domingo, 4 de xullo de 2021
DE BALDE ANDAN OS CANS E LEVAN PEDRADAS/ Gratis andan los perros y llevan pedradas...
mércores, 23 de xuño de 2021
Canción triste de Tierra azul, planeta solitario...
CANICA INFAUSTA
Canica
azul que en el aire cósmico bailas
bola sin sentimientos
que todo lo devoras
planeta
mineral desleal y sin ternura
suceso
esférico obediente a enana estrella amarilla
pobre de
ti con un satélite polvoriento y yermo
esfericidad
que juega a los paisajes
a las
estaciones, a la descomposición de la luz
a los
relámpagos, a los truenos, a la geografía.
Canica
azul que en el aire cósmico bailas
gran ataúd
que transportas calcios rendidos
treinta y
ocho mil millones de carcasas humanoides
sin
importarte un bledo tanta carnicería
jugando a
los volcanes, a las aguas termales
a los
icebergs, a los géiseres y a la deriva continental
monstruo
de agua y oxígeno, jaula
ratonera
inmunda que todo lo oxidas
lo vences,
lo enfermas, para que muera.
Canica
azul que en el aire cósmico bailas
planeta
sin sentido, cuna mortal
esfericidad
achatada en los polos,
punto azul
pálido visto desde Plutón
reino de
la derrota, el desasosiego
y la
desesperación existencial
mal
asteroide Armagedón te reduzca a ceniza
para que
cese tanta injusticia y tanto dolor
por los
siglos de los siglos amén:
¡canica
infausta!... ¿qué quieres que te diga perturbado?
Lunes 21/6/2021
domingo, 20 de xuño de 2021
Retrato a fondo perdido...
Produzo estas letras
aínda co octoxenario crápula devastado en chan mahometano
nas mil e una noites do
seu comportamento equivocado, desleal e lamentable
mentres aquí o
presidente Pedro Sánchez propón indultos para os cataláns fervidos
única saída intelixente
ao denso problema nacionalista Compains que nós rabuña
contra esta proposta
braman os señoritos campións PP e os ultras populistas de Vox
mentres o rei reinante:
Felipe VI que lle amosou a vermella ao proxenitor obrigado
pola chagorza corrupta,
amatoria e bárbara na que se emporcou final
fai o que pode dentro
do magnetismo dogmático da constitución de 1978.
De paso son tempos pandémicos
covid19-Delta: máis de 80.000 mortos en Spain
tempos populistas nos que se salivan consignas
incendiarias que enchen de razóns
coma quen carga
de combustible un fórmula un sen condutor
a pobres cabezas nostálxicas
da bota militar e da caza humana polo seu irmá.
Petan na miña
sensibilidade tamén: a ominosa violencia de xénero, a crise económica,
as arroutadas do moro contra
o fronte polisario que busca a independencia do Sahara
deixado ir estóurante
de fosfatos por huevines moribundo no pazo do Pardo
sen esquecer as eivas
propias do cíclico sistema capitalista: traballo, consumo, voto
capaz de apisoar calquera
cabeza crítica con vella indiferenza asasina.
Trona Europa a punto de
poñer a funcionar o ventilador dos millóns de euros
para salvarnos dunha
hecatombe formidable con volta á economía do troco.
Incentivamos a
natalidade, o consumo local, o turismo interior, o xacobeo bis
nesta paella de multitudinaria
cociñan economistas con estrela Michelín
e todo depende
absolutamente das guieiras curvas indicativas e do índice de medras.
Insisto co octoxenario
crápula devastado onde se desbaldiu confundindo fieis
co rei sucesor firme,
co presidente socialista Pedro Sánchez Castejón conciliador
así pinta o retrato a
fondo perdido do vello reino das españas
que obro de motu propio
sen obrigas urxentes porque de vez en cando
gusto eu de oficio
desta toma de contacto coa realidade que tanto me rebela.
