A FUXIDA NUN TREN CHAMADO
PALÍNDROMO.
I
Un home e
unha muller, sen nomes, polo menos de momento, están no interior dun
interminable tren de madrugada. Foxen da súa cidade pobo.Foxen de forma
irracional, por fuxir.Abandónano todo e viaxarán durante algún
tempo.....Tratemos de comprender:
Semella a fuxida
duns incomprendidos adolescentes enfurruñamos cos seus familiares máis próximos
e directos, ademais de cos seus escudriñadores veciños.Van co posto, case.Nas
bolsas de viaxe levan:xabón de aseo líquido,crema dentífrica,cepillos bucais,
maquiniñas de afeitar desbotables e xabón de afeitar marca A Toxa; isto no referente
ao home, que ademais, leva un ou dous pixamas e algunha roupa interior, sen
precisar.Varios pantalóns e xerseis, algunhas camisas, calcetíns e moitas
toallas. El sempre leva moitas toallas cando viaxa.
A equipaxe da
muller, aínda que chega a non resultar esaxerado, como sucede coa maioría das
mulleres cando teñen que desprazarse á habitación de á beira, é tamén neste
caso algo voluminoso, pero sen pasarse.E ben, ela leva tamén cousas relativas á
hixiene persoal, a roupa interior necesaria e despois os vestidos e demais
apliques que conseguiu reunir en escasa marxe de tempo.Ela leva moitos paquetes
de clínex, cincuenta paquetes ou máis, cando viaxa, nunca se parou a pensar por
que, leva sempre un fardo destes panos de papel, e o curioso é que se cadra
logo non os utiliza, e regálaos a xente con moqueira ou simplemente esquécese
deles no fondo da maleta de viaxe.
Quede claro que
ningún dos dous é moi viaxeiro que digamos, no fondo son uns sedentarios
comodóns, pero agora: foxen ou iso intentan.Como dato anecdótico, que non deixa
de ter a súa graza ou aquel, el leva consigo o mesmísimo ladrillo de cerámica,
que no despacho utiliza como calcapapeis e nunca, nunca como arma arreboladiza,
que poderían contar as malas linguas desta historia.Pola súa banda,a muller,
engade ás súas pertenzas sobres de sementes para plantas arbustivas.
Foxen espavorecidos,
os seus rostros están cansados. Móstranse a ollos vista, fatigados, olleirosos
e nerviosos.Deixan atrás unha vida respectable, fácil e ata cómoda. Son amantes
desde fai dez anos ou máis, é dicir están algo así como matrimoniados, pero sen
papelorio.
Son relativamente
novos, non chegan aos trinta e cinco anos de idade, pero iso si, xa superaron
algo a trintena. O da fuxida decidírono así de improviso, como se deciden estas
parvadas, cando aí é nada, vían unha moi oscareada película de romanos de fai
algunhas décadas, dos anos sesenta e tantos, cando o home ilusionado ía á lúa e
algúns pensaban en cambiar o mundo, que boa falta faríalle un cambio, pero
claro todo isto é outro cantar.
Ao acendérselles a
lámpada, foron directos ao apartamento del e desde alí, chamou ao despacho de
billetes da Renfe, e oíuse a si mesmo, solicitando dous billetes de primeira,
en liteira, para o primeiro tren do día, que tiña fixada a saída ás mesmísimas
seis da mañá.
Como se dixo, foi
unha idea repentina, foi como un infarto, sen motivo aparente, unha idea
ansiosa, á que ela non intentou oporse enseguida, estaba de acordo en liñas
xerais con fuxir, marcharse pola porta de atrás do seu mundo ordenado e feliz.
Deixan as súas ocupacións, as súas diversións, os seus amigos e inopinadamente,
sen que ninguén estivese ao corrente dos seus proxectos, facían un monumental
mutis polo foro, que se di.
Pretenden así, máis
que romper, esnaquizar co pasado, e tamén saldan co presente recente, montados
nun tren de alborada.En principio están dispostos a viaxar, ata estación termo,
isto é, ata o final do traxecto, onde queira que este concluíse. Visto
obxectivamente é unha demorada tolemia de adolescentes, unha cruel tolemia,
pero agora xa están instalados nun cómodo vagón liteira e ademais el, levaba un
libro na man, mellor dito, unha chea de folios mecanografados regular,
encadernados entre tapas azuis.
Iso é todo o que
foxe: o depositado nas elegantes maletas de viaxe, eles dous: a parella , o
ladrillo de cerámica, utilizado só como calcapapeis no despacho del , as
sementes para plantas arbustivas nos seus sobres e o libro, mellor dito,a chea
de folios encadernados, dando corpo a un gran memorial de tapas ou pastas
azuis.
É unha fría mañá de
xaneiro xuvenil, o día oito ou nove ;entre tanto trasfego, chégase a non saber
con exactitude o algarismo do día en que se habita.
Van provistos, iso
si, de roupas de abrigo ao uso, luvas e bufandas moi longas e rechamantes en
torno ao pescozo; todo iso:os complementos, achados baixo a árbore de nadal,
cando estaban en familia con champaña e panxoliñas e a idea da fuxida,
soaríalles a teoloxía de Pigmeos Hotentotes Bosquimáns do Camerún ou o Congo.
O seu estado de
ánimo, é máis que nada, expectante, nin alegres, nin tristes.Levan diñeiro
suficiente para unha boa tempada, en efectivo, en cheques de viaxe e por que
non,levan tamén diñeiro plástico: cartóns de crédito.Como ningún dos dous ten
animais domésticos, estilo can ou gato nos seus respectivos apartamentos, só a
vexetalidade de interior, sufrirá a súa urxente ausencia.
Hai polo tanto un
desasosego de begonias, xeranios, azaleas, dracaenas sandaríanas e xasmíns, que
con todo non alcanza a retelos.
Ao parecer nin
sequera compran periódicos, nin revistas, nin sequera pasatempos enormes con
sopas de letras. Ata nisto son uns díscolos pouco correntes.Instálanse iso si,
cómodos, quentiños no vagón liteira de primeira, dispostos a viaxar, a fuxir. E
cando por fin o tren de madrugada, inicia a súa monocorde marcha, míranse con
certa complicidade infantil nos ollos, de azul clariño os dela, de verde escuro
os del.
- Ola xoven, quere
dicirme o seu nome, xa que a casualidade e o azar, fan que presumiblemente
vaiamos estar viaxando xuntos durante algún tempo- Dixo ela dunha vez,
amaneirando algo o timbre da súa voz, intentando romper o silencio expectante e
facer de paso un bosquexo de broma.....
Enseguida
el colleu o sentido da pregunta e dixo:
- Chámome Sexismundo,
pero ti querida Rosaura, podes chamarme Mundo como de costume, e botando man do
memorial de pastas azuis, non impreso tipograficamente, só mecanografado
regular como quedamos antes, daba por concluída a pragmática broma; mentres a
máquina entre estrondosos asubíos, púñase aos poucos en marcha.
