VISITA A UNA EXPOSICIÓN DE PINTURA.

                  VISITA A UNHA EXPOSICIÓN DE PINTURA

                                       I
..... E a tarde noite dun desapiadado venres agónico, resultou un día atarefado sexualmente falando.¿Quen o diría ?. Un venres, chuvioso e frío dos últimos de decembro e polo tanto do ano, sen premeditación , nin aleivosía, nin por suposto planificación por parte do gran protagonista destas páxinas: Sexismundo Portela Gómez, máis coñecido entre o súa humilde, pero máxica e fausta veciñanza como: Mundo de Loureiro…

De improviso, toda a pluviosidade húmida do ambiente, termina converténdose por arte da deusa Venus, nunha inundación maiúscula de debutantes salóns de té e doutro máis familiar xa híper bautizado con espermatozoides danzantes, festivos, alegres e caudalosos.
                                       *

Pero antes, imponse unha pequena reflexión aleccionadora, algo así como unha estampa costumista sobre o tema sexual e as súas arduas vicisitudes na provincia de Ámbar, ou tamén Boa Vila; cidade situada a beiras dun río divertido: o Lérez, que aos seus pés faise ría e é boa vila porque da de beber a quen pasa cara a Santiago de Compostela seguindo a ruta xacobea que vén de Europa ; enclave cidadán de múltiples santuarios cristián conciliares, que como debe ser fomentan a castidade e inculcan ás mozas en idade de merecer, cantidade de prexuízos e prevencións medievais ante a chamada do sangue e o tintinar das carnes, abocando a múltiples e moi apetecibles salóns de té a un onanismo provinciano contranatural e insán.

E é que, señoras e señores, os asuntos de mulleres ou de homes, pero ao presente caso de mulleres, suceden así de improviso, a treo. Debe ser que un se levanta ese día co pé destro ou é que San Antonio: pillaban, vaille cociñando a vianda, por non sei que pai nosos devotos elevados ante a súa fornela fai algunhas décadas.

Eu cóntolles, ás veces durante un dilatado período de tempo, toda unha glaciación , un século ou período semellante, non existe unha inocente cita, nin unha prometedora chamada telefónica.

Nin sequera se albisca ao lonxe o honrado son dun quedar, para ir ao cine a ver a última película de moda, xeralmente made en U.S.A..Ou ben sexa por misericordia virtuosa e católica, para pasear polos xardíns con xeometrías de buxo; preto de vilas decimononas con evocadores nomes de mulleres ben amadas, con romanticismo e paixón delirante: Leonores, Pilaras, Rosauras.Moito coidado co namorar baixo as non sempre neutrais ramas colgantes, dígoo polo molestas que resultan cando che dan na cabeza, de camelias e magnolios.Tamén están presentes no casto paseo, elevadas e rectilíneas palmeiras, que por exóticas festonan os parques destas latitudes, aínda que non se sabe ao fin o que aquí pintan, as moi tropicais; pero véndoas tan esveltas e sas, un congratúlase co noso clima e se de pasear sen segundas trátase, ata se pasea con aire máis marcial, cal se soase nos tímpanos o tambor de granadeiros ou dinamismo percutivo semellante.

Claro,que véndose tan falto de agarimo un, tamén se aceptan paseos antediluvianos por galerías, toda a festiva tarde observando máis que vendo , expositores de libros de cociña e coidado de plantas, de marcas de can e de trucos para o fogar, material para oficinas, logo vitrinas dedicadas á venda ao detalle de cintas musicais en casete,discos compactos  ou vinilo, despois radios de todas as clases e tamaños, desde a radio  pastilla de xabón , ata a radio para morenos do Bronx, e veña radio casetes , máis televisións de todo tipo e tamaño , desde a que suplanta ao mesmo cine, ata a que poñen os taxistas no cadro de mandos, e un momento, que chegan agora as torres musicais, os espertadores con sons e duración a gusto do consumidor, e vanse , deixando sitio urxente ás lanternas baliza: intermitentes, enfócantes, imprescindibles para calquera condutor nos seus sans cabais, por se hai avaría , que xa o do triánguliño é prehistoria e agora volve ser obrigatorio claro...

