A FUXIDA NUN TREN CHAMADO PALÍNDROMO.

A FUXIDA NUN TREN CHAMADO PALÍNDROMO.

                                       I

Un home e unha muller, sen nomes, polo menos de momento, están no interior dun interminable tren de madrugada. Foxen da súa cidade pobo.Foxen de forma irracional, por fuxir.Abandónano todo e viaxarán durante algún tempo.....Tratemos de comprender:

Semella a fuxida duns incomprendidos adolescentes enfurruñamos cos seus familiares máis próximos e directos, ademais de cos seus escudriñadores veciños.Van co posto, case.Nas bolsas de viaxe levan:xabón de aseo líquido,crema dentífrica,cepillos bucais, maquiniñas de afeitar desbotables e xabón de afeitar marca A Toxa; isto no referente ao home, que ademais, leva un ou dous pixamas e algunha roupa interior, sen precisar.Varios pantalóns e xerseis, algunhas camisas, calcetíns e moitas toallas. El sempre leva moitas toallas cando viaxa.

A equipaxe da muller, aínda que chega a non resultar esaxerado, como sucede coa maioría das mulleres cando teñen que desprazarse á habitación de á beira, é tamén neste caso algo voluminoso, pero sen pasarse.E ben, ela leva tamén cousas relativas á hixiene persoal, a roupa interior necesaria e despois os vestidos e demais apliques que conseguiu reunir en escasa marxe de tempo.Ela leva moitos paquetes de clínex, cincuenta paquetes ou máis, cando viaxa, nunca se parou a pensar por que, leva sempre un fardo destes panos de papel, e o curioso é que se cadra logo non os utiliza, e regálaos a xente con moqueira ou simplemente esquécese deles no fondo da maleta de viaxe.

Quede claro que ningún dos dous é moi viaxeiro que digamos, no fondo son uns sedentarios comodóns, pero agora: foxen ou iso intentan.Como dato anecdótico, que non deixa de ter a súa graza ou aquel, el leva consigo o mesmísimo ladrillo de cerámica, que no despacho utiliza como calcapapeis e nunca, nunca como arma arreboladiza, que poderían contar as malas linguas desta historia.Pola súa banda,a muller, engade ás súas pertenzas sobres de sementes para plantas arbustivas.

Foxen espavorecidos, os seus rostros están cansados. Móstranse a ollos vista, fatigados, olleirosos e nerviosos.Deixan atrás unha vida respectable, fácil e ata cómoda. Son amantes desde fai dez anos ou máis, é dicir están algo así como matrimoniados, pero sen papelorio.

Son relativamente novos, non chegan aos trinta e cinco anos de idade, pero iso si, xa superaron algo a trintena. O da fuxida decidírono así de improviso, como se deciden estas parvadas, cando aí é nada, vían unha moi oscareada película de romanos de fai algunhas décadas, dos anos sesenta e tantos, cando o home ilusionado ía á lúa e algúns pensaban en cambiar o mundo, que boa falta faríalle un cambio, pero claro todo isto é outro cantar.

Ao acendérselles a lámpada, foron directos ao apartamento del e desde alí, chamou ao despacho de billetes da Renfe, e oíuse a si mesmo, solicitando dous billetes de primeira, en liteira, para o primeiro tren do día, que tiña fixada a saída ás mesmísimas seis da mañá.

Como se dixo, foi unha idea repentina, foi como un infarto, sen motivo aparente, unha idea ansiosa, á que ela non intentou oporse enseguida, estaba de acordo en liñas xerais con fuxir, marcharse pola porta de atrás do seu mundo ordenado e feliz. Deixan as súas ocupacións, as súas diversións, os seus amigos e inopinadamente, sen que ninguén estivese ao corrente dos seus proxectos, facían un monumental mutis polo foro, que se di.

Pretenden así, máis que romper, esnaquizar co pasado, e tamén saldan co presente recente, montados nun tren de alborada.En principio están dispostos a viaxar, ata estación termo, isto é, ata o final do traxecto, onde queira que este concluíse. Visto obxectivamente é unha demorada tolemia de adolescentes, unha cruel tolemia, pero agora xa están instalados nun cómodo vagón liteira e ademais el, levaba un libro na man, mellor dito, unha chea de folios mecanografados regular, encadernados entre tapas azuis.

Iso é todo o que foxe: o depositado nas elegantes maletas de viaxe, eles dous: a parella , o ladrillo de cerámica, utilizado só como calcapapeis no despacho del , as sementes para plantas arbustivas nos seus sobres e o libro, mellor dito,a chea de folios encadernados, dando corpo a un gran memorial de tapas ou pastas azuis.

É unha fría mañá de xaneiro xuvenil, o día oito ou nove ;entre tanto trasfego, chégase a non saber con exactitude o algarismo do día en que se habita.

Van provistos, iso si, de roupas de abrigo ao uso, luvas e bufandas moi longas e rechamantes en torno ao pescozo; todo iso:os complementos, achados baixo a árbore de nadal, cando estaban en familia con champaña e panxoliñas e a idea da fuxida, soaríalles a teoloxía de Pigmeos Hotentotes Bosquimáns do Camerún ou o Congo.

O seu estado de ánimo, é máis que nada, expectante, nin alegres, nin tristes.Levan diñeiro suficiente para unha boa tempada, en efectivo, en cheques de viaxe e por que non,levan tamén diñeiro plástico: cartóns de crédito.Como ningún dos dous ten animais domésticos, estilo can ou gato nos seus respectivos apartamentos, só a vexetalidade de interior, sufrirá a súa urxente ausencia.

Hai polo tanto un desasosego de begonias, xeranios, azaleas, dracaenas sandaríanas e xasmíns, que con todo non alcanza a retelos.

Ao parecer nin sequera compran periódicos, nin revistas, nin sequera pasatempos enormes con sopas de letras. Ata nisto son uns díscolos pouco correntes.Instálanse iso si, cómodos, quentiños no vagón liteira de primeira, dispostos a viaxar, a fuxir. E cando por fin o tren de madrugada, inicia a súa monocorde marcha, míranse con certa complicidade infantil nos ollos, de azul clariño os dela, de verde escuro os del.

- Ola xoven, quere dicirme o seu nome, xa que a casualidade e o azar, fan que presumiblemente vaiamos estar viaxando xuntos durante algún tempo- Dixo ela dunha vez, amaneirando algo o timbre da súa voz, intentando romper o silencio expectante e facer de paso un bosquexo de broma.....

