domingo, 19 de xullo de 2020

LA LUCIDEZ DOLOROSA







                         LA LUCIDEZ DOLOROSA

 

Escribo para saber lo que pienso, es la mejor manera de saberme. Escribir me ayuda a pensar, si no fuese así, no escribiría, porque en realidad ya se ha escrito muchísimo y ya nadie puede leer, ni siquiera las mejores obras del mundo. En mi tremenda cabeza ahora tengo una visión del mundo y del cosmos bastante propia. Escribo para expresarla con la pluma. Aquí estamos entre los demás habitantes del planeta de los que somos hermanos. Así es, me considero hermano de una mosca, un pájaro, un lagarto; incluso tengo cercanía con una roca o un árbol, estamos en el mismo planeta y eso nos une. 

¿Quién creó todo lo que nos rodea? Es una pregunta todavía necesaria; personalmente pienso que todos los planetas y exoplanetas se fueron formando por acumulación de materiales girando sobre un eje imaginario y el agua proviene de los cometas al chocar contra estos; después del big bang o gran explosión inicial que sale inexplicablemente de la nada. La Tierra, nuestro punto azul pálido, paso millones de años transformándose , equilibrándose , hasta que la vida formada en el caldo primigenio ecuatorial palpitó en un momento mágico del que procedemos. Los elementos de la tabla periódica consiguen fabricar una membrana protectora y comienza la vida biológica. A continuación el paso del tiempo grueso juega a diseñar prototipos vivientes desde los primeros fósiles trilobites, hasta el homínido, pasando por los dinosaurios etc. La primera célula, el tiempo grueso y la biodiversidad actual amenazada, sometida al peligro que entraña una sociedad de arrastre postindustrial, cibernética y hasta cósmica. En nuestro planeta común e indivisible a base de colorines geopolíticos, la vida ha ocupado todos los posible habitas: tierra, mar y aire; incluso en condiciones extremas: los extremofilos capaces de vivir en la sopa insalubre del río tinto en Huelva, son un ejemplo, como lo son también los organismos que viven pegados a las chimeneas volcánicas submarinas o toda la fauna del océano abisal.

Ningún dios ha diseñado nada en siete días, todo es fruto de la evolución en el tiempo grueso  y la selección de las especies por su mayor o menor capacidad de adaptación al medio. La ley del más apto o la del más fuerte respira en esta rápida explicación con rotundidad y manifiesta que nadie puede resucitar después de estar tres días muerto.

La explicación científica es esta; sólo tiene el inconveniente de la hiperinflación en los primeros momentos de la gran explosión y la incapacidad de saber lo que pasó en el punto 0 y 0-1 segundos. Todo es fruto de un azar selectivo que ocurrió no sé sabe por qué en un momento dado proveniente de no se sabe dónde después del pistoletazo de salida o la gran explosión. La comunidad científica así lo afirma y acepta con arabescos de entropía y disipación de energías o incluso narcisismo cósmico.

Yo , en mi asombro permanente, estoy con los ciencia bastante de lado, que es como decir: debió ser así, aunque claro es muy extraño. Por todo ello yo detesto o me molestan las religiones de libros como la biblia o el Corán que recogen el folklore de los pueblos mediterráneos y su poesía para organizar dos cultos enemigos entre sí que de vez en cuando en guerras santas o atentados absurdos se cobran la vida de los inocentes seres humanos. ¡ Religiones no gracias! Pese a que debe admitirse que forman parte de nuestra ciega educación y se encargan de enterrar a los muertos y sirven de sostén a mentes de trabajadores robotizados mal informados y peor formados; por lo que las religiones deberían finiquitarse por atávicas.

El hombre de pensamiento debe ser capaz de vivir pacíficamente y de modo respetuoso con el medio natural, en un mundo maravilloso, como un huésped breve y afanarse en saber leer en el libro del universo la respuesta cierta. Estoy a favor de la lucidez, incluso dolorosa y las religiones son la ceguera absoluta y el trastorno mental insoportable. Sin religiones evolucionaríamos más rápido, la ceguera sólo vale para vender el cupón de la once en la jaula de aluminio o en la esquina de una calle concurrida…Domingo 12/7/2020. Por RSLAGO.