Pero sigamos o paseo xurásico , que aínda hai que observar detidamente as desafiantes tendas de bixutería antolladizas elas, as de decoración con lámpadas , quinqués e outros detalles exquisitos, tales como:don Quíxote de floreiro e Sancho de calcapapeis, e a cousa empézase a pór doce cando o par de simios provincianos achégase ás caramelerías, con moedas de chocolate, ovos kinder e pequenos parrulos ou patiños da sorte, entre colares de cunchas mariñas e bolsiñas de confeti.

Tranquilos, que aquí está agora, a vetusta exposición por pacata, da fabulosa colección de roupa de outono inverno dunha sacro santa tenda con moito avoengo en Ámbar , que podería chamarse a Elegancia, pero que non o fai por craso contra foro, dado que tal nome, o dono comprende , que xa non é de recibo. E ao ladiño uns pasiños laterais e ociosos máis, pararse a ler os nomiños máis raros do mundo que asoman tras os pulcros cristais dunha farmacia con anhelos de botica.: Climaxil, Penetrolín , Sexamenatil, Empalmadulitín, Placerotimix, ou Jogosisimix, entre outros palabros do vademecum.

E por fin un sucedáneo que se agradece e ata pode chegar a entoar e aliviar , un tanto o viacrucis, a nosa acompañante, fai comentarios estúpidos diante dunha tenda de traxes de noiva e segue melindrosa movendo os beizos incorruptos, diante dun escaparate especializado en roupa infantil: babeiros, patucos, cueiros, tacatás, ¡ A pera !.

Ata que por fin, o anunciado sucedáneo , obrígaa a romper leves estelas dos anaquiños de xeo e diante dunha cristaleira de lencería feminina, a nosa sensatísima acompañante ousa elixir ao seu capricho , imaxinariamente unhas braguiñas. ¡ Si señoras e señores ,si ! ¡ por fin parece que se rompe o xeo glaciar ! e elixe imaxinariamente unhas braguiñas vermellas de fino encaixe con transparencias, ou os arneses propios de calquera fulana en vermello ou negro con liga: mostrándonos morbosa repentinamente, a outra cara da súa feminidade depravada e disoluta , iso para o caso de que o noso chegase a algo serio, de alianzas e arras en pano de encaixe, e deixase de ser mera amizade conxuntural e provinciana de domingo pola tarde, que concluirá seguramente no parque , xunto á noxenta gaiola do pavo real, cun tímido bico fine secular nos beizos ou a súa proximidade. Xa que, logo do cine, pese ao malgaste portentoso de por exemplo Kim Basinger, o asunto detense , nas benditas pombiñas de millo, e nalgunha exploración manual, mais de bata branca e profesional que outra cousa, que tende a conformarse, que remedio , coa constatación do diluvio pecaminoso na zona xenital da nosa avoíña nova acompañante, a súa tensión mal contida e o bochorno xugular, no que se apaga nun bico breve, sen intensidade, pouco húmido , por suposto sen dentada desafiante, nin chupón de manual.

Que todo isto é como máximo, a ridiculez consagrada, ante os arquexos, contorsións e alivios festivos da estrela de cine, que está sendo tradeada, máis que penetrada , por Mike Rurke, nunhas bastas escaleiras do metropolitano, baixo a torrencialidade empápante da choiva que alaga a escena, ao confluír a auga dun tellado próximo nun canlón de zinc roto e desprendido, que parece que o están facendo baixo as famosas cataratas do Niagra.