Enseguida el colleu o sentido da pregunta e dixo:

- Chámome Sexismundo, pero ti querida Rosaura, podes chamarme Mundo como de costume, e botando man do memorial de pastas azuis, non impreso tipograficamente, só mecanografado regular como quedamos antes, daba por concluída a pragmática broma; mentres a máquina entre estrondosos asubíos, púñase aos poucos en marcha.

Ela véndoo a el, enfrascado na lectura do Azul,chamémoslle así para abreviar e entendernos en diante, recolleu do seu bolso, algúns sobres con sementes para plantas arbustivas e púxose a ler, no reverso dos paquetiños provista dunhas lentes de montura cor rosa.Como non se concentraba, pediulle a el, o ladrillo de cerámica utilizado como calcapapeis, para telo cerca. Así lle parecía a ela, que se sentiría mellor e máis cómoda. Era un agasallo que ela mesma lle fixo ao principio da súa relación.

Era no seu colo, un pequeno animaliño inanimado e inorgánico, que pertencía máis que nada ao mundo das rocas e demais minerais, aínda que como era fabricado en cerámica, conservaba algo de humanidade, ao ser amasado como un pan por mans humanas destras no asunto, pensaba ela.E gustoulle moito habelo entendido como un indefenso animaliño de compañía cos seus bordos verdes, os seus redondeis azulados e puntiños do mesma cor, sobre un fondo de porcelana branco.Todo un paralelepípedo non moi aparatoso a verdade, pero iso si atraente e fermoso. Indefenso tamén, porque se o deixaba caer ao chan ou o tiraba aos carrís da vía faríase cachizas.Resultaba un pequeno capricho entrañable, fabricado nuns modernos talleres de cerámica do interior do Valle de Cristal.

Agora facíalle unha inapreciable compañía, alí sobre a butaca azul profunda, con repousacabezas brancos, mentres lía con interese as instrucións de sementa e coidados, nas costiñas dos sobres con sementes para plantas arbustivas.

Levaba moitos sobres ¿non sabía moi ben por que ?¿ ou si o sabía ? .O certo é que levaba, todo un neceser repleto de sobres de sementes, sementes de diversas clases.Antes dicíase que eran sementes para plantas arbustivas, pero isto é un lamentable erro que agora se aclara. E é que en realidade, os sobres contiñan, case todas as clases de sementes que se poden atopar no mercado.

Ela intentaba ordenalas ao seu modo e ler as súas indicacións, sentada alí xunto ao ladrillo entrañable, fabricado nuns modernos talleres de cerámica do interior do Valle Cristal, sempre utilizado como calcapapeis e nunca como arma arreboladiza, que poderían contar aquí as malas linguas desta historia.Fronte ao seu compañeiro Sexismundo , si Sexismundo, aínda que el respondese ,facéndose cargo do bosquexo de broma, que podía chamarlle Mundo como de costume.E era tan lóxico, tan lóxico como que levaban dez anos ou máis, véndose todos os días, aínda que polo momento vivían en apartamentos separados.Dez anos de vida compartida, con desexos e frustracións, con alegrías repentinas e tamén abismos depresivos.Dez anos ou máis facendo o amor cando lles apetecía.

¿A ver?, ela sacaba contas mentalmente, deixando ao carón polo momento ou quen sabe se definitivamente os sobriños de sementes, case todas as clases de sementes que se poden atopar no mercado.

Mentalmente Rosaura, facía contas obscenas.O pensamento non sabe moi ben por que, nin lle importa; quizais polo troupeleo suxestivo do tren, estáballe levando a un repaso numérico da súa vida íntima.Periodicidade das relacións sexuais, número de relacións en total, caudal de seme etc. etc.

                                       II

O longo convoi ondulante e zigzagueante, sobre o incuestionable camiño de ferro, detense en ocasións para que suban novos ocupantes, outras veces para que se apeen os que chegaron ao seu destino e nalgunhas estacións o tren veloz e distante, pasa de longo.

Son estacións de pobos pequenos e insignificantes que nin sequera dispoñen de viaxeiros.Ás veces o gran centauro, dragón, dinosauro metálico penetra na escuridade dos túneles e ao saír de novo á luz do día brama acirrado.

Os pensamentos de Rosaura, son insospeitados, imprevistos, bastante desordenados. Agora mesmo está pensando en que ao peor, deixou a botella do butano, de cor algo así como alaranxada aberta ou que se esqueceu de pechar algunha billa no cuarto de baño.

Por iso con xestos mímicos, fai unha chamada imposible coma se collese un teléfono inexistente e chama a un xeranio de flores vermellas, que ten no moble cómoda do corredor, xunto aos souvenirs en prato,de cando estiveron uns días en París, onde se erguen e habitan: A Tour Eiffel, L´Arc de Triomphe, L´Opéra , Notre Dáme, A Place du Teatre et lle Sacré Coeur de Montmartre ,entre outras presenzas.Ademais está tamén colgada na mesma zona da parede turquesa, a gran cornamusa regalo dun tío seu, amante, da música e melómano de prol.

Imaxinariamente a través dos fíos inexistentes, soan os asubíos de chamada ao lonxe, o xeranio de flores vermellas ou saíu a comprar abono en barriñas ou está durmido ou se morreu de pena pola ausencia da súa amiga e coidadora. De todos os xeitos, a muller, disposta a dicir, di:

-Mira xeranio é que quero que comprobes se a botella de gas butano está pechada e, ademais, tamén quero que te achegues ao cuarto de baño e mires si se me esqueceu pechar algunha billa. ¿Faralo ?.Cheiro co meu nariz os túas floriñas e meto o meu dedo índice na túa terra, para ver como andas de humidade.Eu estou de viaxe, co meu compañeiro,amante Mundo, o que nos regalou a araucaria e a dracanea sanderina e non podo darche máis explicacións innecesarias, porque se enfadaría o señor revisor.O da gorra de prato e traxe azul, que leva na man unha trade prateada, para facernos un buraco no billete amarelo con letras impresas.Volvereite a chamar. Aínda que non te enfades, se chamo á begonia ou aos xasmíns ou decido falar co xogo de té ou co bidé. Xa sabes canto vos aprecio e por favor, non traias descoñecidos ebrios ou drogadictos, nin homosexuais, nin tolos, nin policías, nin xente que cheire mal ,ao apartamento. Ben, como non estas na casa ¿a saber onde andará o xeranio de flores vermellas ?, espero que teñas a intuición vexetal necesaria, que che permita ser intelixente e pór en funcionamento o contestador automático para oír a miña musical voz e todo o dito, que como xa está dito non o vou a repetir.Unha, dous e tres e colgo.Ata logo xeranio de flor vermella. Un vasiño de auga branda para as túas raíces.¡Quéroche!.

