mércores, 23 de decembro de 2020
xoves, 10 de decembro de 2020
DEFENSA DE LAS MUJERES
DEFENSA DE LAS MUJERES
Grato debe resultarle
al varón cabal
defender a la hembra
a la mujer madre de
todas las madres
y de todas los padres
a la reina de la
especie humana por antonomasia
que en la sociedad
actual no pocas veces
muere vilmente
asesinada
por hombres enfermos
de sí mismos
y del mundo que los
contiene.
Grato, prudente y
obligado
debe resultarle tal
deber al varón justo
porque la mujer
además de hermosa
es crisol de la
especie pensante
ándese pues la mujer
con tiento
a la hora de usar sus
femeninos poderes básicos
porque el hombre
burlado es un jabalí mal herido
peligroso como un
león sin sentido
que en mala hora todo
lo incendia
volvamos al camino
recto, al sano,
al único que hay
equilibrado
donde el hombre y la
mujer viven felices
como pajaritos
monógamos del campo
donde la cumbre
civilizada de lo calificable pide la paz
la sabiduría, la
misericordia, la templanza y la clemencia
antes de pisar por
escenarios de horroroso espanto
confundiéndolo todo
en el brutal crimen
negando siglos de
poesía, teatro, música, pintura,
escultura,
arquitectura y filosofía
porque aquel que
ejerce violencia
contra su compañera y
su descendencia
sean cuales sean las
circunstancias
desciende al nivel de
las serpientes y las víboras
se convierte en un
peligroso virus
del que todos huyen
maldiciéndole…
La llamada violencia
de género
sólo se cura con una
sociedad más justa
más culta y eficaz,
menos influenciable
con ideas y valores
más sanos
deber de todos es
hacerla posible
y premiarla frente a
los instintos más primitivos
por ahora la funesta
lacra goza de buena salud
y de abundantes
alimentos que la fortalecen…
Reconocer esto ya me
abate triste
y me duele como le
duelen las letras
a los poetas
machadianamente buenos…
sábado, 5 de decembro de 2020
Pobres viejitos nuestros...
Pobres viejitos nuestros muriendo a montones
en las residencias
donde los metieron los hijos y las nueras
para que no estorben
a los pagadores de hipotecas bancarias
segregados como
extraños del viejo concepto de familia gallega
Pobres viejitos
nuestros vencidos por la Covid19
muriendo como
apestados en las manos venales de enfermeros saturados
mal pago estáis
llevando por vuestros descendientes
morís inocentes,
oscuros, ocultos, golpeados
veníais asustados por
la guerra fratricida, sin hacienda, sin mente
os sacaron de delante
de las pantallas de televisión domésticas
de los trabajos de la
huerta, del paisaje que os vio nacer
y como no hay tiempo
que perder os metieron en el nuevo comercio
valéis una subvención
de la comunidad autónoma
o la paga integra de
vuestra pareja finada y la vuestra
sois un balance de
resultados, carne de negocio neoliberal.
Pobres viejitos
nuestros, pobre gente traicionada
almacenada,
rechazada, silenciada, prisionera
retirados de la
circulación sin misericordia como autos de desguace
Pobres viejitos
nuestros secuestrados por el vértigo y la utilidad…
Viernes 4 de
diciembre del año 2020. rslago.
domingo, 29 de novembro de 2020
ATADOS,CARTUCHERAS Y ELEFANTES.
ATADOS, CARTUCHERAS Y ELEFANTES
¿El
tamaño del miembro viril de un hombre importa o no importa? La media mundial es
de unos 13 centímetros en erección y se dice que descendiendo hasta 8
centímetros se considera un pene útil y viable. A continuación ves en las
películas pornográficas de sexo explícito, que tanto abundan en la actualidad,
grandes pollas como pértigas. Las mujeres maduras experimentadas, con uno o más
alumbramientos manifiestan que quieren miembros cuanto más gordos y largos
mejor. Otras rechazan este tipo de arietes porque las lastima. Todos hemos oído
hablar de que algunos machos bien dotados debían anudar un pañuelo a la base
del pistón para evitarle desgarros vaginales a la penetrada…
Pues
bien, por medio de un pariente lejano, he conocido en tiempo reciente dos sagas
de hombres superdotados sexualmente: Los Montero de Curro (Barro) y los Duro de
Campañó (Pontevedra). Digo sagas porque la tal masculinidad magnífica al
parecer se transmite de generación en generación y el portento ya es popular en
sus respectivas comunidades. Acompañado por mi pariente llegamos a la casa
matriz de los Montero y tal como habíamos quedado con el abuelo, el padre y el
hijo nos estaban esperando, yo precavido lleva un metro auténtico de
encofrador. Empezó a referir el abuelo Lorenzo que a ellos los conocían como
los ATADOS o los CARTUCHERAS porque llevaban el miembro, dada sus dimensiones,
metido en una prótesis de cuero que atan a la rodilla; como los pistoleros atan
la funda de su revólver. Después de dejarles ver una película porno en mi
ordenador portátil los tres hombres de
empalmaron como monos y con su permiso medí 28 centímetros de largo por 15 de
perímetro en los tres gallos Montero; una auténtica bestialidad de la que sin
embargo ellos se mostraban cansados y muy poco satisfechos por la dificultad de
llenar de sangre todo el aparato y por el riesgo de destrozarle la vulva a sus
mujeres si le envainaban toda la pesca de un viaje.