Domingo 20/Xuño/2021
domingo, 6 de xuño de 2021
Todos los barrenses sabemos bailar la yenka.
TODOS LOS BARRENSES SABEMOS
BAILAR LA YENKA
“En Barro
cerca del tren/ hay un colegio que de niños es/ y van a el, niños que son/ de Agudelo,
Barro y Curró” cantaba de su autoría la maestra de EGB doña Ana Silva Rey a
finales de los años setenta. Docente aplicada que fue capaz de poner a las
chicas de entonces a jugar al balonmano en porterías fabricadas en el taller de
carpintería del ya desaparecido don Manuel García de Outeiro de Perdecanay…desde
aquí un recuerdo de calidad para ambos, en especial para la profesora por su
ansia de hacer luz en algunas obtusas
cabezas como la mía en la asignaturas de francés y lengua y literatura española…por
lo diferente que era esta señora, a nadie le sorprenda que cierto día en medio de
la clase de francés dijese:
-Cierren
los libros: “fermer les livres”, hoy vamos a salir al patio para aprender a
bailar la Yenka.
Y nos puso a todos en formación
cerrada a danzar: derecha, derecha, izquierda, izquierda, un, dos, tres, adelante
y atrás. Y en una mañana de primavera hasta los más torpes aprendieron la
coreografía de la Yenka.
Entonces
feliz y satisfecha añadió la maestra más aplicada del colegio grupo escolar
Amor Ruibal de Barro:
-Un pueblo
necesita tradiciones en las que reconocerse, prometed que diréis ahora y siempre
que para ser del bello municipio de Barro hay que saber bailar la Yenka tal
como os la he enseñado.
Esta es la
pequeña, emotiva y fantasiosa intrahistoria que hay detrás del título y como quiera
que fue así, así la refiero. Por lo demás la celebre Yenka publicada en 1964,
se convierte al año siguiente en la primera canción del verano de las Españas por
delante de la chica yeyé de Concha Velasco. La cantaban Jony y Charli dos
hermanos holandeses residentes en Barcelona inspirados en un baile folclórico filandés.
Esto es todo amigos…
Sobre los políticos.
SOBRE LOS
POLÍTICOS
No creo
que a los políticos, siempre los 445.000 políticos que algunas fuentes dicen
que hay en la España de Felipe VI de Borbón y Grecia, se les vote y elija para
que se peleen. No; estoy seguro que se eligen para que gobiernen y cuiden de
los asuntos públicos. Por eso duele y molesta mucho ver y oír como se enzarzan
en discusiones y polémicas por viscerales estériles, mientras descuidan la leal
buena gobernanza. El pueblo, que no es tonto, poco a poco va asimilando la música
del latido democrático y hoy por hoy ya una amplia mayoría alcanza a discernir
lo que está bien y lo que está mal en términos de real utilidad. Los cacareos,
las patadas en el suelo, el aleccionamiento partidista, la falta de valores
edificantes ya no son bien recibidos por los sufragistas activos: a ustedes
señores políticos no se les paga para tirarse de los pelos, insultarse y
producir ruido prebélico; se les asalaria para que gestionen las res (las cosas)
públicas; todo lo demás es pelo de la dehesa y bronca de barrio chino. Así que
espero que tomen buena nota y a lo suyo con afán que en definitiva es lo de
todos…
- ¡Por fin
un mensaje escueto, claro y al grano cereal!
- Así es,
sin enredos, ni dobles sentidos, sin ni siquiera figuras retóricas: ¡gobiernen
y demuestren que valió la pena votarles! Gracias. Lunes 3/5/21
venres, 28 de maio de 2021
Campo de fútbol: Chan dos santos un feudo histórico en horas baixas.
CHAN
DOS SANTOS
Parece mentira, pero é verdade absoluta, como a desafecta
comunidade de montes en man común da parroquia de Barro no concello do mesmo
nome, esta deixando abandonado por aparente falta de uso o histórico campo de
fútbol “Chan dos Santos”, á marxe dereita da estrada que leva a igrexa patronal
de San Breixo.