A continuación colga o imaxinario teléfono e acende un cigarro baixo en nicotina e alcatrán, un B/N, pois atenta aos consellos das autoridades sanitarias, está deixando de ser co tempo unha nicotinómana.

Terminado o cigarro, saca un bolígrafo e papel, e ponse a escribir unha carta:

“No tren chamado Palíndromo a día tal do ano tal.

Querida librería da miña cidade pobo:

Escríboche non sei moi ben desde onde, xa fai moito tempo que estamos no tren e agora perdín a noción do tempo.A xeografía nunca foi o meu forte e os letreiros das estacións con nomes en azul, instalados en letreiros luminosos de luz branca, sóanme raros; son nomes insospeitados, para min a maioría descoñecidos. Por iso case non me asomo ao portelo, pois agora aínda que a paisaxe xa non está nevado con profusión, tampouco me distrae demasiado tanta chaira árida con breves grupiños de aciñeiras ou sobreiras aquí e alá, algunha casa de campo illada e leves outeiros.

Escríboche esta carta sobre todo para que teñas noticias miñas. Sigo viva, na compañía silenciosa de Mundiño Lobiño, que non saca a cabeza do Azul e non sei que máis podo dicirche, a verdade é que ando mal de inspiración para escribir cartas.Espero que me botes de menos e prométoche escribirche a miúdo, aínda que iso si , non sei como vas poder ler as miñas epístolas, ti es un local comercial, ben, que chas lea o cego da esquina que vende o cupón da Once.¡ Hai que cousas teño !, que despistada podo ser, enseguida me dei conta de que os cegos con estudos, só len Braille co tacto dos dedos.Xa está que che lea as miñas cartas o señor municipal ese, polas mañás claro, que xa sabes que polas tardes, farto de augardente e copas de veterano, non se lle move a húmida con fonética comprensible.

Un bico na cristaleira e outro no letreiriño de pechado que che tiven que colgar , como unha gravata manchada , ao irme e síntoo”.

A continuación mete o escrito nun sobre de avión e arróxao á vía.....

Logo de todo isto, na súa cabeza, medio instálanse de novo, seis litros de seme e dous mil actos amorosos ou cópulas en dez anos, que a cincocentas acometidas por acto sexual, fan un total dun millón acometidas ou nadegadas, pero estas son as contas do Gran Capitán ou as da Leiteira e son tamén as de dona Truhana a da pota de mel.

Comezaban a molestarlle xa decididamente este tipo de contas insospeitadas e febrís, polo concupiscentes e morbosas que eran, froitos espurios de tanta molicie ociosa: ¡vendíanse moi poucos libros!, e quedáballe moito tempo para facer descarrilar o pensamento.Agora,a fuxida, íaa sosegando e aproximábase a certa pureza.Así que aínda que o anterior, apareza escrito dunha forma tan crúa, como formando parte do pensamento de Rosaura, ela négao rotundamente, ante calquera tribunal ou grupo de persoas dispostas a xulgar as seus máis insospeitados pensamentos.Ela non pensou en nada relacionado co sexo, nin se compraceu en renacer ou mellor dito recrear, frías estatísticas sobre o particular.

-Así é efectivamente. Estiven todo o tempo, pensando nunha colección de selos, nunha fabulosa colección de filatelia, propiedade do xefe de correos do noso pobo,que en realidade é unha cidade de provincias. Pero que eu chamo pobo ou podo chamala cidade de provincias se me apetece.Este é o tren da liberdade e da fuga. Do posible e do imposible.O tren que estaba necesitando -e ponse a dar saltiños no compartimento- Ademais o meu pensamento é meu e perténceme señoras e señores do xurado, eu estiven pensando nas musarañas, no fume, no canto dos paxaros, na luz, na esfericidade da terra. Xúroo polas formiguiñas traballadoras e as herbiñas insignificantes, seica sen nome, dos xardíns e prados abrandados.Oe Mundo, que xa fai moito tempo que non me dirixo a ti, e xa nin recordo o son amable da túa voz. ¿Que di o Azul sobre os Señores do Xurado?.

Mundiño Lobiño fai soar as súas cordas bucais, e extrae voz das mesmas, modelándoas coa boca, coa lingua dentro e grazas ao aire, ou mellor dito, ao osíxeno propio dos pulmóns di:

-Escoiteite cariño, eu son Mundo, o mergullado no Azul, que fuxo da miña cidade pobo, cunha muller chamada Rosaura, de inusual comportamento pero divertida.

- Si son moi divertida e imaxinativa - engade - para non aburrirme e socorrerme con revistas ou walkmans, como fai a xente de dereitos cando viaxa, eu fago sensatas extravagancias e fumo tabaco baixo en nicotina e penso en voluptuosas cousiñas miñas.¡Que lista son!.

-Si es moi lista - di Sexismundo - pero déixame terminar.....Aínda que sempre estou en silencio, a min tamén me gusta dar vida a frases e palabras. Fuxo do cotián, do meu despacho na xestoría, das rúas , dos anos, de toda a vida.Escapo do tedio, dos coñecidos, dos familiares.Montado nun inmenso tren, en compañía desta muller, pretendo.....Non sei que pretendo a verdade. E en canto á túa pregunta, sobre tribunais e xurados, o Azul, só di unha cousa: Son necesarios na sociedade, pero moitas veces equivócanse. E engade: manter a orde, facer xustiza, imperio da lei. Rosaura inquiétase ante o contido do Azul e di:

-O Azul, ti sempre dis que é un libro sabio e que por iso o les, pero neste caso o Azul, é parco, conciso, desagradable.....

Agora é Mundo quen fala:

-É verdade, o Azul, non está moi posto en temas legais.O Azul é un libro moi especial, ao que se lle poden facer outro tipo de preguntas e el responde entón con maior alegría e entusiasmo.Por exemplo, escoita este parágrafo:”O sorriso dun café con leite, sóbese á torre dunha catedral, para charlar coas andoriñas e o arco da vella.En cada café con leite hai un colar de perlas como burbullas, e todas as praias son soños de area no verán.No inverno, as praias vístense con roupas de abrigo e toman trens para fuxir da humidade”.Isto di o Azul.

- Eu enténdoo di Rosaura e gústame que o Azul, diga as cousas ao seu xeito sen preocuparse das grandes definicións.

Acariñándolle con delicadeza o lombo, riseiro, Mundo responde:

- É que o Azul, é un libro máxico e único, un agasallo das miñas noites en branco, con páxinas escritas por pequenos sabios de todos os tempos e de todos os lugares do globo e de todas as épocas.Agora ben cariño, non lle preguntes ao Azul pola xustiza, nin pola guerra. Verás agora enfadouse e fíxate agora nin sequera se pode ler o dito anteriormente, borrouse automaticamente e di:Non coment.O Azul, está para outras cousas, é ameno e tan complicado, que só xentes intelixentes como nós, seica nós sos, poderiamos valoralo.Mira aquí di: R. e S. , isto refírese a nós, noméanos coas nosas iniciais.

