O país da literatura

                      O PAIS DA LITERATURA

Buscando a liberdade e algunhas cousas máis, o fillo do vento, a choiva de abril e os caracois do campo, chegara sen remedio ao país da literatura. Neste lugar, ao principio todo era fermoso e vital. En todas as historias había festas agradables con mulleres e homes: mozos, alegres, divertidos e cultos.

A vida era entón, un día de sol á beira dun lago, con augas transparentes no verán, onde o fillo do vento etc., descubría un pracer tras outro. Ao luscofusco, coincidindo coa baixada do sol por detrás da raia do horizonte, e a aparición do planeta Venus, que enseguida daba paso ao esplendor da Vía Láctea, coas súas constelacións de estrelas: A Osa Maior, Andrómeda, Casiopea, Cefeo, León, Lira, Oficuo, A Osa Menor ...reuníanse agora todos na contorna do lume, que pronto acendía as augas tranquilas do lago, para improvisar fermosas historias.

A vida daqueles mozos belos e pletóricos, no país da literatura, ao que chegaran a través do tempo e do mundo dos soños, resultaba fascinante e insospeitada. Sempre nova, plena de positividade e amor cara a todo o que lles rodeaba.

Sexismundo, o fillo do vento , a choiva de abril e os caracois do campo , era sen dúbida o máis atraente, pola súa personalidade de carácter alegre e positiva, e polas historias salpicadas dunha sutil poesía, que contaba, baixo o resplandor da galaxia, as beiras do gran lago, cando o lume das fogueiras recentemente acesas reflectía a súa filigrana de osíxeno incendiado, sobre os corpos en traxe de baño , e sobre a auga mansa rodeada de montañas, entre as que se tendía líquido e doce o gran ceo caído, como diría o poeta mexicano Octavio Paz, en feliz metáfora aplicable a todos os lagos da Terra.

Unha noite calorosa de lúa chea, Sexismundo , mergullando nos recunchos máis recónditos do seu interior, extraeu unha historia estarrecedora que impresionou aos seus compañeiros. Ao parecer, no fondo daquel lago había unha cidade alagada e alí habitaba unha muller morena como a noite, á que co paso do tempo , sairalle unha longa cola de peixe.

O seu pai , que era o rei da cidade alagada, concederíalle a man da princesa sirena, a quen conseguise rescatala, da cámara de palacio, onde estaba prisioneira. Moitos intentárono , pero pereceran asfixiados por falta de osíxeno. O fondo do lago,facíase interminable e aínda que eran cualificados mergulladores, a presión da auga facíalles estalar, mentres oían os cantos de sirena da princesa Rosaura, á que as escamas, xa comezaban a cubrirlle ata os peitos. A pobre moza, terminaría converténdose nun monstruoso peixe, se non era rescatada en breve prazo de tempo.

Entón no país da literatura, un silencio triste, instalouse nos rostros xuvenís, que escoitaban a dramática historia que Sexismundo lles refería.Todos desexaban, sen dúbida, que a princesa Rosaura fose rescatada antes de que se convertese nun ser monstruoso con aspecto de peixe. Con todo, Sexismundo, esgazando o seu traxe de baño coas mans e os dentes, negouse a continuar aquela historia.

Nunca antes, no pais da literatura, unha historia quedara así de inconclusa, así de cruelmente tallada, sen o final feliz de sempre. O grupo de amigos suplicáballe a Sexismundo, ao que tanto querían e admiraban, que completase a historia da princesiña sirena, salvándoa por calquera medio. A fantasía dicían , non ten límites, e sempre é posible, salvar a un personaxe tan entrañable, utilizando algún argumento eficaz. Aínda así Sexismundo, mantíñase en silencio, mudo. As mozas presentes, en torno ao lume, eran as que máis insistían, en que debía concluír a historia iniciada, de acordo , coas ríxidas normas da felicidade que imperaban no país da literatura.

Sen facer caso aos seus rogos, Sexismundo , seguía fóra de si, dando tombos polo chan , facendo sangrar as súas articulacións, bábante e cos ollos a piques de saírse das súas concas. Vista a crueldade de Sexismundo, un dos presentes dixo, que el terminaría a historia e comezou a dicir as palabras que todos esperaban. Pero Sexismundo , colleu unha pedra e machucoulle con ela a cabeza, ata facerlle papiñas os miolos. No país da literatura Sexismundo, converteuse nun criminal as beiras do lago encantado, baixo a luz sideral da galaxia absorta.

O fillo do vento ,da choiva de abril e dos caracois do campo, daba paso ao orangután adoméstico e incivil, que no máis íntimo da raíz humana, estaba latente. A furia de Sexismundo non se detivo aí, violou a varias mozas ata humillalas e facelas chorar de rabia e impotencia; cun remo da Graciosa, a barquiña de madeira , pintada de azul e branco, coa que navegaban pola branda e espellosa superficie do ceo caído, agrediu ademais sen contemplacións ao resto dos ata entón bos amigos, deixándoos por mortos, tirados de calquera xeito ás beiras do lago.

Sexismundo, perdera o sentido e o control dos seus actos, e no país da literatura, ao que se chega a través do tempo e dos soños, nunha apracible noite de xullo con lúa chea, reflectíndose branca na quietude de augas , escribíase unha páxina dantesca e macabra. E cando as augas do lago, tinguíanse de cor sangre, na lúa plena e redonda, debuxouse a silueta dunha muller morena, moi fermosa, con cola de peixe e longa melena acibeche, que se contorsionaba exhausta e abría a boca, en afanosa procura de osíxeno.

Sexismundo , espido e ensanguentado , coa cabeza entre as mans, estaba sentado , na banqueta da Graciosa, mirando ao infinito, a barca deslizouse suavemente, ata o centro do lago. Na beira víanse os corpos novos dos seus amigos maltreitos ou mortos, salpicados de sangue, tirados de calquera xeito sobre a herba. De súpeto, das profundidades da auga, xurdiu un enorme peixe de cor verde, cuxas escamas vermellas resplandecían á luz da lúa. Era un peixe monstruoso , enorme, que tiña unha longa mata de pelo negro de muller na cabeza. Dunha simple rabexada, derrubou a Graciosa e Sexismundo comezou a caer cara ás profundidades do lago.

Na realidade Sexismundo, sufrira aquela noite calorosa de xullo, un terrible pesadelo. Eran as seis da mañá e os paxaros puñan en orde as súas alegres partituras, para amenizar o novo día , a cama amarela onde Sexismundo durmía, estaba desordenada e revolta, algunhas escamas de cor vermella escarlata brillaban baixo os primeiros raios de luz, que deixaban pasar os buracos da persiana.....Sexismundo, levantouse para refrescarse o rostro no lavabo, tiña un aspecto terrible e horrible, restos de sangue seco salpicaban o seu rostro. Nicolás, o peixe exótico e de cores, que había no moble de cristal do corredor, desaparecera misteriosamente do acuario.

Xunto a laranxeira, na horta, a gata Paca femia do gran Merlín, lambíase os bigotes, e Sexismundo o fillo do vento , da choiva de abril e os caracois do campo, buscando a liberdade e algunhas cousas máis, esa mañá cal patiño feo do conto, fixo un atado coas súas escasas pertenzas e foise sen remedio ao outro país da literatura, ao bo e dourado.....