O que resultaba un lugar idóneo e ideal para andar ou
correr arredor do campo de fútbol, está agora mesmo convertido case, case, nun
monte bravío impracticable. Unha pena porque algúns cidadáns do concello grazas
a este saudable espazo podíamos facer algo de deporte, lonxe dos herméticos
ximnasios de pago e das instalacións municipais: pavillón dos deportes, piscina
e campo sintético do cesto redondo, que parecen coto privado de xente nova
federada con horarios e normativa por saber...deixo pois a través deste
apuntamento nota destas lamentables circunstancias, por si a alcaldía pode en
acordo coa referida comunidade de montes adecuar tan mítico feudo. Nestes
tempos de pandemia si en verdade se fixesen por uns e por outros as cousas con
algo de xenerosidade e cabeza: Chan do santos, non estaría convertido nunha sórdida
pataqueira que só inspira mágoa e vergoña allea.
Persoalmente consolábame poder ir correr alí
libremente de vez en cando lonxe de autos e outros vehículos...por iso invito a todos os dirixente parroquiais e municipais a que sexan dos bos e
xenerosos que tanto necesita esta comunidade e máis cedo ca tarde fagan algo
por recuperar as históricas instalacións e non impidan así que a xente poida
practicar algo de deporte alí. Non descoñezo os atentados que ao longo do tempo
ten sufrido o recinto cousa que lamento e que supoño na cerna do seu actual
estado. Dixen.
Venres
28/5/21
venres, 21 de maio de 2021
La dudosa luz del día y un quilo de paciencia.
Todo esto tiene que ser mentira,
un sueño de ruines cabezas
la gente como yo resistiendo por
detrás de la piel mordida por el ansia
los ojos rotos de tanto mirar al
vacío y a la soledad
hay unas pantallas de plasmas
cóncavas enormes con alambres de púas conectadas
que le trituran los sesos con
noticias apremiantes a los más osados sin prisa
pero sin pausa, tendría que ser
todo mentira de una vez
como en un cuento infantil
inclinado este a lo maravilloso
pero aquí la maldad es la única
verdad, la verdad total
tienes que pasar a través de mil
aros de fuego como una fiera
y luego puedes consumir grandes
jarras de cerveza amarilla
no se atisba otro camino, los
poderosos llenos de sortijas
acarician peligrosas culebras
venenosas en sus regazos
las alimentan con la leche de
mujeres recién paridas
a las que han arrebatado sus
crías para que trabajen
en las minas africanas de Coltán,
ahora mismo u ocho años más tarde
los poderosos del planeta con un
solo satélite natural mandan
además de en el rebuzno de los
asnos y el cacareo de las gallinas
ordenan en la única dirección
permitida: La productividad
mientras tanto a esto escrito con
letras de oro le llaman: Democracia
hay guerras crueles mientras los
embajadores sólo hablan de paz
qué quieres que te diga amigo,
esto debería ser todo mentira
pero resulta que es más verdad
que las mareas vivas, el helio 3
y la deriva continental que milímetro
a milímetro innegociable
galopa sobre la superficie
inquieta de los siete mares del esferoide
A mi no, a mi no me callan con
sus medallas de juguete
sus medicinas para los nervios,
sus distinciones urbi et orbe
yo soy un campesino gallego
encendido por los ojos pacíficos
de las vacas de abasto, nacido a
la buena de dios en 1961
que, en 1975, 12 de marzo, tomó
la pluma por haber memoria
en el tiempo y sigue haciéndola
cantar desde entonces
en busca de justicia, belleza,
esencialidad y otros hallazgos de merecer
y claro conmigo no hay ningún alto
el fuego que negociar
porque yo si me es posible
disparo las letras a matar
y no me debería dar miedo la
eternidad, aunque me lo dé de cierto y mucho…
Lunes 17 de Mayo del año 2021
Algo quererá dicir...