- ¡ Que divertido é o Azul ! - Exclama Rosaura- ¡ As nosas iniciais ! ¡ Só as nosas iniciais !.R. e S. Razón e Sentimento.¡ O Azul !.Rosaura bota de alegría no compartimento e cáeselle unha maleta sobre as costas.¡ Ai que dor !.

-Non é nada - di Mundo. E danse un bico cariñoso nos beizos.Sobre nós di:

-“ Os do tren R. e S., son dous infantís, cismáticos líricos, que non lle temen ás páxinas en branco da súa historia e iso é bo.Con respecto ao xeranio de luz vermella hai que saber que..... ( aquí inciso de Rosaura, para dicir que non é luz vermella, son flores vermellas).¿ Que máis cousas di ?

-Se aquí pon: ¡luz vermella!,así debe lerse -di Mundo melindroso - o Azul é así e ten dereito a ser así .

- Está ben - di Laura - continúa.....

.....hai que saber que...fuxiu cunha xerania de luz branca e están neste mesmo tren.

E a pequena librería papelería , ¡atención R.e S.!, tamén está no tren e cálome a berros, pois miúda sorpresa vos levaredes, se percorrendo o enorme convoi, virades a cantidade de persoas e cousas que tamén están no tren. Ou sexa, que non vos estades desmarcando, nin fuxindo cal pensades. Moitos escenarios da vosa fermosa provincia: Ámbar e moitas xentes coñecidas tamén foxen convosco.Claro que eles foxen de vós, do mesmo xeito que vós fuxides deles”

-Pecha xa o Azul - di Rosaura sorprendida e moi contrariada

- Non, non o pecho - e segue lendo -: “ A praza de tal, a señora da froitería, o pai e a nai de R.., todos os seus curmáns, a basílica de tal, o parque de tal. O cuartel da de tal. A rúa tal. Todos están no tren, comendo empanada e bebendo viño a cachón. Todos foxen. Pretenden escaparse e non saben, do mesmo xeito que non o sabiades vós, que iso é imposible. Este tren é unha continuidade do voso pasado e ademais, chámase: PALÍNDROMO”.

Laura ao oír o que di o libro, decide pórlle unha conferencia á campá extractora da cociña esta vez e dille simplemente:

- ¡O Azul! - entre bágoas - ¡o Azul, é un libro malo!.

E Mundo ao oír isto, enfádase moitísimo. E le no libro:

“ As mulleres nenas, que fan chamadas telefónicas imaxinarias e imposibles ás campás extractoras das cociñas, son unhas ninfómanas e ademais teñen pelos nos bigotes”.

E Laura entón, desesperada, vendo que xa é noite, métese na súa liteira abrazada ao ladrillo de cerámica como a un osiño de peluche.Sexismundo tamén pecha o Azul e métese na súa, mañá será outro día.....

                                       III

Construír unha historia con sinceridade; dar vida ás palabras. ¡Hoxe teño tanto baleiro de corpos espidos e mornos!.¡Tanta profundidade de beleza percibida cara arriba!, que non berro, nin bocexo, nin asasino.Por suposto que non son máis que ese raio de sol magnífico, nin menos que a vella estufa eléctrica do meu avó, que quenta nas mañás frías de xaneiro, a miña lonxanía.

Establecer comparacións estrambóticas é lamentar o primeiro choro cerca do útero e do claustro materno, empapado aínda do océano cósmico, que nós acaba expulsando ao idílico xardín terreal.

Enormes praias de area, desfilan pola estreiteza do vidro quentado a cen graos, na torrencialidade dos reloxos de medir o tempo que agora decoran repisas burguesas.Outras máquinas contan os latexados.É necesario saber certa a mente propia e estar preto de todo o que queremos e rodéanos con bo ánimo. ¿Esta voz ?.

Esta voz nos días nos que o ceo non se derrama líquido, pertence ao amigo dos cans e das vacas .

Pronunciar opinión sen medo.O medo,a temible inseguridade, que tantas batallas cotiás gana; medo que se esforza en cravarnos no centro mesmo da horrible pequenez particular e privada que somos; medo que nos empuxa delirante a abrazarnos a un ladrillo de bela cerámica do Val de Cristal.

Voz libre e democrática que espera, non ser cuspida, nin pisada, polos que sempre perseguen o que non lles pertence e non poden dominar.Porque todos estamos espidos no berro e na fuxida.E a esperanza, é non poucas veces un tempo morto, sen colorido, nin palabras de ánimo.Nas palabras brotan os fentos e o brión verde, ¡ que verde era a esperanza !. Pero a batalla nunca conclúe e a guerra axexa á guerra.

O que entenda que arroxe pedras ao río de todos os filósofos que viu a humana historia.Si que arroxe pedras á corrente e soñe un soño habitable mentres aínda a auga describe círculos concéntricos e a onda chama ás beiras como portas abertas.

¡ Humanos ! .A equivocación está louzana e con boa saúde; aquí o erro non se rende nunca e só é posible outorgando sorrirlle ás margaridas, cando están cargadas de orballo e aínda conservan un pouco de luz de lúa prateada nos pétalos.

Rosaura e Mundo foxen, a súa fuxida non é a de dous nenos, non. O tren interminable, que pode encerrar todas as cousas como unha nova Arca da Alianza, é só metáfora.Unha metáfora desapiadada e cruel, co contido dun planeta azul,azul e delicado, que desde o espazo exterior, quixesen abrazar entre escafandros os astronautas.Si, é a insistencia e rabiosa idea da nai Terra como unha nave redonda, que mantén a súa constante derrota no baleiro.Entre cintos magnéticos e po estelar, a traxectoria repítese constante, en busca da gran estrela amarela- o sol -, parece ser que para superala, ou dobrala como quen dobra unha esquina.E a todo isto, virando sobre se mesma, coma unha buxaina, posta en movemento por inocentes cordeis de nenos.

Todo isto é demasiado complicado, demasiado incrible, non se pode seguir pensando en direccións tan temerarias ou cientificistas.A señora cabeza en diálogo permanente consigo mesma, provoca turbulencias en Deus durmido, oculto e ausente desde sempre.

