Discusións

                                   

                               D I SC U S I Ó N S

Falaban amodo e en voz baixa. Ao redor do seu faladoiro había unha boa chea de botellas baleiras brillando á luz da lúa. Nin sequera acenderan unha fogueira; non é que fixese moito frío, pero pintarían moito mellor cunha fogueira no medio , iso seguro, cando menos así se lles podería definir como unha entrañable estampa debuxada por algún intrépido antropólogo sobre algunha tribo india na súa reserva ou campo de concentración, por exemplo:dos Comanches ex habitantes de Texas e Novo México.

Tamén se lles podería definir pola proxección alargada das súas sombras. Quedaríalles ben, insisto, a fogueira con paus secos no medio acesa, sen dúbida. Pero non sei se intencionadamente ou porque querían non ser definidos prescindían das chamas; só é acertado dicir deles que estaban sentados sobre a area da praia formando un círculo e que falaban amodo e en voz baixa, mentres as botellas baleiras do principio, que non acertaría a dicir se lles pertencían ou non, brillaban á luz da lúa chea dunha noite de primavera.

Sixiloso, achegueime, pero eles nin sequera se deron conta, estaban ensimesmadísimos nunha conversación lenta e pausada, carente de xestos e a xulgar polas quendas rigorosas de palabra moi importante e transcendente.....

Pareceume observar que eran dous homes e dúas mulleres, total catro seres humanos. Un home de barba fronte a outro home de barba. Unha muller loura fronte a outra morena. A distancia que me separaba deles era relativamente pouca, estaba o suficientemente cerca como para percibir unha conversación normal, pero a deles tiña todos os ingredientes anormais que facían imposible unha percepción auditiva nítida ou medianamente nítida.

Houben de achegarme un pouco máis, fíxeno titubeante por medo a ser descuberto, sobre todo temendo unha reacción violenta ante a miña curiosidade irresistible, que me levaba unha vez máis polo camiño da imprudencia , con todo refuguei esta idea enseguida. amparado no monótono sopor da súa xa moi dilatada conversación e continuei avanzando.

Cónstame que ninguén debe meterse en asuntos que non lle incumben, imponse a discreción e o respecto pola intimidade dos demais, con todo, a miña curiosidade obraba en min como un poderoso motor, así que seguín achegándome ao grupo con decisión firme.

Separábanme deles apenas uns metros, pero nin así advertiron a miña presenza, percibía agora as súas voces máis nitidamente, aínda que a lixeira brisa que sopraba do mar cara á praia arrebatábame por instantes o fío da conversación, que desde o principio actuaba con todo o seu oculto magnetismo sobre min.

Pensei, mentres aguzaba aínda máis o oído e imaxinariamente púñame trompetiñas amplificadoras neles, ¡a brisa sopra a favor do misterio!..... Falaba un dos homes de barba:”É necesario..... ( a brisa)..... para polo menos vernos as caras e se non..... ( a brisa).. necesitámola.....( a brisa )”.

Falou despois o outro home tamén de barbas: “Estou definitivamente de acordo. ( a brisa )... e crear aquí unha especie de..... ( a brisa).Si, a conversación resultaba bastante inintelixible, cortada a intervalos pola brisa que sopraba do mar cara á praia.

O que máis chamaba a miña atención era que, mentres que os homes de longas barbas rubias opinaban ou facían uso da palabra, as mulleres de pelo distinto, en ton de complicidade, sorrían vagamente e viceversa; cando as mulleres tomaban a palabra, os homes rían bordeando a gargallada. ¿Estarían bébedos? ¿As botellas?. O que si estaba claro polo menos é que discutían ou opinaban sobre algún asunto e os homes apoiábanse entre si e as mulleres tiñan un criterio distinto ao destes, no que as dúas estaban de acordo.....

Non puiden resistilo máis e achegueime por fin ao grupo:

-¡Ola! Perdoen -dixen- gustaríame coñecer sobre que discuten con tanto interese, si se pode saber...

Respondeume un dos homes de barbas:

-Non discutimos; eu e el - sinalou ao outro home de barba -, sostemos que é necesario acender unha fogueira.

-Nós tampouco discutimos, afirmamos simplemente que non é necesario acender unha fogueira - Dixo a muller morena.

- Séntese se vostede o desexa e discuta connosco ou mellor dito, opine sobre o particular o que mellor lle conveña - dirixíase a min o home de barbas ao que lle faltaba un dente dos centrais. Mentres o home celludo e rubio que falara ao principio, apoiaba esta vez unha idea inesperadamente contraria á do seu compañeiro, no sentido de que me fose coa miña curiosidade a outra parte e que non me sentase a discutir ou opinar, ao que ambas as mulleres, tan de acordo como no tema da non necesidade de acender unha fogueira, opuxéronse inmediatamente pretendendo que me quedase alí e ademais que opinase como elas, cando é ben sabido que eu desde o principio sen saber nin de que falaban, opinei que unha fogueira no medio do grupo quedaríalles ben en sentido estético máis que nada, creo que dixen literalmente: que pintarían moito mellor cunha fogueira no medio.....

Vendo como estaban as cousas entre as dúas parellas, afasteime amodo, mentres eles e elas, xa discutían sobre se debían ou non deixarme sentar a discutir con eles ou algo así de complicado.

Empezaba a facer bastante frío, así que uns metros máis adiante acendín unha pequena fogueira, valéndome dalgunhas madeiras que atopei na praia e cando divisaron o resplandor das chamas, as mulleres abandonaron inmediatamente o círculo da discordia e viñeron sentarse, friorentas, ao redor do lume. Premiábanme con bicos e caricias apaixonadas que non rexeitei e fíxose o amor; primeiro coa morena e a continuación a loura; logo de discutir a quenda entre elas, mentres eu engadía máis leña ao lume, que se agradecía de verdade.

Mentres tanto os dous homes, seguían discutindo; ou mellor dito, iniciaban unha nova discusión, agora sobre o repentino cambio de opinión das dúas mulleres e supoño que desbordados e seguro que moi celosos pola xenerosidade que estas demostraban comigo, ao redor dunha tórrida fogueira á que incomprensiblemente se opuñan eu non sei por que ao principio..... E xa está, agora os lectores poden e deben discutir sobre esta pequena peza e entón verana crecer e subir como un globo aerostático ao que fornecen aire quente nacido dun tórrida fogueira espiritual.

Nin así cesan palabras os dous briosos homes de longas barbas, que na distancia agora escóitanse censurando esta discutible peza...