DE COLOR AMARELO

                        DE COLOR AMARELO

Fai xa un longo ano dende que, unha ben garrida moza dun bar de estrada, sobresaíndo inesperada por entre as tapiñas de tortilla, lentellas, e callos polo común; cafés, bebidas alcohólicas e refrescantes a cotío ;cacahuetes e noces nos tempos do Nadal, advertira a propios e estraños un día, retrotraéndose aos tempos do dramaturgo francés Molière, que o amarelo lle fai dano, ao teimudo, xurdio e asolado escritor destes eidos da Porriña ,que, me parece que son eu, senón me engano.

O anxo  da Porriña, recibiu daquela con agrado o agarimo verbal que nacía insospeitado dos beizos finos da dilixente e fermosa camareira, porque sen acabar de ser totalmente certa a tal advertencia, non se crea que non lle amola un pouco e ademais a observación implicaba percepción, certa preocupación positiva cara a sorte do escribidor e por riba unha miga ,aínda que trillada, de coñecemento faranduleiro.

A habitualidade posterior de andar a mercar Ducados, hoxe si e mañá tamén, por mor da insalubre adición á nicotina e o alcatrán do escritor, foron alimentando a unilateral e quixotesca andrómena de cavilar fiel a si mesmo, sedento de comprensión e cariño coma sempre, que aquela fermosa dona, quizais máis alá do color amarelo, quixese ver ao ser humano necesitado de conexión sentimental, pese a adiantala en sete voltas arredor da grande estrela amarela que é o Sol do noso sistema planetario.

Na súa man e na apetencia subxectiva da moza, supoñéndoa lenturada no manancial do pentello, estaba pois o deixar solto e rinchando ao amor, para que acabase de xermolar así por primavera a semente tan inicialmente literaria e en amarelo, capaz de agromar despois unha frenética paixón total, diante da que o magnetismo propio destes estados de ánimo negase a posibilidade de cear pisadas por cuestións colaterais, que caviladas asustan á chamada do sangue e do instinto básico e asoballan no amor puro coma un temporal de bolboretas tapando a luz do alumeado público ou teixugos entrapallando no trigo ou centeo aínda verde, facendo así amplos niños para o vento bravo do norte, que nin se acouga, nin aínda así se apouca e pasa entre os talos derreados asubiando toda a súa liberdade, que guía nas cataventos das chemineas con fume que anuncian a vida doméstica do Val de Cristal.

E así foi que un día, xa canso o escritor de observar algo así coma estantío tanta louzanía grácil,inquiriuna abortando romanticismos trasnoitados pola actualidade da súa vida sentimental e diante da resposta testemúñante dos beizos insistentemente finos da rapaza que lle certificaban a existencia de amor xa maduro, dilatado no tempo e indubidablemente tendente a unha unión sentimental firme e matrimonial, o anxo da Porriña, escritor afervoado destes máxicos eidos, viu laiándose como unha vez máis as súas sinxelas pretensións de amor á carta,nacidas por exterioridade sen afondar no espírito, nin noutras cuestións adxacentes posiblemente salvables se vían derrubadas e imposibilitadas , porque a vida é así e a cega víscera chouta onde menos se espera.

Saiba en consecuencia a fermosa e xentil moza que, se de facer mal se trata, máis fustriga no ánimo dun escritor de raza a soidade aparatosa deste tempo turbulento ca o color amarelo que advertira ela, polo que se ve con mágoa do escritor máis ben superficial e con abundante chanza mórbida, que desta maneira reflexiva agora se salda o asuntiño.

Que, mirar para dilixentes camareiras con mandiliños de película porno e amuletos enfeitízantes de Sargadelos non ten admonición posible, pois é casque unha obriga asistir con ollos virís ao que se suxire feminino con abundante enredo erótico.

En canto a súa incerta estabilidade sentimental, si no maxín da moza flotan efluvios de retos medievais a floretes espidos entre cabaleiros pretendentes de amores, vai vostede trabucada, porque aínda que para iso e para moito máis hai  home neste amable escritor, xa con esta extensa reflexión escrita, chantarémonos definitivamente no respecto mutuo, na discreción e na admiración que por min ten a moza, que por certo non ten nada que ver cun sentimento coma o do amor que é moito máis elevado.E seguiremos mordendo por si o anterior lle semella pouco: na cotianidade gris, no reparto de papeis, na biblia en pasta, na mediocridade ambiente e xa está que me saen cubiños de xeo en vez de verbas acesas ao verme contrariado e rexeitado pola existencia dun mozo antigo agargalador e machucador.

Porque, eu teño que seguir facendo esta especie de vida nos eidos que me viron nacer e vostede ten que seguir namorada de vostede mesma e da súa media laranxa como debe ser e sexa: digno e respectuoso sempre con vostede e con todos o escritor da Porriña.

Nota: Escribo ás veces este tipo de historias sobre os avatares cotiás, máis ou menos prosaicos ou que sei eu.....porque segundo dixo Herman Hesse que, sabía de moitísimas cousas : “ O xenio , alí onde xurde, ou acaba estrangulado polos que o rodean ou é el quen os “tiraniza” a eles e aclámano logo unanimemente coma flor da humanidade e sen embargo, provoca en todas partes miseria e confusión, aparece sempre illado , condenado á soidade, non é hereditario e presenta sempre certa tendencia a abandonarse a si mesmo”.É dicir desta maneira yacareanse ou chaneleanse “perfúmanse” os bancais interiores.A cita polo de pronto e coma mínimo o xugo da teimosía dun home sabio e por si tivese razón refírese aquí.

 No tocante a vostede e eu agraciada moza, por se decide pese a todo que hai química non serei o que diga que non hai física e despois veremos que lume arde.....Pero sobre todo haxa verdadeira tolerancia e transixencia cando menos na liberdade de pensamento e expresión, que senón voltamos ás cavernas cuaternarias que xa foron. Sírvalles pois de norte a todos en xeral e adivíñenme caviloso sobre este asunto neste tempo no que somos contemporáneos. O anxo da Porriña: ¡ Aínda que todos somos seres humanos evolutivos que dimensións habitamos tan diferentes meu Deus !.

Para rematar:de reflexións unilaterais e amores unilaterais líbrenos señor, que a comunicación para ser válida ten que ser entendida e recibida polo interlocutor ou sexa o outro ¿ quen dubida isto ?