Y
es que mientras algunos tipos bajan al sur de España: Almería o Málaga para que
le estrangulen sus partes para conseguir así cinco o más centímetros de
elongación, otros como los Montero de Curro verían con agrado algún remedio que
les acortara el tamaño de sus cipotes.
En
Campañó con los Duro, nos contaron parecidas anécdotas y sensaciones, ellos
también tenían que andar atados y calzados en un reposador de cuero hecho en
una zapatería de la zona; aquí medí 31 centímetros en cada avión de combate
sexual, la masculinidad también era hereditaria y bueno en la comunidad más
cercana les conocían con el sobrenombre de los ELEFANTES; contaron nos sobre
todo penurias y mi conclusión es que, ni tanto, ni tan poco, en el término
medio, en unos respetables 15 centímetros de largo por 10 centímetros de
perímetro como en mi caso está el pistón ideal; por mucho que algunos hembras
vacunas clamen por pollas XL hablando a la gruesa y faltas del necesario
conocimiento de realidades poco menos que circenses o de museo natural como las
referidas…rslago.
martes, 3 de novembro de 2020
OTOÑAR.
de las paredes de las casas
el otoño pasa la página exterior
de la luz del verano
madura los frutos, pelea con la naturaleza
desnuda el mundo vegetal, acorta los días
esconde los pájaros o los hace emigrar
vuelven a echar humo de castañas
las viejas locomotoras en las rúas
mientras aquel sube al monte
a llenar su cesta de setas
el otoño parece una gran mudanza
salpicada de colores vencidos
y es el principio climático
de un túnel oclusivo
que nos devuelve la primavera
en Marzo triunfante
pasando por los rigores del invierno
siempre fiero...
Por rslago 2020
domingo, 19 de xullo de 2020
LA LUCIDEZ DOLOROSA
LA LUCIDEZ DOLOROSA
Escribo para saber lo
que pienso, es la mejor manera de saberme. Escribir me ayuda a pensar, si no
fuese así, no escribiría, porque en realidad ya se ha escrito muchísimo y ya
nadie puede leer, ni siquiera las mejores obras del mundo. En mi tremenda
cabeza ahora tengo una visión del mundo y del cosmos bastante propia. Escribo
para expresarla con la pluma. Aquí estamos entre los demás habitantes del
planeta de los que somos hermanos. Así es, me considero hermano de una mosca,
un pájaro, un lagarto; incluso tengo cercanía con una roca o un árbol, estamos
en el mismo planeta y eso nos une.
¿Quién creó todo lo
que nos rodea? Es una pregunta todavía necesaria; personalmente pienso que
todos los planetas y exoplanetas se fueron formando por acumulación de
materiales girando sobre un eje imaginario y el agua proviene de los cometas al
chocar contra estos; después del big bang o gran explosión inicial que sale
inexplicablemente de la nada. La Tierra, nuestro punto azul pálido, paso
millones de años transformándose , equilibrándose , hasta que la vida formada
en el caldo primigenio ecuatorial palpitó en un momento mágico del que
procedemos. Los elementos de la tabla periódica consiguen fabricar una membrana
protectora y comienza la vida biológica. A continuación el paso del tiempo
grueso juega a diseñar prototipos vivientes desde los primeros fósiles
trilobites, hasta el homínido, pasando por los dinosaurios etc. La primera
célula, el tiempo grueso y la biodiversidad actual amenazada, sometida al
peligro que entraña una sociedad de arrastre postindustrial, cibernética y
hasta cósmica. En nuestro planeta común e indivisible a base de colorines
geopolíticos, la vida ha ocupado todos los posible habitas: tierra, mar y aire;
incluso en condiciones extremas: los extremofilos capaces de vivir en la sopa
insalubre del río tinto en Huelva, son un ejemplo, como lo son también los
organismos que viven pegados a las chimeneas volcánicas submarinas o toda la
fauna del océano abisal.
