( Comentarios ao redor dun póster alemán )
Dixo:¡Son un Anxo
!,e púxose inmediatamente azul, alí sentado ou medio levitando sobre a varanda
composta por tres bastas ramas simétricas e paralelas. Todo o azul e frío, que
se pode pór un anxo, catro anos antes do ano dous mil trinta ou máis.
Dito isto, nin me
mirou, e afastouse amodo, sen acabar de atreverse a voar , aínda que tiña ás
rápidas e transparentes como de cristal delicado.
Continuou sentado ao
pé da árbore, no que a parella, cuxos nomes non están claros na maquinaria da
fantasía, construíu unha especie de rústica cabana, da mesma madeira que as
ramas da varanda.
¡ Si ! son xente de
póster. Ela é loura e el moreno. É no seu conxunto , toda unha creación
xermánica con : aves migratorias, sol esbrancuxado próximo ao ocaso , sobre un
mar pacífico de azul verdoso. Dous , tres , catro palmeiras , leves nubes. Á
vista chega un vainilla tenue que non chega ao amarelo nunca, baixo un resto de
ceo, loxicamente azul.
Trátase dunha : “Love store” lonxe de toda civilización , máis que romántica, salvaxe...
Trátase dunha : “Love store” lonxe de toda civilización , máis que romántica, salvaxe...
O póster está na
habitación pintada de branco, pegado con celo transparente e chinchetas verdes.
Unha mañá, antes de
espertar toda a primavera deste ano, Sexismundo Portela Gómez, levantouse co
alba na aldea de Loureiro, municipio de Xabre, e o foi a comprar a unha gran
área comercial, a un híper mercado nos arredores de Ámbar.
Iso si, deixouse
aconsellar polo que vendía música, un rapaz novo , sen idade aínda , que
rexeitou unha paisaxe tropical, vexetal cento por cento con só palmeiras e
ocaso , sen parella iniciando un abrazo sensual, na auga doce: espidos ata o
embigo. Ela: loura aria, se cadra de barbería: ¿puros ? .El máis alto, esvelto,
forte, non louro , nin azul.
E para subir ata a
rústica cabana obrada na copa da gran árbore , deberán utilizar unha
funambulesca escaleira de esparto con banzos de madeira, moi rudimentaria, que
supoño que recollerán polas noites, para que non suban os monos macacos, cando
a feliz parella se vai a durmir e apagan a lámpada de petróleo, o máis
probable, que pende do tellado en forma de triángulo equilátero da vivenda sen
pretensións, porque están moi namorados, namoradísimos , e fuxiron da
civilización para estar xuntos un mes ou máis ou menos, lonxe de computadores e
impresións de impresoras vertixinosas a chorro de tinta metálica.
Segundo se ve, na
parte esquerda do póster flúe unha fervenza de auga transparente e cristalina,
que provén do alto dun gran promontorio vexetal, que da lugar a imaxinar sen
demasiado esforzo a fisionomía dun coloso ecolóxico con expresión de cansazo e
o pescozo de roca así como exipcia pola cor arxilosa da pedra compacta, e toda
a monumentalidade necesaria para cubrir plenamente a parte esquerda do póster,
segundo se mira.
O gran chorro de
auga continúo , mana sen son, na composición do interior do digamos cerebro
vexetal, do que por semellar figura, insinúase coloso ecolóxico, aínda que ben
sexa en realidade vexetación sobre cantil de rocas ou composición , si iso,
composición fotográfica do artista: Steve Read, do equipo Lúa de Mel, naturais
eles da gran bretaña, pero que dan os seus traballos á estampa ou ao prelo, en
"Olimania", Alemaña, Germany.
Á dereita está a
gran árbore, onde a parella xa definida, que aparece en primeiro plano , ten
trenzado o seu niño de amor, que por diante detalla varanda disposta en
paralelas simétricas, en orixe sen formación espiritual azul sentada ou medio
levitando. E hai lianas en forma de corazón ou menos. E a gran árbore é
frondosa, verde, rodeada de vexetación vigorosa, o tronco é soberbio e as
raíces estriadas potentes, adivíñanse crecendo cara ao centro da terra, bebendo
da auga doce da fervenza, que agora forma unha quietude remansada de augas
verde azuis, mentres, logo de todo, baixo o sol esbrancuxado e a panorámica
próxima ao vainilla, debe estar, o mar nervioso en algures.....
E o que isto
escribe, hipoteticamente sentado ao pé da gran árbore, recostado no seu
soberbio tronco , grazas a toda esta fantasía; a verdade é que sofre como un
xudeu, porque aínda non alcanza nomes propios a medida, para a que se supón
feliz parella de arios, lonxe do mundanal ruído, de vacacións merecidas logo de
tanta impresión e tanta navegación electrónica polo espacio ciber náutico
multirealista.
E claro co folio en
branco , sen conseguir discorrer un par de nomes: feminino e masculino , para
trenzar ou escribir unha novela curta sobre a parella, sáese iracundo do
idílico póster e en consonancia co seu estado de ánimo, estámpalles o folio
inmaculado sobre os seus corpos de ximnasio, suxeitando os extremos con
inapelable celo transparente.
II
En canto ao do anxo
azul , quere dicir o que escribe, que tamén dixo ou apostilou: que o home
poderíase chamar tranquilamente: XAPR e a muller ZEPS , e como é lóxico ninguén
lle fixo caso, posto que ademais engadiu algo así como :
“OSPOLO-NOTEITA-PRIOM-12.802-POLE-510“, e en consecuencia, nin o que escribe
lle fixo caso, nin o anxo azul falador, atreveuse a usar as súas ás de cristal
delicado para ir instalarse noutro póster doutra historia.
O que escribe, supón
a xulgar pola dirección que tomou ao saír, que se instalará sobre algún póster
da cidade tasmana de Hobart Town. E está seguro que o moi azul , terminará
usando as súas ás.
FINAL
Agora mesmo , unha mancha
azul , que en realidade é un anxo, instalouse no parabrisas dun deportivo
vermello, que un carniceiro desta cidade, ten na súa habitación de paredes
verdes, ao volante do cal áchase espida unha impoñente loura, á que o anxo
chamará tamén ZEPS e o carniceiro tasmano da cidade de Hobart Town, apagará a
luz e ,roncará en cinco minutos, un venres pola noite, a iso das tres da madrugada,
abarrotado de cervexa de importación alemana. ¿Que quere dicir?, pois quere
dicir, que en ocasións, o importante e concursar. O que si é certo, é que neste
conto hai dous pósteres: un situado no batiscafo de Loureiro e outro na cidade
tasmana, por debaixo da Australia, que xa se dixo.Non hai máis luz neste conto,
de momento.....Por R.S. Lago para os meus varios miles de seguidores...unha aperta grande.
Ningún comentario:
Publicar un comentario