ESTRELA
A música de Amadeus Mozart ( ¡ha,ha,ha! ... na película
de Milos Forman) , era a que soaba esta vez no tocadiscos.
Como de costume, o estudo pictórico do meu bo amigo e
compañeiro de creativas fatigas, presentaba un aspecto impecable: un lugar para
cada cousa e cada cousa no seu lugar. De maneira insubstancial, teño pensado ,
en non poucas ocasións, que tanto apaño , aderezo e esmero, poderían chocar,
coa imaxe bohemia e descoidada que normalmente o común ten do artista; coma se
o visitante casual e profano dun destes sacros lugares de creación, esperase
atoparse cun anaco de mundo patas para arriba, onde o caos e a desorganización
o dominasen todo ao seu arbitrario antollo.
Aínda que, o anterior, podería resultar tema de agradable
debate para quen lle puidese interesar, o mellor será que rapidamente penetre
no discorrer inquietante desta historia. Acudira
ao estudo aquela tarde invernal, para comentar con Miguel, que así se chamaba o
meu amigo, algúns acontecementos que ultimamente se produciran no mundo da
cultura: novidades editoriais, exposicións, certas declaracións desafortunadas
do ministro do ramo etc. etc. Temas que de cando en vez adoitabamos debullar no
seu estudo ou no meu, para logo saír a cear xuntos e prolongar a velada ata
altas horas da madrugada; sucedía así desde que nos coñeciamos, faría
aproximadamente seis anos.
Esa tarde de inverno, Miguel cunha gran tea esperando
inutilmente no cabalete, lía as páxinas exquisitas dun bo libro de poemas,
absorto na súa transpótante lectura, non se daba conta da miña presenza no
limiar da porta; tiven por iso tempo de quedarme en silencio contemplando os
distinguidos trazos do seu rostro, e aquela gran melena de pelo moi louro, que
ondulado descendía cara aos seus rexos ombreiros; e é que Miguel tiña todas as
características físicas que os clásicos entendían por beleza, capaz de deleitar
os ollos de calquera observador bo catador da fermosura alí onde esta se
ensine, sen renunciar o espectador consciente á súa serena percepción; liberado
como é imprescindible de tabús sociais, que non fan senón coartar os sentidos
ávidos de grazas tan singulares.
Miguel era, e fama tiña diso, entre o seu grande circulo
de amigos e amigas, un home realmente guapo, ao que engadía no plano
espiritual, un profundo coñecemento da arte en xeral, aínda que fose a pintura
a seu máis coñecido e celebrado medio de expresión. Só os seus máis achegados
coñeciamos as súas abrasadas creacións poéticas dedicadas a aquela muller, que
en realidade todos criamos coñecer e ninguén con todo coñecía , salvo el mesmo,
como logo se demostrou e de que xeito máis horrible.....
Ao instante de pasar a páxina do libro , que como quedou
dito lía ensimesmado, levantou a vista e viume, á vez que nos seus beizos perfectos,
debuxábase un sincero sorriso de afecto e alegría pola miña visita:
- Pasa, pasa, non te quedes aí como un pasmón , isto
último dito con confianza e agarimo. Non esperaba a túa visita, pero ben vinda
sexa, aínda que agora mesmo os poemas de R.M. Rilke, estábanme transportando a
outras dimensións máis gratas.....confeso aínda así que estiven a piques de
chamarte para quedar contigo, fai tan só uns instantes, e agora estás aquí...
- Será unha cuestión de comunicación mental a distancia,
dixen posibilista, pois ben, aquí me tes disposto a falar e a escoitar ata a
extenuación , como sempre, engadín.
-Levo dous ou tres días fatais, figúrate que nin sei que
día é hoxe, nin o número, nin o nome, ignóroo todo sobre o tempo presente, dixo
esbozando un sorriso de complicidade.
- O teu aspecto é estupendo e non sei que pode
importarche, nin a ti, nin a min, nin a ninguén en particular, que hoxe sexa
xoves once de novembro.