Ningún dios ha
diseñado nada en siete días, todo es fruto de la evolución en el tiempo
grueso y la selección de las especies
por su mayor o menor capacidad de adaptación al medio. La ley del más apto o la
del más fuerte respira en esta rápida explicación con rotundidad y manifiesta
que nadie puede resucitar después de estar tres días muerto.
La explicación
científica es esta; sólo tiene el inconveniente de la hiperinflación en los
primeros momentos de la gran explosión y la incapacidad de saber lo que pasó en
el punto 0 y 0-1 segundos. Todo es fruto de un azar selectivo que ocurrió no sé
sabe por qué en un momento dado proveniente de no se sabe dónde después del
pistoletazo de salida o la gran explosión. La comunidad científica así lo
afirma y acepta con arabescos de entropía y disipación de energías o incluso
narcisismo cósmico.
Yo , en mi asombro
permanente, estoy con los ciencia bastante de lado, que es como decir: debió
ser así, aunque claro es muy extraño. Por todo ello yo detesto o me molestan
las religiones de libros como la biblia o el Corán que recogen el folklore de
los pueblos mediterráneos y su poesía para organizar dos cultos enemigos entre
sí que de vez en cuando en guerras santas o atentados absurdos se cobran la
vida de los inocentes seres humanos. ¡ Religiones no gracias! Pese a que debe
admitirse que forman parte de nuestra ciega educación y se encargan de enterrar
a los muertos y sirven de sostén a mentes de trabajadores robotizados mal
informados y peor formados; por lo que las religiones deberían finiquitarse por
atávicas.
El hombre de
pensamiento debe ser capaz de vivir pacíficamente y de modo respetuoso con el
medio natural, en un mundo maravilloso, como un huésped breve y afanarse en
saber leer en el libro del universo la respuesta cierta. Estoy a favor de la
lucidez, incluso dolorosa y las religiones son la ceguera absoluta y el
trastorno mental insoportable. Sin religiones evolucionaríamos más rápido, la
ceguera sólo vale para vender el cupón de la once en la jaula de aluminio o en
la esquina de una calle concurrida…Domingo 12/7/2020. Por RSLAGO.
BARRO ES UN PUEBLO TRANQUILO Y HERMOSO , OU UNHA MERENDA DE NEGROS SUBSAHARIANOS
BARRO ES UN PUEBLO TRANQUILO Y HERMOSO ,
OU UNHA MERENDA DE NEGROS SUBSAHARIANOS
Barro 38,5 Km2 de extensión, menos de 5000
habitantes, os moradores da nada, xente de mala morte ao sur a burocrática
canalla pontevedresa da capital da provincia, ao norte a xudicial canalla
vilega de Caldas de Reis. O título depende onde te colla se es un funcionario
de tres mil euros ou andas varrendo na praza do viño por catro centos vinte
euros cos cascos de escoitar regueton postos...
Barro fráxil,falto de instrución ao longo
da historia,subsistente cincocentos anos ou máis.Seis parroquias cristiáns con
grandes igrexarios e enormes cabanas, para as que había que traballar
gratuitamente. De mestres, incluso despois da lei de escolarización estatal, o
rebote a estes ermos chega tarde , coma agora o famoso AVE, facían os que
sabían ler, botaban as catro regras e xuntaban cinco letras, a poder ser de
noite, na propia casa do ilustrado e pagándolle en moeda ou en especie. Aquí
industria cero. Vivíase de matar o cocho, do leite da vaca ou vacas, de vender
un becerro ou dunha corta de pinos nunha toxeira casa, ademais de viño, as
patacas, a horta, e os cereais cultivados.