De volta a casa, a iso das dez da noite, ata o portal do seu fogar, a cousa pode converterse nun mergullo freudiano , ao redor da frustración sexual e ao concepto de himeneo medieval , se ao fin , un non se decide e experto toma sen dilación as bridas; e ben á altura do nº 9 da rúa Gustavo Adolfo Bécquer, dáselle unha primeira palmadiña estrondosa nas fazulas anteriores, a ver como respira e presto vívache , na esquina da rúa Rubén Dario, confluencia con Espronceda, xunto ao quiosco de prensa do gran anano vixiante de entrepernas de colexialas cando xogan á goma no patio do colexio , pásase decididamente ao ataque beizo sobre beizo , un prolongado bico francés con moita lingua, mentres a man destra dilixente fomenta a lascivia interior, máis abaixo da cintura, pasado o embigo, polo interior da saia pregada , presta a depositarse vivaz no ígneo escuro obxecto do desexo, unha vez afróuxese mansa a gomiña elástica da peza íntima. Déixase entón que a vianda, váiase cociñando a lume lento, fagocitando sen descanso beizos horizontais e sorrisos verticais durante quince ou vinte minutos , e de aí degústase o manxar no seu punto, entre as sabas sen cualificativo especial , da pensión Xoán Ramón Ximénez, na praciña Luís Cernuda, onde a nena desinhibida se expansiona e alíviase como é mester.....festéxase un par de veces sen desenfundar e fáiselle un bis a petición propia, para que a barriguda dona da pensión crea que hai pingueiras.

Pola contra , a hecatombe e a falta de sentido común, promesas , medos, falta de seguridade, que si papá di, que se mamá prevén e o domingo resúmese no díptico propagandístico, que ao final da xornada distribúese polas cafeterías da cidade, cos eventuais resultados de fútbol, baloncesto e balonmán e a quiniela da xornada, que neste caso , o meu e o da miña avoíña nova acompañante, sería unha aparatosa X, case unha cruz xigante, para o caso de que non se andase coa dilixencia adiantada.

E as uvas maduriñas, case pasas, volverán ao froiteiro de fastosa cerámica de Sargadelos, do burgués fogar provinciano, onde o señor pai sobre entendedor, contén tentacións contranaturais asistindo con ollos experimentados ao azoramento ecuménico da nena, ao malgasto reprochable de todo punto ao pimpín de quenda , e a nena que non quere cear e que se encerra baixo sete chaves na súa habitación , cousas da idade, para socorrerse co dediño de garda e xa non volve saír máis co bo de Sexismundo, que debeu forzar a situación , que para iso é un home macho ¿ou non o é ? .

Mentres o dediño a marranéa a tren , eu xa son un morto.....polo demais, o de familia, sabe que a muller, perdeu moito cos anos, sobre todo desde o do raspado ou legrado.El séntese ben, pletórico , en forma, como nos mellores anos, pero a xaqueca é a xaqueca, e a nena, por deus, como está a nena.Está coa man enteira furgándose o sexo, abríndolle paso ao Danubio azul. Se solta un cheiro que tira para atrás ¿quen sería o pimpín impotente ? pregúntase honrado, o bo pai. A pesar dos perfumes, o cheiro a femia malgastada enerva, pero ben, ¡vállame deus!, son pensamentos malos.Tentacións inestimables, e para antídoto de todo isto, está Matías Prats júnior coa súa cara de póker; para discernir a verdadeira traxectoria do esférico no chute de Butragueño , no gol pantasma desta tarde en Balaídos, que é o que de verdade importa, un domingo pola noite.

¿E quen sería o pimpín , impotente ? . Iso vai directamente por min.....que ma deixou volver así como unha maiorana, desmellorada, sen infusión , nin gaitas, que iso non se fai , di para si o honrado pai de familia, tratando de chamarlle ao pan , pan e ao viño , viño.