- Non ironices, sabes que me gusta funcionar digamos que
ciberneticamente, se consentes o palabro, pero cando as cousas non saen como
agora, en tempos de vacas fracas, coa inspiración en horas baixas, ponse todo a
reptar á maneira dos ofidios sen remedio e a impotencia fai ondear os seus
estandartes en honra da frustración e toda a rabia contida que me cerca.....
- Que lle imos a facer, os asuntos da arte son tan así,
eu levo varias semanas dubidando en se mandar ao protagonista da miña nova
novela á fría Rusia dos tsares ou de vacacións a algunha república caribeña, en
cambio non me deixo azoutar polo látego de sete linguas que a pouco que se lle
presten carnes, manexa ao seu gusto o estéril desasosego, e é máis espero
prodixios, tales como que un día cando abra a caixa de correos, atope o
pasaporte a nome do protagonista na correspondencia, punto de destino incluído
e fago por crerme isto que che conto e así a ansiedade creativa como máximo
ósmame intrigada e perplexa...
- O teu sempre tan paradoxal, tanguendo con mestría as
leis do azar; cos pinceis é distinto, as cores nin se van a Rusia, nin se
broncean seme espidas no Caribe, as moi tiranas permanecen arrogantes, cando
non charramangueiras e chionas sobre a tea, sen parar de gritar inconveniencias
cando non se ven a gusto.
-Telo fácil, por que non probas cunha mordaza ben
resistente, dixen tratando de facer unha broma surrealista.....
A nosa conversación alargándose, foi discorrendo en
termos parecidos, tratando un e outro de quitarlle leña , ao incendio dos nosos
combustibles espíritos creativos. Sen dúbida, por que non dicilo , sobraban entre
nós as palabras. Miguel sabía ler como ninguén no brillo dos meus ollos ou na
expresión do meu rostro, pola miña banda, tamén dominaba perfectamente o código
de signos que asomaban no seu.
A pesar do seu bo aspecto de sempre, aquel aire
reconcentrado e demasiado misterioso dos quiméricos días de fuxida cara ao seu
interior, non me pasaban en absoluto desapercibidos.
*
Algúns nenos xogaban na beirarrúa, tirándose pelotiñas de
neve uns e construíndo un gran boneco ao uso , os demais. Por inesperada,
naqueles primeiros días de novembro, do que sería o meu último ano na facultade
de Filoloxía, a neve resultaba para a maioría da xente, eu entre eles, un
espectáculo divertido, que se non fose por esas cousas que temos os adultos,
ese sentido socialmente asumido do que está ben ou o que está mal, moitas
persoas compartirían con gozo a guerra das inofensivas pelotiñas brancas e
frías. Malditos convencionalismos, maldita responsabilidade; eu estaba
completamente disposto a pasar por alto cantas trabas desapiadadas e ridículas
foran inventadas pola cultura ao longo da historia, para roubarlle aos poucos
trociños de felicidade ao home. Que bonito resultaría ver o apresurado
executivo , á sempre atarefada ama de casa, ao aburrido porteiro do inmoble, ao
taxista, agredíndose por unha vez inocentemente, xogando á felicidade, con
manadiñas de neve, como facían sen maior problema os nenos.
Con estas reflexións meteorolóxico sentimentais, cheguei
á facultade , tomei asento e enseguida o profesor de Dialectoloxía Hispánica
comezou a súa exposición. Aburríame tremendamente naquela insulsa aula,
estabamos en familia e é que a pesar de que eran as once horas da mañá, a
maioría dos compañeiros, preferiran a calor das sabas. Sen dúbida a neve caída
e a pouco interesante clase de Dialectoloxía, dábanlles a razón abundantemente
por esta vez. A pesar diso, sorprendeume moitísimo , a ausencia de Estrela. A
compañeira sentimental do meu amigo Miguel, quen por entón, cursaba quinto
curso de Belas Artes en San Fernando Madrid.
Estrela, era unha muller preciosa, culta e moi boa
poetisa, non era de estrañar que a parella formada por ambos fose no ambiente
universitario , a de maior predicamento. E é que eran un par de rulos, sempre
pendentes o un do outro; dous nenos grandes que vían unicamente polos ollos do
seu amor.