Os doce alcaldes dos concellos máis poboados de galicia
EU NON FAGO PRISIONEIROS
Diario Oficial de Galicia (DOGA) Decreto lei nº 25/2021
de 17 de Maio para todos os que leran e entenderan
e para os outros tamén que a ignorancia non exime do cumprimento das leis.
REFORZO DAS HONRAS E CERIMONIAS DE ACATAMENTO E RESPECTO
CARA OS 313 ALCALDES DA COMUNIDADE AUTÓNOMA GALEGA.
ARTÍCULO ÚNICO:
1.-Todos os martes e xoves de cada semana,
antigos días de moza e cortexo nupcial, terá lugar xunto ás bandeiras despregadas
a ablución e lavatorio público das gónadas ou cricas dos alcaldes ou alcaldesas;
a intervención hixiénica que durará media hora exacta de 11 a 11,30 horas da mañá,
levaraa a cabo o secretario municipal e dous operarios designados por este.
Utilizarase xabón líquido negro da Toxa patrocinador do presente decreto lei
o secado farase mediante aparato idóneo enchufado á rede eléctrica.
Esta limpeza íntima e cerimonial que xa se practicaba nos antigos castros
será pública e susceptible de gravarse e transmitirse polas tvs locais.
As alcaldesas e alcaldes afectados facilitarán o éxito da operación
deixándose manipular as partes pudendas en todo momento
e aportando a impedimenta necesaria para esconder as zonas sexuais
non requiridas polo tenor literal deste decreto lei.
2.-Durante este lavatorio representativo da limpeza e a transparencia
que debe estar sempre presente nas cacholas dos nosos representantes
sonarán os afoutos acordes do himno galego en lata ou en vivo.
3.-Este decreto lei en pouco tempo ampliará a súa aplicación
a todos os conselleiros, presidentes de deputacións, delegado do goberno
ata alcanzar ao mesmísimo presidente da comunidade autónoma.
É de xustiza. Cúmprase.
luns, 17 de maio de 2021
HURTARSE...
Hurtarse, no estar allí en la
medida de lo imposible
no darse de abasto como el ganado
vacuno
que a diario sangran en los
mataderos frigoríficos.
Tienes mis letras, mi cabeza al
espeto digamos
déjame pues en mi tiempo de
pensar que regreso
al útero todavía vivo de mi
imaginativa madre biológica
o algo así de imposible que me
reste
a la insaciable vorágine de este
diablo mundo azul trepidante.
Quiero volver con la frente
marchita
al tiempo aquel en que las
palabras
todavía torpes, queridas,
heridas, sucias
no sabían explicar de mi ni la
cicatriz
que tengo tatuada sobre la ceja
derecha
al caer niño sobre la base de las
columnas del Tambre en las Morañas.
Hurtarse, guardarse, apartarse,
de los ojos
de la gente, los gatos, los
pájaros, los perros
los peces, el universo, tender a
no ser nada
una pasión inútil sin conchas
marinas en un lago de Marte.
Hurtarse, liberar tú ojo de mi abrumadora
presencia
para que te sea más fácil
encenderte con la primavera.
Hurtarse, robarse, necesitarse
ser entero de mi soledad y no ser
icono de la tuya…
Hurtarse, lamerse las heridas,
salvarse…
Miércoles 12/5/2021
mércores, 12 de maio de 2021
SER POETA ES UN COMPROMISO CON LA ESPERANZA
Ser poeta es un compromiso con la
esperanza
es hacerle levantar la cabeza al
sembrador de sandías
y sentir como tiembla toda la
fecundidad de la Tierra
ser poeta no cabe en magnitudes
macro físico psíquicas
se es poeta, se cree ser poeta y
es el mundo mudo
quien tiene la respuesta en cada
paisaje
ser poeta es un pulso de magma al
rojo vivo
que se recibe por debajo de las
plantas de los pies descalzos.