Ela véndoo a el,
enfrascado na lectura do Azul,chamémoslle así para abreviar e entendernos en
diante, recolleu do seu bolso, algúns sobres con sementes para plantas
arbustivas e púxose a ler, no reverso dos paquetiños provista dunhas lentes de
montura cor rosa.Como non se concentraba, pediulle a el, o ladrillo de cerámica
utilizado como calcapapeis, para telo cerca. Así lle parecía a ela, que se
sentiría mellor e máis cómoda. Era un agasallo que ela mesma lle fixo ao
principio da súa relación.
Era no seu colo, un
pequeno animaliño inanimado e inorgánico, que pertencía máis que nada ao mundo
das rocas e demais minerais, aínda que como era fabricado en cerámica,
conservaba algo de humanidade, ao ser amasado como un pan por mans humanas
destras no asunto, pensaba ela.E gustoulle moito habelo entendido como un
indefenso animaliño de compañía cos seus bordos verdes, os seus redondeis
azulados e puntiños do mesma cor, sobre un fondo de porcelana branco.Todo un
paralelepípedo non moi aparatoso a verdade, pero iso si atraente e fermoso.
Indefenso tamén, porque se o deixaba caer ao chan ou o tiraba aos carrís da vía
faríase cachizas.Resultaba un pequeno capricho entrañable, fabricado nuns
modernos talleres de cerámica do interior do Valle de Cristal.
Agora facíalle unha
inapreciable compañía, alí sobre a butaca azul profunda, con repousacabezas
brancos, mentres lía con interese as instrucións de sementa e coidados, nas
costiñas dos sobres con sementes para plantas arbustivas.
Levaba moitos sobres
¿non sabía moi ben por que ?¿ ou si o sabía ? .O certo é que levaba, todo un
neceser repleto de sobres de sementes, sementes de diversas clases.Antes
dicíase que eran sementes para plantas arbustivas, pero isto é un lamentable
erro que agora se aclara. E é que en realidade, os sobres contiñan, case todas
as clases de sementes que se poden atopar no mercado.
Ela intentaba
ordenalas ao seu modo e ler as súas indicacións, sentada alí xunto ao ladrillo
entrañable, fabricado nuns modernos talleres de cerámica do interior do Valle
Cristal, sempre utilizado como calcapapeis e nunca como arma arreboladiza, que
poderían contar aquí as malas linguas desta historia.Fronte ao seu compañeiro
Sexismundo , si Sexismundo, aínda que el respondese ,facéndose cargo do
bosquexo de broma, que podía chamarlle Mundo como de costume.E era tan lóxico,
tan lóxico como que levaban dez anos ou máis, véndose todos os días, aínda que
polo momento vivían en apartamentos separados.Dez anos de vida compartida, con
desexos e frustracións, con alegrías repentinas e tamén abismos depresivos.Dez
anos ou máis facendo o amor cando lles apetecía.
¿A ver?, ela sacaba
contas mentalmente, deixando ao carón polo momento ou quen sabe se
definitivamente os sobriños de sementes, case todas as clases de sementes que
se poden atopar no mercado.
Mentalmente Rosaura,
facía contas obscenas.O pensamento non sabe moi ben por que, nin lle importa;
quizais polo troupeleo suxestivo do tren, estáballe levando a un repaso
numérico da súa vida íntima.Periodicidade das relacións sexuais, número de
relacións en total, caudal de seme etc. etc.
II
O longo convoi
ondulante e zigzagueante, sobre o incuestionable camiño de ferro, detense en
ocasións para que suban novos ocupantes, outras veces para que se apeen os que
chegaron ao seu destino e nalgunhas estacións o tren veloz e distante, pasa de
longo.
Son estacións de
pobos pequenos e insignificantes que nin sequera dispoñen de viaxeiros.Ás veces
o gran centauro, dragón, dinosauro metálico penetra na escuridade dos túneles e
ao saír de novo á luz do día brama acirrado.
Os pensamentos de
Rosaura, son insospeitados, imprevistos, bastante desordenados. Agora mesmo
está pensando en que ao peor, deixou a botella do butano, de cor algo así como
alaranxada aberta ou que se esqueceu de pechar algunha billa no cuarto de baño.
Por iso con xestos
mímicos, fai unha chamada imposible coma se collese un teléfono inexistente e
chama a un xeranio de flores vermellas, que ten no moble cómoda do corredor,
xunto aos souvenirs en prato,de cando estiveron uns días en París, onde se
erguen e habitan: A Tour Eiffel, L´Arc de Triomphe, L´Opéra , Notre Dáme, A
Place du Teatre et lle Sacré Coeur de Montmartre ,entre outras presenzas.Ademais
está tamén colgada na mesma zona da parede turquesa, a gran cornamusa regalo
dun tío seu, amante, da música e melómano de prol.
Imaxinariamente a
través dos fíos inexistentes, soan os asubíos de chamada ao lonxe, o xeranio de
flores vermellas ou saíu a comprar abono en barriñas ou está durmido ou se
morreu de pena pola ausencia da súa amiga e coidadora. De todos os xeitos, a
muller, disposta a dicir, di:
-Mira xeranio é que
quero que comprobes se a botella de gas butano está pechada e, ademais, tamén
quero que te achegues ao cuarto de baño e mires si se me esqueceu pechar
algunha billa. ¿Faralo ?.Cheiro co meu nariz os túas floriñas e meto o meu dedo
índice na túa terra, para ver como andas de humidade.Eu estou de viaxe, co meu
compañeiro,amante Mundo, o que nos regalou a araucaria e a dracanea sanderina e
non podo darche máis explicacións innecesarias, porque se enfadaría o señor
revisor.O da gorra de prato e traxe azul, que leva na man unha trade prateada,
para facernos un buraco no billete amarelo con letras impresas.Volvereite a
chamar. Aínda que non te enfades, se chamo á begonia ou aos xasmíns ou decido
falar co xogo de té ou co bidé. Xa sabes canto vos aprecio e por favor, non
traias descoñecidos ebrios ou drogadictos, nin homosexuais, nin tolos, nin
policías, nin xente que cheire mal ,ao apartamento. Ben, como non estas na casa
¿a saber onde andará o xeranio de flores vermellas ?, espero que teñas a
intuición vexetal necesaria, que che permita ser intelixente e pór en
funcionamento o contestador automático para oír a miña musical voz e todo o
dito, que como xa está dito non o vou a repetir.Unha, dous e tres e colgo.Ata
logo xeranio de flor vermella. Un vasiño de auga branda para as túas
raíces.¡Quéroche!.
A continuación colga
o imaxinario teléfono e acende un cigarro baixo en nicotina e alcatrán, un B/N,
pois atenta aos consellos das autoridades sanitarias, está deixando de ser co
tempo unha nicotinómana.
