LAMENTO

                                           LAMENTO

                                            I

Agora máis que nunca estaba convencido de que tiña que pousarse definitivamente nas letras.Sempre andara a artellar diarios,monótonos e repetitivos, de adolescente. Máis que nada, por atrapar para si e para sempre, aqueles días ,xa pasados agora, nos que un rapaz non ten que ser ren. Cumpría con botar a vaca para a veiga, estomballarse na herba mol dos cadabullos e ler a Illa do tesouro ou Ton Sawyer e escoitar a radio xaponesa marca:Hitachi, que lle regalara o avó cando viñera de Barcelona, canso de estar de ordenanza no hotel Ritch.

 Así de fácil, sen máis complicacións existenciais que procurar que a vaca:Pinta, non se metera a pacer nas veigas alleas, dándolle patadas na boca ou arreándolle uns vareazos ás dúas mans e a toda a forza, que ben pouca era toda... cunha vara de carballo e sobre todo deixar que o animal se fartase ata encher os baleiros de debaixo dos cadrís e logo tirar para a casa, facendo unha pequena parada no río dos liños dicíndolle: “gu- gu -gu”, para que se fartase de auga, e xa medio estourante o animal , subir as Porriñas a corda por riba do grande lombo da : Pinta , cara a casa para ver a televisión en branco e negro  e se cadra , botar un partido a gol casiña ou a barrenazos con Serafín o da Pedra, iso se non era tempo dos trompos ou das bolas, ou dos niños de rula para lle armar o lazo e todo iso.

E despois á noite detrás da cea e logo de dicirlle aos pais de carretilla: “ Ás boas noites, descansar ben, igualmente e grazas”, meterse na cama e antes de durmir escribir naquelas “perras libretas” o resumen apresurado do día, no que non pasaba nada transcendente e que sempre remataba poñendo en castelán: “ E cama, non sen antes rezar”. “ Santa Mónica bendita que no ceo estás inscrita, a ti che encomendo a miña alma que eu voume a durmir”. E ademais para rematar, entre outros rezos, que iso víñalle da avoa paterna que era moi devota, case , case unha santa labradora, aquilo de : “ Anxo da miña garde, que coma custodio me foche dado, ilumíname, protéxeme e diríxeme ata o fin da miña vida, amén”; esta derradeira repetida tres veces e ás veces ofrecida con paixón, intuición e fe infantil ao mesmo pai xenético que xa se vía todo descarreirado no camiño da vida, exercendo de feirante gandeiro de certo predicamento e feixes de billetes verdes atados con gomiñas, pero cada dúas por tres mollado e non de auga precisamente, senón de viño e mesmo fumando coma unha fogueira de san Xoán e despois estoupando a idade de Baudelaire e non precisamente de bohemia parisina, senón de sufrido vicio galego con corenta e sete anos e punto.

 Si que comezaba a facerlle falla o punto, que agora ao trintar, de tabaco polo menos tamén andaba el bastante servido, mandándolle aos alvéolos pulmonares, unha caixa de Ducados, hoxe si e mañá tamén. En cambio do alcol e das drogas ía mal que ben apartando. Case se podía dicir abstemio, pois ás comidas bebía auga da “canilla” como din os arxentinos e ben algunhas fins de semana tíñase mollado a base de ben, con cubalibres de ron e cervexas estrela Galicia, na Princesa ou nos pub da zoa quente de Boa Vila, pero a cousa non pasaba deso e a bebida ata o presente non é problema, cicais polo exemplo bastante nefasto do proxenitor ,que, ¡deus llo perdoe fixo ben! e sobre todo porque dentro dos vapores neboentos das bebedelas, sentíase monstruoso e con ganas de pelexar con todo o mundo que lle mirase para os ollos resplandecentes coma os faros dun Land Rover todo terreo.