Los ancianos de la tribu
terrestre te entregarán entonces tres troncos
el primero de laurel para
distinguir a los más inspirados
el segundo será de olivo para
sembrar de paz cualquier camino
el tercero de roble será para que
la fuerza todo lo sostenga
Ser poeta es lo más grande de
este mundo
aunque conviene que no se sepa
porque claro esto hay que
adivinarlo
con los pies descalzos y la
mirada puesta en las estrellas…
Viernes 6 de Mayo del año 2021
martes, 4 de maio de 2021
Aclimatarse
ACLIMATARSE
Hay que aclimatarse
irse mezclando con el tiempo y el
barro del camino
sonreírles a las flores que
creativa sueña la primavera
amar las cuestas arriba, las
dificultades y los atajos seguros
dejar que la piel transpire por cada
poro el cansancio de la existencia.
Hay que aclimatarse
engañarse en el hábito de
cualquier faena menor
saber hacer algo útil para las
exigencias del estómago
y otras necesidades de por ejemplo
abrigo o higiene
no menos apreciables que el alimento.
Hay que aclimatarse
amurar los trapos para poder
capear el temporal
navegar de bolina cuando se
desconoce la ruta
ajustar el paso a la ebriedad de
cada tiempo
vender cara la derrota peleando,
no rendirse jamás
sacar fuerzas de nuestra propia
sombra.
Hay que aclimatarse
no asustarse de tanta sangre
nadar y no morir en la orilla
vencer la adversidad, el rencor y
las trampas.
Aclí, aclí, aquí, aclí, aclí
matarse nunca, abandonar la
mochila del miedo
silbar o hacer sonar una
harmónica.
Aclí, aclí, aquí, aclí, aclí
que digan que eres duro/a de
pelar
que no te arrebate cualquier
viento
que sabes salir adelante, que
sobrevives
como una peña agrietada en medio del
mar.
Hay que aclimatarse
irse mezclando con el tiempo
y no dejar que te desconecten de
la luz
sin cruzar las espadas de acero
como un caballero medieval.
Martes 4 mayo 2021
venres, 23 de abril de 2021
En total siete balas de cetme
EN TOTAL SIETE BALAS DE CETME
Cuatro balas de cetme como cuatro
desleales puñaladas traperas y amenazas de muerte
ha recibido por correo el ex
vicepresidente del gobierno Pablo Iglesias Turrión
el ministro de justicia Fernando
Grande Marlaska ha recibido dos
y la directora general de la
guardia civil María Gámez Gámez acusa recibo de una
mientras tanto el partido Vox de
extrema derecha pide continuar el debate en la Ser
por boca de una maleducada señora
Monasterio, no representan a nadie
pero son siete balas de cetme,
siete maldades, siete raíces de odio viejo,
y Pablo Iglesias se ausenta
indignado, con el me ausento yo y cualquier ciudadano responsable
siete balas ilegales, siete
infiernos, siete trastornos mentales
ocio venenoso de personas ruines
que no nos merecemos los españoles
siete traiciones que casi se ponen
nombre y apellidos por si solas en este brillante país de cacos.
Felipe VI con más pena que gloria
empieza a darse cuenta de que el país heredado
es un pijama de rayas con amplias
vistas al esperpéntico callejón del gato
el padre anda fugado entre pescadores
que encontraron petróleo en los años sesenta
pero que todavía son capaces de
envainársela por atrás a un armario empotrado
mientras que en iberia hay
chalados que con la luna llena
van por las dehesas extremeñas
molestando a las vaquillas
aquí sigue oliendo a cuartel con
wiffi y a iglesia con securitas direct
a granja porcina con su gran
charca de mierda y a delirio inmobiliario.
