonable que mata, que destruye ciudades, que viola mujeres; una guerra que de alguna manera nos hace más pequeños a todos…

Una barbaridad monstruosa que hace pensar que al final la guerra es un buen negocio para estas economías liberales que contabilizan el esfuerzo de sus masas obreras con indecentes pulsos lumínico informático bursátiles atentos a estados de ánimo, hambrunas, guerras, catástrofes climáticas y otros sucesos imponderables dueños de los coeficientes de ganancias de los mercados de valores…

Mal vamos por este delirante camino, pero seguimos yendo, mientras la llamada ingeniería económica no sea dinamitada por una puesta en valor del ser humano como persona y medida de todas las cosas en este planeta azul enfermo de confusión, velocidad y oscuros intereses manejados por los ricos y poderosos de turno…una guerra en el siglo XXI es como tener un dinosaurio como mascota y dormir con él en la cama…

Jueves 2 de febrero del año 2023


xoves, 26 de xaneiro de 2023

Nota "imposible" y "apócrifa" del delegado del gobierno en Andalucía...

 


                                  

 NOTA “IMPOSIBLE” Y "APÓCRIFA" DEL DELEGADO DEL GOBIERNO EN ANDALUCÍA

En relación con el atentado yihadista salafista con una catana negra de grandes dimensiones ocurrido ayer en Algeciras contra tres iglesias católicas, en el que falleció el sacristán de la iglesia de Nuestra Señora de la Palma don Diego Valencia y resultó herido grave el párroco de la capilla de San Isidro y dos heridos más todos ellos debidamente hospitalizados, como delegado del gobierno en Andalucía confirmo que en la tarde de hoy jueves 26 de enero del año 2023, sobre las 18 horas, un grupo de personas encabezadas por el alcalde Don Santiago Lajusticia y Brasa han asaltado la comisaría de policía donde se hallaba detenido Yassine kanjjaa marroquí de 25 años pendiente de expulsión de nuestro país y lo han secuestrado sin que la oposición de las fuerzas del orden fuese lo suficientemente contundente a mi juicio, por lo que se puede asegurar que son cómplices obvios de los hechos.

Con el preso en su poder se dirigieron a las afueras de la ciudad de Algeciras y allí han ejecutado al detenido valiéndose de una pistola de matar cerdos. No contentos con ello sabemos que han dejado en manos de dos carniceros el cuerpo ya sin vida del terrorista quienes lo han troceado como si fuese una res con las armas propias de su oficio y después lo metieron en bolsas de basura de color negro no transparentes. Después prosiguieron su primitiva venganza arrojando los restos mortales troceados a los puercos de una granja porcina vecina al lugar del descuartizamiento.

A esta hora las fuerzas policiales, la verdad es que, sin casi ninguna diligencia ni interés y una falta de celo desacostumbrada, intentan saber del paradero de los actores de esta quiebra de la legalidad vigente en nuestro país. Por el momento manifiestan desconocer la localización de todos los imputados en este descabellado suceso y me aseguran que seguirán trabajando para tratar de esclarecer los hechos más pronto que tarde.

Como delegado del gobierno aseguro a toda la ciudadanía a la que represento que la actuación del alcalde y sus correligionarios no tiene cabida en nuestro estricto código ético europeo, ni en las leyes penales y que es nuestro deber esclarecer lo sucedido que, aquí, no somos unas bestias inhumanas sin principio de legalidad por mucho que nos perturbe, como nos perturba, la muerte de nuestro paisano y las lesiones del resto de heridos. Seguiremos informando, si no nos hacen dimitir del cargo por los fallos referidos…

    Algeciras siendo las 23 horas del día 26 de enero del año 2023 


mércores, 25 de xaneiro de 2023

Inteligencia emocional...

 


               Inteligencia emocional

Casi siempre tengo la ansiosa sensación

de no haber sabido exprimir el día como se merece

para obtener todo su precioso jugo y saciar mi sed de vida

siempre, o casi siempre la misma molesta y frustrante percepción

el día como un valioso tesoro y yo despilfarrando el oro de cada jornada

abatido, vencido, vulnerado en cualquier esquina de la mítica isla

con el mapa ilegible, borroso y húmedo por mis lágrimas intentando

que no se me note ansioso, que he perdido toda esperanza otra vez…

pero mañana, estoy seguro, de que lo intentaré de nuevo; y ¿a ver qué pasa?…

por eso me llaman el invencible, el que no se rinde, el corredor de fondo

y algunos, muchos, ya siguen mi ejemplo y así continuamos adelante todos juntos…

hasta que aprendamos a exprimir los días como una licuadora doméstica de calidad…

y mientras aún no lo logramos del todo aprendemos a tolerar la frustración

a punto de alcanzar una buena nota en inteligencia emocional…

                     Miércoles 18/1/2023

Foto de Lolita Dios en la Puebla del Caramiñal delante de la estatua de Valle Inclán...


martes, 24 de xaneiro de 2023

LOS GENIOS...

 








                   LOS GENIOS

Los genios de la actualidad ya no están ocultos

andan perdiendo sangre por las redes sociales

mientras las medianías en mayúsculo compadreo

ni siquiera buscan un estado de ánimo comunitario parejo

porque a ellos les pagan por horas de televisión o radio

y no han oído hablar del índice de felicidad de un país

que en buena ley debiera ser un bien superior al PIB.

Las medianías mediocres mandan mucho desde siempre

los pobres genios no sirven para ocultar

la insuficiencia generalizada debajo de las alfombras

y añade: ¡si Europa no nos hace más felices

que se jorobe Europa y su proyecto para caracoles lentos!

y concluye: ¡en los trabajos calamitosos

se debe trabajar sólo en los días alternos

bien entendido que en los días libres

el operario vuelve con libros y cuadernos a la escuela!…

          Martes 24/1/2023


Presentación da triloxía na Biblioteca de Barro....

                    SOBRE A TRILOXÍA : "A vida é literatura" A triloxía: “A vida é literatura” ,sobre todo, é a vida e obra do e...