Non recordaba nos anos de carreira, que nin unha soa vez
Estrela faltase á clase, e é que, ata no sentido da responsabilidade ben
entendida e no da orde case paranoico, Estrela era o espírito xemelgo do meu
amigo. ¿Sucederíalle algo ? , eu vivía a bastante distancia da parella, polo
que podería haberlles pasado algo e non haberme decatado.
Asaltado polos máis varios pensamentos, de maneira
sixilosa abandonei a despoada aula, para ir ata a súa vivenda, alí seguramente
me daría conta de que a miña suspicacia era moita e que os meus temores eran
como sempre ou case sempre infundados; a parella quedouse na cama gozando da
calor das sabas e dos seus escultóricos corpos namorados; por unha vez ante a
inesperada nevada daquela mañá, fraquearían os seus rectos principios.
O que son as cousas, de súpeto sentinme alegre, por fin
Miguel e Estrela, comportábanse humanamente; podería sen me pasar aproveitar a
circunstancia , diría xocosamente:”A divertida neve coa que xogan os nenos, fai
sucumbir á complicada cibernética da parella metódica”, non era nada cruel e a
min iso divertíame bastante.
Vivían nun cuarto piso, subín as escaleiras con rapidez e
fixen soar o timbre co meu sinal particular: tres toques curtos e continuados;
o interior da vivenda permaneceu en silencio, esperei un momento e volvín
repetir a operación dúas veces máis; tiven que marcharme pois era evidente que
alí non había ninguén. De novo a preocupación volveu instalarse no meu suspicaz
pensamento. O porteiro do edificio, non soubo dicirme nada sobre os meus
amigos, el non os viu e ademais víaselle moi ocupado lendo un xornal deportivo,
os nervios puxéranseme de punta e a pasividade do individuo estivo a piques de
facerme estalar.
Rapidamente tomei un taxi e dirixinme ao campus
universitario , iría á facultade de Belas Artes para saber se Miguel asistira a
clase aquela mañá; durante o traxecto pensei que debín pasar por alí antes de
acudir ao domicilio da parella.Nunca mellor empregada a expresión, repentinamente
cavilei, que estaba alimentando unha gran bóla de neve, que se derretería nun
gran charco de nada, cando Miguel dese finalmente sentido ao que a min
parecíame estrañamente complicado. Con esa confianza entrei na cafetería da
facultade e preguntei por Miguel, dada a súa popularidade, o meu interlocutor,
que dixo ser alumno de segundo curso , manifestoume que o coñecía, pero que non
o viu aquela fría mañá. ¿Podería ser que non tomase por unha vez o seu cotián
café con leite das once?, o que dada a súa personalidade non deixaba de ser
raro; o mellor era preguntarlle aos seus compañeiros de curso. Achegueime ata
un grupo de catro que alí había e pregunteilles , claro que o coñecían eran os
seus amigos, pero cousa rara, aquela mañá non o viran; eles mesmos segundo
confesaron estaban pensando en achegarse ata o piso de Arapiles, para saber que
lle sucedía.
Conteilles rapidamente todos os meus movementos; eran
preto das doce trinta minutos da mañá e todos coincidimos en que o asunto non
deixaba de ser bastante estraño, ademais segundo me dicían, tiveran un
importante exame de xeometría descritiva á primeira hora. Logo dun curto
silencio, un dos alí presentes , manifestou:
- Creo que o mellor sería saír a buscalos, é inusual en
Miguel faltar ás clases, máxime considerando o que hoxe tiñamos exame, ademais
polo que ti dis - referíase a min - de Estrela tampouco sabemos nada.
- Tes razón - dixo outro dos alí presentes - o máis
acertado é saír rapidamente a buscalos.
- ¿Pero a onde imos ir ? - Preguntei eu , xa vos
expliquei os meus infrutuosos movementos.
- Non vos alarmedes pero creo que o mellor sería
preguntarlle á policía, aos municipais, ou ben nos hospitais por se tiveron
algún accidente - suxeriu alguén.
