Apuntes dun mirón...

                  APUNTES DUN MIRÓN MORBOSO CUN BOLIGRAFO PUBLICIDADE DE CARLIN PAPELERIAS COPISTERIAS SOBRE UNHA SERVILLETA GRAZAS POLA SÚA VISITA...

Dúas chicas que, en principio semellan de algún club de alterne da contorna- ao servizo de escuros proxenetas sen escrúpulos- sobre as dezanove horas da tarde dun sábado, no bar as palmeiras de Caldas de Reis toman cervexas Heineken en botellas verdes, antes de entrar no prostíbulo correspondente.

Teñen chupas de coiro forradas de la para cando saían ás cinco da mañá do domingo para ir á misa das doce...Unha delas ten cabelo tinguido de vermello cun pano na pensante branco que lle fai de suxeición, a outra ten o cabelo acastañado recollido nunha paxariña; ambas cabeleiras son longas.Son novas e parecen ben coidadas, os aros das orellas son grandes coma rosquillas de santo milagreiro.Visten tops brancos, abaixo axustados pantalóns vaqueiros e sandalias abertas con bastante taco.Consultan con insistencia os móbiles con fundas color rosa, comen patacas fritidas servidas nun boliño morado de plástico como a color da formación Unidas Podemos.

As mesas son de aluminio brillante e as cadeiras do mesmo metal cunha especie de vimbios artificiais pintados de azul para sentarse.Arredor das chicas hai residentes, peregrinos de diversas nacionalidades, vinte oito palmeiras tratadas con sobres funxicidas contra o pulgón roxo, unha igrexa de pedra alta con contrafortes dedicada a santo Tomás de Canterbury, hai pombas buscando comida, unha fonte cun canso fío de auga de 1920 e dúas camareiras unha morena e outra loura con eixales tronas latentes apetecibles.

Vai marchando a tarde, o sol semella un incendio ródante, no reloxo de igrexa soan as dezanove trinta horas, dende onde escribo podo ver o neon do estanco da humilde rúa da Oliva, a casa a punto de ser devorada polas buganvíleas , as edras e as glicinas do papa Noel escritor e enxeñeiro do concello de Pontevedra perante trinta e cinco anos Enrique García Quintela alto e barbudo el: “Da suplantación ao espolio”(historia sobre unha farsa histórica) en Amazon , a casa das irmáns dos pobres ou asilo...

...Claro que ao mellor son dúas inocentes nenas de papá brasileiro, que a castaña deixou a cervexa pola metade e non soltaron ao aire fume de cigarros...por iso ao final hai que cederlle a palabra a Schopenhauer, misóxino confeso el, cando dicía:”As mulleres son todas coma serpentes velenosas, se metes a man nunha sela chea delas, pode que por casualidade collas unha das poucas anguías que hai entre elas, pero tes que ter moita sorte...”Marchamos nós tamén, eu cavilando no equivocado que pode estar un a primeira vista, na corrupción, no vicio... e Lo toda contenta cuns zapatos abertos  novos que lle comprou a Ventura de Mil Pes por 30 pesos.Por R.S. Lago.