LORDK

                               

                                  L O R D K

                                       A

Que digan que non ou que si, que máis da..., o importante é que se pronuncien e non en sánscrito,hebreo ou tagalo precisamente.Que expresen compracencia ou descontento, que todo o nega, e que ata airados vituperen contra el, que máis da... porque así de ambiguas e neutras son, ás veces, as cousas no Val de Cristal.

Que digan que non ou digan que si, non importa: ¿si?, ¿seguro?. Non importa aquí.....Aínda que importe toda unha tonelada de importar.

Son xente de pluma galinácea, que só cre en crustáceos, con pouco arte, con pouco arte, a verdade, e o peor de todo aínda, é ese cansazo bobo que os poboa á caída das tardes con sol democrático, que se oculta avergoñado.....

Este é un val de Cristal, poboado de xente de barro bíblico, que arrinca as árbores sen ningunha piedade e pon as solas das botas, sobre os pequenos fillos das ratas, as serpes, os topos e os saurios lagartos verdes.

E iso que o medo pálido acabouse aquí, fai moito tempo; que ninguén sabe o que é o medo xa, nin cousa parecida, desde que case lles atrapa a natureza no seu intenso afán, ata desmedido, de cubrilo todo cos seus brotes primaverais rebentando por todas partes.

Están constantemente vixiándose como policías rotos uns a outros, atentos a enfermidades e a mortos, para saberse vivos un pouco. Levan así desde sempre, vixiándose as vellas tumbas herbáceas, para saber con certeza que seguen existindo no fértil e fermoso val de Cristal, como quen latexa no interior dun paradoxo complicado con afección enfermiza.

Díxose: non medo. E non é verdade isto. É máis verdade, moita máis verdade, agora máis que nunca, o pánico que lles arrinca anacos de bágoas tamén de cristal, que pola mañá cedo se confunden co orballo; chuchado das ubres da noite inquietante por brancas mans invisibles, que logo se utiliza para a elaboración de rosarios enormes que branden como espadas de fe, as devotas vestidas de loito, de todas as igrexas románicas de pedra, que salpican a ampla xeografía do val.

Aquí todo é dun cristal quebradizo, que rompe o ánimo, menos a xente, que é de barro cocido ao sol. Que mostren publicamente as súas querenzas e que non se escondan como raposos ocos en tobos calvos.

Ninguén, en realidade,os quere: ¿Por que entón a si mesmos quérense tanto?. Esta é unha pregunta tremenda, que ninguén pode contestar. Porque a maioría ten a lingua podrecida e en cada casa hai un niño de víboras abríndolle os ollos aos topos.

Non os invito a un paseo por tanto dor de moas, porque se nos gastarían as solas. O camiño é longo e o val, é inmenso.

Hoxe pola mañá cedo, naceron dous nenos pletóricos, son unha pequena esperanza para mañá. O val de Cristal, celébraos con viño novo e con voadores. Son xente inopinada, que nos limiares da dignidade humana, pasean o seu barro mortal improvisando non sei que componendas medio astutas, para asperxer de gasolina o cabelo palloso do que aquí no val de Cristal, entende de espalles e roturas vidrosas contra o chan testán, que produce lodo pantanoso, no que enterrarse vivo, ata non aparecer pola superficie nunca.....

Houbo que convencer con xestos mímicos aos nenos para que deixasen de chorar. E un dos máis vellos coa cabeza nevada, ofreceulles uvas da colleita e laranxas maduras e saborosas. Ante tales presentes os nenos cesaron choros e mollaron cueiros con pipís de cristal.

Cando salga o sol esta mañá de setembro medio, haberá moita faena , pero ninguén no val, inquietarase polos problemas que os adolescentes levan suxeridos no rostro. Nin haberá agasallo ou sorrisos para os moitos artistas deste lugar.

Todos os vellos e vellas: os veteranos, saben cousas sen importancia que se lles meteron na cana dos ósos e que son a súa razón obtusa de vivir, sen entender nada, do que importa entender para ser seres humanos e non animais de catro patas gobernados por instintos. No val e isto é unha metáfora evidente, vívese coas luces apagadas sempre, desterrados do verán, esperando o inverno para latexar pouco. É o tempo en que no pasado invernaban os osos e a xente descoidábase deles, xa que no verán coas súas contundentes gadoupas, ou mellor na primavera, cometían os desmandados propios dos seus instintos. Non había antes colmea, nin galiñeiro que se puidesen dicir seguros, e ademais esnaquizaban carballos, castaños e piñeiros de cristal con facilidade, que para iso eran corpulentos e grandes osos, dos de negarse a durmir con eles custe o que custe e sen posibilidade de negociar.

En cada casa hai unha mentira e unha verdade. A verdade, esta pechada, oculta baixo sete chaves de chumbo. A mentira, anda libre polo interior da casa en forma de gato, can ou galiña.

                                        B

                     (PRACTICAS DE  VIDRO)

Trátase do escritor máis romántico e visionario de todos os que habitan no val de Cristal. É este individuo, ao mesmo tempo, un egoísta con ansias de poder e riqueza. Odia a todos os homes, a case todos, en realidade, máis que odialos os menos valora e xúlgaos polo seu aspecto exterior.Non cre que nos seus cabezóns, existan ideas dignas de consideración. Os chama como máximo homes de pensamentos lóxicos, parafusos, rodas da gran engrenaxe, tubaxes engarzadas de gasodutos, homes sociais.

Ningún deixa esperta a súa gran curiosidade sobre os demais, sen esforzo, albíscase a animalidade contida en cada un deles, coas súas partes alícuotas de todo o humano: o bo e o malo, mesturados en cantidades variables, para compor seres psicolóxicos. O gran romántico crese superior a eles, sen ningunha discusión , pero ao mesmo tempo sente certa querenza, polo demais insospeitada e imposible, cara ás súas formas de vida normais e ordenadas, segundo os principios das vidas normais e ordenadas do Val.

Val de Cristal, val fráxil e quebradizo. Val amable, val dócil. Vive este escritor como un monxe eremita, na súa humilde morada debaixo dunha gran roca. Aliméntase de: cogomelos, mouras e outros froitos silvestres. Toca a frauta á luz da lúa. Acompáñase de lobos e evita as miradas humanas. Así escribe as súas obras o supremo escritor de val de Cristal, chamado: Lordk, porque veu das illas do norte.

-¿Como di que se chama o escritor máis importante do val de Cristal ?.

-Lordk, con k final de empezar a escribir Kilimanxaro.

-Criamos que se refería a Lorca:Federico García. Granada. Barranco de Viznar.Romanceiro Xitano.Mil novecentos trinta e seis, fratricida guerra civil entre irmáns.

-¿E o das illas do norte que?, ¿Que as coma o gato Merlín?, ¿non é iso?.

-Querido representante do lector medio universal. Non se me escandalice pero de ser alguén en concreto, sería unha mestura de Lord Byron, inglés insular el e a K final, designaría a Franz Kafka , xa ve vostede, un híbrido imposible, pero ben, isto aínda é Literatura...