Terminado o cigarro,
saca un bolígrafo e papel, e ponse a escribir unha carta:
“No tren chamado
Palíndromo a día tal do ano tal.
Querida
librería da miña cidade pobo:
Escríboche non sei
moi ben desde onde, xa fai moito tempo que estamos no tren e agora perdín a
noción do tempo.A xeografía nunca foi o meu forte e os letreiros das estacións
con nomes en azul, instalados en letreiros luminosos de luz branca, sóanme
raros; son nomes insospeitados, para min a maioría descoñecidos. Por iso case
non me asomo ao portelo, pois agora aínda que a paisaxe xa non está nevado con
profusión, tampouco me distrae demasiado tanta chaira árida con breves grupiños
de aciñeiras ou sobreiras aquí e alá, algunha casa de campo illada e leves
outeiros.
Escríboche esta
carta sobre todo para que teñas noticias miñas. Sigo viva, na compañía
silenciosa de Mundiño Lobiño, que non saca a cabeza do Azul e non sei que máis
podo dicirche, a verdade é que ando mal de inspiración para escribir
cartas.Espero que me botes de menos e prométoche escribirche a miúdo, aínda que
iso si , non sei como vas poder ler as miñas epístolas, ti es un local
comercial, ben, que chas lea o cego da esquina que vende o cupón da Once.¡ Hai
que cousas teño !, que despistada podo ser, enseguida me dei conta de que os
cegos con estudos, só len Braille co tacto dos dedos.Xa está que che lea as
miñas cartas o señor municipal ese, polas mañás claro, que xa sabes que polas
tardes, farto de augardente e copas de veterano, non se lle move a húmida con
fonética comprensible.
Un bico na
cristaleira e outro no letreiriño de pechado que che tiven que colgar , como
unha gravata manchada , ao irme e síntoo”.
A continuación mete
o escrito nun sobre de avión e arróxao á vía.....
Logo de todo isto,
na súa cabeza, medio instálanse de novo, seis litros de seme e dous mil actos
amorosos ou cópulas en dez anos, que a cincocentas acometidas por acto sexual,
fan un total dun millón acometidas ou nadegadas, pero estas son as contas do
Gran Capitán ou as da Leiteira e son tamén as de dona Truhana a da pota de mel.
Comezaban a
molestarlle xa decididamente este tipo de contas insospeitadas e febrís, polo
concupiscentes e morbosas que eran, froitos espurios de tanta molicie ociosa:
¡vendíanse moi poucos libros!, e quedáballe moito tempo para facer descarrilar
o pensamento.Agora,a fuxida, íaa sosegando e aproximábase a certa pureza.Así
que aínda que o anterior, apareza escrito dunha forma tan crúa, como formando
parte do pensamento de Rosaura, ela négao rotundamente, ante calquera tribunal
ou grupo de persoas dispostas a xulgar as seus máis insospeitados
pensamentos.Ela non pensou en nada relacionado co sexo, nin se compraceu en
renacer ou mellor dito recrear, frías estatísticas sobre o particular.
-Así é
efectivamente. Estiven todo o tempo, pensando nunha colección de selos, nunha
fabulosa colección de filatelia, propiedade do xefe de correos do noso pobo,que
en realidade é unha cidade de provincias. Pero que eu chamo pobo ou podo
chamala cidade de provincias se me apetece.Este é o tren da liberdade e da
fuga. Do posible e do imposible.O tren que estaba necesitando -e ponse a dar
saltiños no compartimento- Ademais o meu pensamento é meu e perténceme señoras
e señores do xurado, eu estiven pensando nas musarañas, no fume, no canto dos
paxaros, na luz, na esfericidade da terra. Xúroo polas formiguiñas
traballadoras e as herbiñas insignificantes, seica sen nome, dos xardíns e
prados abrandados.Oe Mundo, que xa fai moito tempo que non me dirixo a ti, e xa
nin recordo o son amable da túa voz. ¿Que di o Azul sobre os Señores do
Xurado?.
Mundiño Lobiño fai
soar as súas cordas bucais, e extrae voz das mesmas, modelándoas coa boca, coa
lingua dentro e grazas ao aire, ou mellor dito, ao osíxeno propio dos pulmóns
di:
-Escoiteite cariño,
eu son Mundo, o mergullado no Azul, que fuxo da miña cidade pobo, cunha muller
chamada Rosaura, de inusual comportamento pero divertida.
- Si son moi
divertida e imaxinativa - engade - para non aburrirme e socorrerme con revistas
ou walkmans, como fai a xente de dereitos cando viaxa, eu fago sensatas
extravagancias e fumo tabaco baixo en nicotina e penso en voluptuosas cousiñas
miñas.¡Que lista son!.
-Si es moi lista -
di Sexismundo - pero déixame terminar.....Aínda que sempre estou en silencio, a
min tamén me gusta dar vida a frases e palabras. Fuxo do cotián, do meu
despacho na xestoría, das rúas , dos anos, de toda a vida.Escapo do tedio, dos
coñecidos, dos familiares.Montado nun inmenso tren, en compañía desta muller,
pretendo.....Non sei que pretendo a verdade. E en canto á túa pregunta, sobre
tribunais e xurados, o Azul, só di unha cousa: Son necesarios na sociedade,
pero moitas veces equivócanse. E engade: manter a orde, facer xustiza, imperio
da lei. Rosaura inquiétase ante o contido do Azul e di:
-O Azul, ti sempre
dis que é un libro sabio e que por iso o les, pero neste caso o Azul, é parco,
conciso, desagradable.....
Agora é
Mundo quen fala:
-É verdade, o Azul,
non está moi posto en temas legais.O Azul é un libro moi especial, ao que se
lle poden facer outro tipo de preguntas e el responde entón con maior alegría e
entusiasmo.Por exemplo, escoita este parágrafo:”O sorriso dun café con leite,
sóbese á torre dunha catedral, para charlar coas andoriñas e o arco da vella.En
cada café con leite hai un colar de perlas como burbullas, e todas as praias
son soños de area no verán.No inverno, as praias vístense con roupas de abrigo
e toman trens para fuxir da humidade”.Isto di o Azul.
- Eu enténdoo di
Rosaura e gústame que o Azul, diga as cousas ao seu xeito sen preocuparse das
grandes definicións.
Acariñándolle con
delicadeza o lombo, riseiro, Mundo responde:
- É que o Azul, é un
libro máxico e único, un agasallo das miñas noites en branco, con páxinas
escritas por pequenos sabios de todos os tempos e de todos os lugares do globo
e de todas as épocas.Agora ben cariño, non lle preguntes ao Azul pola xustiza,
nin pola guerra. Verás agora enfadouse e fíxate agora nin sequera se pode ler o
dito anteriormente, borrouse automaticamente e di:Non coment.O Azul, está para
outras cousas, é ameno e tan complicado, que só xentes intelixentes como nós,
seica nós sos, poderiamos valoralo.Mira aquí di: R. e S. , isto refírese a nós,
noméanos coas nosas iniciais.