E un acompañante de xulgado de garda, ou se denuncia a si mesmo ante a garda civil, ou se mete directamente no cárcere, ou fai algo. Porque isto non ten nome: ¡ parvo ! ¡ pimpín ! ¡ mamón !. Co carrusel deportivo do domingo, en exemplar gratuíto enrolado na man destra, en plan pergamiño, ou te metes debaixo dunha ducha de auga máis que fría, con alfinetes, ou te metes na cama coas mans en grillóns. ¡ Pimpín ! máis que ¡ pimpín ! , frouxo , inexperto, linguateiro, ¡ ciclán !.Fáltache un fervor.

Isto pode suceder unha tarde de domingo en Ámbar, calquera das situacións aquí expostas , é posible. O ideal, é que a nena a pesar dos avisos fogareños, influída polo ambiente da época , a película e a astucia en lances amorosos do acompañante, volva á doce morada ben festeadiña e garde un doce recordo de Xoán Ramón Ximénez, para o resto dos seus días, de reprodutora xa casada , aínda que a memoria só alcance ao nome conciso da pensión . Pois esperar , que na súa futura cabeciña de boa nai doméstica, xurdan por encantamento ou maiéutica socrática, versos do poeta de Moguer, tales como:

"Sei ben que son tronco

da árbore do eterno

Sei ben que as estrelas

co meu sangue alimento

Que son paxaros meus

todos os claros soños

Sei ben que, cando a machada

da morte tálleme

virá abaixo o firmamento".

Versos estes dunha transcendencia petulante exquisita; ou aqueloutros, que din:

"¡ Oh dita, sen razón !

¿Serasme ti constante ?

Posto que todo o que pensa esquece

posto que o sentido todo pasa.

¡ Oh dita, sen razón !

¿Serasme ti constante ?"

É probable, case seguro que versos de tal calado, non empanen , o súa anódina cotianidade, aínda que se cadra : ¿quen pode prever os antollos do destino ? , ebria eternamente do amor mansamente recreado, aquel domingo, entre as sabas sen cualificativo da tal pensión , compra unha urxente antoloxía do amantísimo esposo de Zenobia Campubrí e efectivamente chégaa a ler ata con fruición.

Que despois de todo, as cousas tórnanse algunhas veces demasiado razoables e normais, a vida é ansí...

E o bo pai de familia, aceptará de bo grado , ata con oído de exquisito melómano, o repentino dispararse do chorriño do bidé no cuarto de baño, directo á zona eróxena , para haber hixiene e refrixerio íntimo no salón de té, e enseguida á camiña, que mañá na oficina haberá papeis atrasados, e papá quinielista decepcionado unha vez máis, merécese un biquiño mollado, e mamá, xa fará tempo que estará deitada, é mellor non molestala, supóndoa en malos tempos, a tenor do dó raspado ou legrado, en busca dunha menor agresión semántica polo menos.

E a irmá maior, que esa si ten noivo formal, virá como sempre destilando seme polos oídos, con gran chorrazo de mangueira de bombeiros, ao gran salón de té que empeza a parecer un hangar de avionetas e esta sen bico, retendo sensacións luxuriosas, meterase de maneira rutineira no leito , soñando que o ten aínda dentro e imaxinándose que toda ela é unha gran vaxina, onde habita un viril machuca.

                                       *

Pero ben, ao que iamos moi, moi ao principio, cando nos interrompemos , ou fixemos un folgado : intermezzo, para esgallar do noso álbum unha estampa en branco e negro ou un vídeo, case case de camioneiro , contorna ás relacións humanas de parella, un domingo pola tarde nunha cidade de provincias calquera, neste caso, a fermosa boa vila de Ámbar.

                                       II

E é que de improviso,como un ballón de moedas de ouro ou ras príncipes, suceden os asuntos de mulleres. De ningunha maneira ocorríaselle imaxinar ao bo e casto (á forza case sempre ) de Sexismundo , o que de sexual e voluptuoso ía sucederlle esa mesma tarde noite gris dun venres estertórico.