 



BARRO ES UN PUEBLO TRANQUILO Y HERMOSO , OU UNHA MERENDA DE NEGROS SUBSAHARIANOS






  BARRO ES UN PUEBLO TRANQUILO Y HERMOSO , OU UNHA MERENDA DE NEGROS SUBSAHARIANOS

Barro 38,5 Km2 de extensión, menos de 5000 habitantes, os moradores da nada, xente de mala morte ao sur a burocrática canalla pontevedresa da capital da provincia, ao norte a xudicial canalla vilega de Caldas de Reis. O título depende onde te colla se es un funcionario de tres mil euros ou andas varrendo na praza do viño por catro centos vinte euros cos cascos de escoitar regueton postos...

Barro fráxil,falto de instrución ao longo da historia,subsistente cincocentos anos ou máis.Seis parroquias cristiáns con grandes igrexarios e enormes cabanas, para as que había que traballar gratuitamente. De mestres, incluso despois da lei de escolarización estatal, o rebote a estes ermos chega tarde , coma agora o famoso AVE, facían os que sabían ler, botaban as catro regras e xuntaban cinco letras, a poder ser de noite, na propia casa do ilustrado e pagándolle en moeda ou en especie. Aquí industria cero. Vivíase de matar o cocho, do leite da vaca ou vacas, de vender un becerro ou dunha corta de pinos nunha toxeira casa, ademais de viño, as patacas, a horta, e os cereais cultivados.

¡ Aquí mandaba carallo! E esta xente facía as casas con pedras de río ou do monte, deixaba rodeiras de carro dunha cuarta de profundidade nos camiños do monte sobre as pedras dos camiños principais, cerraba as cachadas con muros de pedra en seco que xuntos cercarían o territorio galego e ao final soterrábanos en cemiterios de xabrenta terra húmida sobre as que medraban xardinciños rectangulares plantados por mans amantes de buxo e outras sebes. Coma comanches, fustrigados, esquecidos, asustados, manipulados, deixados á súa cativa sorte, na franxa translitoral atlántica do dondo Salnés val. Facendo economías heroicas pagaban a contribución da casa, fincas e matos e os cupóns da actividade agraria, vacinaban os cans, pagaban impostos polo carro das vacas e pola bicicleta ao concello chupón, había un dito popular que expresaba:”máquinas de sulfatar na de Moldes ( agora Castromán) e chupóns no axuntamento”.

Sentíanse libres porque traballaban para eles mesmos ata rebentarse e non sabían ler nin escribir, eran analfabetos ágrafos a maioría libres de entender ren, nin de política, nin tiña medios de comunicación invasores da súa miseria ao calor das lareiras.Vivían como podían, o gando abaixo eles arriba. Galiñas poñedoras,cabras,ovellas. Vendían a froita das hortas, e leña do monte na praza da leña de Pontevedra, ían e viñan andando diante do carro das sufridas vacas.

As casas empezaron a ter auga de traída propia nos anos sesenta ( brutal posguerra), milagre levado a cabo por eles mesmos: buscar o manancial no monte, ir cavando longos foxos a pico e pala, meter as gomas, os tanques ou depósitos de cemento sabíanos facer algúns albaneis da contorna asañados das obras urbanas.

Das cidades e das vilas fuxían, eran tratados coma aldeáns ignorantes na lingua  castelá, eles falaban un galego escaso agrícola sen requintes, volvían cansos do asfalto e das normas da vila que nas corredoiras non existían.

O plan Marshal americano a cambio das bases defensivas OTAN trouxo leite en po a mesturar con auga da billa ¡puafff! aos recreos das escolas unitarias divididas por sexos.

Xuntábanse para facer traballos comunitarios, había os alcaldes de barrio,eu andei axudando a tellar a igrexa da Portela e a facer a pista de asfalto da Porriña etc. Aquí ardeu Troia e a biblioteca de Alexandría. Algúns marchaban para terras americanas e non se volvía a saber deles, despois empezaron a marchar para Inglaterra, Suíza, Holanda, Alemaña...

