Todas as tardes
ou xa de mañá, mellor de mañá cedo, saían co gando para o monte Acibal.
Eran rapaces e rapazas, dos anos cincuenta e sesenta, antes da televisión e
todo o concepto de aldea global, que acuñaron nos anos noventa os comunicadores
americanos entre outros cranios fosfóricos.
Na aldea da Porriña , nin sequera había teléfono e a
luz eléctrica era un bichoquiño de nada, que, recordaba á luz dos vagalumes.
Fenosa aínda non era o que hoxe é, un emporio que cotiza en bolsa e todo
iso.Daquela, algúns alumeados pertencían por arrendo a persoas privadas.
Estamos falando pois de hai máis de trinta anos, no ámbito libre e casual , da
vida desa xente galega, que poboaba as aldeas do interior. Lonxe dos centros de
decisión , asoballados por pequenas vilas de comerciantes e reducidos a seren
sombras errantes e pouco máis. Que traballaban ata estourar, nos matos, nas
veigas e nos herbais, facendo posible o milagre da vida por medio dunha
economía de subsistencia, galonada por leis consuetudinarias , non
escritas...pero gravadas nos miolos e na sangue daquela xentiña, a fogo de
lareira e auga fría de acirrado temporal.
Tratábase pois dunha xente que, estaba para carrexar
leña do monte, por catro patacos, para que os señoritos da vila pasasen o
inverno felices, mentres eles bebían auga de lume, augardente, para estar
quentes por dentro e de paso ir estragando nas vísceras do corpo.Xente que non
importaba res, casque animais, tidos por inferiores, dos que os señoritos
facían ascos e tiñan por bestas. Pero esa xente, chantando na súa pouca cousa,
facían bochas nos beizos, ata que sangraban e dicían: “Buenas tardes tenga
usted” ( “ bosta para usted “ no pensamento profundo ) e usted lo pase bien .E regalaban uvas pola
vendima e follas de bacallau e pernís de cocho cebado na casa, cando lles
semellaba ter que pedir un favor a xente ilustre, que acostumados a que os
untasen, eran decididamente apañadores de regalos.
En fin tratábase de xente serodia, que resistía
numantinamente a súa desfeita cotiá, con auga fervida con azucre e bola de pan
de millo mollada en viño caíño, senón emigraban dos eidos maternos cara as
américas en busca dunha fortuna desigual.Resistían coma peles roxas no, interior
e alto, dondo Salnés Val. Algúns deles nunca miraron o mar , iso que o
Atlántico na praia da Lanzada por exemplo, quedáballes a uns trinta quilómetros
aproximadamente e foron vivindo e morrendo a vida á maneira ancestral dos
devanceiros.
Tal é o sacrificado
caso, entre outros moitos, de Adolfo e Ramona de Gómez, irmáns solteiros os
dous, unidos polo lexítimo desexo de
saír adiante e ter un codelo de pan que levar á boca. Manter sen vender e sen
embargos xudiciais tronantes e dolorosos, as escasas terras herdadas dos seus
pais, era a batalla principal desta sufrida xente.
Unha vida
puta, escrava, alén marxes, que de tan natural os facía de igual ou menos valor
ca vaca: “Pinta”, que estaba a remoer placidamente na corte e que daba vinte
litros de leite pura e branca e máis un pucho cada ano.
Chegados a adultos, a xente, mataba no neno e
enterrábao ben enterrado e dispúñase a aturar esa especie de vida, no medio de
roupas remendadas e pelexas absurdas sen vir case ao caso, cando chegaba a
ocasión. Por mor de un quítame alá esas pallas, que tiña orixe na auga de
regar, no dar ou non dar o rego polo maio e por cuestións de marcos ou
servidumes de paso.
Para os únicos que valía a pena, todo este estado das
cousas, era mal que ben para os rapaces e rapazas novos, que ignorantes, na
idade do pavo, de quince a vinte anos, de adolescencia libre en sen grandes
preocupacións, lonxe de modas viláns, agardaban coma un regalo o tempo de ir co
gando para o monte. Para xogar e divertirse a xeito, para beber nas moitas
fontes que tiña o monte.Comezando a albiscar o complicado mundo dos maiores,
cando por exemplo agachaban os ollos no regazo dunha rapaza, para xogar as
agachádelas. A xuventude esa, era feliz, sen moito sentido común , e andar co
gando, máis ca un traballo , era unha sorte de lecer marabilloso, no que
semellaba no haber cotos nin prohibicións.....
Pois ben , sentadas estas bases e ata situado
cronoloxicamente o conto a principios dos anos sesenta xurde a presente
historia. A historia de : “ Lucita cona de vaca”, que foi unha garrida moza, na
que toda unha xeración de rapaces da Porriña por dicilo ás claras: meteu.
Lucita falando chan e sen eufemismos baratos, polo que
fose e debido ás circunstancias que sen dúbida existían,foi unha muller fervida
e luxuriosa votada ao monte .Unha desas
Margaridas, capaz de facelo , cun batallón de homes desexosos de femia e
quedarse tan campante. A historia esta, por magnitude e por moitas cousas máis,
e digna de ser rexistrada en letras demoradas. O malo e o bo ao mesmo tempo é que Lucita aínda
vive: soa nunha casa de ladrillo sen recebo de cemento nin nada, nunha casa
ardida, na compaña solitaria de cans e gatos e máis xeranios, que por aquí se
lles di: malvóns. Por iso o refraneiro das españas di: “ á puta e ao toureiro á
velles os espero”.
Pero ben,
Lucita no Acibal, seica que era unha señora femia, unha muller ardente e
garrida, chea de saúde que fixo época. Que lle quiten o bailado para sacarlle
ferro ao asunto. E como ela non sabe ler, pódese contar a súa historia sen máis
temor, pois en realidade Lucita, chamase no rexistro civil doutra maneira.
Así que si por
intimidades é , xa está o asunto solucionado
e por poder , pódese escribir sen medo a posibles demandas ou asunto
polo estilo , pois a historia abofé que vale a pena. Aínda que con esta maneira
tan polícroma de dicir e con este son , xa está dito casque todo.....pero ben,
a historia, a narración manda e o que escribe, ás veces é un mero rexistrador
notarial de acontecementos máis ou menos felices, cando medio os extrae da
realidade, e un médium amanuense cando os saca sen máis do seu suposto caletre
privilexiado para interpretarse a si mesmo.....
Non é pois por intimidades evidentemente polo que non
está soletreada a historia anunciada, é simplemente porque cando se debeu
escribir no momento de maduración oportuno, que xa pasou de longo o históriante
escritor non o fixo e agora só vai ter o título e menos duascentas cincuenta
páxinas para sempre. As cousas son así e así se contan aquí.¡ Se cadra a Lucita
por facérselle algo de xustiza houbéralle gustado que foran distintas as razóns
do históriante escritor expostas !, ¿ Quen sabe..... ?.¡ Que mágoa Lucitiña
corazón de outono !.¡ Que mágoa a miña por ti agora velliña e sempre soiña,
sempre !.
Ningún comentario:
Publicar un comentario