- ¡ Que divertido é
o Azul ! - Exclama Rosaura- ¡ As nosas iniciais ! ¡ Só as nosas iniciais !.R. e
S. Razón e Sentimento.¡ O Azul !.Rosaura bota de alegría no compartimento e
cáeselle unha maleta sobre as costas.¡ Ai que dor !.
-Non é nada - di
Mundo. E danse un bico cariñoso nos beizos.Sobre nós di:
-“ Os do tren R. e
S., son dous infantís, cismáticos líricos, que non lle temen ás páxinas en
branco da súa historia e iso é bo.Con respecto ao xeranio de luz vermella hai
que saber que..... ( aquí inciso de Rosaura, para dicir que non é luz vermella,
son flores vermellas).¿ Que máis cousas di ?
-Se aquí pon: ¡luz
vermella!,así debe lerse -di Mundo melindroso - o Azul é así e ten dereito a
ser así .
- Está ben - di
Laura - continúa.....
.....hai que saber
que...fuxiu cunha xerania de luz branca e están neste mesmo tren.
E a pequena librería
papelería , ¡atención R.e S.!, tamén está no tren e cálome a berros, pois miúda
sorpresa vos levaredes, se percorrendo o enorme convoi, virades a cantidade de
persoas e cousas que tamén están no tren. Ou sexa, que non vos estades
desmarcando, nin fuxindo cal pensades. Moitos escenarios da vosa fermosa
provincia: Ámbar e moitas xentes coñecidas tamén foxen convosco.Claro que eles
foxen de vós, do mesmo xeito que vós fuxides deles”
-Pecha xa o Azul -
di Rosaura sorprendida e moi contrariada
- Non, non o pecho -
e segue lendo -: “ A praza de tal, a señora da froitería, o pai e a nai de R..,
todos os seus curmáns, a basílica de tal, o parque de tal. O cuartel da de tal.
A rúa tal. Todos están no tren, comendo empanada e bebendo viño a cachón. Todos
foxen. Pretenden escaparse e non saben, do mesmo xeito que non o sabiades vós,
que iso é imposible. Este tren é unha continuidade do voso pasado e ademais,
chámase: PALÍNDROMO”.
Laura ao oír o que
di o libro, decide pórlle unha conferencia á campá extractora da cociña esta
vez e dille simplemente:
- ¡O Azul! - entre
bágoas - ¡o Azul, é un libro malo!.
E Mundo ao
oír isto, enfádase moitísimo. E le no libro:
“ As mulleres nenas,
que fan chamadas telefónicas imaxinarias e imposibles ás campás extractoras das
cociñas, son unhas ninfómanas e ademais teñen pelos nos bigotes”.
E Laura entón, desesperada,
vendo que xa é noite, métese na súa liteira abrazada ao ladrillo de cerámica
como a un osiño de peluche.Sexismundo tamén pecha o Azul e métese na súa, mañá
será outro día.....
III
Construír unha
historia con sinceridade; dar vida ás palabras. ¡Hoxe teño tanto baleiro de
corpos espidos e mornos!.¡Tanta profundidade de beleza percibida cara arriba!,
que non berro, nin bocexo, nin asasino.Por suposto que non son máis que ese
raio de sol magnífico, nin menos que a vella estufa eléctrica do meu avó, que
quenta nas mañás frías de xaneiro, a miña lonxanía.
Establecer
comparacións estrambóticas é lamentar o primeiro choro cerca do útero e do
claustro materno, empapado aínda do océano cósmico, que nós acaba expulsando ao
idílico xardín terreal.
Enormes praias de
area, desfilan pola estreiteza do vidro quentado a cen graos, na
torrencialidade dos reloxos de medir o tempo que agora decoran repisas
burguesas.Outras máquinas contan os latexados.É necesario saber certa a mente
propia e estar preto de todo o que queremos e rodéanos con bo ánimo. ¿Esta voz
?.
Esta voz nos días
nos que o ceo non se derrama líquido, pertence ao amigo dos cans e das vacas .
Pronunciar opinión
sen medo.O medo,a temible inseguridade, que tantas batallas cotiás gana; medo
que se esforza en cravarnos no centro mesmo da horrible pequenez particular e
privada que somos; medo que nos empuxa delirante a abrazarnos a un ladrillo de
bela cerámica do Val de Cristal.
Voz libre e
democrática que espera, non ser cuspida, nin pisada, polos que sempre perseguen
o que non lles pertence e non poden dominar.Porque todos estamos espidos no
berro e na fuxida.E a esperanza, é non poucas veces un tempo morto, sen
colorido, nin palabras de ánimo.Nas palabras brotan os fentos e o brión verde,
¡ que verde era a esperanza !. Pero a batalla nunca conclúe e a guerra axexa á
guerra.
O que entenda que
arroxe pedras ao río de todos os filósofos que viu a humana historia.Si que
arroxe pedras á corrente e soñe un soño habitable mentres aínda a auga describe
círculos concéntricos e a onda chama ás beiras como portas abertas.
¡ Humanos ! .A
equivocación está louzana e con boa saúde; aquí o erro non se rende nunca e só
é posible outorgando sorrirlle ás margaridas, cando están cargadas de orballo e
aínda conservan un pouco de luz de lúa prateada nos pétalos.
Rosaura e Mundo
foxen, a súa fuxida non é a de dous nenos, non. O tren interminable, que pode
encerrar todas as cousas como unha nova Arca da Alianza, é só metáfora.Unha
metáfora desapiadada e cruel, co contido dun planeta azul,azul e delicado, que
desde o espazo exterior, quixesen abrazar entre escafandros os astronautas.Si,
é a insistencia e rabiosa idea da nai Terra como unha nave redonda, que mantén
a súa constante derrota no baleiro.Entre cintos magnéticos e po estelar, a
traxectoria repítese constante, en busca da gran estrela amarela- o sol -,
parece ser que para superala, ou dobrala como quen dobra unha esquina.E a todo
isto, virando sobre se mesma, coma unha buxaina, posta en movemento por
inocentes cordeis de nenos.
Todo isto é
demasiado complicado, demasiado incrible, non se pode seguir pensando en
direccións tan temerarias ou cientificistas.A señora cabeza en diálogo
permanente consigo mesma, provoca turbulencias en Deus durmido, oculto e
ausente desde sempre.