Nas casas dos máis humildes calefacción vexetal e animal, non había libros, nin revistas, nin teléfono, nin radio, nin televisión, só tiñan un calendario con santos e un bichoquiño de luz eléctrica cando veu e antes luz de carburo, farol e velas. De vez en cando viñan frades con santas misións redentoras a poñer cruces de pau e mármore nos penedos do monte e no fronte das igrexas. Aquí como agora na África peor tratada aos cincuenta anos moi traballados e mal comidos eras un vello de noventa. Que veñan agora con democracia,cafeterías,semáforos, autos e motos de exposición ou de gran cilindrada e piscinas. Aquí os vellos en algunhas parroquias levábanos a morrer ao monte: ás brañas lindantes coa Amil ou á beira do río entre o millo nas casas máis pobres como na película xaponesa:”A balada do Narayama” .

Escribo así de fidedigno temperamental e fero para darlle pistas a un historiador heterodoxo que queira dicir a verdade sobre os séculos XIX e XX na Galicia rural. Sobre a guerra civil, sobre os xornaleiros de cavar as parras por unha cunca de caldo e sobre os braceiros dos Pazos e casas grandes. Aquí como parias, unha caste inferior, baixada da historia, dóciles, mansos, cheos de fame, rachados, coma animais de cortello fóra o espírito.

Ano 2020 o que hai ben se come, albaneis, choferes, militares sen graduación, algúns empregados de Citroën, funcionarios, camareiros e camareiras e seguimos servindo aos señoritos da cidade. Aquí pagas escasas de vellos e de xente declarada inútil polo sistema: carne de psiquiatras da seguridade social e de asistentes sociais que viven deles, aquí unha caca pinchada nun pau, silencio, democracia,drogados,borrachos,putas, enfermos acamados. Risga, renda mínima vital.

“Barro es un pueblo tranquilo y hermoso”. As fervenzas de Barosa como refrescadores de pantalla na televisión de Gayoso e Paco Lodeiro.Aquí a transacción política do abulense duque Adolfo Suárez González do 1977 non fixo xustiza, nin educou aos camisas azules reinantes no pobo, aquí todo se tapou con bosta e patada a seguir coas tabernas a emborrachar con cervexas e outros etílicos aos indíxenas. Aquí festa do viño anual, aquí ora por nobis, montes en man común e as contas do gran capitán...aquí churras, churras, churras dos heroes da cruz de Toñito de Poi...Luar de Gayoso e a isto poñémoslle tres bandeiras: A autonómica Galega, a Española, e a Europea, e xa está todo arranxado, que este é bo sitio para a segunda vivenda ou como poleiro de durmir a doce quilómetros da capital da provincia e a vinte de Figueirido Brilat. O que pasa é que aínda que o esquezan cada anaco de terra ten un nome e un propietario distinto, como un encrucillado xigante e a reforma agraria sigue durmindo nos osos de Xoaquín Costa. Vías do camiño de ferro, o AVE unha bouba orográfica, maricón o último, que aquí de borracheiras,drogas,parvos de nacemento,nervios, psoríases, tuberculoses, tifos, tabaco, precariedade, miseria sabemos un pouco.E o que non ten padriños non se bautiza cando a democracia de partidos neste estado de cousas deturpadas o que conseguiu foi dividirnos en bandos e darlle tres postos de traballo de un día cada catro anos aos interventores dos partidos...

Sigan , sigan así, sen entender o baldeiro rural galego, que máis tarde ca cedo isto terán que enchelo con negros subsaharianos, sudacas tatuadores e cantantes ou romaneses chatarreiros que se reproducen rápido e prometen ser grandes bebedores de albariño...Sigan sen entendelo que isto solucionase co próximo ano santo e cando definitivamente caían as máscaras do rostro dos peregrinos ...e deixemos atrás a nova normalidade da covid19... Venres 17 de Xullo do ano 2020. Por rslago.   



UNA PANDILLA DE ESCLAVOS DESTARTALADOS A BARBECHO











 UNA PANDILLA DE ESCLAVOS DESTARTALADOS A BARBECHO

El destino del hombre no está escrito en ningún libro como aseguran algunos de nuestros mayores haciendo gala de una sabiduría de la que no disponen de forma mayoritaria. Ars longa vita brevis (el arte es largo y la vida breve), de paso célebre composición musical del maestro Manuel de Falla.