El ía directo a regalarse os ollos cansados de tanto ler libros, coa antolóxica exposición dun bo amigo , que converte a ansiedade e os infortunios de don amor, en obras de arte.

Como quen vai á misa, o domingo de resurrección , ía Sexismundo , á exposición de pintura e de súpeto aparece Rosaura.A inicial conversación pautada e plena de frases feitas e lugares comúns de dous vellos coñecidos, empezou a saírse ,desbordante, dos terreos consabidos. Rosaura decidiu entrar no primeiro café, que atopou mais preto de onde nós detivemos , para tomar unhas: burbullas , tal foi a súa expresión , celebrando o noso encontro e todo o aparato do Nadal.

Estaba visiblemente excitada, non paraba de falar e soltar suspiros, Rosaura tiña un plan , e de súpeto pídeme un cigarro.

Sexismundo asombrado e pampo proveuna de nicotina:”Non fumo sabes, pero hoxe é un día especial...?.¿Un venres pola tarde un día especial ?. A muller casada desvariaba, e que tanto, as frases seguintes ditas nun leve e promiscuo rumoreo farían palidecer, por pór exemplo, ao mesmísimo Homero, se o de viaxes tan turbulentos non se pasase os días na súa axencia de viaxes:A Odisea, facendo virar unha e outra vez o globo terráqueo, en busca de novas rutas.

Como hinoptizada dicíame Rosaura pronto adultera:

-Quéroche, adóroche, estou tola por ti desde sempre, estremézome en todas as miñas carnes, coa soa idea de poder deitarme contigo.

Revolvinme incomodo na cadeira xiratoria e dixen sentencioso:

-O home é lume, a muller estopa, vén o diaño e sopra .

E ela engadiu:

-Non podo resistilo máis, necesítote, imos agora mesmo a unha pensión , non me defraudes por favor pídocho.

Eu non sabía que dicir, estaba desconcertado, a impecable Rosaura facíame proposicións deshonestas.

-Veña, veña, méteme man , como ti sabes facelo.

E Sexismundo por fin , posto en situación , procedeu a unha primeira inspección da carnalidade feminina, que como un campo cultivable ofrecíaselle; Rosaura estaba digamos que choca, incubando mollos lúbricos.

Maduriña, o sexo ebrio , as mamilas soberbias alerta...

-O mellor será abandonar este escenario.

Os da cafetería A Gran Ilusión xa comezaban a estar un pouco moscas e moito fisgóns axexantes, ante os nosos tratos de amor.

E como os quen acoden a un posto da cruz vermella, para uns urxentes primeiros auxilios, tras un pequeno escorregón nunha casca de plátano ou adorno vexetal na rúa; Sexismundo e Rosaura , chegaron ao vestíbulo do hotel Milán Kundera, con toda a súa humana “insoportable levedade de ser”, que está situado na praza Ovidio , e en cousa de corenta e cinco minutos, primeira parte dun emocionante Madrid- Barça, fluíron clásicos o Tíber e o Po, emerxendo do sexo acolledor da vella amiga, cunha saliña de estar no seu amplo e acolledor sexo, provista de taciñas de té de boa cerámica chinesa e culleriñas de prata peruana.

-Grazas- Díxome educada, terminada a dobre faena.

-Xa me vou, non sexa que se decate o meu marido; toma os miñas braguiñas, como rendido presente do meu festivo agradecemento.

Era unha auténtica dama; Sexismundo, recolleu o obsequio e mentres se vestía amodo, oíu como precipitada, a vella e xenerosa amiga casada, descendía as luxosas escaleiras de mármore vermello de Languedoc, facendo moito ruído co seu precipitado pateo de claqué e por sevillanas, case intempestivo e xerundivo, desprovista da peza íntima, rápida, cara á praza de Publio Ovidio Nasón.

