D I SC U S I
Ó N S
Falaban amodo e en
voz baixa. Ao redor do seu faladoiro había unha boa chea de botellas baleiras
brillando á luz da lúa. Nin sequera acenderan unha fogueira; non é que fixese
moito frío, pero pintarían moito mellor cunha fogueira no medio , iso seguro,
cando menos así se lles podería definir como unha entrañable estampa debuxada
por algún intrépido antropólogo sobre algunha tribo india na súa reserva ou
campo de concentración, por exemplo:dos Comanches ex habitantes de Texas e Novo
México.
Tamén se lles
podería definir pola proxección alargada das súas sombras. Quedaríalles ben,
insisto, a fogueira con paus secos no medio acesa, sen dúbida. Pero non sei se
intencionadamente ou porque querían non ser definidos prescindían das chamas;
só é acertado dicir deles que estaban sentados sobre a area da praia formando
un círculo e que falaban amodo e en voz baixa, mentres as botellas baleiras do
principio, que non acertaría a dicir se lles pertencían ou non, brillaban á luz
da lúa chea dunha noite de primavera.
Sixiloso,
achegueime, pero eles nin sequera se deron conta, estaban ensimesmadísimos
nunha conversación lenta e pausada, carente de xestos e a xulgar polas quendas
rigorosas de palabra moi importante e transcendente.....
Pareceume observar
que eran dous homes e dúas mulleres, total catro seres humanos. Un home de
barba fronte a outro home de barba. Unha muller loura fronte a outra morena. A
distancia que me separaba deles era relativamente pouca, estaba o
suficientemente cerca como para percibir unha conversación normal, pero a deles
tiña todos os ingredientes anormais que facían imposible unha percepción
auditiva nítida ou medianamente nítida.
Houben de achegarme
un pouco máis, fíxeno titubeante por medo a ser descuberto, sobre todo temendo
unha reacción violenta ante a miña curiosidade irresistible, que me levaba unha
vez máis polo camiño da imprudencia , con todo refuguei esta idea enseguida.
amparado no monótono sopor da súa xa moi dilatada conversación e continuei
avanzando.
Cónstame que ninguén
debe meterse en asuntos que non lle incumben, imponse a discreción e o respecto
pola intimidade dos demais, con todo, a miña curiosidade obraba en min como un
poderoso motor, así que seguín achegándome ao grupo con decisión firme.
Separábanme deles
apenas uns metros, pero nin así advertiron a miña presenza, percibía agora as
súas voces máis nitidamente, aínda que a lixeira brisa que sopraba do mar cara
á praia arrebatábame por instantes o fío da conversación, que desde o principio
actuaba con todo o seu oculto magnetismo sobre min.
Pensei, mentres
aguzaba aínda máis o oído e imaxinariamente púñame trompetiñas amplificadoras
neles, ¡a brisa sopra a favor do misterio!..... Falaba un dos homes de barba:”É
necesario..... ( a brisa)..... para polo menos vernos as caras e se non..... (
a brisa).. necesitámola.....( a brisa )”.
Falou despois o
outro home tamén de barbas: “Estou definitivamente de acordo. ( a brisa )... e
crear aquí unha especie de..... ( a brisa).Si, a conversación resultaba
bastante inintelixible, cortada a intervalos pola brisa que sopraba do mar cara
á praia.
O que máis chamaba a
miña atención era que, mentres que os homes de longas barbas rubias opinaban ou
facían uso da palabra, as mulleres de pelo distinto, en ton de complicidade,
sorrían vagamente e viceversa; cando as mulleres tomaban a palabra, os homes
rían bordeando a gargallada. ¿Estarían bébedos? ¿As botellas?. O que si estaba
claro polo menos é que discutían ou opinaban sobre algún asunto e os homes
apoiábanse entre si e as mulleres tiñan un criterio distinto ao destes, no que
as dúas estaban de acordo.....
Non puiden resistilo
máis e achegueime por fin ao grupo:
-¡Ola! Perdoen
-dixen- gustaríame coñecer sobre que discuten con tanto interese, si se pode
saber...
Respondeume un dos
homes de barbas:
-Non discutimos; eu
e el - sinalou ao outro home de barba -, sostemos que é necesario acender unha
fogueira.
-Nós tampouco
discutimos, afirmamos simplemente que non é necesario acender unha fogueira -
Dixo a muller morena.
- Séntese se vostede
o desexa e discuta connosco ou mellor dito, opine sobre o particular o que
mellor lle conveña - dirixíase a min o home de barbas ao que lle faltaba un
dente dos centrais. Mentres o home celludo e rubio que falara ao principio,
apoiaba esta vez unha idea inesperadamente contraria á do seu compañeiro, no
sentido de que me fose coa miña curiosidade a outra parte e que non me sentase
a discutir ou opinar, ao que ambas as mulleres, tan de acordo como no tema da
non necesidade de acender unha fogueira, opuxéronse inmediatamente pretendendo
que me quedase alí e ademais que opinase como elas, cando é ben sabido que eu
desde o principio sen saber nin de que falaban, opinei que unha fogueira no medio
do grupo quedaríalles ben en sentido estético máis que nada, creo que dixen
literalmente: que pintarían moito mellor cunha fogueira no medio.....
Vendo como estaban
as cousas entre as dúas parellas, afasteime amodo, mentres eles e elas, xa
discutían sobre se debían ou non deixarme sentar a discutir con eles ou algo
así de complicado.
Empezaba a facer
bastante frío, así que uns metros máis adiante acendín unha pequena fogueira,
valéndome dalgunhas madeiras que atopei na praia e cando divisaron o resplandor
das chamas, as mulleres abandonaron inmediatamente o círculo da discordia e
viñeron sentarse, friorentas, ao redor do lume. Premiábanme con bicos e
caricias apaixonadas que non rexeitei e fíxose o amor; primeiro coa morena e a
continuación a loura; logo de discutir a quenda entre elas, mentres eu engadía
máis leña ao lume, que se agradecía de verdade.
Mentres tanto os
dous homes, seguían discutindo; ou mellor dito, iniciaban unha nova discusión,
agora sobre o repentino cambio de opinión das dúas mulleres e supoño que
desbordados e seguro que moi celosos pola xenerosidade que estas demostraban
comigo, ao redor dunha tórrida fogueira á que incomprensiblemente se opuñan eu
non sei por que ao principio..... E xa está, agora os lectores poden e deben
discutir sobre esta pequena peza e entón verana crecer e subir como un globo
aerostático ao que fornecen aire quente nacido dun tórrida fogueira espiritual.
Nin así cesan
palabras os dous briosos homes de longas barbas, que na distancia agora
escóitanse censurando esta discutible peza...
