APUNTE
0 Poeta : Xa chegamos aquí
onde o frío morde, estamos tan
lonxe de todo agora, que nin sequera temos o medo que tiñamos antes.
Estamos aquí elevados ao xeito dos planetas e estrelas
nun cosmos acendido de silencio.Sen máis compromiso que a batalla de sernos
fieis a nós mesmos.Aquí só se pode chegar sendo xenerosos.Estar onde tiveron
que estar os grandes que aloumiñou e iluminou a historia toda. Nós estamos aquí
porque espiritual e fisicamente o
estamos, e porque o queremos así aínda que nós doia. Este é o noso sitio
sen dúbida. Este é o noso sitio basilar e proteico aquí, onde o frío morde e o
amor traballa sen descanso, porque o amor traballa sempre en nós. Non hai
desexo de res, aínda que o desexo ande espido , sempre espido para fervernos.
Trazo un mundo que non habita ninguén para soñar que vivo.Eso é todo: soñar que
se vive.Grande privilexio:¡soñar!...que acontece en quen se aparta fechado ,
canso de regalarse coma as olas de branca escuma o fan na praia de xullo ou
agosto.
Deus en forma de fonte que fala:
(A face mítica do vello Deus.Severo,de longas barbas e
cabelo prateado, por veces amosase entre o espello líquido da auga que corre
monte abaixo...)
-Poetas visionarios, falsos profetas...recua de
demudados, e fráxiles criaturas , incapaces de aceptar o mundo como se amosa
dende que foi creado por min. As leis naturais perténcenme. As leis espirituais
son miñas. Non esquezas nunca isto, home demasiado acendido. Que xa non te
sacian os sentidos que che dei na primeira hora, e queres falar comigo se iso
fose posible e xusto...
O Poeta:
Na compaña dun canciño chamado “ Suso “ , está sentado
no alto da Pedra Grande no Outeiro dos Penedos, e máis que recitar grita ao
vento os seus pensamentos.Sorpréndese ao oír as contundentes razóns que
insospeitadamente xorden da chamada Fonte dos Ceos, e perde o equilibrio , e
cae, e cando está a punto de fenderse os miolos contra as laxes, sinte como
providencialmente unha man o ampara. Trátase dun ser prodixioso de color
alaranxado que fala nunha lingua estraña, que o Poeta non entende, pero que
traducido di así:
-”Eu son o Viaxeiro Intergaláctico, que proveño do
mundo de Invado, estou aquí para entender as cousas do Planeta Azul, e os Vellos
Sentados do meu Gran Mundo, dixéronme que procurase a amizade dun Poeta, e
deste xeito, salvándoche a vida, creo que segundo as leis humanas quédasme
obrigado”...
O Poeta:
Levas razón,estouche obrigado por salvarme a vida.
Pero antes déixame que busque o meu Can, e despois na medida das miñas
posibilidades, respostareiche o que intereses sobre este noso mundo.
O Viaxeiro Laranxa: ( Traducido ...) . Está ben ... ou debe estalo a
xulgar pola ansia que amosas na procura do que ti chamas can e eu non sei a
verdade o que é iso.
O Poeta:
Pois si que estamos aviados, se non sabes o que é un
can, seguro que estas branco de nós, aínda que ben, polo que se ve es laranxa.
E mentres se
dirixe a Pedra Grande na procura de Suso, despois do descalabro provocado por Deus,
fala en voz alta e vai dicindo:
Vaia
civilización adiantada, que cando se viaxa a outro planeta, xa se debe saber o
máximo posible acerca del. É coma quen planea unha viaxe ou expedición a
calquera punto do globo terráqueo, primeiro debería tratar de recoller datos e
noticias sobre o seu punto de destino. Sen ir máis lonxe, se queres ir ao
Caribe compras unha guía como fixen eu, cando fun con Ernesto o Pintor de
Briallos a Porto Rico, hai algúns veráns...
Cando chega a Pedra Grande non topa o Can.No sitio que
ocupaba o fiel compañeiro e mascota, só acha unha sorte de nota garabateada en
papel hixiénico, que en letras color sangue di: “ Se queres o Can tes que
poñerte as miñas ordes, senón férvoo en aceite coma un cristián”. Asinado: O
Diaño Mefistófeles Belcebú...
E loxicamente esta Historia debería ter duascentas
cincuenta páxinas ou máis, pero non as ten , porque só é un Apunte.....
Por R.S. Lago.
Ningún comentario:
Publicar un comentario