La cultura oral popular, el refranero, los cuentos de invierno al lado del hogar, los programas actuales de radio y televisión, las revistas y los periódicos, no otorgan la suficiente información de calidad para que el mayor sea sabio o por lo menos soportable.

Para medio serlo se necesita talento natural y grandes sesiones de lectura. Existen incluso refranes ad hoc a medida que de manera cretina intentan combatir esto que afirmo, por ejemplo: ”sabe más el viejo por viejo que por sabio” y otros semejantes. Pero esto es mentira en primer grado de milonga. Hoy en día para saber que se sabe muy poco , próximos a la frase de Sócrates: ”Sólo sé que no sé nada”, hay que enraizar a las naciones , como se está haciendo con la educación pública obligatoria hasta los dieciocho años, en un buen programa de estudios y después, esto es todavía muy importante, procurar que la gente se gane la vida en puestos de trabajo dignos y eficaces empezando por recortar la jornada laboral a seis o siete horas diarias y estableciendo la jornada continuada o por turnos. Esto no es ningún disparate pues es ya se está llevando a cabo con éxito en países del norte de la comunidad europea como Suecia o Dinamarca. El trabajo debe permitir conciliar la vida laboral con la familiar y además hacer posible que las personas puedan seguir formándose durante toda su vida, mediante un sistema de bibliotecas vivas y bien nutridas e universidades online, a distancia, o por la tarde noche. De esta forma los mayores si podrán aportar algo más que su experiencia vital y testimonial de algunos hechos históricos, porque merced a su esfuerzo conseguirán conectarse con el conocimiento de su época. Lo actual es un batiburrillo mixto de actividades absurdas y sin sentido dirigidas por jóvenes monitores escasos de valores, ni conocimientos humanistas  que meten a los jubilados en clases de natación, apreturas de pelotitas, zumba, pilates, punto de cruz, encaje de camariñas, excursiones con sometimiento a charlatán vende colchones y fregonas, embarques masivos hacia al sur mediterráneo peninsular para mantener las cuentas invernales de hoteleros alemanes, rutas pedestres y etnográficas, coros navideños de villancicos, fiestas gastronómicas en nombre de cuanto bicho viviente hay…un conglomerado de ocupaciones a la moda que huye de los libros como el gato escaldado del agua fría. Y mientras que a la gente no se le dé por leer y habituarse a lo negro sobre blanco en papel o electrónico, será como construir una casa sin ventanas.

El destino no está escrito, el destino de las personas se construye día a día, paso a paso, sin prisa pero sin pausa, en sociedades bien dirigidas , cuyos líderes saben todo esto y tratan de que sus pueblos avancen y no retrocedan hacia el ocio bárbaro, disipado y vándalo…

Todo está en los libros y sin ellos pocas lenguas pueden emitir discurso de algún fundamento. Así que aplíquense el cuento y déjense de subterfugios que aquí nuestros sufridos y confundidos mayores desgraciadamente sólo son una pandilla de esclavos destartalados a barbecho, que como máximo van a misa y asisten a funerales…

Sábado 11 de Julio del año 2020.Por Rs Lago.


A fonte das palmeiras de Caldas de Reis





Obra de arte: A Fonte das Palmeiras en Caldas de Reis Artistas y ...


A fonte das palmeiras de Caldas de Reis

recen restaurada cumpre cen anos

un século de existencia silenciosa

botando o seu fiíño de auga fría

para que beban as urracas e as pombas

A fonte das palmeiras de Caldas de Reis

ausencia presente distancia cotiá

calada,muda,corrente,saudable

cumprindo a súa función líquida

saciando a sede de paxaros e rapaces maiormente

A fonte das palmeiras de Caldas de Reis

fría, nin quente, presente,canalizada

ao sur da igrexa de santo Tomás de Canterbury

deixando correr a auga no tecido do tempo

testemuña dun século sen noción de Cronos

A fonte das palmeiras de Caldas de Reis

invisible, transparente, de pedra vella

celébrote restaurada,viva,humilde,certa

creo que somos a mesma clase de xente

deito eu letras e ti auga de seu enigmática.