Seguro que agora en fase xa de arrepentimento, infecta de vicio carnal, contrariada nos seus férreos principios, desbordada,cochada,como unha calquera e ademais : ¡santo deus!, facendo desequilíbrante obsequio do taparrabos; pero ao fin se o quixera, consolándose no escritor clásico da praza, que nuns versos da súa obra a Arte de Amar, leccionanos sabio, así deste xeito :

”Tede moi en conta que a vellez aproxímase a zancadas e non perdades nin un instante. Xa que vós son propicios os anos primaverais, non malgastedes a ocasión , porque os días pasan como as ondas dun río, e nin a onda que pasa sobe outra vez cara ao seu manancial, nin a hora perdida pode ser xa recuperada.....”.

Sexismundo terminou de vestirse sen présa, seguro de si mesmo,aínda gratamente sorprendido polo afrouxe adúltero de Rosaura.

Admirou amodo toda a suntuosidade soberbia que se respiraba e sentía no hotel Milán Kundera, aínda lle parecía un soño , que Rosaura se lle ofrecera así por así, como enfeitizada.

Recolleu por fin a braguiña de fino encaixe, que como obsequio delirante esperaba acazapada sobre a mesiña de noite, preto da santa biblia, e esforzándose en non ir máis aló co seu pensamento sobre o asunto, saíu logo á rúa, relaxado e satisfeito do mundo e de si mesmo, en dirección ao palacio provincial de Ámbar onde se exhibía a antolóxica do seu amigo, pintor dos secretos recunchos, dos máis máxicos, da nosa exuberante e ubérrima terra galega, zona das Rías Baixas, máis concretamente lenzos proporcionados, polas intimidades paradisíacas do val de Cristal, por onde sistolea e fai meandros de media lúa, o caprichoso e revoltoso río Umia.

                                       III

O inesperado e proverbial, festín sexual con Rosaura, polo demais perfectamente casada co seu celoso marido, devolvíalle á rúa exultante, cheo de vida disoluta e irreferible, polo que de prohibitivo tiña o affaire.

O Nadal , estaba próximo, as fraternais luces que o festexan , extraían brillantez das beirarrúas de cemento gris, sobre as que intermitente e de forma interminable chovía, ao seu ritmo a auga das nubes.

O amigo Sexismundo,era unha felicitación de Nadal, un crisma,camiño do palacio provincial. Se non fose aínda que soe paradoxal , pola súa natural timidez e pola forza do costume asubiaría e danzaría cal tolo libertino , alardeando a dita, que do seu interior poboado pero mudo, emerxía ao seu corpo en movemento. Acordándose da braguiña de fino encaixe que, levaba nun peto do tres cuartos ou mellor da parka, que lle obsequiou tan frívola, como case cortesá, Rosaura, que agora xa estaría no seu fermoso fogar, recolocando non sei que pastorciño , que afectado polo sucedido , haberíase desmaiado , alí xunto ao muíño de vento , caéndose ao curso do río feito de papel de prata; acordándose diciamos da braguiña púxoa a modo de foulard, arredor do seu robusto pescozo, onde nunca antes tivera o seu sitio , a peza máis íntima do enxoval feminino.

Namentres que os seus danzantes pasos, estábanlle deixando xa nas proximidades do gran cubo de pedra de granito, que é o palacio provincial de Ámbar ; a imprudente Rosaura, aínda alagada de seme clandestino , veloz e coma un lóstrego, púxose ao carricho, remangándose a saia, sobre a montura do bidé, para soltarse un chorro vertical de auga tépeda e asear o seu salón de té , que entre as sabas do hotel Milán Kundera, na praza Ovidio da cidade de Ámbar , sufrira e gozara , a manobra subxugante dun vello amigo rotundo e pletórico, que os venres pola tarde, sen axenda, visita exposicións exquisitas.

