Para o doutor psiquiatra Xosé María Blanco Lobeiras
Vinche de esguello os ollos húmidos blanco lobeiras
xosé maría
¿qué estaba a pasar no teu despacho de psiquiatra no
hospital provincial?
xusto aquela mañá invernal do xoves 11 de marzo do ano
covida 2021
preto de trinta anos de espadas medievais afiadas e
tesas entre nós
ti admitindo a posibilidade do erro da túa respetada
mirada clínica
movido polo candor fraternal dunhas irmás empodeiradas
e as acusacións de Loli Dios
enraizadas todas elas no subsolo dun feminismo ultra
histórico
que agora ve xigantes con facilidade e brama polas
gheisas da vella Yedo incluso e si fai falla.
Ti desarmado coma un guerreiro sen coiraza invitándome
a que te denunciase
por abuso de poder supoño,eu intransixente, áspero,
perturbado
pola opción de quedar no conxelador cinco días
ben comidos á carta, entre xente pinciana oficialista
e os outros danados cada cal galopando a súa propia
nereida lastimada
qué estaba a suceder de intrahistórico aquela invernal
mañá de marzo
para que eu me poña a reflexionar sobre ela e teña
presente o teu informe
a conferencia vía Sky coa traballadora social e o
rapaciño xuíz aínda con cordón umbilical.
estaba a suceder a discordia,o parto, o choque das
espadas medievais, o alumeamento
de dúas mentes maduras, a distancia firme e ben basada
entre o home das cabezas boureadas pola existencia a
granel
e o simpático escritoriño de provincias ao que a
poceira lle vén mingua dende sempre...
ese día tiña tan que chegar e chegou coma unha onda
soñada por surfistas de pelo cano
¿en que milonga rara andaríamos cheirándonos senón
ocorrese a ruptura da baralla
pola metade gorda do mazo fournier ¿ comprendes vello
amigo?
estou a dicirche que a miña cabeza existencialista non
ten cura
pouco máis ca sedaciòn se pode facer por ela dende o
trono das batas brancas.
¿ Comprendes pedalista, porteiro de fulbito ? pois
deberías estar chamado a ser
a voz científico hipocrática crítica dunha xeración a
pouco que te deixes querer.
Porque aquí todos somos ríos, ríos diferentes en busca
da sentencia inapelable do mar
non me asusta, nin me abraia o sistema que te ten
Prometeo encadeado coma a outros cocos
eu son e quero ser libre sempre e alá tí coas túas
costas freudianas reiventando a psicanálise.
Riste, ríome , rímonos da provincia trinta e tres que
poboamos
¡claro que deberíamos ser grandes amigo lonxe da corte
dos milagres!
¡claro que é xusto facernos un oco un no corazón do
outro!
A vella secretaria corta fogos, o número de teléfono
privado, a consulta pola tarde
os achaques da idade, esa filla tamén psíquica chea de
potencia: Tania
Estas cousas hai que escribilas así e eu neso cumpro
coma o eco dun val umbrío.
fatria, megalomanía, Suso de Toro, as entrañas do
luminoso sol anano amarelo
todo iso é caca de curuxa detrás do altar da igrexa da
Portela.
Amigo Blanco a ninguén lle gusta que lle repelen as ás
a ollo clínico e familiar
en verdade amigo intenteino , semella que isto non
vibra no diapasón alto que tentaba
pero hai amigo agora sei ,ao barallar as letras, que a
ti toparásete sempre
polo camiño da liberdade, da xustiza, e do humanismo
sempre, sempre
e iso , nos tempos que cimbran e coma dicir bebemos e
alimentámonos da mesma luz sideral
ou da mesma auga máxica dos cinco ríos:
Eume,Tambre,Ulla,Umia e Lérez
coma símbolos da nosa amizade que nas súas ribeiras énchense de flores cada primavera.
Sábado
18/3/2O21
Ningún comentario:
Publicar un comentario