 Sábado 18/7/2020 por rslago.

 


xoves, 16 de xullo de 2020

MOTORES DE SOMBRA Y LUZ





                       MOTORES DE SOMBRA Y LUZ

¡Oiga! y bien lo siento en mi asombrado espíritu, pese a mi estudio atento y lecturas sin número, le advierto que no existen soluciones mágicas para cambiar los desarreglos de la esfera en que habitamos, capaz de moverse en afelio con respecto al sol: a 113.000 Km. por hora. Léame pues con esa premisa por delante. Sepa que en mi interior la cosa no está tranquila, vaya que me preocupan los asuntos clave con la misma intensidad que a usted o incluso un poquito más…el ser humano que es capaz de sacar adelante una criatura inmadura, totalmente indefensa, con sacrificio y amor, en el fotograma siguiente aparece cortándole una pierna y el brazo del lado contrario a un prisionero de guerra partisano en los Urales durante la contienda civil rusa, apéndices que le coloca a sus espaldas y lo deja reptar sobre la nieve para que intente encontrar a los de su bando…así está escrito por Boris Pasternak en doctor Zhivago; por no decir simplemente Hiroshima, Nagasaki bombas atómicas y ya el espíritu animoso que nos coordina vivos se cae por los barrancos de cristal de un mundo congelado en los confines de cualquier sistema solar de nuestra galaxia: la vía láctea, con planetas rocosos. ¡Qué espanto! Cuánto dolor inútil que ni siquiera contiene la avidez de las moscas comunes sobre las partes desnudas de mi anatomía en esta tarde de verano y pican en ella provocándome un malestar agudo que tampoco vale para nada. Y ya está aquí el nihilismo, la derrota, la ebriedad de los sentidos que buscan el sueño de morirse un poco para dejar que sean los dioses los que se ocupen de estos temas. Por un lado la ternura y el amor, el espíritu positivo del bien, por el otro el conflicto, el odio, la crueldad, la maldad. La luz contra la sombra, es una batalla que se libra todos los días en las alturas astronómicas del planeta azul: ocaso de naranjas y rojos desgarrados y después la madrugadora aurora de dedos violeta. La pelea entre el equilibrio y la catástrote es el motor del propio cosmos o por lo menos lo parece. Nada nuevo bajo el sol( nihil novi sub sole) y sin embargo tanto en la filosofía como en la literatura, se trata en no pocas ocasiones de refrescar la memoria del lector sobre esta dualidad y ponerla sobre la mesa como quien pone una pieza de caza recién asesinada, con la sangre tiñendo las inocentes manos del cocinero. Son arabescos, escorzos de trapecista en el aire del gran circo del sol. Así es amigos míos, en la primera página del libro de las cosas básicas aparece como un relámpago la lucha interminable entre el amor constructivo y el odio que todo lo acaba. Alguien dirá que se está mezclando aquí lo físico con lo ético y es verdad, pero es que aquí anda todo tan revuelto y giratorio que al margen de los grandes sistemas filosóficos que hay tan bien estructurados en la historia del pensamiento, yo he tratado de reflejar aquí la gula de un oportuno helado de coco y vainilla a dos sabores por si decides refrescarte las papilas gustativas, porque al abrir el libro de Principios matemáticos de las leyes naturales de Isaac Newton me he dado cuenta que si no lo abro está cerrado y si decido abrirlo está abierto y entonces me he puesto a llorar con lágrimas saladas como perlas mientras todo a mi alrededor parecía conformarse con la realidad en pacífico silencio…y el silencio, amigos míos, a veces también es la muerte fría del cosmos…¿o no?