Toma todo este pan, ou este diñeiro, ou este amor, e deixa de escoitar as heroicas feridas dos fórceps, pensados para abrirlle a porta da vida aos nenos, que o ignoran todo sobre a linguaxe.Rin ou choran.Iso é todo.Balbucir.O silencio está permitido á maioría dos homes atrapados en negocios físicos.Todos estamos de mala saúde anímica en xeral, porque entre o interior e a expresión real, a cousa fonética e semántica non funciona ben e a maior parte das veces o amor cotián queda no silencio e non danza alegre, nin da bicos apaixonados nos beizos.

Rosaura e Mundo dormen e teñen soños nas súas liteiras como berces, arrolados pola marcha cara ao futuro do tren palíndromo; para entendernos oficiosamente, xa que sabemos que é unha metáfora de pluralidade diversa, que convén seguir esvaendo para unha maior eficacia desbordante.

O SOÑO DE MUNDO.

A verdade é que Mundo non sabe soñar. Este home é un algoritmo. A súa profesión de xestor, especializado no pago de tributos e control de libros contables, teno atrofiado. Non. Non. Isto é mentira. ¿Como se explica entón o Azul ?. Si, porque o Azul en que se mergulla e le, ¿É un libro escrito por el ?. Non importa. Para isto non hai resposta aínda.

O Azul, como xa sabemos é un libro de moitas páxinas regularmente mecanografadas que está encadernado e que pertence a Mundo. Só a el; dispón do libro, é máis, leo e lello á súa compañeira. ¿Entón si sabe soñar ?. Como todo o mundo ten soños, o que sucede é que dorme profundamente, seguramente polo arrolo referido do tren e non é posible sintonizar a trama inconsciente das súas estancias oníricas. ¡ Pero un momento.....!.Mundo, soña cun paseo en barca, sobre a superficie dun lago, entre montañas, altas e nevadas.

Aquí hai que repetir para humor o de:”...E non é posible sintonizar a trama inconsciente das súas estancias oníricas “.Claro que humor así, é pouco logrado; mediante frase cicelada en mármore frío, por dicir algo.

¡Un paseo en barca!, pero atención: A acompañante non é Rosaura. É unha muller, morena case como a noite; trátase dun soño romántico, en certo xeito ridículo, de postal, nada orixinal. É pola tarde, no verán.El rema e ela tocada con margaridas no pelo, acariña cos seus dedos a branda superficie da auga. Visten roupas brancas e sorrín satisfeitos. De súpeto, xorde do lago, un enxeño metálico de proporcións xigantescas, é unha especie de animal prehistórico, teledirixido a distancia por un neno de goma.....Aquí Mundo espértase e acende un cigarro con nicotina.

O SOÑO DE ROSAURA.

Que toda a vida é soño e os soños, soños son. Recurso moi socorrido. ¡ Que soñen !. Porque soñando, éntrase no descoñecido, nun mundo fabuloso, insospeitado e que está desposuído de leis: humanas e naturais. E non é o mesmo, soñar esperto, que soñar durmido. Soñar, é lecer mental, xogo irreflexivo que divirte ou aterra, pero sempre o soño é misterioso e sorprendente.

¿Que sabemos dos soños ?. ¿Que sabía Freud ?. Digamos que son deseconomías da mente, en termos de reflexión vixiante. Pero non, os soños, son vías de escape, fiestras abertas ao infinito, onde o posible é imposible e o imposible é posible. Os soños inconexos, moitas veces ilóxicos, están dentro do humano e a verdade, é que adoitan dar bo xogo en literatura. É terreo frecuentado, pero aínda así, Rosaura soña no vagón liteira, ¿E que soña ? . Soña que quere soñar, soña que loita por soñar, que derrama bágoas nos limiares dun soño liberador. Pero o subconsciente esta vez non rexistra soños, ou se existen, son tenues apenas perceptibles. Pero Rosaura insiste, ata que o seu soño caprichosamente sucede e non podía ser doutro xeito, entretécese e mestúrase co de Mundo e no seu soño, descobre a un neno verde de goma, que sentado diante dun computador, pulsa as teclas que moven os mecanismos do monstro , que asoma á superficie do lago.

O neno verde, ten unha cabeza de coloríns, moi grande,como un gran globo terráqueo con luz interior e os continentes e os océanos debúxanse na súa cabeza. O resto do corpo é de area azul e os pés son dúas tartarugas. As mans, parecen margaridas de pétalos amarelos e cáliz central verde. O neno ten ademais, tres ollos, un no medio da fronte e dous nas fazulas de cor vermella agora. Onde debesen estar os ollos, hai montañas elevadas, e o seu pelo está composto de ás de pomba.

É un neno normal a pesar de todo. Que vive só nunha gran casa e que xoga cun millón de computadoras. Sobre as costas nun cartel grande leva escrito o seu nome con letras de molde douradas:Madrid...Así é que o neno verde de goma chámase como a capital de España e algo máis, son os seus apelidos que aínda non se poden distinguir desde estas liñas. Nunha gaiola hai un xeranio que non fala, nin sabe ladrar como os cans. Si se abre unha porta vese o ceo azul, si se pecha esa porta, vese unha bolsa con pan que ten un tren antigo bordado. Si se abre outra porta, vese o lago e unha barca de madeira, pintada tamén de azul, que asuca as súas augas tranquilas e dúas persoas van na barca vestidas de branco, é verán. Uns dedos acariñan a branda superficie da auga, mentres Mundo, rema a ritmo. A casa é unha charlatana, faille preguntas ás vacas cando á tardiña, detéñense para beber auga na fonte que hai cerca do xardín. As vacas están tan fartas da cháchara ociosa da casa, que se tapan os oídos coas patas. A casa ten fiestras brancas e asomados a cada fiestra están persoas maiores agora.

No neno verde de goma, agora pódese ler claramente o cartel completo con letras de molde douradas co seu nome e apelidos que ten colgado ás costas, chámase: “Madrid Panasonic Coca Cola” e está fabricado en Xapón.Nunha esquina escura da casa, xunto ao paraugueiro, hai un vello escritor baleiro, que recorda a un moble vello e que cando reúne forzas para falar di: “Equivócaste” e termina esgotado , ata que pasan moitos anos e redobrando o esforzo di: “Está ben”. E levántase e ponse a andar e sae da casa en dirección ao lago, convertido nunha bela moza morena case como a noite, que acariña a superficie cos dedos de auga. E os que están asomados á fiestra, teñen os ollos vidrosos e o sorriso apagado; son vellos anciáns, que se entreteñen vendo beber ás vacas, mentres a casa non para de dicir frases, que lle escoitan ao xeranio que non fala nunca.

