sábado, 21 de xullo de 2018

SOCIEDADE DE ENGANOS MUTUOS.



Resultado de imaxes para Sociedade


                 SOCIEDADE DE ENGANOS MUTUOS
-As mulleres en xeral vense obrigadas a ser todas meretrices con algún instinto maternal como máximo.Os homes en xeral son todos chulos de meretrices con instinto machista asasino reprimido.As mulleres e os homes en xeral conforman, na actualidade, unha sociedade moi tola e perigosa, na que se ben obrigados a competir, consumir, calar, votar, pagar impostos, tolerar a frustración e gozar dos pseudo praceres da vida con determinación:viaxes,gastronomía, roupa de moda, sexo, ximnasia, concertos ao aire libre, visitas a cidades importantes etc.A sociedade actual, en realidade, é un inmenso campo de concentración, ao fondo do cal hai unhas pinceladas escuras de algunha xustiza e a experiencia chea de sangue inocente: ¡ as dúas guerras mundiais! de que non hai guerra boa...
-¿ Nada máis?
-¡ Nada máis !
-¿É todo o que nos pode dicir gran mestre cogitador?
-Si, é todo, é o que máis ou menos hai debaixo das arpas da saliva.
-E os homes e mulleres que profesan credos relixiosos: ¿ que son ?
-Eses son uns trastornados mentais completamente tarados que viven do que deliran para sobrevivir.
-¿Está vostede seguro do que di gran mestre cogitador?
- Si a vida en sociedade é un equilibrio inestable entre as forzas armadas, as relixións e a política, co permiso dos mercados de valores. Un sen sentido maiúsculo que non ten outro motor que o engano mutuo...
-¿ E os nenos gran mestre cogitador ?
- ¡ Os nenos non debían medrar, preguntón?
-¿ Por qué gran mestre cogitador?
- Porque ao medrar, perden a inocencia, que os salva de ser cómplices de todo isto sen solucións adecuadas, coma vostede e coma min: ¿está claro preguntón?
- ¡Vai estando , vai estando!...
- ¿ Unha preguntiña máis?
- ¡Veña!
- E palabras coma: democracia, meritocracia,estado de ben estar, igualdade de oportunidades, acceso á cultura, lectura, desenrolo integral da personalidade, valores, traballo digno, conciliación laboral, ¿ qué me pode dicir delas?
- Pódelle dicir e dígolle que, esas e outras moitas, son o prato do dia e coma as lentellas se queres cómelas e senón deixalas...
- Xa me parecía a min, o que pasa é que agora hai moita oratoria ou así...
- Que quere que lle diga preguntón:”Vive para ti só, se podes; pois só para ti, se morres, morres” que dicía Francisco Quevedo...
- E eu agradecido engado: ¡ gran lección!

Domingo 15 de xullo do ano 2018. Por R.S. Lago.



mércores, 18 de xullo de 2018

Himno al sol.





En agradecimiento al sol, estrella enana amarilla centro de nuestro sistema planetario, que con su luz está detrás de cada pálpito de vida animal y vegetal de nuestro querido planeta Tierra.Todos somos hijos de su gran hoguera de helio a 8 minutos 18 segundos de nosotros.El poema Himno al sol es obra de José Espronceda y Delgado ( Almendralejo, 25 de Marzo de 1808- Madrid, 23 de Mayo de 1842). Este autor, pese a fallecer a la temprana edad de 34 años,  es el poeta más representativo del primer romanticismo español.Espero que os guste y aun que lo declameis en voz alta en honor del padre de la vida...