Todos estivemos de acordo e cada un encargouse de ir buscar
información aos lugares dos que prontamente confeccionamos unha lista. Quedamos
en que nós veriamos alí no mesmo café da facultade de Belas Artes, tres cuartos
de hora despois, aproximadamente sobre a unha e trinta minutos da tarde. Eu
debía ir ao hospital da seguridade social que quedaba nos arredores da cidade,
para iso tomei un taxi, á vez que compraba un xornal, para ver se na páxina de
sucesos había algunha noticia relacionada coa sorte dos meus amigos.
Ante os meus ollos íanse sucedendo as desagradables
noticias que viven nestas páxinas: accidentes de circulación, atropelos, mortos
por sobredoses, violacións, atracos a man armada, etc. etc. , xa ía pechar as
páxinas do xornal cando os meus ollos sen querer dar crédito lían a noticia,
que apenas ocupaba cinco liñas nun pé de páxina:
”Unha parella de mozos que transitaban ás nove e media
horas da pasada noite polo madrileño parque do Retiro, foron salvaxemente
agredidos por uns navalleiros que conseguiron darse á fuga, o seu estado é
grave. A moza ademais de varias feridas penetrantes con arma branca, foi
brutalmente violada e o seu rostro horrorosamente desfigurado. Témese polas
súas vidas pois o suceso tivo lugar nun punto illado do parque, e cando foron
achados casualmente por outra parella que paseaba polo lugar, ambos perderan
moito sangue. Permanecen internados na U.C.I. do hospital xeral”.
Aquela noticia percorrera en décimas de segundo todo o
meu corpo, para afundilo nunha terrible sensación de impotencia; facendo un
terrible esforzo, díxenlle ao chofer do taxi que cambiase o sentido da marcha e
que se dirixise agora o máis rapidamente posible ao outro hospital que había na
cidade e que quedaba non moi lonxe de onde nos atopabamos, no centro; o home
miroume cunha expresión de non entender nada e facendo un lixeiro movemento de
ombreiros iniciou a manobra que eu lle indiquei.
A pesar de que non se dicía nada na breve noticia, sobre
a filiación das vítimas , nin da súa constitución física, a min xa non me
quedaba dúbida de que eran os meus amigos, pois coñecía a súa metódica costume
de dar grandes paseos polo parque que se mencionaba como lugar do suceso, de
nove a dez da noite.
*
Agora, catro anos despois da morte de Estrela, Miguel,
seguía sen refacer a súa vida sentimental, e de cando en vez caía nos profundos
abismos do seu interior. En tales circunstancias, un misterio insondable ata
para min, o seu amigo máis íntimo , envolvía a súa persoa. Era en balde tratar
de axudalo,unicamente cabía esperar, que el se decidise a falar dunha vez por
todas da morte de Estrela, pois do que non quedaba dúbida era que o único
motivo das súas periódicas recaídas, estaba relacionado coa súa tráxica
desaparición.
Viviran case cinco anos de felicidade límite, compartindo
as súas vidas de estudantes; seguramente ,e iso era o peor ,farían grandes
plans para a súa vida futura en común , e todo iso veuse abaixo da noite para a
mañá polo capricho criminal duns desalmados navalleiros.
Miguel xamais falaba comigo , nin por suposto con ninguén
do tema, e se eu había tratado de suxerilo nalgunha das incontables
conversacións que tiveramos desde entón, el arranxábaseas para dar un xiro
repentino ao diálogo e saírse como se adoita dicir, polos cerros de Úbeda;entre
nós, mellor, polos outeiros do Courel.No día da miña visita,Miguel achábase sen
dúbida nun daqueles túneles escuros, dos que cada vez lle resultaba máis
difícil saírse. Logo de analizar cantos temas de interese foron saíndo e de pór
verde ao señor ministro de cultura, pola súa desastrosa xestión á fronte do
ministerio; cuestión na que coincidiamos sen dúbida ambos; Miguel enchendo os
pulmóns dun aire que estaba alí e que a el parecía negárselle, dixo:
-Querido amigo, non aguanto máis, durante todos estes
anos sufrín en silencio o meu destino, agora quero que me escoites e intentes
comprenderme, non quero que ninguén máis coñeza nada en absoluto , do que vou
contarche.