A gran cabeza do neno, de improviso, ponse a virar como unha gran ruleta; o globo terráqueo xira sobre si mesmo e cando por fin se detén, deixa ver a inmensidade do océano pacífico, onde destacan as illas de Hawai.Tamén se ve algo da costa oeste dos Estados Unidos, concretamente a península de California, o mar de Bering cerca do Polo Norte e multitude de illas da: Micronesia e Polinesia. Isto segundo o ángulo de visión que ten Rosaura da cabeza globo terráqueo agora detida, do neno verde de goma.

E Rosaura, espértase e non acende un cigarro, porque non fuma, deixouno grazas a moitas sesións de acupuntura oriental que non son desta historia e sobre todo porque os dedos comezaban a parecérselle a tulipáns amarelos ao principio desta mesma historia.

E Mundo, que xa terminou o seu enésimo cigarro, está outra vez profundamente durmido. É de noite aínda. O tren imparable, galopa sobre o camiño de ferro, a máis de trescentos quilómetros por hora, ábrese horizontes na escuridade da noite, é agora , un tren de alta velocidade, case nin arrola, nin fai ruído. Viaxan estáticos e dormen e soñan.

O TREN ( Definición aproximada con palabras ).

É un moderno tren con dúas cabezas tractoras de cor vermella, a cabeza tractora A. diríxese sempre cara ao norte. Mentres que a outra, a B., marcha sempre cara ao sur, en dirección contraria. Detrás de cada unha das máquinas ou cabezas tractoras, hai un restaurante de cor verde (o vagón coche está pintado de verde); hai polo tanto dous vagóns restaurante, como hai dúas máquinas. No medio áchanse os nove coches ou vagóns para viaxeiros, pintados de cor amarelo todos, en cada un deles hai dous aseos e dez compartimentos, con dous liteiras por compartimento.

Si se fan bos números , resulta un tren de dúas máquinas vermellas, dous vagóns restaurantes verdes, nove vagóns amarelos, en cada vagón dez compartimentos, de dúas liteiras ou prazas, un total de : vinte liteiras ou prazas por vagón, que fan cento oitenta prazas ou liteiras en total e hai ademais dezaoito aseos.

Os protagonistas, ocupan o primeiro vagón cando a máquina A., diríxese ao norte, que en cabal exercicio palindrómico , é o último vagón cando a máquina B., diríxese ao sur. E ademais, ocupan, o primeiro compartimento da esquerda cando a máquina A., é a que tira. Que continuando co exercicio aludido, é o último compartimento a man destra ou dereita, cando traballa a máquina B., que sempre avanza cara ao sur. Un dato importante, é que dos dez compartimentos de cada coche, cinco áchanse a un lado ou outro do corredor , lados A´ e B´ , pois como se comprende, é difícil precisar destras ou sinistras, pois neste tren segundo viaxe, a destra é sinistra e viceversa, segundo o sentido da marcha loxicamente.

O tren detense nas diversas estacións do traxecto e soben ou baixan persoas. Non está permitida a entrada de animais, e aínda que metaforicamente pódese dicir, que hai beirarrúas, continentes, casas, rúas dentro do tren palíndromo que foxe , isto obviamente non é verdade. É Literatura. De momento, só coñecemos algo, a dous amantes que foxen: Mundo e Rosaura, hai cento setenta e oito prazas máis no tren, das que non sabemos nada, talvez só viaxan eles. Ou se cadra chegamos a coñecer a cento setenta e oito personaxes ou máis; infinitos personaxes máis, pois hai que ter en conta que uns baixan e outros soben, para viaxar neste absurdo e atrapado en si mesmo, tren palindrómico.Ademais por curiosidade invencible, poderíase chegar a coñecer ás dúas parellas de maquinistas. O que conduce a máquina A. e o seu axudante e ben o axudante e o condutor da máquina B. En fin que é unha oportunidade fabulosa para coñecer moita xente, se é que a superioridade, decide que así sexa. Vexamos o que sucede. A superioridade, sempre é insospeitada.

Débese engadir, que o convoi vai de máquina a máquina e tira porque lle toca, permítase aquí o fácil recurso de amentar, unha das leis fundamentais e básicas, case constitucionais do xogo da Oca.A súa lonxitude, por xogar un pouco, digamos que está máis próxima á da Tour Eiffel de Francia ( trescentos metros), que á da Torre inclinada de Pisa en Italia, que é un belo campanile románico de mármore, pero de moita menor envergadura e presenza.

E dado que unha das súas calidades fundamentais é a Palindromía, non se pode dicir cal é a máquina que traballa en cada momento puntual, nin polo tanto saber en que sentido marcha o convoi. ¿Cara ao norte ? ¿Cara ao sur ? . Isto non é fácil de contestar, e ademais é de supor, tal como están as cousas que non teña moita ou ningunha importancia. Claro que a cabeza tractora que corresponda, orientarase en ocasións, en todas as direccións posibles da rosa dos ventos ou rumbos, pero isto sendo normal e lóxico, é tamén conxuntural, pois a súa querenza natural dirixiraa ao norte ou ao sur indefectiblemente. Sabe a Superioridade, que estas explicacións ademais de confusas, son fatigosas, pero son sobre todo necesarias e por iso reflíctense aquí. Para que o ávido lector fórmese unha idea mental clara do que nos traemos entre frases e letras. Estamos comunicándonos e trata a superioridade, de facerse comprensible e o lector, debe pór algo da súa parte e imaxinar, grazas ao xeneroso achegue de datos o Convoi Palíndromo.

Tren Palindrómico e capicúa ( isto último no ámbito numérico ). Que se a este tren, fóselle dada a facultade de falar, que tampouco é tan difícil en Literatura, diría en español:” DABALE ARROZ A LA ZORRA EL ABAD “, facendo gala da súa facultade, a propósito de que a frase , lese da mesma forma de esquerda a dereita , que de dereita a esquerda.

Feitas estas precisións, a superioridade entende, que a historia debe continuar. Con total liberdade, a superioridade, facultase para pronunciarse sobre isto ou aquilo, en todo o que fose mester, do concernente a esta obra, en calquera momento e ante calquera circunstancia, sempre que ao seu elevado xuízo fose necesaria: precisión, aclaración ou matiz. E aínda que é certo, que os personaxes son reais e proceden con absoluta liberdade, tamén o é que, en última instancia a superioridade, é a que sempre decide, aínda que pase inadvertida e mentes conspicuas cheguen a ignorala, pois será entón máis superioridade que sempre.