¡ Aquí mandaba carallo! E esta xente facía
as casas con pedras de río ou do monte, deixaba rodeiras de carro dunha cuarta
de profundidade nos camiños do monte sobre as pedras dos camiños principais,
cerraba as cachadas con muros de pedra en seco que xuntos cercarían o
territorio galego e ao final soterrábanos en cemiterios de xabrenta terra
húmida sobre as que medraban xardinciños rectangulares plantados por mans
amantes de buxo e outras sebes. Coma comanches, fustrigados, esquecidos,
asustados, manipulados, deixados á súa cativa sorte, na franxa translitoral
atlántica do dondo Salnés val. Facendo economías heroicas pagaban a
contribución da casa, fincas e matos e os cupóns da actividade agraria,
vacinaban os cans, pagaban impostos polo carro das vacas e pola bicicleta ao
concello chupón, había un dito popular que expresaba:”máquinas de sulfatar na
de Moldes ( agora Castromán) e chupóns no axuntamento”.
Sentíanse libres porque traballaban para
eles mesmos ata rebentarse e non sabían ler nin escribir, eran analfabetos
ágrafos a maioría libres de entender ren, nin de política, nin tiña medios de
comunicación invasores da súa miseria ao calor das lareiras.Vivían como podían,
o gando abaixo eles arriba. Galiñas poñedoras,cabras,ovellas. Vendían a froita
das hortas, e leña do monte na praza da leña de Pontevedra, ían e viñan andando
diante do carro das sufridas vacas.
As casas empezaron a ter auga de traída
propia nos anos sesenta ( brutal posguerra), milagre levado a cabo por eles
mesmos: buscar o manancial no monte, ir cavando longos foxos a pico e pala,
meter as gomas, os tanques ou depósitos de cemento sabíanos facer algúns
albaneis da contorna asañados das obras urbanas.
Das cidades e das vilas fuxían, eran
tratados coma aldeáns ignorantes na lingua
castelá, eles falaban un galego escaso agrícola sen requintes, volvían
cansos do asfalto e das normas da vila que nas corredoiras non existían.
O plan Marshal americano a cambio das
bases defensivas OTAN trouxo leite en po a mesturar con auga da billa ¡puafff!
aos recreos das escolas unitarias divididas por sexos.
Xuntábanse para facer traballos
comunitarios, había os alcaldes de barrio,eu andei axudando a tellar a igrexa
da Portela e a facer a pista de asfalto da Porriña etc. Aquí ardeu Troia e a
biblioteca de Alexandría. Algúns marchaban para terras americanas e non se
volvía a saber deles, despois empezaron a marchar para Inglaterra, Suíza,
Holanda, Alemaña...
Nas casas dos máis humildes calefacción
vexetal e animal, non había libros, nin revistas, nin teléfono, nin radio, nin
televisión, só tiñan un calendario con santos e un bichoquiño de luz eléctrica
cando veu e antes luz de carburo, farol e velas. De vez en cando viñan frades
con santas misións redentoras a poñer cruces de pau e mármore nos penedos do
monte e no fronte das igrexas. Aquí como agora na África peor tratada aos
cincuenta anos moi traballados e mal comidos eras un vello de noventa. Que
veñan agora con democracia,cafeterías,semáforos, autos e motos de exposición ou
de gran cilindrada e piscinas. Aquí os vellos en algunhas parroquias levábanos
a morrer ao monte: ás brañas lindantes coa Amil ou á beira do río entre o millo
nas casas máis pobres como na película xaponesa:”A balada do Narayama” .
Escribo así de fidedigno temperamental e
fero para darlle pistas a un historiador heterodoxo que queira dicir a verdade
sobre os séculos XIX e XX na Galicia rural. Sobre a guerra civil, sobre os
xornaleiros de cavar as parras por unha cunca de caldo e sobre os braceiros dos
Pazos e casas grandes. Aquí como parias, unha caste inferior, baixada da
historia, dóciles, mansos, cheos de fame, rachados, coma animais de cortello
fóra o espírito.
Ano 2020 o que hai ben se come, albaneis,
choferes, militares sen graduación, algúns empregados de Citroën, funcionarios,
camareiros e camareiras e seguimos servindo aos señoritos da cidade. Aquí pagas
escasas de vellos e de xente declarada inútil polo sistema: carne de
psiquiatras da seguridade social e de asistentes sociais que viven deles, aquí
unha caca pinchada nun pau, silencio, democracia,drogados,borrachos,putas,
enfermos acamados. Risga, renda mínima vital.
“Barro es un pueblo tranquilo y hermoso”.
