BARRO
Eva Espido a muller inspirada
do Lombo da Maceira
A propia fistora de parroquia
da Portela
Onte xenerosa entregoume un
poema sobre o concello de Barro
Que en letras presentase desta
maneira:
“Barro: a carne do edén rebentado
37.7 km2 de extensión en forma de amizosa folla de hedra
3.746 habitantes, temperatura media 13º c. 81% de humidade
Seis Parroquias de norte a sur: Valiñas, Barro
Agudelo, Perdecanai, Curro, A Portela
Fervenzas de Barosa, dezasete muíños fariñeiros
¡ moito mantivo Barosa daquela!
Pazo da Crega, Casa da Torre, Casa Losada Amor
Castros, petróglifos, doce igrexas cristiás
Pobo de estrada atravesado pola N-550, a AP.9 o camiño de ferro
E a rota xacobeo portuguesa seguindo o itinerario
da Vía romana XIX da época de Augusto.
Barro: capital administrativa o San Antoniño
Entre os ríos Umia e Lérez localizado
Casa nova do concello de pedra granítica con dúas torres ameadas
Antiga casa do concello convertida en centro cívico.
Barro: A carne do edén coa que na xéneses bíblica
Un deus tan inicial coma imposible fixo a Adán e Eva
Agora mesmo un municipio dos sesenta un da provincia de Pontevedra
Administrativamente de terceira categoría
Son elixibles nas furnas once concelleiros
Pobo de estrada e de paso urxente polo común
Nos anos setenta tivo cámping para atraer turistas.
Barro: A carne do edén triturada
Polos fracos empregos do oitenta por cento da xente
Inferno pequeno, sempre calado e sufrido
No que só un vinte por cento traballa con todos os dereitos
Aquí o que hai ben se come
E aínda hoxe con tenteos de parcelaria intermitentes
Demorados, burocráticos, elípticos e burlescos
Non sabemos que xogamos a ser
Sobrevida terra de viño albariño e o resto a margaritas.
Barro: A carne propia de facer cerámicas
E hai quen as fai moi ben pero non se expande e contaxia
Barro xacobeo, Barro urbano na rúa das Baladas
E no San Antoniño a súa capital oficial
Nas leiras agora cebolas e catro vacas pacendo
Eu non sei dicilo doutra maneira
Que lle canten ás sombras benéficas das carballeiras
Á Arcadia paisaxística e aos sagrados Furanchos
Outras sensibilidades máis conformistas e románticas
Que cando de economía se trata todo sairá dos polígonos industriais
E aí a tal hora adan urxidos no gran premio das carretillas tolas...
Barro: A carne do edén fendida pola metade
Catro gatos pardos axustando o reloxo dos tempos
A cousa non da máis de si, pero aí vamos
Sen libros nas casas, ebrios para resistir
A boca sen dentes, que se salve quen poida
Entre tanta , tanta carne de canón
Que aquí só dan paus por cantar
E así non hai ánimo que ben se goberne
Nin condenado con letras que queira bailar.
Barro: A carne do Edén posta a secar ao sol
Pobo multi dependente, cheo de xente humilde e honrada
Que hai que ensinarlles a cortar estradas e camiños de ferro
Para contra restar o frío dos tempos económico laborais protestando
E torcerlle o camiño derrotado da misa e da porta dos señores
Barro é un segredo con espírito nobre que a min non me calma
Que fai o camiño dos heroes cada sacrificada xornada
E por certo agora moito manteñen os servizos sociais do concello...
¡E claro que se poden vender os sobrantes de horta na praza do Viño...!
Barro, Barro, Barro, todos
xuntos a tirar do carro
Saía por onde saía o sol en común
Antes de pórse a brillar na lama...
E se me preguntan si podo facelo mellor, logo contesto:
¡ Non , non señor eu non llo sei facer doutra maneira!”
Tal como mo entregou Eva Espido
a fistora
Do Lombo da Maceira da Portela aquí inxiro o seu
texto, ela di que poético
Que solucións nin hai, nin
aporta, pero a preocupación abonda, aínda que non resolve nada...
rslago 22