Toma todo este pan,
ou este diñeiro, ou este amor, e deixa de escoitar as heroicas feridas dos
fórceps, pensados para abrirlle a porta da vida aos nenos, que o ignoran todo
sobre a linguaxe.Rin ou choran.Iso é todo.Balbucir.O silencio está permitido á
maioría dos homes atrapados en negocios físicos.Todos estamos de mala saúde
anímica en xeral, porque entre o interior e a expresión real, a cousa fonética
e semántica non funciona ben e a maior parte das veces o amor cotián queda no
silencio e non danza alegre, nin da bicos apaixonados nos beizos.
Rosaura e Mundo
dormen e teñen soños nas súas liteiras como berces, arrolados pola marcha cara
ao futuro do tren palíndromo; para entendernos oficiosamente, xa que sabemos que
é unha metáfora de pluralidade diversa, que convén seguir esvaendo para unha
maior eficacia desbordante.
O SOÑO
DE MUNDO.
A verdade é que
Mundo non sabe soñar. Este home é un algoritmo. A súa profesión de xestor,
especializado no pago de tributos e control de libros contables, teno
atrofiado. Non. Non. Isto é mentira. ¿Como se explica entón o Azul ?. Si,
porque o Azul en que se mergulla e le, ¿É un libro escrito por el ?. Non
importa. Para isto non hai resposta aínda.
O Azul, como xa
sabemos é un libro de moitas páxinas regularmente mecanografadas que está
encadernado e que pertence a Mundo. Só a el; dispón do libro, é máis, leo e
lello á súa compañeira. ¿Entón si sabe soñar ?. Como todo o mundo ten soños, o
que sucede é que dorme profundamente, seguramente polo arrolo referido do tren
e non é posible sintonizar a trama inconsciente das súas estancias oníricas. ¡
Pero un momento.....!.Mundo, soña cun paseo en barca, sobre a superficie dun
lago, entre montañas, altas e nevadas.
Aquí hai que repetir
para humor o de:”...E non é posible sintonizar a trama inconsciente das súas
estancias oníricas “.Claro que humor así, é pouco logrado; mediante frase
cicelada en mármore frío, por dicir algo.
¡Un paseo en barca!,
pero atención: A acompañante non é Rosaura. É unha muller, morena case como a
noite; trátase dun soño romántico, en certo xeito ridículo, de postal, nada
orixinal. É pola tarde, no verán.El rema e ela tocada con margaridas no pelo,
acariña cos seus dedos a branda superficie da auga. Visten roupas brancas e
sorrín satisfeitos. De súpeto, xorde do lago, un enxeño metálico de proporcións
xigantescas, é unha especie de animal prehistórico, teledirixido a distancia
por un neno de goma.....Aquí Mundo espértase e acende un cigarro con nicotina.
O SOÑO
DE ROSAURA.
Que toda a vida é
soño e os soños, soños son. Recurso moi socorrido. ¡ Que soñen !. Porque
soñando, éntrase no descoñecido, nun mundo fabuloso, insospeitado e que está
desposuído de leis: humanas e naturais. E non é o mesmo, soñar esperto, que soñar
durmido. Soñar, é lecer mental, xogo irreflexivo que divirte ou aterra, pero
sempre o soño é misterioso e sorprendente.
¿Que sabemos dos
soños ?. ¿Que sabía Freud ?. Digamos que son deseconomías da mente, en termos
de reflexión vixiante. Pero non, os soños, son vías de escape, fiestras abertas
ao infinito, onde o posible é imposible e o imposible é posible. Os soños
inconexos, moitas veces ilóxicos, están dentro do humano e a verdade, é que
adoitan dar bo xogo en literatura. É terreo frecuentado, pero aínda así,
Rosaura soña no vagón liteira, ¿E que soña ? . Soña que quere soñar, soña que
loita por soñar, que derrama bágoas nos limiares dun soño liberador. Pero o
subconsciente esta vez non rexistra soños, ou se existen, son tenues apenas
perceptibles. Pero Rosaura insiste, ata que o seu soño caprichosamente sucede e
non podía ser doutro xeito, entretécese e mestúrase co de Mundo e no seu soño,
descobre a un neno verde de goma, que sentado diante dun computador, pulsa as
teclas que moven os mecanismos do monstro , que asoma á superficie do lago.
O neno verde, ten
unha cabeza de coloríns, moi grande,como un gran globo terráqueo con luz
interior e os continentes e os océanos debúxanse na súa cabeza. O resto do
corpo é de area azul e os pés son dúas tartarugas. As mans, parecen margaridas
de pétalos amarelos e cáliz central verde. O neno ten ademais, tres ollos, un
no medio da fronte e dous nas fazulas de cor vermella agora. Onde debesen estar
os ollos, hai montañas elevadas, e o seu pelo está composto de ás de pomba.
É un neno normal a
pesar de todo. Que vive só nunha gran casa e que xoga cun millón de
computadoras. Sobre as costas nun cartel grande leva escrito o seu nome con
letras de molde douradas:Madrid...Así é que o neno verde de goma chámase como a
capital de España e algo máis, son os seus apelidos que aínda non se poden
distinguir desde estas liñas. Nunha gaiola hai un xeranio que non fala, nin
sabe ladrar como os cans. Si se abre unha porta vese o ceo azul, si se pecha
esa porta, vese unha bolsa con pan que ten un tren antigo bordado. Si se abre
outra porta, vese o lago e unha barca de madeira, pintada tamén de azul, que
asuca as súas augas tranquilas e dúas persoas van na barca vestidas de branco,
é verán. Uns dedos acariñan a branda superficie da auga, mentres Mundo, rema a
ritmo. A casa é unha charlatana, faille preguntas ás vacas cando á tardiña,
detéñense para beber auga na fonte que hai cerca do xardín. As vacas están tan
fartas da cháchara ociosa da casa, que se tapan os oídos coas patas. A casa ten
fiestras brancas e asomados a cada fiestra están persoas maiores agora.
No neno verde de
goma, agora pódese ler claramente o cartel completo con letras de molde
douradas co seu nome e apelidos que ten colgado ás costas, chámase: “Madrid
Panasonic Coca Cola” e está fabricado en Xapón.Nunha esquina escura da casa,
xunto ao paraugueiro, hai un vello escritor baleiro, que recorda a un moble
vello e que cando reúne forzas para falar di: “Equivócaste” e termina esgotado
, ata que pasan moitos anos e redobrando o esforzo di: “Está ben”. E levántase
e ponse a andar e sae da casa en dirección ao lago, convertido nunha bela moza
morena case como a noite, que acariña a superficie cos dedos de auga. E os que
están asomados á fiestra, teñen os ollos vidrosos e o sorriso apagado; son
vellos anciáns, que se entreteñen vendo beber ás vacas, mentres a casa non para
de dicir frases, que lle escoitan ao xeranio que non fala nunca.