- Non fan falta xuramentos ,¿ verdade ? - dixen eu.
-Entre nós , non están permitidas esas cochinadas -
contestou Miguel, con todos os nosos longos anos de íntima amizade reunidos nos
trazos maxestosos do seu rostro.
Levantouse entón, para coller unha botella de güisqui e
dous vasos, tamén trouxo un paquete apenas empezado de cigarros louros, e tras
servirse a si mesmo e a min , acendeu un cigarro, chupaba con nerviosismo o cal
era inusual nel , pois case nunca fumaba , e en canto a beber tampouco se
prodigaba en absoluto. Eu contaxiado pola atmosfera que, as súas palabras e os
seus últimos actos foran creando, tamén apurei un bo grolo e acendín un
daqueles cigarros.
- Rógoche que me escoites sen interrupcións, por
importantes que estas poidan ser para ti, estou disposto a volver sobre o tema,
as veces que sexan necesarias, pero rógoche que non me interrompas mentres tanto.
- Fala dunha vez - Díxenlle intrigado por aquel aire de
misterio.
E comezou a falar: -“ Se fas un pouco de memoria,
recordarás que no día en que fomos agredidos eu e a miña acompañante, era un
domingo pola noite; pois ben, tamén recordarás que debido a que o xoves desa
semana fora festivo e que aproveitando a circunstancia o mércores pola tarde
foi o último día de clase, serache fácil acordarte da alegría con que recibimos
todos os universitarios aquelas seme vacacións de catro días , contando ata o domingo.
Eu e Estrela por entón pasabamos unha grave crise nas nosas relacións, aínda
que vós exteriormente seguiades véndonos como a parella perfecta, os que iamos
envellecer xuntos.
Estrela sabía que eu a amaba con tolemia, case con
desesperación e por entón, eu era un xoguete ao antollo dos seus caprichos,
mortificábame constantemente e ameazaba con abandonarme senón accedía aos seus
máis nimios caprichos. Sei que todo isto estarache sorprendendo dada a imaxe
tan idealizada que todos tiñades dela. Pensei que, aqueles días de vacacións
serviríanme para facer que recoñecese a súa tiranía, para que se comportase
doutra forma comigo; estaba netamente equivocado, pois sen nin sequera
escoitarme, díxome que ela o facía só comigo e que iso era suficiente, ademais
non había ninguén que lle interesase o máis mínimo, que podía estar tranquilo.
Quixen dicirlle, que a pesar de todo,o seu comportamento comigo era demasiado
esixente, demasiado cruel , e que a relación dunha parella tal e como eu a
entendía era algo moito máis serio. Riuse dos meus principios , do meu sentido
da orde , en fin , riuse de todo o que non fose cama e exclusivismo , cousas
que a min non me bastaban en absoluto. Dixo que estaba farta de min e dos meus
ridículos principios e que xa non estaba en condicións de soportalo máis. Cun
sorriso que me dou medo , confesoume que non me amaba en absoluto e ademais por
se me importaba, que nunca me amou, nin sequera ao principio da nosa relación,
que decidira saír comigo por cuestións de táctica e estratexia que eu nunca
entendería e dito o anterior fíxome saber que á mañá seguinte iríase
definitivamente do meu lado, marcharíase ao seu país, sabes que ela era
mexicana, e que nin sequera pensaba terminar a carreira. Logo sorprendentemente
acougouse e durante toda a noite fixemos o amor, ela mostrábase insaciable,
parecía unha verdadeira ninfómana, as súas entrañas ardían febrilmente, os seus
movementos eran tan frenéticos que parecía posuída, xamais se comportou con
tanta paixón como aquela última noite que pasamos xuntos.Eu terminei
tremendamente esgotado por aquela noite de pracer aloucado.