As fervenzas de Barosa como refrescadores de pantalla na televisión de Gayoso e
Paco Lodeiro.Aquí a transacción política do abulense duque Adolfo Suárez González do 1977 non fixo xustiza, nin educou aos camisas azules reinantes no pobo, aquí
todo se tapou con bosta e patada a seguir coas tabernas a emborrachar con
cervexas e outros etílicos aos indíxenas. Aquí festa do viño anual, aquí ora
por nobis, montes en man común e as contas do gran capitán...aquí churras,
churras, churras dos heroes da cruz de Toñito de Poi...Luar de Gayoso e a isto
poñémoslle tres bandeiras: A autonómica Galega, a Española, e a Europea, e xa
está todo arranxado, que este é bo sitio para a segunda vivenda ou como poleiro
de durmir a doce quilómetros da capital da provincia e a vinte de Figueirido
Brilat. O que pasa é que aínda que o esquezan cada anaco de terra ten un nome e
un propietario distinto, como un encrucillado xigante e a reforma agraria sigue
durmindo nos osos de Xoaquín Costa. Vías do camiño de ferro, o AVE unha bouba
orográfica, maricón o último, que aquí de borracheiras,drogas,parvos de
nacemento,nervios, psoríases, tuberculoses, tifos, tabaco, precariedade,
miseria sabemos un pouco.E o que non ten padriños non se bautiza cando a
democracia de partidos neste estado de cousas deturpadas o que conseguiu foi
dividirnos en bandos e darlle tres postos de traballo de un día cada catro anos
aos interventores dos partidos...
Sigan , sigan así, sen entender o baldeiro
rural galego, que máis tarde ca cedo isto terán que enchelo con negros
subsaharianos, sudacas tatuadores e cantantes ou romaneses chatarreiros que se
reproducen rápido e prometen ser grandes bebedores de albariño...Sigan sen
entendelo que isto solucionase co próximo ano santo e cando definitivamente
caían as máscaras do rostro dos peregrinos ...e deixemos atrás a nova
normalidade da covid19... Venres 17 de Xullo do ano 2020. Por rslago.
UNA PANDILLA DE ESCLAVOS DESTARTALADOS A BARBECHO
El destino del hombre
no está escrito en ningún libro como aseguran algunos de nuestros mayores
haciendo gala de una sabiduría de la que no disponen de forma mayoritaria. Ars
longa vita brevis (el arte es largo y la vida breve), de paso célebre
composición musical del maestro Manuel de Falla.
La cultura oral
popular, el refranero, los cuentos de invierno al lado del hogar, los programas
actuales de radio y televisión, las revistas y los periódicos, no otorgan la
suficiente información de calidad para que el mayor sea sabio o por lo menos
soportable.
Para medio serlo se
necesita talento natural y grandes sesiones de lectura. Existen incluso refranes
ad hoc a medida que de manera cretina intentan combatir esto que afirmo, por
ejemplo: ”sabe más el viejo por viejo que por sabio” y otros semejantes. Pero
esto es mentira en primer grado de milonga. Hoy en día para saber que se sabe
muy poco , próximos a la frase de Sócrates: ”Sólo sé que no sé nada”, hay que
enraizar a las naciones , como se está haciendo con la educación pública
obligatoria hasta los dieciocho años, en un buen programa de estudios y
después, esto es todavía muy importante, procurar que la gente se gane la vida
en puestos de trabajo dignos y eficaces empezando por recortar la jornada
laboral a seis o siete horas diarias y estableciendo la jornada continuada o
por turnos. Esto no es ningún disparate pues es ya se está llevando a cabo con éxito
en países del norte de la comunidad europea como Suecia o Dinamarca. El trabajo
debe permitir conciliar la vida laboral con la familiar y además hacer posible
que las personas puedan seguir formándose durante toda su vida, mediante un
sistema de bibliotecas vivas y bien nutridas e universidades online, a
distancia, o por la tarde noche. De esta forma los mayores si podrán aportar
algo más que su experiencia vital y testimonial de algunos hechos históricos,
porque merced a su esfuerzo conseguirán conectarse con el conocimiento de su
época. Lo actual es un batiburrillo mixto de actividades absurdas y sin sentido
dirigidas por jóvenes monitores escasos de valores, ni conocimientos
humanistas que meten a los jubilados en
clases de natación, apreturas de pelotitas, zumba, pilates, punto de cruz,
encaje de camariñas, excursiones con sometimiento a charlatán vende colchones y
fregonas, embarques masivos hacia al sur mediterráneo peninsular para mantener
las cuentas invernales de hoteleros alemanes, rutas pedestres y etnográficas,
coros navideños de villancicos, fiestas gastronómicas en nombre de cuanto bicho
viviente hay…un conglomerado de ocupaciones a la moda que huye de los libros
como el gato escaldado del agua fría. Y mientras que a la gente no se le dé por
leer y habituarse a lo negro sobre blanco en papel o electrónico, será como
construir una casa sin ventanas.