A gran cabeza do
neno, de improviso, ponse a virar como unha gran ruleta; o globo terráqueo xira
sobre si mesmo e cando por fin se detén, deixa ver a inmensidade do océano
pacífico, onde destacan as illas de Hawai.Tamén se ve algo da costa oeste dos
Estados Unidos, concretamente a península de California, o mar de Bering cerca
do Polo Norte e multitude de illas da: Micronesia e Polinesia. Isto segundo o
ángulo de visión que ten Rosaura da cabeza globo terráqueo agora detida, do
neno verde de goma.
E Rosaura, espértase
e non acende un cigarro, porque non fuma, deixouno grazas a moitas sesións de acupuntura
oriental que non son desta historia e sobre todo porque os dedos comezaban a
parecérselle a tulipáns amarelos ao principio desta mesma historia.
E Mundo, que xa
terminou o seu enésimo cigarro, está outra vez profundamente durmido. É de
noite aínda. O tren imparable, galopa sobre o camiño de ferro, a máis de
trescentos quilómetros por hora, ábrese horizontes na escuridade da noite, é
agora , un tren de alta velocidade, case nin arrola, nin fai ruído. Viaxan
estáticos e dormen e soñan.
O TREN (
Definición aproximada con palabras ).
É un moderno tren
con dúas cabezas tractoras de cor vermella, a cabeza tractora A. diríxese
sempre cara ao norte. Mentres que a outra, a B., marcha sempre cara ao sur, en
dirección contraria. Detrás de cada unha das máquinas ou cabezas tractoras, hai
un restaurante de cor verde (o vagón coche está pintado de verde); hai polo
tanto dous vagóns restaurante, como hai dúas máquinas. No medio áchanse os nove
coches ou vagóns para viaxeiros, pintados de cor amarelo todos, en cada un
deles hai dous aseos e dez compartimentos, con dous liteiras por compartimento.
Si se fan bos
números , resulta un tren de dúas máquinas vermellas, dous vagóns restaurantes
verdes, nove vagóns amarelos, en cada vagón dez compartimentos, de dúas liteiras
ou prazas, un total de : vinte liteiras ou prazas por vagón, que fan cento
oitenta prazas ou liteiras en total e hai ademais dezaoito aseos.
Os protagonistas,
ocupan o primeiro vagón cando a máquina A., diríxese ao norte, que en cabal
exercicio palindrómico , é o último vagón cando a máquina B., diríxese ao sur.
E ademais, ocupan, o primeiro compartimento da esquerda cando a máquina A., é a
que tira. Que continuando co exercicio aludido, é o último compartimento a man
destra ou dereita, cando traballa a máquina B., que sempre avanza cara ao sur.
Un dato importante, é que dos dez compartimentos de cada coche, cinco áchanse a
un lado ou outro do corredor , lados A´ e B´ , pois como se comprende, é
difícil precisar destras ou sinistras, pois neste tren segundo viaxe, a destra
é sinistra e viceversa, segundo o sentido da marcha loxicamente.
O tren detense nas
diversas estacións do traxecto e soben ou baixan persoas. Non está permitida a
entrada de animais, e aínda que metaforicamente pódese dicir, que hai
beirarrúas, continentes, casas, rúas dentro do tren palíndromo que foxe , isto
obviamente non é verdade. É Literatura. De momento, só coñecemos algo, a dous
amantes que foxen: Mundo e Rosaura, hai cento setenta e oito prazas máis no
tren, das que non sabemos nada, talvez só viaxan eles. Ou se cadra chegamos a
coñecer a cento setenta e oito personaxes ou máis; infinitos personaxes máis,
pois hai que ter en conta que uns baixan e outros soben, para viaxar neste
absurdo e atrapado en si mesmo, tren palindrómico.Ademais por curiosidade
invencible, poderíase chegar a coñecer ás dúas parellas de maquinistas. O que
conduce a máquina A. e o seu axudante e ben o axudante e o condutor da máquina
B. En fin que é unha oportunidade fabulosa para coñecer moita xente, se é que a
superioridade, decide que así sexa. Vexamos o que sucede. A superioridade,
sempre é insospeitada.
Débese engadir, que
o convoi vai de máquina a máquina e tira porque lle toca, permítase aquí o
fácil recurso de amentar, unha das leis fundamentais e básicas, case
constitucionais do xogo da Oca.A súa lonxitude, por xogar un pouco, digamos que
está máis próxima á da Tour Eiffel de Francia ( trescentos metros), que á da
Torre inclinada de Pisa en Italia, que é un belo campanile románico de mármore,
pero de moita menor envergadura e presenza.
E dado que unha das
súas calidades fundamentais é a Palindromía, non se pode dicir cal é a máquina
que traballa en cada momento puntual, nin polo tanto saber en que sentido
marcha o convoi. ¿Cara ao norte ? ¿Cara ao sur ? . Isto non é fácil de
contestar, e ademais é de supor, tal como están as cousas que non teña moita ou
ningunha importancia. Claro que a cabeza tractora que corresponda, orientarase
en ocasións, en todas as direccións posibles da rosa dos ventos ou rumbos, pero
isto sendo normal e lóxico, é tamén conxuntural, pois a súa querenza natural
dirixiraa ao norte ou ao sur indefectiblemente. Sabe a Superioridade, que estas
explicacións ademais de confusas, son fatigosas, pero son sobre todo necesarias
e por iso reflíctense aquí. Para que o ávido lector fórmese unha idea mental
clara do que nos traemos entre frases e letras. Estamos comunicándonos e trata
a superioridade, de facerse comprensible e o lector, debe pór algo da súa parte
e imaxinar, grazas ao xeneroso achegue de datos o Convoi Palíndromo.
Tren Palindrómico e
capicúa ( isto último no ámbito numérico ). Que se a este tren, fóselle dada a
facultade de falar, que tampouco é tan difícil en Literatura, diría en
español:” DABALE ARROZ A LA
ZORRA EL ABAD “, facendo gala da súa facultade, a propósito
de que a frase , lese da mesma forma de esquerda a dereita , que de dereita a
esquerda.
Feitas estas
precisións, a superioridade entende, que a historia debe continuar. Con total
liberdade, a superioridade, facultase para pronunciarse sobre isto ou aquilo,
en todo o que fose mester, do concernente a esta obra, en calquera momento e
ante calquera circunstancia, sempre que ao seu elevado xuízo fose necesaria:
precisión, aclaración ou matiz. E aínda que é certo, que os personaxes son
reais e proceden con absoluta liberdade, tamén o é que, en última instancia a
superioridade, é a que sempre decide, aínda que pase inadvertida e mentes
conspicuas cheguen a ignorala, pois será entón máis superioridade que sempre.
V
Pero ben , ¿Fuxir
para que ? ¿Escapar de nós mesmos ?. Iso non é posible. Ademais, non se pode
viaxar a ningunha parte nun tren chamado Palíndromo. Tras moito tempo de estar
viaxando. Mundo e Rosaura, sen palabras, comezan a darse conta de tanta
inutilidade. Con só mirarse aos ollos compréndense, o absurdo dunha viaxe a
treo. Sen outra equipaxe que a insatisfacción, foxen atrapados. Un ladrillo de
cerámica, que tamén pode ser un osiño de peluche, algunhas sementes de plantas
en sobres, que brotarán na primavera, nunha terra fértil, de quen sabe que
lugar do globo.