                                       V

Pero ben , ¿Fuxir para que ? ¿Escapar de nós mesmos ?. Iso non é posible. Ademais, non se pode viaxar a ningunha parte nun tren chamado Palíndromo. Tras moito tempo de estar viaxando. Mundo e Rosaura, sen palabras, comezan a darse conta de tanta inutilidade. Con só mirarse aos ollos compréndense, o absurdo dunha viaxe a treo. Sen outra equipaxe que a insatisfacción, foxen atrapados. Un ladrillo de cerámica, que tamén pode ser un osiño de peluche, algunhas sementes de plantas en sobres, que brotarán na primavera, nunha terra fértil, de quen sabe que lugar do globo.

Un ladrillo de cerámica fermoso, utilizado en tempos, como contundente calcapapeis, nunca como arma arreboladiza, nun despacho de xestor administrativo. O primeiro ladrillo dunha nova casa e un novo espazo para vivir, cunha horta e cun xardín de vistosas flores.

Lonxe de responsabilidades, fuxindo de si mesmos. É algo estúpido. Abrázanse. Fan o amor, por primeira vez, no tren. E queren regresar, aínda que non vai ser fácil saír adiante. Con traballo e ilusión , lograrase. Na xente da súa cidade natal, case un pobo onde todos se coñecen, debe conservarse un pouco de bondade nos corazóns e entre todos, en sociedade, as cousas poden pórse: altigraciosas e artibonitas.

O Azul , xa non sabe que dicir e os soños están cheos de confusión. O tren chamado PALÍNDROMO, ateigado de xente, anónima con moito frío nas fazulas, pronto chegará á pequena cidade de toda a vida. Baixarán, contentos, de regresar ás súas casas e ás súas cousas. Aos seus traballos. Volverán ao cine e a estar cos amigos, falando bastante inutilmente das cousas que pasan no mundo: das fermosas e das desesperantes. Son aínda novos e se as cousas marchan, se cadra, logran levantar cabeza e inventan a súa particular felicidade oscilante e pendular.

Agora Rosaura quedouse embarazada e di:

- Se é unha nena que lle poñan de nome Clara, para que sexa de luz diáfana e de sorriso radiante. Se é un home, que lle poñan de nome Xurxo, para que sexa bravo e venza ao dragón que bota chamas polos narices e a boca.

O Azul agora está contento, sabe que Mundo, poderá enchelo de letras tranquilas e entrañables. Un día non moi afastado Mundo, lerá no Azul e lerá o seguinte:

- Regresamos, estamos xa dispostos a ser vellos, a traballar, a sacar adiante catro nenos revoltosos e sans.

A dialoxía da ambigüidade e o dobre sentido conclúe. A apofasis ou negación, di si agora con entusiasmo. E aínda hai unha palabra rara ISOQUEMIA: “Dise da liña que pasa por todos os puntos do globo terráqueo, que teñen igual temperatura media no inverno”. Mundo, anótaa no Azul, non sabe moi ben por que.E Rosaura di , que é porque esperan invernos estables e en paz, ensinando, alimentando e sacando adiante aos rebentos.

E isto é todo, o Azul péchase cando di:

“Que ninguén se suba a un tren Palíndromo para fuxir de si mesmo, pois é imposible e ademais absurdo “. E Mundo e Rosaura, están de acordo, por iso agora o ladrillo de cerámica, volveu a ocupar o seu posto como calcapapeis , no despacho dun xestor administrativo chamado Sexismundo Portela Gómez, e xa no xardín, da casiña das aforas, crecen: pensamentos, tulipáns, prímulas e gardenias, que Rosaura coida con mimo e Clara e Xurxo, os maiores de cinco e sete anos xa axudan a remover a terra ou a regar con auga : transparente, incolora e sen sabor.

Mundo volve a casa cansado dun esgotador día de traballo na oficina, é o tempo das declaracións da renda e van pisados de tempo. Dúchanse, cean, deitan aos nenos , logo de haberlles contado un amable conto, quizais da súa invención. Logo saen á rúa, é un día de abril e as estrelas refulxentes salpican o firmamento. Van ao teatro, a ver unha obra titulada: “A Fuxida “. Na escena unha parella, ultímao todo, mentres falan da seu fastío e cansazo. Tomarán un tren de madrugada, á primeira hora. O actor recalca que se trata dun tren que leva por nome PALÍNDROMO. No programa de man, xunto ao nome dos actores, explícase o significado da palabra.Mundo e Rosaura, non necesitan consultar o programa, eles viviron o argumento da obra na realidade.

Ao chegar a casa, o Azul está aberto, por unha páxina que di:” O que foxe ha de combater novamente”, a frase é dun tal Demóstenes. Os nenos dormen. Dormen e soñan cos anxiños. A vida é isto. Mundo, desexa durmir de présa, mañá será un día inflado de números.Rosaura levará os nenos maiores: Clara e Xurxo á escola, e a terra seguirá virando a ritmo, sen precipitación e sen descanso. É todo.

Ao Azul, gustaríalle engadir algunha frase soada e opta, por un dito exipcio anónimo que di:” Tira en pleno Nilo a home afortunado, que volverá saír cun peixe na boca”. Agora todos dormen.....mañá será un novo día e ben.....

ANEXO

     A

 ¡Ás veces penso que é unha pena

que haxa Días Felices, horas plenas

porque despois veñen tristes

e un non se afai a sufrir nunca!.

E cando só se é un Midas Literario

xa só se agarda o tempo de facer Milagres.

Si Milagres de multiplicar pans e peixes

e andar sobre a auga. Iso sería o

máis elegante que vería o mundo novo.

Pero non, aquí todo é xogo

e o xogo é vicio e o vicio é sacro.

E a laranxa da o seu mollo e deixa que

outros espreman o Limón ou o León.

¡ Quen o entenda que baile !

E nada alegra as miñas horas, mais que a túa

presenza que non está e iso é moito amor.

A enfermidade que sanda

O abuso da mente

A invención dun mundo persoal como refuxio

Un mundo para todos. Mellor.

A astucia: Raposa astucia.

A mensaxe é mesquiña.

Empeñado en buscar auga.

O indolente.

O incontido.

A enfermidade que sanda.

Novas regras.

Propias Leis.

Os anos.

As forzas.

Todo iso e máis. Sen alegría.

Case sen vida.

A Renuncia. O Traballo. A Entrega.

Servir a outro, polos outros, isto é fácil.

Dor e Morte. Vida. Non medo, non. Individual.

¿Superior a que?.....

                     B

O APÓSTOLO DA SOIDADE.

Era un home miúdo e fraco, duns cincuenta anos aproximadamente. O pelo cano. As mans atadas ás costas, con cordas de esparto, que lle facían saltar o sangue quente dos pulsos.