Antes de quedarme durmido profundamente, pensei que todo
solucionara entre nós, que Estrela ao fin comprendera e que o noso agora si
podía empezar a funcionar de maneira definitiva.
Nada máis lonxe da realidade, cando me espertei pasada a
unha da tarde do xoves, ela non estaba ao meu lado, saltei da cama e sobre a
miña mesa de traballo había unha nota que dicía:”Funme ao meu país. Non me
busques sería inútil, morrín”. Non mo podía crer, despois daquela noite
apaixonada, a máis apaixonada..... Estrela estaba monstruosamente tola; a nota
parecía falar desde o máis aló :”morrín” ; estaba só, só , abandonado e
terriblemente desesperado , era un golpe demasiado duro para min. Pensei en ir
buscala ao aeroporto , a México- Toluca, ou onde queira que se atopase, pero
por un momento comprendín que sería en balde, que tiña que afrontar a situación
e que xamais tería a Estrela ao meu lado. Logo, de xeito incomprensible,
empezeime a preocupar polos comentarios que farían os nosos comúns amigos, ¿que
dirías ti se te decatabas de todo aquilo ?, ti que tanto apreciabas a Estrela,
como ía dicirche que Estrela era un monstro, un ser inhumano , unha muller
cruel, e sen sentimentos.
Por outra banda, entendía que se ela non estaba
fisicamente ao meu lado, cando menos necesitaba para seguir soportando manter o
seu mito intacto, a muller ideal que todos criades ver nela, de ningún xeito
podía derrubarse, íame a vida niso e a fama.....pensei en quitarme a vida, pero
falláronme as forzas, non había saída; o luns saberíase todo, e eu sería
abandonado ata pola muller ideal que, entre todos, doutro xeito axudariádesme a
manter en pé. Pasei todo o resto daquel día pensando nunha solución que se me
negaba.Unha idea terrible, a única, pugnaba por dominar os meus sentidos, eu
esforzábame en rexeitala.....buscaba unha saída e non a atopaba. ¡sería tan
razoable reunirvos aos máis achegados e contarvos o sucedido entre nós ! , pero
eu , non era eu, eu era Estrela.
Finalmente non tiven outra opción que pór en práctica
aquela única idea, que por entón xa era a dona das miñas facultades mentais.
Para min , sería moi fácil, daría unha volta o sábado pola noite por calquera
discoteca e ligaría coa primeira prostituta estranxeira que se me cruzase,
levaríaa ao piso, á casa, aquela mesma noite, faríalle o amor e gañaríame
rapidamente a súa confianza, o meu físico garantiría o éxito. Logo, co diñeiro
que sacaría da miña conta corrente, o sábado pola mañá, contrataría nos baixos
fondos da cidade o servizo de xentalla canalla da moinantería, navalleiros a
soldo; para que o domingo ás nove trinta horas da noite, atacasen a unha
parella nun lugar solitario do parque do Retiro, a min daríanme tres picadas
non mortais e á suposta Estrela, violaríana, desfiguraríanlle a cara para que
non puidese ser identificada e feriríana de morte. Eu encargaríame de que non
levase encima ningún documento que puidese identificala, dada a súa condición
de muller da vida, ninguén se presentaría a recoñecela, eu declararía á policía
que era a miña compañeira , a miña noiva Estrela , e o asunto pecharíase de
acordo cos meus plans.
Cunha frialdade monstruosa que, eu mesmo estrañaba en
min, puxen o macabro plan en práctica e todo o demais xa o sabes. Estrela
morreu para todos vós a mans duns navalleiros desalmados e o seu mito, a súa
idealización , como unha falaz quimera, seguiu acompañándome ata agora, agora
necesito que me abandone e só ti podes axudarme”.
Eu que, non dixera palabra, durante todo o longo intre
que durou a súa horrible exposición dos feitos, non acababa de crermo , non
podía ser, non podía ser, Miguel.....
Adiviñando os meus pensamentos , dixo: - Non lle deas
máis voltas , son un tolo, un maldito asasino.