Un ladrillo de
cerámica fermoso, utilizado en tempos, como contundente calcapapeis, nunca como
arma arreboladiza, nun despacho de xestor administrativo. O primeiro ladrillo
dunha nova casa e un novo espazo para vivir, cunha horta e cun xardín de
vistosas flores.
Lonxe de
responsabilidades, fuxindo de si mesmos. É algo estúpido. Abrázanse. Fan o
amor, por primeira vez, no tren. E queren regresar, aínda que non vai ser fácil
saír adiante. Con traballo e ilusión , lograrase. Na xente da súa cidade natal,
case un pobo onde todos se coñecen, debe conservarse un pouco de bondade nos
corazóns e entre todos, en sociedade, as cousas poden pórse: altigraciosas e
artibonitas.
O Azul , xa non sabe
que dicir e os soños están cheos de confusión. O tren chamado PALÍNDROMO,
ateigado de xente, anónima con moito frío nas fazulas, pronto chegará á pequena
cidade de toda a vida. Baixarán, contentos, de regresar ás súas casas e ás súas
cousas. Aos seus traballos. Volverán ao cine e a estar cos amigos, falando
bastante inutilmente das cousas que pasan no mundo: das fermosas e das
desesperantes. Son aínda novos e se as cousas marchan, se cadra, logran
levantar cabeza e inventan a súa particular felicidade oscilante e pendular.
Agora
Rosaura quedouse embarazada e di:
- Se é unha nena que
lle poñan de nome Clara, para que sexa de luz diáfana e de sorriso radiante. Se
é un home, que lle poñan de nome Xurxo, para que sexa bravo e venza ao dragón
que bota chamas polos narices e a boca.
O Azul agora está
contento, sabe que Mundo, poderá enchelo de letras tranquilas e entrañables. Un
día non moi afastado Mundo, lerá no Azul e lerá o seguinte:
- Regresamos,
estamos xa dispostos a ser vellos, a traballar, a sacar adiante catro nenos
revoltosos e sans.
A dialoxía da
ambigüidade e o dobre sentido conclúe. A apofasis ou negación, di si agora con
entusiasmo. E aínda hai unha palabra rara ISOQUEMIA: “Dise da liña que pasa por
todos os puntos do globo terráqueo, que teñen igual temperatura media no
inverno”. Mundo, anótaa no Azul, non sabe moi ben por que.E Rosaura di , que é
porque esperan invernos estables e en paz, ensinando, alimentando e sacando
adiante aos rebentos.
E isto é
todo, o Azul péchase cando di:
“Que ninguén se suba
a un tren Palíndromo para fuxir de si mesmo, pois é imposible e ademais absurdo
“. E Mundo e Rosaura, están de acordo, por iso agora o ladrillo de cerámica,
volveu a ocupar o seu posto como calcapapeis , no despacho dun xestor
administrativo chamado Sexismundo Portela Gómez, e xa no xardín, da casiña das
aforas, crecen: pensamentos, tulipáns, prímulas e gardenias, que Rosaura coida
con mimo e Clara e Xurxo, os maiores de cinco e sete anos xa axudan a remover a
terra ou a regar con auga : transparente, incolora e sen sabor.
Mundo volve a casa
cansado dun esgotador día de traballo na oficina, é o tempo das declaracións da
renda e van pisados de tempo. Dúchanse, cean, deitan aos nenos , logo de
haberlles contado un amable conto, quizais da súa invención. Logo saen á rúa, é
un día de abril e as estrelas refulxentes salpican o firmamento. Van ao teatro,
a ver unha obra titulada: “A Fuxida “. Na escena unha parella, ultímao todo,
mentres falan da seu fastío e cansazo. Tomarán un tren de madrugada, á primeira
hora. O actor recalca que se trata dun tren que leva por nome PALÍNDROMO. No
programa de man, xunto ao nome dos actores, explícase o significado da
palabra.Mundo e Rosaura, non necesitan consultar o programa, eles viviron o
argumento da obra na realidade.
Ao chegar a casa, o
Azul está aberto, por unha páxina que di:” O que foxe ha de combater
novamente”, a frase é dun tal Demóstenes. Os nenos dormen. Dormen e soñan cos
anxiños. A vida é isto. Mundo, desexa durmir de présa, mañá será un día inflado
de números.Rosaura levará os nenos maiores: Clara e Xurxo á escola, e a terra
seguirá virando a ritmo, sen precipitación e sen descanso. É todo.
Ao Azul, gustaríalle
engadir algunha frase soada e opta, por un dito exipcio anónimo que di:” Tira
en pleno Nilo a home afortunado, que volverá saír cun peixe na boca”. Agora
todos dormen.....mañá será un novo día e ben.....
ANEXO
A
¡Ás veces penso que é unha pena
que haxa Días
Felices, horas plenas
porque despois veñen
tristes
e un non se afai a
sufrir nunca!.
E cando só
se é un Midas Literario
xa só se agarda o
tempo de facer Milagres.
Si Milagres
de multiplicar pans e peixes
e andar sobre a
auga. Iso sería o
máis elegante que
vería o mundo novo.
Pero non,
aquí todo é xogo
e o xogo é vicio e o
vicio é sacro.
E a laranxa
da o seu mollo e deixa que
outros espreman o
Limón ou o León.
¡ Quen o entenda que
baile !
E nada
alegra as miñas horas, mais que a túa
presenza que non
está e iso é moito amor.
A
enfermidade que sanda
O abuso da
mente
A invención
dun mundo persoal como refuxio
Un mundo
para todos. Mellor.
A astucia:
Raposa astucia.
A mensaxe é
mesquiña.
Empeñado en
buscar auga.
O
indolente.
O
incontido.
A
enfermidade que sanda.
Novas
regras.
Propias
Leis.
Os anos.
As forzas.
Todo iso e
máis. Sen alegría.
Case sen
vida.
A Renuncia.
O Traballo. A Entrega.
Servir a
outro, polos outros, isto é fácil.
Dor e
Morte. Vida. Non medo, non. Individual.
¿Superior a
que?.....
B
O
APÓSTOLO DA SOIDADE.
Era un home miúdo e
fraco, duns cincuenta anos aproximadamente. O pelo cano. As mans atadas ás
costas, con cordas de esparto, que lle facían saltar o sangue quente dos
pulsos.
Exhibíase nas
estacións de tren e nas prazas públicas, con bancos de madeira, pombas e
xubilados. Era un gran só. Un abominable libertino da soidade, un anacoreta, un
ermitán, impecablemente vestido con traxe e gravata de bo pano e exquisita
elegancia. Non falaba, nin apenas se movía, limitábase a mostrar toda a súa soidade
cósmica, a aqueles que resistían o espectáculo dos seus ollos brillantes como o
diamante.