Exhibíase nas estacións de tren e nas prazas públicas, con bancos de madeira, pombas e xubilados. Era un gran só. Un abominable libertino da soidade, un anacoreta, un ermitán, impecablemente vestido con traxe e gravata de bo pano e exquisita elegancia. Non falaba, nin apenas se movía, limitábase a mostrar toda a súa soidade cósmica, a aqueles que resistían o espectáculo dos seus ollos brillantes como o diamante.

O manifesto da soidade e do seu apostolado, estaba impreso no seu rostro, ,para aqueles que soubesen descifrar os arcanos , que en forma de profundas engurras, o tempo, había esculpido sen piedade, naquela cara que era un pergamiño. Dicía: A soidade acende pola mañá, os meus días inútiles e apágaos cando o sol se escorre no horizonte.A miña soidade é unha estatua de sal. A miña soidade é unha enfermidade incurable. Son o rei dos solitarios e ao final, antes de afastarse, cuspía lava. Ninguén se achegaba xamais a el, e un día as forzas de orde detivérono.Xulgárono e encarcerárono. Nunca máis se soubo del.Cando morreu, incinerárono e as súas cinzas foron depositadas nunha caixa de mazapáns.

Todos quedaron aliviados ao saber, que a súa soidade fora abrazada pola morte.Agora os seus ollos de diamante, pendían do xove pescozo dunha bailarina, preto da suavidade promiscua dos seus peitos, nos que maxistrados e altos cargos políticos, mamaban como nenos a cambio de grandes sumas de diñeiro; a bailarina ía camiño de converterse nunha cortesá apetecible polos poderosos e os ollos do Apóstolo da Soidade, asistían ás súas orxías coa discreción propia dun gran solitario.Alí no empece explosivo duns peitos voluptuosos, movendo as súas órbitas ao compás da respiración mansa ou atarefada da astuta cortesá bailarina, alí estaban os ollos de diamante, atentos aos desamaños propios do vicio e a soidade.

        C

O DESEXO

Si señor,eu desexo , que se produza un milagre na cabeza de alguén, un milagre de xenialidade e ultravisión. Espéroo cada día, cando dan as noticias no telexornal, pero as cousas seguen igual. A xente mórrese moito, pero as cousas seguen igual. Hai guerras e catástrofes naturais. Pero o milagre, que espero desde fai tempo, nun cerebro novo non se produce.

Todo é escuridade e hai que alimentarse e vestirse contra o frío.Vacinarse. Non hai nada que facer. Se non hai un ser humano, home ou muller, capaz de producir un digamos milagre do meu gusto en materia intelectual, que non podo definir, creo que vou pasalo bastante mal. Si porque a ver como lle explico eu a toda esta xente que non hai nada que facer. Que todo o que se faga ou se diga é inútil. Un milagre, eu confío en que se produza algo sorprendente, en quince ou vinte anos.

Presíntoo, imaxínome, sentando diante dun xornal ou dun aparello de televisión sorprendidísimo.Produciuse un milagre, na cabeza da cidadá X. ou no País O. e a partir de agora , as cousas serán doutro xeito e polo tanto:agora todos podemos, como se pode deducir, as cousas agora son de,aínda que claro, o resultado sorprendente do seu método revolucionou, e somos agora todos moi satisfeitos.¡Regálannos un termo!.

E pasaranse falando todo o tempo do milagre e do cambio. O mundo agora pode rirse tranquilamente, porque agora xa todos sabemos, que grazas ao milagre producido na cabeza da cidadá X., é posible: E o Azul.

D

O COLOSAL TREN xamais se detiña, ata que empezaron a chegar a estacións moi concorridas nas que se instalaban escenarios , con tubos de ferro e toldos con flocos dourados, toldos a raias.En cada unha destas novas estacións o tren agora detíñase para que os viaxeiros contemplasen o espectáculo que se lles ofrecía, de modo gratuíto, por xentileza da compañía:

R. e S., viron en primeiro lugar como unha nena de trazos orientais ( O imparable tren debía andar xa coleando por Asia ), ía ser afogada nun cubo de sangue de porco. Era unha familia de campesiños pobres que xa tiñan moitos fillos e non podían coidar dun novo membro, ademais : ¡ Unha nena !

R. e S. desmaiáronse ao unísono ante a barbarie do espectáculo, alguén lles espertou cun chorro de sifón no rostro e como era verán, baixaron a comprar xeados: metade careixón, metade vainilla ou framboesa.

Xa ninguén pensa na pobre criatura afogada en sangue aínda quente de porco. O espectáculo terminou e a vida continúa sempre.....Antes de pórse novamente en marcha, o tren refolga e pita con todas as súas forzas, polos portelos saen mans ondulantes e panos alborotados, na plataforma unha banda de música despide ao convoi. Ao fondo, nunha esquina, preto dos retretes, un axente da orde mete nunha saca de correos á nena asasinada e ofrece un gran saco de arroz de primeira calidade, que os pais reciben entre inclinacións respectuosas.

O tren parte lentamente, mentres outra nena chega ao escenario, os pais e irmáns mantéñense distantes e submisos. De súpeto un grupo incontrolado de xente nova armada, irrompe no escenario, escóitanse disparos, R. e S. ven como a segunda nena é rescatada das fauces dos representantes da lei imperial.

O tren, vai collendo máis e máis velocidade. R. cre que o verdugo foi asasinado. A estación de Tiopam, é unha pequena guerra.Miles de laranxas rodan polas plataformas da estación entre os restos de espellos rotos...¡Os xoves intentaron facer xustiza!...¡Demasiada violencia por todas partes!?..¡Que pena!.

                                      E

O TREN CHÁMASE DESTINO, ás veces, outras veces chámase Quimera. Pode chamarse Delirio ou Imposible. É o tren da tolemia e da morte. Da Razón e dos Soños. O tren chámase Mundo. É o tren onde foxen os que non están satisfeitos. O tren chámase Desesperación.

Percorre por camiños de ferro infinitos, todos os recunchos do mundo. Ás veces convértese en avión e voa. Outras veces convértese en barco e navega. Outras veces é un submarino e vai por baixo da auga. É un tren decididamente PALÍNDROMO.Chámase fantasía, Poesía, Sexo. Nada humano élle alleo, a este tren que rompe a noite do século XXI. É un tren de fuxida e de rescate ao mesmo tempo. É un tren ambiguo e indefinible. É un colosal pegaso, que non se detén ante nada e avanza sempre.

O irmán de Deus , é un dos condutores do convoi, o outro é Mefisto. E o conxunto é xustamente un convoi, pois recibe escolta de avións de combate e de fabulosos dragóns. É en fin o tren da saúde e da enfermidade, do choro e da risa, do aburrimento e do xogo. É o tren Arca de Noé e é a caixa de Pandora. É en fin, un Si é Non, que enerva o sentido.....¡Xa!.