España, pobre España entre el
pilla pilla y yo ya he pillado mi montoncito
este sigue sin ser un país de
bien pensados y mejor obrados
Felipe VI Borbón barbado ya
empieza a ser delfín de aguas bravas y piel gruesa
así que la mayoría de las porfías
le resbalan; mantener el eco del brillo patrio
y ya Leonor lo irá ajustando todo
con su llave mágica y un buen novio
de momento siete balas
ignominiosas, infames y el emérito fugado entre bujarrones forrados…
rslago 23abril2021
martes, 20 de abril de 2021
Desasosiego
Desasosiego
Hasta ahora todo lo humano, todos
nuestros logros
dependen de los fornidos hombros
del anterior o anteriores
no hay un salto magnífico en el
aire
una inspiración genial portentosa
prueba error, deducción , pues si
esta puerta se abre así…
los hombros que atisban son Da
Vinci, Galileo, Newton
Einstein ensimismado recibe un
fogonazo de luz
no, no, nada de preñeces
inmaculadas rotundas
hombros de gigantes, un hilo rojo
y consistente
ninguna gran verdad escondida en
la fórmula del agua
ninguna solución fantástica
escondida en una cabeza del montón
y claro por este camino sin
ningún atajo se pasea el desasosiego invicto…
Rslago20abril2021
xoves, 1 de abril de 2021
Sin las dos semanas sádicas del país estamos mejor.
SIN LAS DOS
SEMANAS SÁDICAS DEL PAÍS ESTAMOS MEJOR
Dos años consecutivos sin semana
sádica y sin semana sádica contra los toritos en los san fermines navarros. A
mí esto me reconforta; claro que el bicho covid 19 me pone los pelos de punta y
sobrado ando de ganas de partirle la cara a patadas…
La semana santa, vamos a dejarnos
e eufemismos, es una delirante película de terror que los cruzados proyectan
delante de los moros y yo como muchos otros tenemos que esconder los ojos en la
pechuga de alguna sobreviviente para soportar: látigo, sangre, clavos y cruz de
madera sin morder el polvo de los caminos de la España vaciada.
Los san fermines son la otra
náusea por excelencia que nos televisan todos los meses de julio de rodillas
ante el turismo que interesa a un enjambre anglosajón de tarados mentales que
vienen a Pamplona Navarra a correr borrachos delante de los toritos.
Insisto que desaparezcan de
delante de los ojos semejantes esperpentos me da vida, por eso pido por favor
que se archiven para siempre. Hagamos de nuestro país una tierra civilizada y
que estas atrocidades no se hagan públicas nunca más.
Volverán estoy seguro y yo
sufriré como un condenado, al ver lo que somos, con cofradías y peñas dedicadas
al sadismos como quien cultiva rosas de colores. Las dos semanas sádicas no
gracias, ya bastante tragedia tiene la vida como para acabar de fastidiarla con
estas aberraciones que deberían estar
perseguidas de oficio por las leyes penales, si estas leyes tuviesen un mínimo
de imperio natural. Queda dicho… Jueves 1 de abril del año 2021.
mércores, 31 de marzo de 2021
"As espadas tesas"; en frase do meu psicanalista.
Para o doutor psiquiatra Xosé María Blanco Lobeiras
Vinche de esguello os ollos húmidos blanco lobeiras
xosé maría
¿qué estaba a pasar no teu despacho de psiquiatra no
hospital provincial?
xusto aquela mañá invernal do xoves 11 de marzo do ano
covida 2021
preto de trinta anos de espadas medievais afiadas e
tesas entre nós
ti admitindo a posibilidade do erro da túa respetada
mirada clínica
movido polo candor fraternal dunhas irmás empodeiradas
e as acusacións de Loli Dios
enraizadas todas elas no subsolo dun feminismo ultra
histórico
que agora ve xigantes con facilidade e brama polas
gheisas da vella Yedo incluso e si fai falla.