O manifesto da
soidade e do seu apostolado, estaba impreso no seu rostro, ,para aqueles que
soubesen descifrar os arcanos , que en forma de profundas engurras, o tempo,
había esculpido sen piedade, naquela cara que era un pergamiño. Dicía: A
soidade acende pola mañá, os meus días inútiles e apágaos cando o sol se
escorre no horizonte.A miña soidade é unha estatua de sal. A miña soidade é
unha enfermidade incurable. Son o rei dos solitarios e ao final, antes de
afastarse, cuspía lava. Ninguén se achegaba xamais a el, e un día as forzas de
orde detivérono.Xulgárono e encarcerárono. Nunca máis se soubo del.Cando
morreu, incinerárono e as súas cinzas foron depositadas nunha caixa de
mazapáns.
Todos quedaron
aliviados ao saber, que a súa soidade fora abrazada pola morte.Agora os seus
ollos de diamante, pendían do xove pescozo dunha bailarina, preto da suavidade
promiscua dos seus peitos, nos que maxistrados e altos cargos políticos,
mamaban como nenos a cambio de grandes sumas de diñeiro; a bailarina ía camiño
de converterse nunha cortesá apetecible polos poderosos e os ollos do Apóstolo
da Soidade, asistían ás súas orxías coa discreción propia dun gran
solitario.Alí no empece explosivo duns peitos voluptuosos, movendo as súas
órbitas ao compás da respiración mansa ou atarefada da astuta cortesá
bailarina, alí estaban os ollos de diamante, atentos aos desamaños propios do
vicio e a soidade.
C
O DESEXO
Si señor,eu desexo ,
que se produza un milagre na cabeza de alguén, un milagre de xenialidade e
ultravisión. Espéroo cada día, cando dan as noticias no telexornal, pero as
cousas seguen igual. A xente mórrese moito, pero as cousas seguen igual. Hai
guerras e catástrofes naturais. Pero o milagre, que espero desde fai tempo, nun
cerebro novo non se produce.
Todo é escuridade e
hai que alimentarse e vestirse contra o frío.Vacinarse. Non hai nada que facer.
Se non hai un ser humano, home ou muller, capaz de producir un digamos milagre
do meu gusto en materia intelectual, que non podo definir, creo que vou pasalo
bastante mal. Si porque a ver como lle explico eu a toda esta xente que non hai
nada que facer. Que todo o que se faga ou se diga é inútil. Un milagre, eu confío
en que se produza algo sorprendente, en quince ou vinte anos.
Presíntoo,
imaxínome, sentando diante dun xornal ou dun aparello de televisión
sorprendidísimo.Produciuse un milagre, na cabeza da cidadá X. ou no País O. e a
partir de agora , as cousas serán doutro xeito e polo tanto:agora todos
podemos, como se pode deducir, as cousas agora son de,aínda que claro, o
resultado sorprendente do seu método revolucionou, e somos agora todos moi
satisfeitos.¡Regálannos un termo!.
E pasaranse falando
todo o tempo do milagre e do cambio. O mundo agora pode rirse tranquilamente,
porque agora xa todos sabemos, que grazas ao milagre producido na cabeza da
cidadá X., é posible: E o Azul.
D
O COLOSAL TREN xamais se detiña,
ata que empezaron a chegar a estacións moi concorridas nas que se instalaban
escenarios , con tubos de ferro e toldos con flocos dourados, toldos a raias.En
cada unha destas novas estacións o tren agora detíñase para que os viaxeiros
contemplasen o espectáculo que se lles ofrecía, de modo gratuíto, por xentileza
da compañía:
R. e S., viron en
primeiro lugar como unha nena de trazos orientais ( O imparable tren debía
andar xa coleando por Asia ), ía ser afogada nun cubo de sangue de porco. Era
unha familia de campesiños pobres que xa tiñan moitos fillos e non podían
coidar dun novo membro, ademais : ¡ Unha nena !
R. e S. desmaiáronse
ao unísono ante a barbarie do espectáculo, alguén lles espertou cun chorro de
sifón no rostro e como era verán, baixaron a comprar xeados: metade careixón,
metade vainilla ou framboesa.
Xa ninguén pensa na
pobre criatura afogada en sangue aínda quente de porco. O espectáculo terminou
e a vida continúa sempre.....Antes de pórse novamente en marcha, o tren refolga
e pita con todas as súas forzas, polos portelos saen mans ondulantes e panos
alborotados, na plataforma unha banda de música despide ao convoi. Ao fondo,
nunha esquina, preto dos retretes, un axente da orde mete nunha saca de correos
á nena asasinada e ofrece un gran saco de arroz de primeira calidade, que os pais
reciben entre inclinacións respectuosas.
O tren parte
lentamente, mentres outra nena chega ao escenario, os pais e irmáns mantéñense
distantes e submisos. De súpeto un grupo incontrolado de xente nova armada,
irrompe no escenario, escóitanse disparos, R. e S. ven como a segunda nena é
rescatada das fauces dos representantes da lei imperial.
O tren, vai collendo
máis e máis velocidade. R. cre que o verdugo foi asasinado. A estación de
Tiopam, é unha pequena guerra.Miles de laranxas rodan polas plataformas da
estación entre os restos de espellos rotos...¡Os xoves intentaron facer
xustiza!...¡Demasiada violencia por todas partes!?..¡Que pena!.
E
O TREN CHÁMASE
DESTINO, ás veces, outras veces chámase Quimera. Pode chamarse Delirio ou
Imposible. É o tren da tolemia e da morte. Da Razón e dos Soños. O tren chámase
Mundo. É o tren onde foxen os que non están satisfeitos. O tren chámase
Desesperación.
Percorre por camiños
de ferro infinitos, todos os recunchos do mundo. Ás veces convértese en avión e
voa. Outras veces convértese en barco e navega. Outras veces é un submarino e
vai por baixo da auga. É un tren decididamente PALÍNDROMO.Chámase fantasía,
Poesía, Sexo. Nada humano élle alleo, a este tren que rompe a noite do século
XXI. É un tren de fuxida e de rescate ao mesmo tempo. É un tren ambiguo e
indefinible. É un colosal pegaso, que non se detén ante nada e avanza sempre.
O irmán de Deus , é un dos
condutores do convoi, o outro é Mefisto. E o conxunto é xustamente un convoi,
pois recibe escolta de avións de combate e de fabulosos dragóns. É en fin o
tren da saúde e da enfermidade, do choro e da risa, do aburrimento e do xogo. É
o tren Arca de Noé e é a caixa de Pandora. É en fin, un Si é Non, que enerva o
sentido.....¡Xa!.