El destino no está
escrito, el destino de las personas se construye día a día, paso a paso, sin
prisa pero sin pausa, en sociedades bien dirigidas , cuyos líderes saben todo
esto y tratan de que sus pueblos avancen y no retrocedan hacia el ocio bárbaro,
disipado y vándalo…
Todo está en los
libros y sin ellos pocas lenguas pueden emitir discurso de algún fundamento.
Así que aplíquense el cuento y déjense de subterfugios que aquí nuestros
sufridos y confundidos mayores desgraciadamente sólo son una pandilla de
esclavos destartalados a barbecho, que como máximo van a misa y asisten a
funerales…
Sábado 11 de Julio
del año 2020.Por Rs Lago.
A fonte das palmeiras de Caldas de Reis
A fonte das palmeiras de Caldas de Reis
recen restaurada cumpre cen anos
un século de existencia silenciosa
botando o seu fiíño de auga fría
para que beban as urracas e as pombas
A fonte das palmeiras de Caldas de Reis
ausencia presente distancia cotiá
calada,muda,corrente,saudable
cumprindo a súa función líquida
saciando a sede de paxaros e rapaces
maiormente
A fonte das palmeiras de Caldas de Reis
fría, nin quente, presente,canalizada
ao sur da igrexa de santo Tomás de
Canterbury
deixando correr a auga no tecido do tempo
testemuña dun século sen noción de Cronos
A fonte das palmeiras de Caldas de Reis
invisible, transparente, de pedra vella
celébrote restaurada,viva,humilde,certa
creo que somos a mesma clase de xente
deito eu letras e ti auga de seu enigmática.
Sábado 18/7/2020 por rslago.
xoves, 16 de xullo de 2020
MOTORES DE SOMBRA Y LUZ
MOTORES DE SOMBRA Y LUZ
¡Oiga! y bien lo siento
en mi asombrado espíritu, pese a mi estudio atento y lecturas sin número, le
advierto que no existen soluciones mágicas para cambiar los desarreglos de la
esfera en que habitamos, capaz de moverse en afelio con respecto al sol: a
113.000 Km. por hora. Léame pues con esa premisa por delante. Sepa que en mi
interior la cosa no está tranquila, vaya que me preocupan los asuntos clave con
la misma intensidad que a usted o incluso un poquito más…el ser humano que es
capaz de sacar adelante una criatura inmadura, totalmente indefensa, con
sacrificio y amor, en el fotograma siguiente aparece cortándole una pierna y el
brazo del lado contrario a un prisionero de guerra partisano en los Urales
durante la contienda civil rusa, apéndices que le coloca a sus espaldas y lo
deja reptar sobre la nieve para que intente encontrar a los de su bando…así
está escrito por Boris Pasternak en doctor Zhivago; por no decir simplemente
Hiroshima, Nagasaki bombas atómicas y ya el espíritu animoso que nos coordina
vivos se cae por los barrancos de cristal de un mundo congelado en los confines
de cualquier sistema solar de nuestra galaxia: la vía láctea, con planetas
rocosos. ¡Qué espanto! Cuánto dolor inútil que ni siquiera contiene la avidez
de las moscas comunes sobre las partes desnudas de mi anatomía en esta tarde de
verano y pican en ella provocándome un malestar agudo que tampoco vale para
nada. Y ya está aquí el nihilismo, la derrota, la ebriedad de los sentidos que
buscan el sueño de morirse un poco para dejar que sean los dioses los que se
ocupen de estos temas. Por un lado la ternura y el amor, el espíritu positivo
del bien, por el otro el conflicto, el odio, la crueldad, la maldad. La luz
contra la sombra, es una batalla que se libra todos los días en las alturas
astronómicas del planeta azul: ocaso de naranjas y rojos desgarrados y después la madrugadora aurora de dedos violeta. La pelea entre el equilibrio y la catástrote es el motor del propio cosmos o por lo menos lo parece. Nada nuevo bajo el sol( nihil novi sub sole) y sin embargo tanto en la filosofía como en la literatura, se trata en no pocas
ocasiones de refrescar la memoria del lector sobre esta dualidad y ponerla
sobre la mesa como quien pone una pieza de caza recién asesinada, con la sangre
tiñendo las inocentes manos del cocinero. Son arabescos, escorzos de trapecista
en el aire del gran circo del sol. Así es amigos míos, en la primera página del
libro de las cosas básicas aparece como un relámpago la lucha interminable
entre el amor constructivo y el odio que todo lo acaba. Alguien dirá que se
está mezclando aquí lo físico con lo ético y es verdad, pero es que aquí anda
todo tan revuelto y giratorio que al margen de los grandes sistemas filosóficos
que hay tan bien estructurados en la historia del pensamiento, yo he tratado de
reflejar aquí la gula de un oportuno helado de coco y vainilla a dos sabores
por si decides refrescarte las papilas gustativas, porque al abrir el libro de
Principios matemáticos de las leyes naturales de Isaac Newton me he dado cuenta
que si no lo abro está cerrado y si decido abrirlo está abierto y entonces me
he puesto a llorar con lágrimas saladas como perlas mientras todo a mi
alrededor parecía conformarse con la realidad en pacífico silencio…y el
silencio, amigos míos, a veces también es la muerte fría del cosmos…¿o no?