Ti desarmado coma un guerreiro sen coiraza invitándome
a que te denunciase
por abuso de poder supoño,eu intransixente, áspero,
perturbado
pola opción de quedar no conxelador cinco días
ben comidos á carta, entre xente pinciana oficialista
e os outros danados cada cal galopando a súa propia
nereida lastimada
qué estaba a suceder de intrahistórico aquela invernal
mañá de marzo
para que eu me poña a reflexionar sobre ela e teña
presente o teu informe
a conferencia vía Sky coa traballadora social e o
rapaciño xuíz aínda con cordón umbilical.
estaba a suceder a discordia,o parto, o choque das
espadas medievais, o alumeamento
de dúas mentes maduras, a distancia firme e ben basada
entre o home das cabezas boureadas pola existencia a
granel
e o simpático escritoriño de provincias ao que a
poceira lle vén mingua dende sempre...
ese día tiña tan que chegar e chegou coma unha onda
soñada por surfistas de pelo cano
¿en que milonga rara andaríamos cheirándonos senón
ocorrese a ruptura da baralla
pola metade gorda do mazo fournier ¿ comprendes vello
amigo?
estou a dicirche que a miña cabeza existencialista non
ten cura
pouco máis ca sedaciòn se pode facer por ela dende o
trono das batas brancas.
¿ Comprendes pedalista, porteiro de fulbito ? pois
deberías estar chamado a ser
a voz científico hipocrática crítica dunha xeración a
pouco que te deixes querer.
Porque aquí todos somos ríos, ríos diferentes en busca
da sentencia inapelable do mar
non me asusta, nin me abraia o sistema que te ten
Prometeo encadeado coma a outros cocos
eu son e quero ser libre sempre e alá tí coas túas
costas freudianas reiventando a psicanálise.
Riste, ríome , rímonos da provincia trinta e tres que
poboamos
¡claro que deberíamos ser grandes amigo lonxe da corte
dos milagres!
¡claro que é xusto facernos un oco un no corazón do
outro!
A vella secretaria corta fogos, o número de teléfono
privado, a consulta pola tarde
os achaques da idade, esa filla tamén psíquica chea de
potencia: Tania
Estas cousas hai que escribilas así e eu neso cumpro
coma o eco dun val umbrío.
fatria, megalomanía, Suso de Toro, as entrañas do
luminoso sol anano amarelo
todo iso é caca de curuxa detrás do altar da igrexa da
Portela.
Amigo Blanco a ninguén lle gusta que lle repelen as ás
a ollo clínico e familiar
en verdade amigo intenteino , semella que isto non
vibra no diapasón alto que tentaba
pero hai amigo agora sei ,ao barallar as letras, que a
ti toparásete sempre
polo camiño da liberdade, da xustiza, e do humanismo
sempre, sempre
e iso , nos tempos que cimbran e coma dicir bebemos e
alimentámonos da mesma luz sideral
ou da mesma auga máxica dos cinco ríos:
Eume,Tambre,Ulla,Umia e Lérez
coma símbolos da nosa amizade que nas súas ribeiras énchense de flores cada primavera.
Sábado
18/3/2O21
OS MORTOS QUE AMEI por Iria Collazo
TÍTULO DA OBRA: OS MORTOS QUE AMEI AUTORA: IRIA COLLAZO EDITORIAL: LITERARIA RONSEL DE GALAXIA ANO 224. 169 Páxinas. SINOPSIS E COMENTARIO...
-
SALAS DE FIESTAS Y DISCOTECAS. 1.- Sala de fiestas Mosteiro.En Meis. 2.- Sala de fiestas La Condesa en Caldas de Reis. 3.- ...
-
Acabo de ler no Diario de Pontevedra o atentado levado a cabo contra a cooperativa de viño Moraima. Consonte puiden entender cortaron 900 ...
-
Parapetada en su sinecura la gran sicofante medra empoderada detrás de su látigo burocrático ignora por ahora cualquier contratiempo perdió ...