O VELLO LECTOR
A
Cando xa os anos
pesan o seu, pero aínda non son un estorbo desmedido, quen dedicou innumerable
tempo ao exquisito e proveitoso para o espírito , pracer , e case arte da
lectura, necesita entón afinar o gusto e amornar o seu ánimo paseando os ollos,
xa cansados, por antolóxicas e medicinais páxinas , onde refutarse nobre de
espírito e elevado a cumes de estatura cobizada por mozos audaces, por veteranos
curtidos en mil ousadías, por homes que van á montaña en xeral.
O vello lector,
desta historia de historias, está a piques de cruzar a liña imaxinaria baixo a
que subxace todo o gris e ordinario, elevado nos seus coñecementos; necesita
obras novas e descoñecidas ata agora, nas que festexarse, respirando mocidade e
aventura inapreciable. Emerxendo así á paz aparente dunhas páxinas cheas de
letras, nas que se aprecie a dita de ser fráxil e humano. O vello lector
escolleu as páxinas que seguen para ler ao seu libre albedrío :Palabras,
frases, parágrafos , liñas do seu gusto.
El tamén se chama
Sexismundo e ten o pelo branco, vive nunha cidade pequena e da longos paseos
pola beira dun río, que no seu día foi claro e transparente. Vive no medio
dunha familia , a súa, que inaugura o camiño fermoso e á vez insospeitado da
vida caducada. Vive xubilado, novo pero vello, vive algo ignorado, facendo
recados de raparigo (o que nun froiteiro chiste chaman un corredor de bolsa; de
bolsa dos recados) , vendo as cousas con prudente sabedoría e á xusta
distancia. A súa biografía densa, aquí pouco importa, o que aquí se revela son
as súas páxinas, as de cabeceira, que cando as le, ás veces en voz alta, na
mansa soidade do seu despacho ateigado de libros, din máis ou menos así.
O escritor agora
escoita e o vello lector escribe en voz alta páxinas que debesen estar nalgún
libro e só están neste, que agora xa case se sente.....
B
Baixo un sol de
xustiza, xardineiros suorentos púen pétalos de rosa e mozas parellas de
namorados buscan a sombra dos altos magnolios para escoitarse dicir cousas sen
importancia, logo dos bicos que non aguantan.
C
Na habitación
pechada cheira a froita madura. Escóitase o silencio. E sobre a mesa de nobre
madeira traballada por mans cansas, camiña unha adolescente espida que come
cereixas vermellas e peitea cabelos louros.Descarada e groseira, pero moi
fermosa, chega ao vértice do moble e faise un pis de ouro melodioso que empapa
a gran alfombra. Na habitación pechada , segue cheirando a froita madura. O
silencio está nela como se dixo. E o señor que bocexa detrás das lentes,
comproba coa súa man que na gran alfombra, é estío. Sen darlle maior
importancia, cando na mesa, sentado no seu sitio de toda a vida, enfróntase a
un solombo, sábese soñador de choivas douradas e mastiga a comida con calma,
bebe viño de ouro por unha copa de cristal tallado e mira a cadeira baleira da
súa estrañada esposa.....
Volve rápido á
habitación pechada, que cheira a froita madura, pon a man de novo e está a
alfombra húmida, o acuario veuse ao chan e o peixe de coral respira bocaladas
de osíxeno sen hidróxeno, a alfombra está húmida e coas seus pulcros zapatos
negros nun descoido imperdoable esmágao.....
D
O amor anda cerca. E
o que compra mulleres malas, non cre que nun domingo á hora do vermú, póidase
resistir o desprezo duns ollos contrariados e o amor por esta vez ordénase
sacerdote...
E
É outra pureza que
foxe e di ata logo dobregada a razóns sensatas, vendo segundo hai que ver con
total seguridade. Por iso non hai nada en ti, que cambie as cousas en min ¿ou
si?. O gran amor sabe esperar e é permisivo e non se derrota tan fácil...
F
Tarde esta, gris de
setembro. Hai fins de semana como guerras. Hai xente nova , que abandona a vida
contra un farol, resgando a mañá cunha coitela de sangue quente e conxelada
auga fría.
G
Non pensa en
diñeiro, nin en asuntos materiais, todos os seus pensamentos esta tarde navegan
sobre cartas mariñas e planos estelares. Despois o caribe.....e un globo
terráqueo metido dentro dunha bolsa de plástico transparente suxeitado por unha
man de muller con uñas pintadas de branco. O fondo é azul. Trátase dun
calendario da librería A Laranxeira da cidade boa. Está a piques de non
permitir, que alguén omnímodo e espía transcriba as súas lecturas e as súas
cousas nun caderno espiral de portada verde, na que se debuxa un áncora, un
código de barras e un logotipo que pon Sam; o caderno está raiado e ten marxes
vermellas. Sen querer cre que puxo un escritor na súa vida e agora faranlle
unha radiografía semántica e rise... é o mellor que lle pasou en case
trescentos anos de existencia. ¿Trescentos anos ?. Si é unha forma de
expresarse.....
H
O tipo de lecturas
que realiza un home, medio defíneno. E digo medio, porque o vello lector, está
pedindo a berros que nestas páxinas se
lle faga un posible retrato físico e anímico ou psicolóxico a base de palabras
e a verdade é que se vai a quedar coas ganas porque o escritor está bastante
farto del , e aínda sentíndoo moito polo seu estado de viuvez e xubilación, non
lle perdoa a fantasía dourada dos dourados ouriños e xa se acabou esta historia
que en principio parecía interesante: ¿falta de constancia ou que ? , ¿ou que ?
¿ou que ? .....Espellos.Novela total.Novela de aprendizaxe.Panoplia, nave ama
de cría e biblia de todos os temas e todas as palabras.Mesa de mesturas, unión
de razas, xardín dos recursos literarios.Ninguén chegou tan lonxe logo de
devorar o Espasa.Admítemo todo como unha nai vella.Non renxen as cancelas desta
fábrica de soños, cada palabra ocupa o seu escravo posto de traballo e o todo
total debese vibrar no aire como unha nota musical eterna.O segredo non existe
e se existise non o diría en plan fórmula da coca cola, é unha forma de ler,
unha forma de sentir, unha forma de preparar o terreo para a sementeira dun rei
agricultor.É a miña proposta.Léase sen descanso…así dictaduro.Ensino ata o
erro.Espellos.Comprenda quen poida comprender.Divírtanse os pallasos a
labazadas.Cada un fai o que pode ou máis.Espellos con bafo de amantes. Por R.S. Lago