Domingo 5 de Julio
del año 2020. Por Rs Lago.
venres, 10 de xullo de 2020
INTRE
INTRE
Puxo a tixola de broco no escorre
pratos do vertedoiro
a continuación sacou dúas tiras de
costelas de cocho do frigorífico
e púxoas nunha fonte alongada de
aceiro inoxidable
colleu un pequeno bote de pirixel
e outro de herbas do bosque
botoullas a ollo por riba e por
debaixo de ámbalas dúas pezas
fregounas coas mans para que se
impregnaran ben na carne
abriu a porta do forno eléctrico e
meteu a fonte condimentada dentro
nunha parte tamén puxera patacas
cortadas en dados
moveu as rodas da temperatura e
dos graos, lavou as mans
entubou por medio dunha máquina
manual o tabaco necesario
para facer un cigarro con filtro
dourado, tusiu dúas ou tres veces
sentouse nunha cadeira de brazos e
prendeuno co acendedor a gas vermello
doulle dúas ou tres caladas
profundas, volveu a tusir, suspirou
deixou escapar un reconfortante
¡ai!existencial rutineiro de cansazo
levantarase cedo para varrer o
paseo de cemento rodeado de xardinciños
que onte á tardiña a cuñada
funcionaria do Sergas lles pasara o cordel
mandou ao can Zeus que se metera
no seu cochiño de plástico
o can obedeceu e foise deitar
sobre os cartóns aplanados da leite o Dia%
co cigarro pola metade colleu o
kindle electrónico e púxose a ler
“Xulia desafiou aos deuses” do
escritor Santiago Posteguillo.
O segundo día de xullo tiña o ceo
tapado por nubes brancas
baixaran as temperaturas, non
había ningunha posibilidade de ir
ás praias nudistas do parque
natural do Carreirón na illa de Arousa
nin á piscina da cuñada en Penalta
Arcos da Condesa
ela íase sentir feliz lendo,
gustáballe mito ler no kindle electrónico
claro que comprendía que a súa
parella devecese polos raios solares vigorosos
que tanto lle beneficiaban para
queimar os brotes de psoríases do inverno
Ser feliz era agora unha cuestión
máis ou menos intencional
unha predisposición, unha
inclinación, un desexo forte, cavilou
en segundo plano mentres pulsaba
para pasar páxina...
Xoves 2 de xullo do ano 2020 por
Rs. Lago.
AGORA OU NUNCA GALEGOS CREBADE AS FURNAS COS VOSOS VOTOS VALENTES E XENEROSOS.
AGORA OU NUNCA GALEGOS CREBADE AS FURNAS COS VOSOS VOTOS VALENTES
E XENEROSOS.
Vamos a ver queridos galeguiños de
a pé, habitantes de Galicia ou tamén Galiza, o próximo domingo día 12 de Xullo
do ano 2020 – 84 anos menos seis días despois do inicio da fratricida guerra
civil española, en tempos ruíns e cativos para todo Europa e para o mundo en
xeral: ¡ lembren as dúas brutais guerras mundiais! Etc.- estamos chamados a
votar nas eleccións autonómicas.
