Conversación

                

                   CONVERSACIÓN

Andrés: Ao final seica que son parvo. Mellor dito: inútil e incapaz.

Francisco: Eu estou na mesma situación ca ti.

Andrés: A min peritáronme por medio dun tribunal médico e puxérono por

              escrito en papeis debidamente firmados e carimbados.

Francisco: O meu caso e cravadiño ao teu.

Andrés: ¿ Saberías dicirme onde estamos agora mesmo?

Francisco: ¡Eu que sei.....! pero estamos en algún lugar do planeta. Deso podes

estar seguro.Porque non creo que sexamos     astronautas.....precisamente nós.

Andrés: ¿ E que viñemos facer aquí se pode saberse?

Francisco: Non sei nada sobre o tema.Aí diante sentados nótase que hai xente

                  observándonos.Parece que lles interesa o que facemos e dicimos. E

                  algo parecido a estar sobre un escenario representado unha obra de

                  teatro.

Andrés: Non entendo nada. ¿ Que se pode esperar de xente coma nós? Eu

              Chámome Andrés. ¿ Cal é a túa graza?

Francisco: Se te refires ao nome, todo o mundo me coñece por Paco.

Andrés: Logo de pía bautismal, es Francisco.

Francisco: ¡Está claro! Non pode ser doutra maneira.

Andrés: Non recordo como vin dar aquí a este teatro se me fío das túas

              observacións.

Francisco: Eu tampouco me lembro de nada.

Andrés: Estoume a poñer algo nervioso. Non sei se me dará un ataque de

              ansiedade.

Francisco: Eu estou coas mesmas sensacións ca ti.

Andrés: Ou me da un ataque de ansiedade e póñome a tremer coma unha

               mimosa ou me poño violento e empezo a meterlle patadas no peito a

               todo o que tope por diante.¡ Coidado!, ¡ Perigo!, ¡Cautión!

Francisco: Igual xustiza e data. Quero dicir que, a min, me sucede algo

                  moi, moi, parecido ao que che pasa a ti, con toda esta xente diante

                  caladiña e mirando para nós en plan a ver que pasa con estes dous

                  matados, inútiles e incapaces.

Andrés: ¿ Quenes serán os de aí de diante? Empezo a ter curiosidade pola vida 

              deles e por saber o que fan aquí.

Francisco:Eu non che podo concretar nada. Pregúntallo e saímos de dubidas.

Andrés: Non, eu non me atrevo a preguntarlles nada.Porque cando me da pola                                   

              timidez non son quen de articular verba.A timidez é unha terceira

              variante do meu complicado caracter.

Francisco: Nin que foramos irmáns xemelgos; eu tamén son moi tímido en

                  ocasións.

Andrés: O mellor vai ser que nós marchemos de aquí.( Vanse)

Francisco: ¿ E a onde imos?

Andrés: A onde nós leven as pernas, xa veremos.Total vaiamos a onde

              vaiamos vamos seguir debaixo dos papeis dos tribunais médicos e así

               nunca nós acollerán ben en ningún lado.

Francisco: E todo por culpa da maleta ou do estómago, porque hai que comer

                día si, día non, polo menos.

Andrés: ¡Polo que hai que pasar para poder vivir!

Francisco: Eu teño que tomar tantas pirulas que me quedo a durmir en

                  calquera parte.

Andrés: A min pásame algo moi parecido ao que a ti che pasa.

Francisco: É coma si xa estivésemos mortos.Ninguén se fía de nós e só nós

                  queren para unha especie de teatro no que os espectadores son os

                  propios psiquiatras que din que nós coidan, pero o que fan e

                  gañarse a súa vida con nós.

Andrés: E os traballadores sociais o mesmo.Os de abaixo temos que producir

              ata caer de cu ou senón xa ves o que pasa.

Francisco: Incapaces como son de ter uns empregos dignos, no fondo

                  saímoslle baratos.

Andrés: Sóbrache razón, pero claro, quen manda manda. Eu oín que, ás             

              pirulas de colores, lles chaman camisas de forza psíquicas, algúns que

              non están nada de acordo co sistema.¡Todo se pode cambiar menos o

              xiro do planeta!

Francisco: Eu que sei, ¡dinse tantas cousas!. Algunha culpa tamén a teremos

               nós.Non se pode enfermar, hai que traballar, competir, producir e

               todo iso.O sistema é o que hai.Se o miras dende outro punto de vista

               vivimos sen dar golpe.

Andrés: Estoume poñendo nervioso, moi nervioso, parece que me vai explotar

              a cabeza.

Francisco: Eu teño moitísimo sono.¡Vivimos sen traballar!.¡Sen darlle un pau á auga!

Andrés: No fondo saímoslle baratos.( Abrázanse un ao outro e dormen sobre a

              herba dun xardín público).Pouco despois.....

Bata branca nº 1: Aquí os están, son eles: O Pisa brava e o Pirata, dormen

              abrazados coma dous amantes.

Bata branca nº 2: Seica acaban de rebentar a función do Teatro Principal. A

                             xente non sae no seu asombro.¡Están todos moi asustados!

Bata branca nº 3: ¡Collédeos! ¡Collédeos!, que non escapen.....

                 
                                            Por R.S. Lago.