Domingo 5 de Julio del año 2020. Por Rs Lago.



venres, 10 de xullo de 2020

INTRE






Parque Natural de Carreirón - LaLaEmerald





                            INTRE

Puxo a tixola de broco no escorre pratos do vertedoiro

a continuación sacou dúas tiras de costelas de cocho do frigorífico

e púxoas nunha fonte alongada de aceiro inoxidable

colleu un pequeno bote de pirixel e outro de herbas do bosque

botoullas a ollo por riba e por debaixo de ámbalas dúas pezas

fregounas coas mans para que se impregnaran ben na carne

abriu a porta do forno eléctrico e meteu a fonte condimentada dentro

nunha parte tamén puxera patacas cortadas en dados

moveu as rodas da temperatura e dos graos, lavou as mans

entubou por medio dunha máquina manual o tabaco necesario

para facer un cigarro con filtro dourado, tusiu dúas ou tres veces

sentouse nunha cadeira de brazos e prendeuno co acendedor a gas vermello

doulle dúas ou tres caladas profundas, volveu a tusir, suspirou

deixou escapar un reconfortante ¡ai!existencial rutineiro de cansazo

levantarase cedo para varrer o paseo de cemento rodeado de xardinciños

que onte á tardiña a cuñada funcionaria do Sergas lles pasara o cordel

mandou ao can Zeus que se metera no seu cochiño de plástico

o can obedeceu e foise deitar sobre os cartóns aplanados da leite o Dia%

co cigarro pola metade colleu o kindle electrónico e púxose a ler

“Xulia desafiou aos deuses” do escritor Santiago Posteguillo.

O segundo día de xullo tiña o ceo tapado por nubes brancas

baixaran as temperaturas, non había ningunha posibilidade de ir

ás praias nudistas do parque natural do Carreirón na illa de Arousa

nin á piscina da cuñada en Penalta Arcos da Condesa

ela íase sentir feliz lendo, gustáballe mito ler no kindle electrónico

claro que comprendía que a súa parella devecese polos raios solares vigorosos

que tanto lle beneficiaban para queimar os brotes de psoríases do inverno

Ser feliz era agora unha cuestión máis ou menos intencional

unha predisposición, unha inclinación, un desexo forte, cavilou

en segundo plano mentres pulsaba para pasar páxina...

            Xoves 2 de xullo do ano 2020 por Rs. Lago.


AGORA OU NUNCA GALEGOS CREBADE AS FURNAS COS VOSOS VOTOS VALENTES E XENEROSOS.






Elecciones Galicia 2020 | Conoce a todos los candidatos a las ...


AGORA OU NUNCA GALEGOS CREBADE AS FURNAS COS VOSOS VOTOS VALENTES E XENEROSOS.

Vamos a ver queridos galeguiños de a pé, habitantes de Galicia ou tamén Galiza, o próximo domingo día 12 de Xullo do ano 2020 – 84 anos menos seis días despois do inicio da fratricida guerra civil española, en tempos ruíns e cativos para todo Europa e para o mundo en xeral: ¡ lembren as dúas brutais guerras mundiais! Etc.- estamos chamados a votar nas eleccións autonómicas.

A verdade é que eu coma moitos sentímonos algo ou tamén bastante desenganados desta democracia neoliberal que tende a converternos a todos en proletariado barato consumidor votante cristián e pouco máis.Pero alguén ten que poñerse ao fronte da xestión. Non existe ningunha outra vía posible; porque claro ou nos manda un militar ditador abrigado polas balas ou nos dirixe un ordenador gran irmán coma o que xa existe na facenda pública central, unha tal “BERTA”, xusto coma o canón grande dos alemáns na primeira guerra mundial do ano 1917, ou alén anarquismos utópicos, podemos optar por la democracia estocástica por sorteo sobre o censo coma na lotaría. Claro que a última fórmula aínda é unha fábula filosófica, que axexa unha apatía total das sociedades futuras, cando ninguén queira ser dirixente porque a política vai consistir nunha discreta xestión eficaz incorruptible...

En fin, volvendo á realidade dos tempos coronavirus máscara que corren, o domingo eleccións autonómicas, hai que ir votar, débese ir votar; certo que entre nós non é obrigatorio, noutros países si que o é, senón participas múltante ou que tes que facer algún traballo social...Estamos pois aquí en que se debe facer uso do dereito de sufraxio universal activo,individual e secreto que definen as leis políticas e que tanto custou conseguir no pasado.

Vero que a abstención o desentendemento é unha maneira pasiva de participar, como o é votar en branco ou facer nulo o voto de propósito.Isto é así e xa con 42 anos de democracia no reino de España dende a constitución de 1978 entendese todo o apuntado de dominio común pondo un mínimo de interese pola sociedade onde ben ou mal vamos respirando.