A verdade é que eu coma moitos
sentímonos algo ou tamén bastante desenganados desta democracia neoliberal que
tende a converternos a todos en proletariado barato consumidor votante cristián
e pouco máis.Pero alguén ten que poñerse ao fronte da xestión. Non existe
ningunha outra vía posible; porque claro ou nos manda un militar ditador
abrigado polas balas ou nos dirixe un ordenador gran irmán coma o que xa existe
na facenda pública central, unha tal “BERTA”, xusto coma o canón grande dos
alemáns na primeira guerra mundial do ano 1917, ou alén anarquismos utópicos,
podemos optar por la democracia estocástica por sorteo sobre o censo coma na
lotaría. Claro que a última fórmula aínda é unha fábula filosófica, que axexa
unha apatía total das sociedades futuras, cando ninguén queira ser dirixente
porque a política vai consistir nunha discreta xestión eficaz incorruptible...
En fin, volvendo á realidade dos
tempos coronavirus máscara que corren, o domingo eleccións autonómicas, hai que
ir votar, débese ir votar; certo que entre nós non é obrigatorio, noutros
países si que o é, senón participas múltante ou que tes que facer algún
traballo social...Estamos pois aquí en que se debe facer uso do dereito de
sufraxio universal activo,individual e secreto que definen as leis políticas e
que tanto custou conseguir no pasado.
Vero que a abstención o
desentendemento é unha maneira pasiva de participar, como o é votar en branco
ou facer nulo o voto de propósito.Isto é así e xa con 42 anos de democracia no
reino de España dende a constitución de 1978 entendese todo o apuntado de
dominio común pondo un mínimo de interese pola sociedade onde ben ou mal vamos
respirando.
Vero tamén que os elixibles, os
candidatos, van disfrutar dun salario, unhas dietas e unhas honras que a
maioría dos votantes non van alcanzar por moito que se esforcen.Así de
paradoxal é a democracia eliximos a man que nos tralla e dirixe.
Creo que hai dez ou máis
candidaturas, non obstante hai tres principais consonte as controvertidas
enquisas: o P.P. conservador e de dereitas do actual presidente Alberto Núñez
Feijóo, o PSOE progresista de esquerdas de Gonzalo Caballero e BNG nacionalista
separatista de esquerdas de Ana Pontón...
Sigo: eu son nado na xemida década
dos 60, estame chegando o sentido común coma faísca ou area, nunca militei, nin
milito en ningún partido político, a min o que me guía é vivir e traballar
polos meus intereses respectando as leis sociais, facer as cousas o mellor que
poida e ser unha persoa civilizada e amigo dos que me queiran; quede claro todo
iso, polo referido estou aquí para lembrarlles que: o AVE aínda non chegou
atrancado na orografía do terreo que da acceso a terra santa,
esmeraldiña,bonsai atlántico, doce Liliput, país dos mil ríos, finesterrae;
chámelle cada quen como queira e diga Galicia ou Galiza, a AP9 sigue sendo de
pago, moitas fábricas pechan ou buscan outros aires, o rural é un misterio
teosófico o idioma das cantigas medievais non se respecta como é debido etc. As
outras comunidades históricas van décadas por diante de nós e por métodos discutibles
son capaces de medirse coa corte dos milagres en verbas de Valle Inclán:
¡Madrid! ¿E nós qué?...a nós nin sequera non ferve o sangue e en catro décadas
non fomos capaces de dicirlle ao resto das españas, ¡coidado! Polas boas, sen o
sangue vasco, nin o vandalismo catalán, ¡estamos vivos, temos forza, téñannos
en conta señores...!
Así que lle aconsello que
participe, vaia votar e vote con valentía e xenerosidade, non deixe que ninguén
decida por vostede, confío na súa decisión...
Luns 6 de Xullo do ano 2020. Por
RSLAGO.
OS MORTOS QUE AMEI por Iria Collazo
TÍTULO DA OBRA: OS MORTOS QUE AMEI AUTORA: IRIA COLLAZO EDITORIAL: LITERARIA RONSEL DE GALAXIA ANO 224. 169 Páxinas. SINOPSIS E COMENTARIO...
-
SALAS DE FIESTAS Y DISCOTECAS. 1.- Sala de fiestas Mosteiro.En Meis. 2.- Sala de fiestas La Condesa en Caldas de Reis. 3.- ...
-
Acabo de ler no Diario de Pontevedra o atentado levado a cabo contra a cooperativa de viño Moraima. Consonte puiden entender cortaron 900 ...
-
Parapetada en su sinecura la gran sicofante medra empoderada detrás de su látigo burocrático ignora por ahora cualquier contratiempo perdió ...