Agora ao presente, xa todo iso era pasado, tempo que non ha de volver xamais. Aínda que os libretóns seguen a estar alí no “despacho” , “despachiño” , “cuarto dos libros” “gabinete” , eu que sei como chamarlle ao sitio, onde pasa as horas agardando a inspiración diante da Olivetti azul. Son máis de Dúas mil páxinas, sen moito valor literario, casque cinco anos da vida dun rapaz da aldea, que escribe en castelán o mundo sen importancia que está a vivir. O que non conseguiu foi deter o tempo e serven se os relé , para polo tristeiro e melancólico que xa dese pé coxea o home sen o concurso de tales escrituras. Pero ben, seguen alí, nun feixe , nun altar a memoria adolescente, que cando pintan bastos e busca culpables o home, trata de metelos ao lume e logo non os mete, porque ben sabe que o seu desborde existencial o seu spleen vital o tedio o aburrimento  e toda a contundencia gravitacional de ser home cumprido,non se arranxa destruíndo a memoria inocente posta alí .

Todo é moito máis complicado e agora sabe máis que nunca, está convencido de que ten que apousarse definitivamente nas letras. Si coma unha pescada que se morde a cola ou coma unha rosquilla de romaría vólvese ao principio. O círculo vicioso das letras literarias, dispostas para escribir historias. Si historias, que aí está o miolo, o problema, de ter palabras e ganas de dicir cousas, pero tamén está por contra o obstáculo sempre presente de non topar e iso que remexe: tramas orixinais propias, nas que baterse a xeito. Que mesmo semella estar todo escrito debaixo do sol. E cando escomenza a cantar a máquina de escribir ao pouco tempo , dáse conta de que a cousa non marcha e os que marchan son os folios camiño da papeleira. Así impotente, intentando dicir san deus, sen misa, carallo sen apenas cona.

Unha remexedura de serrín reseso, que non acaba de facelo arrancar para diante, sempre buscando cementos, parecidos aos presentes, para xustificar non sei que, amosando o pelo de lobo que lle saía no medio das toxeiras cando ía á leña para o inverno. Que ben se entende que o home H. procura brasóns esculpidos en pedra, credenciais que o autentifiquen e o fagan digno de andar metido en letras. Sempre atrapado no porto por un temporal de prexuízos e debilidade impropios dun home estarricando as letras polos folios adiante e contar historias a trapo. Xa se ve agora mesmo cal é o verdadeiro cárcere , que o ten amolado e amocado, isto cando chora, toda esa desesperación que non o acaba de malferir diante dos folios en branco.

Convencido: Convencer: “ Transitivo e verbo regular. Precisar a un con razóns eficaces a que mude de ditame. Probarlle unha cousa de modo que racionalmente non poida negala”. Apousarse definitivamente nas letras. Sen remedio, sen cear para atrás, como un eterno meniño ceador, certo de gustarlle a deus se o ve. H.  e non hai máis cera ca que arde, ten que valerse da linguaxe e da arquitectura que ás veces en por si a narración vai obrando e outras metida en cintura, levándoa, dirixíndoa , polo camiño e atallos , pensándoos con anticipación .

O home H., ten que contar contos e historias. E outra vez volvese isto un san deus sen misa e  ademais o que se dixo. O da pescada que se morde a cola tamén. E non queda máis remedio que botar man da Biblia e traer aquí o Salmo 88 do libro dos Salmos: Lamento na extrema aflición . Cántico. Salmo , dos fillos de Coré. Do Mestre do Coro. Para a enfermidade . Para a aflición. Poema de Hemán o indíxena. Si sabelo de carretilla e botalo aquí , no medio de todo isto a ver que tal pinta, que polo menos deixa testemuño dos paisaxes anímicos, neste intre borbotonado, de procurar historias sen argumento, que lle son tan propias a H. Di así:

 “ Yahveh, Dios de mi salvación , ante tí estoy clamando día y noche; llegue hasta tí mi súplica, presta oido a mi clamor. Porque mi vida de males está ahíta, y mi vida está al borde del seol, contado entre los que bajan a la fosa, soy un hombre acabado ( Mesturando sen dor, por mesturar, procurando Biosbardos con Blanco Amor )...//” En un lugar de la Mancha , de cuyo nombre no quiero acordarme, no ha mucho tiempo que vivía un hidalgo de los de lanza en astillero, adarga antigua, rocín flaco y galgo corredor. Una olla de algo más vaca que carnero, salpicón las más noches, duelos y quebrantos los sábados, lentejas los viernes. // Relegado antre los muertos, como los cadáveres que yacen en la tumba, aquellos de los que no te acuerdas más, que están arrancados de tu mano. Me has echado en lo profundo de la fosa, en las tinieblas; en los abismos; sobre mí pesa tu furor, con todas tus olas me hundes. Has alejado de mí mis conocidos; me has hecho para ellos un horror, cerrado estoy y sin salida, mi ojo se consume por la pena. Yo te llamo , Yahveh, todo el día, tiendo manos hacia tí ( Máis Quíxote : ¡ veña ! ) // Algún palomino de añadidura los domingos, consumían las tres partes de su hacienda. El resto della, concluían sayo de velarte, calzas de velludo para las fiestas, con sus pantuflos de lo mesmo, y los días de entresemana se honraba con su vellorí de lo más fino. Tenía en su casa una ama que pasaba de los cuarenta, y una sobrina que no llegaba a los veinte, y un mozo de campo y plaza.( Outra vez a Biblia en Pasta ) ,// ¿ Acaso para los muertos haces maravillas, o las sombras se alzan a alabarte ? ¿ Se habla en la tumba de tu amor, de tu lealtad en el lugar de perdicción ? ¿ Se conocen en las tinieblas tus maravillas , o tu justicia en la tierra del olvido?. Mas yo grito hacia tí, Yahveh, de madrugada va a tu encuentro mi oración ; ¿ Por qué Yahveh, mi alma rechazas, lejos de mí tu rostro ocultas ?. Desdichado y agónico estoy desde mi infancia, he sorportado tus terrores, y ya no puedo más; han pasado sobre mí tu ira, tus espantos me han aniquilado. Me envuelven como el agua todo el día, se aprietan contra mí todos a una. Has alejado de mí compañeros y amigos, son mi compañía las tinieblas. ( Punto na Bíblica e no Salmo, un pouco máis de Quíxote si que ten H. ). // Que así ensillaba el rocín como tomaba la podadera. Frisaba la edad de nuestro Hidalgo con los cincuenta años; era de complensión recia, seco de carnes, enjuto de rostro, gran madrugador y amigo de la caza. Quieren decir que tenía el sobrenombre de Quijada, o Quesada, que en esto hay alguna diferencia en los autores que deste caso escriben , aunque por conjeturas verosímiles se deja entender que se llamaba Quejana. Pero esto importa poco a nuestro cuento; basta que la narración del no se salga un punto de la verdad. //

E basta tamén de Quíxote, que se lle da a H. por ir mesturando as moitas lecturas que ten no caletre, císcanos aquí as obras completas de Lope de Vega e iso xa non ten siso pois tarde ou cedo  terá que ser el mesmo , H. escritor en persoa o que baralle unha historia para ver o que sabe tecer.

 Que de vente e vou, xa estamos servidos e mesmo queda aceptado partir o camiño e toparnos no cuadrilátero das palabras, fronte a fronte nus , espidos da cintura para riba como fan os boxeadores, H. a puñetazo limpo, a ganchos, a crochés de dereita e esquerda, traballándolle os fígados á historia, que tanto se fai agardar, cicais empolvándose a nariz e as meixelas diante dun espello, para saír feita unha fermosa e garrida moza.

Vexamos: H. vai escribir xa dereitamente. Título: “ A Fermosa Susana “. En realidade esta Historia, di H. agora mesmo que a escriba deus e deus escribiu: “ A neta da Serea” que se lerá máis para diante . Que el H. prefire a vida verdadeira..... ¿ E cal é a vida verdadeira ?