Vero tamén que os elixibles, os candidatos, van disfrutar dun salario, unhas dietas e unhas honras que a maioría dos votantes non van alcanzar por moito que se esforcen.Así de paradoxal é a democracia eliximos a man que nos tralla e dirixe.

Creo que hai dez ou máis candidaturas, non obstante hai tres principais consonte as controvertidas enquisas: o P.P. conservador e de dereitas do actual presidente Alberto Núñez Feijóo, o PSOE progresista de esquerdas de Gonzalo Caballero e BNG nacionalista separatista de esquerdas de Ana Pontón...

Sigo: eu son nado na xemida década dos 60, estame chegando o sentido común coma faísca ou area, nunca militei, nin milito en ningún partido político, a min o que me guía é vivir e traballar polos meus intereses respectando as leis sociais, facer as cousas o mellor que poida e ser unha persoa civilizada e amigo dos que me queiran; quede claro todo iso, polo referido estou aquí para lembrarlles que: o AVE aínda non chegou atrancado na orografía do terreo que da acceso a terra santa, esmeraldiña,bonsai atlántico, doce Liliput, país dos mil ríos, finesterrae; chámelle cada quen como queira e diga Galicia ou Galiza, a AP9 sigue sendo de pago, moitas fábricas pechan ou buscan outros aires, o rural é un misterio teosófico o idioma das cantigas medievais non se respecta como é debido etc. As outras comunidades históricas van décadas por diante de nós e por métodos discutibles son capaces de medirse coa corte dos milagres en verbas de Valle Inclán: ¡Madrid! ¿E nós qué?...a nós nin sequera non ferve o sangue e en catro décadas non fomos capaces de dicirlle ao resto das españas, ¡coidado! Polas boas, sen o sangue vasco, nin o vandalismo catalán, ¡estamos vivos, temos forza, téñannos en conta señores...!

Así que lle aconsello que participe, vaia votar e vote con valentía e xenerosidade, non deixe que ninguén decida por vostede, confío na súa decisión...

Luns 6 de Xullo do ano 2020. Por RSLAGO.





domingo, 5 de xullo de 2020

HERVIR






Galicia Maps | Spain | Maps of Galicia

 

                                                          AYER

Galicia debería hervir como la primera agua del día de alimentar las vacas, en el pasado tiempo, mi infatigable abuelo Francisco. En las aldeas la gente se limita a comer y a beber vino de su cosecha. No sé qué tipo de maldición afecta a esta gente que hace todo lo posible por no saber nada. Creo que es debido a la miseria en que nacieron. Nadie lee un libro por estos pagos, ni consideran en nada a quien se esfuerza en escribir. Con este tipo de personajes no se va a ningún lado. Aquí hay mucho villano en su rincón con el panteón preparado para recibir sus restos mortales y todo lo demás se la suda. Hay borrachos, drogados, tontos, todos libres de andar por donde quieran mostrando su ineptitud total. La noción del bien común está muy lejos de sus testas. Capaz es alguno de talar un abeto y dejar las ramas casi en medio de la calzada. El espíritu colectivo aquí es muy débil. El encanto natural de estas tierras basta para darles alguna felicidad y la mayoría ya se planta. Aquí se lleva mucho tiempo asustando a la gente con ideas políticas insanas y el pueblo confundido se esconde como las nerviosas lagartijas. De momento no se atisban soluciones, Galicia está fría como el cadáver de una novia. Esta comunidad trabajadora, no sabe lo que es la felicidad y además tiene el miedo metido en su espíritu...

                                                               HOY

Galicia no debe resignarse a gobernantes cobardes y poco atrevidos en el conjunto de las españas. Galicia tiene derecho a reclamarse incluso como nación independiente, si el pueblo, que es el que más ordena, así lo entiende.