Realmente resultaba evidente que, Miguel ante os ollos da
lei era reo de asasinato,con algunhas circunstancias que agravaban a súa
responsabilidade criminal; el aínda que aparecía así mesmo como vítima, ao ser
o indutor directo dun asasinato consumado daquel horrible xeito, era sen dúbida
coautor intelectual do mesmo , todo iso pasou rapidamente pola miña cabeza á
vez que analizaba os motivos, que desembocaron no tráxico final que o meu amigo
acabábame de referir.
No meu interior buscaba afanosamente algo que puidese
descargar un pouco a terrible culpa de Miguel, non había con todo saída algunha
,¿ou si a había?. Sorprendinme dicíndolle:
- A realidade dos feitos imponte a ti como culpable
directo do sucedido , ou case directo , pero eu penso que como ti mesmo
dixeches, ti non eras ti , ti eras Estrela, estabas posuído por un amor
aloucado, que te abandonaba contra toda lóxica. Ademais todos nós, os teus
amigos , eu mesmo en particular, que criamos fielmente nela somos tamén algo
culpables, pois todos tiñamos fe cega en Estrela e viamos seguramente o que
queriamos ou necesitabamos ver nela: ¡A MULLER IDEAL!.
- Agradezo as túas palabras, es realmente un amigo, a
miña conciencia está terriblemente sucia e ti tratas de lavala con esas
reflexións que aínda saíndoche da alma, non poden axudarme a soportar esta
pesada carga.
- Cando menos agora, soportarémola entre os dous e iso
axudarache.
*
Na rúa facía frío , abrigados debidamente, decidimos saír
a cear xuntos. Durante a cea volvemos falar dos temas de costume.
A conversación que horas antes tiveramos no estudo de
Miguel, pertencía a un pasado que había que esquecer custara o que custara.
*
Pasados algúns meses da súa confesión comigo, no seu
estudo, Miguel volveu recuperar as forzas e o ánimo , imprescindibles para que
o pintor poida crear. Neste período , unha das súas teas recibiu ao fin a
visita de Estrela, alí estaba tan bela como a recordábamos, cun sorriso
melancólico e chea de misterio. O meu amigo era ao fin feliz, conseguira escorrentar
as terribles pantasmas que periodicamente se facían fortes no seu pensamento,
para lograr a lucidez necesaria que fixo posible a volta de Estrela.
O éxito sorría a Miguel, en Arco, a crítica saudaba
alborozada o seu xenio creador, de entre todas as súas teas, todos admiraban o
retrato de Estrela. A crítica quixo ver naquela belísima muller cun sorriso
melancólico e misterioso nos beizos, a nova Gioconda.....
Eu tamén disipara as miñas dúbidas, o protagonista da
miña novela, iríase agora a México, Estrela , atraíalle como un imán
irresistible.....pero todo iso será materia doutra historia, algún día .
*
De momento todos asistimos dalgún xeito a un
incualificable crime, en nome dun idealismo paranoico, e ao ansia do meu amigo,
por gardar as aparencias. Isto non pode ser, a morte dun ser humano non debe
quedar impune, por moito que se argumente , e como a miña novela sabe esperar,
agora mesmo irei á comisaría máis próxima, para que a policía deteña e a
xustiza condene a este pobre perturbado.....Miguel agora ao presente, está
pagando o seu enfermizo crime e en canto a Estrela, o protagonista da miña
historia, di que non quere saber nada desa muller tan fatal como bela.
Unha beleza e un misterio capaz de desatar reaccións tan
brutais en alguén tan sensible como Miguel, quizais por debilidade e feitizo
amoroso , non me interesa en absoluto. Estrela é, concluíndo , unha desas
mulleres excesivamente femininas e morbosas, que deixan pegadas indelebles por
onde pasan acendidas e febrís; as súas existencias erradas serán un cúmulo de
sucesos delirantes, senón se dan conta desta fatal característica da súa
personalidade. Nada máis, o protagonista da miña historia, irase
definitivamente lonxe, moi lonxe de Estrela á que detesta.....