Resultado de imaxes para sol

HIMNO
Para y óyeme ¡oh sol! yo te saludo
y extático ante ti me atrevo a hablarte:
ardiente como tú mi fantasía,
arrebatada en ansia de admirarte
intrépidas a ti sus alas guía.
¡Ojalá que mi acento poderoso,
sublime resonando,
del trueno pavoroso
la temerosa voz sobrepujando,
¡oh sol! a ti llegara
y en medio de tu curso te parara!
¡Ah! Si la llama que mi mente alumbra
diera también su ardor a mis sentidos;
al rayo vencedor que los deslumbra,
los anhelantes ojos alzaría,
y en tu semblante fúlgido atrevidos,
mirando sin cesar, los fijaría.
¡Cuánto siempre te amé, sol refulgente!
¡Con qué sencillo anhelo,
siendo niño inocente,
seguirte ansiaba en el tendido cielo,
y extático te vía
y en contemplar tu luz me embebecía!
De los dorados límites de Oriente
que ciñe el rico en perlas Oceano,
al término sombroso de Occidente,
las orlas de tu ardiente vestidura
tiendes en pompa, augusto soberano,
y el mundo bañas en tu lumbre pura,
vívido lanzas de tu frente el día,
y, alma y vida del mundo,
tu disco en paz majestuoso envía
plácido ardor fecundo,
y te elevas triunfante,
corona de los orbes centellante.
Tranquilo subes del cénit dorado
al regio trono en la mitad del cielo,
de vivas llamas y esplendor ornado,
y reprimes tu vuelo:
y desde allí tu fúlgida carrera
rápido precipitas,
y tu rica encendida cabellera
en el seno del mar trémula agitas,
y tu esplendor se oculta,
y el ya pasado día
con otros mil la eternidad sepulta.
¡Cuántos siglos sin fin, cuántos has visto
en su abismo insondable desplomarse!
¡Cuánta pompa, grandeza y poderío
de imperios populosos disiparse!
¿Qué fueron ante ti? Del bosque umbrío
secas y leves hojas desprendidas,
que en círculos se mecen,
y al furor de Aquilón desaparecen.
Libre tú de la cólera divina,
viste anegarse el universo entero,
cuando las hojas por Jehová lanzadas,
impelidas del brazo justiciero
y a mares por los vientos despeñadas,
bramó la tempestad; retumbó en torno
el ronco trueno y con temblor crujieron
los ejes de diamante de la tierra;
montes y campos fueron
alborotado mar, tumba del hombre.
Se estremeció el profundo;
y entonces tú, como señor del mundo,
sobre la tempestad tu trono alzabas,
vestido de tinieblas,
y tu faz engreías,
y a otros mundos en paz resplandecías,
y otra vez nuevos siglos
viste llegar, huir, desvanecerse
en remolino eterno, cual las olas
llegan, se agolpan y huyen de Oceano,
y tornan otra vez a sucederse;
mientras inmutable tú, solo y radiante
¡oh sol! siempre te elevas,
y edades mil y mil huellas triunfante.
¿Y habrás de ser eterno, inextinguible,
sin que nunca jamás tu inmensa hoguera
pierda su resplandor, siempre incansable,
audaz siguiendo tu inmortal carrera,
hundirse las edades contemplando
y solo, eterno, perenal, sublime,
monarca poderoso, dominando?
No; que también la muerte,
si de lejos te sigue,
no menos anhelante te persigue.
¿Quién sabe si tal vez pobre destello
eres tú de otro sol que otro universo
mayor que el nuestro un día
con doble resplandor esclarecía!!!
Goza tu juventud y tu hermosura,
¡oh sol!, que cuando el pavoroso día
llegue que el orbe estalle y se desprenda
de la potente mano
del Padre soberano,
y allá a la eternidad también descienda,
deshecho en mil pedazos, destrozado
y en piélagos de fuego
envuelto para siempre y sepultado;
de cien tormentas al horrible estruendo,
en tinieblas sin fin tu llama pura
entonces morirá. noche sombría
cubrirá eterna la celeste cumbre:
ni aun quedará reliquia de tu lumbre!!!

venres, 6 de xullo de 2018

INDIFERENZA


Resultado de imaxes para esclavos



                                            INDIFERENZA
Que non ten enganen os listos desta merenda de negros con trapalladas absurdas; porque aquí todo é relativo, aproximado e provisional e ademais por veces semella que non hai ninguén ao volante.Saíu un mundo con autos movidos por combustibles fósiles en proceso de hibridación para funcionar con electricidade renovable e televisións planas que redefinen imaxes propagas polo aire que respiramos, porque así o quixeron os dados evolutivo creativos.
Somos froito do azar nun mundo aparentemente humano...claro que si,porque a Terra, Gea en lingua grega,non ten nada que ver con nós. Continente e contido aquí son cousas diversas...Ela é unha roca co núcleo vivo, co seu particular magnetismo, que voa polo espacio trazando unha curva elíptica arredor dunha estrela anana amarela ou tipo espectral G da secuencia principal, de luminosidade V, obrigada polas leis gravitacionais que lle consinte e dita o cosmos.
A indiferenza dos astros , que funcionan coma un mecanismo de reloxería monótono , pase o que pase sobre a súa superficie, debería ser de dominio común, pero non é así, porque interiorizar algo tal obvio precisa dun adestramento mental que non toda a xente pode regalarse a si mesmo, porque a sociedade que producimos está moito máis próxima a unha sociedade de escravos ca de sabios ou de seres humanos capacitados para entender algúns asuntos básicos.O planeta Terra cada día astronómico leva a bordo unha brutal loita humana pola vida, que descoñece e ignora porque ser humano e planeta Terra son cousas distintas.
A indiferenza dos astros e incluso a filosófica música marabillosa das esferas renacentista e clásica,que percibían os máis sabios, seguen conceptualmente aí,  mentres na crúa realidade se suceden sen descanso as bárbaras guerras e as escandalosas inxustizas: nenos famentos do Camerún son obrigados a traballar de sol a sol nas minas de extracción de ouro, é algo que eu constato a diario e por iso cho quero facer saber a ti, para que non te enganen con mentiras de saldo e outras milongas; porque aínda que sei que é difícil, tal vez isto che explique porque o teu xardín está moi bonito, mentres ti choras diante do seu indiferente silencio porque non aprobaches as oposicións a peón xardineiro, mestre de primaria ou a xuíz...baixo toda a luminosidade ata agora inconducente e indiferente tamén, da fastosa Vía Láctea que nós contén...
É dicir debemos ser nós os interesados na saúde da Terra, porque a ela tanto lle ten se seguimos vivos coma se desaparecemos,por elemental principio de indiferenza.
Mércores 5 de xullo do ano 2018.Por R. S. Lago.           

       



Presentación da triloxía na Biblioteca de Barro....

                    SOBRE A TRILOXÍA : "A vida é literatura" A triloxía: “A vida é literatura” ,sobre todo, é a vida e obra do e...