Galicia es un balcón verde asomado al inmenso atlántico que ha sufrido más de lo que ha gozado de la historia. Este grito de libertad e independencia debe llegarle al corazón de todos los gallegos, nos habéis hecho mucho daño, españoles de toda la historia con vuestros comentarios desafortunados y vuestros manejos. Ahora somos un pueblo mejor alimentado y más preparado. Ni siquiera utilizo nuestra propia lengua para escribir esta manifestación personal...que la lea quien quiera y que no alegue problemas de comprensión. No asustéis más a este pueblo trabajador, no intentéis mentirle como siempre. Entregaremos nuestra sangre y nuestro esfuerzo, ya sin miedo, para que nazca esa fuerza telúrica que haga vibrar el corazón de todos nosotros como pueblo. Exigimos respeto, para nuestra manera de ser y entender la vida. Neutralizada la ruin canalla que en las ciudades se ríe del campo, queremos curar las escandalosas heridas del pueblo real. No pueden, no deben seguir como hasta ahora pensando en las aldeas como nidos de mierda. Las aldeas van a estar muy vivas, no nos dais miedo ciudadanos viciosos, ociosos y viles. Los tiempos que anuncia el himno gallego han llegado. La podredumbre burocrática instalada en las capitales de la cuatro provincias y en buena parte de los municipios de Galicia está siendo sustituida día a día por hombres y mujeres insobornables, no hay sitio aquí para los que intentan confundir. No queremos sangre, ¡aquí no! pero muchos vamos a morir poco a poco con nuestras ideas de libertad, trabajo y autoestima metidas en la médula de nuestros huesos. Se acabó me conviene, no me conviene, la idea del bien común se ha instalado para siempre en nuestros corazones.

Reclamamos respeto, justicia, libertad y déjense de vivir en un país que ya sólo existe en sus demenciales cabezas del siglo XIX.

Nos tienen cogidos por las solapas algunos medios de comunicación y los banqueros mercenarios jefes del capitalismo ciego; pero ya nada volverá a ser como antes, ahora se les ven las costuras de la hipocresía y todos sabemos de dónde sopla el aire, hasta los más humildes saben solicitar una baraja nueva...

El pueblo no quiere gobernantes cobardes, ni manejables por espurios intereses, el pueblo quiere ser respetado y ya no cree en la dignidad que le pintan los señoritos en las pantallas de televisión...

El pueblo necesita gobernantes inspirados, imaginativos, cabales, otra cosa es que los haya o no...el pueblo, salvo las lamentables excepciones irrecuperables apuntadas por la mañana, está preparado, los políticos creo que todavía no...y ya tardan los bien pagados...

                                       Sábado 4 de Julio del año 2020 por RS.Lago.  




                                

sábado, 4 de xullo de 2020

LA MADRINA








Catherine Zeta-Jones lleva al cine la brutal historia de la ...







Parapetada en su sinecura la gran sicofante medra
empoderada detrás de su látigo burocrático
ignora por ahora cualquier contratiempo
perdió el culo y la lengua para ser alguien
su resilencia es más bien escasa
si por circunstancias imponderables
su padrino cae en picado
como el avioncito de cristal que es
la gran sicofante correrá paralela suerte
su sinecura se evaporará como acetona
y su empoderamiento notará la mella
por el momento todo okey
mientras el padrino vuele alto
ella se pinta las uñas de colores
y ni siquiera le debe prestaciones sexuales explícitas
porque el padrino tiene mucha pluma
así que por el momento vida es felicidad
látigo es disciplina y viva mi dueño...
Porque su resilencia es más bien escasa
su capacidad de reinventarse nula
de sobra sabe que un evento armagedón
de los muchos que rompen el cielo de la política
acabará con su padrino y su sinecura
pero de momento que siga el baile
mientras la gran sicofante medra parapetada detrás de su sinecura
tratando de fortalecer sus alegres raicillas aéreas
por si su empoderamiento la puede mantener viva
hasta conseguir su pequeña patente de madrina
y entonces todo volverá a empezar
con sus equilibrios, su rutina
su verdad y su mentira
porque el evento catastrófico llega siempre
todo cambia,todo empieza y termina
cuando menos se lo espera en el cielo del poder
porque tiene que ser así y así es aquí y en la China comunista...

Presentación da triloxía na Biblioteca de Barro....

                    SOBRE A TRILOXÍA : "A vida é literatura" A triloxía: “A vida é literatura” ,sobre todo, é a vida e obra do e...