Logo da hixiene xenital, máis aliviada e segura de si mesma, a infiel adultera, aínda que tamén xenerosa dama, armouse de bragas novas, disposta a esperar a arribada do marido estreando protuberancia ósea, cal Kudú, Argalí ou Gamo. Ollaba aínda delirante e ben festexada, un mostrario de venda de roupa por correo, entretida en ventosidades bucais,furriqueiradas expansivas e movementos espazosos dos músculos motores dos esfínteres vaxinais e anais, sobre o sofá, cando escoitou a chegada do ascensor, o xiro do chavín na porta e a chegada do fiel esposo, cargado con agasallos do Nadal para toda a familia.

Atenta e tremente Rosaura , mirou a fronte do seu marido pois cría con fe cega no xurdir dos populares cornos, pero nada. Alí estaba aquela fronte serena e apracible, aínda que chea de profundas engurras, antes da venerable calva ,lustrosa e brillante. Déronse un bícote cariñoso nas fazulas e Rosaura entre aliviada e confusa, foise facendo cargo mentres fritía as patacas e os filetes para a cea, de que o seu desguedellarse ou desafogue pasaría inadvertido, salva a discreción de Sexismundo , e só a súa conciencia, pediríalle contas de cando en vez.

Esa mesma noite, cando o bo esposo quixo facer uso do matrimonio, ela non accedeu alegando molestias na tripa. Comprendeu el, moi comprensivo, e pronto se durmiu placidamente, e ela esa mesma noite, sen facer ruído, volveu cabalgar ansiosa o bidé e meteuse no salón de té un cogombro de proporcións xigantescas, prometéndose mentalmente un vibrador,máis novos e apaixonados encontros co portentoso Sexismundo.

Rosaura nacera a unha nova vida pecaminosa e viciosa, sen saírse de esquemas, que a convertería co tempo, na gran cortesá por pracer e diversión da cidade de Ámbar, onde os machos máis consistentes alegraban o seu homiño e gozaban por un tempo do seu acolledor salón de té. E todo isto, sen escándalo, ás costas do mundo oficial, en segredo, sen protuberancias óseas, o seu sexo voraz e famento de novas sensacións, espertara a unha nova dimensión. Recibía visitas pletóricas, festivas, alagábase , gozaba e logo, nun xesto, de extravagante brinde ao descoque, facía obsequio dos súas braguiñas vermellas de fino encaixe.

Na mercería de toda a vida, onde se provía de roupa interior, facíanse comentarios sobre o por que de tan inusual consumo de bragas, pero estaban moi lonxe de adiviñar o motivo frívolo e atolado , que obrigaba a Rosaura, a levar caixas e máis caixas. E é que desde aquela tarde de venres inaugural, o seu salón de té, converteuse nun sitio alegre, cheo de desexo, sempre amable e acolledor, sempre xubiloso; era unha pequena fábrica de pracer para os elixidos e só para os elixidos. Os máis machos, os máis fermosos, os máis doces.

Pero ben todo isto xa é outra historia. Sexismundo mentres tanto , acaba de chegar ao fin, poderoso, elevado, contento , festivo, radiante ao palacio provincial, xa era hora .

Ninguén lle espera, e con todo todos están expectantes; co membro descansando do recente trasfego, percorre a exposición , os montes entre o verdor propio da paisaxe galega emerxen como vacas sacras, a cabra branca subida no alto dunhas escaleiras paralelas, un cabalete, ao final do cal hai unha plataforma circular e un cubo invertido , sobre o que fai a súa manobra circense o animal,chíscalle un ollo de complicidade a Sexismundo, en torno á chiba e en circulo expectante, un grupo de xente admira a súa destreza.

Unha muller espida, de voluptuosa carnalidade, descendendo un momento do seu pouse clásico na tea, dálle un caloroso e húmido bico nos beizos, á vez que as súas coxas ao óleo, destilan mollos pola cara interior. Nos xardíns dos cadros, os paxaros cantan festivos e voan de rama en rama, nas terrazas do río Umia os peixes asómanse para ver ao visitante e de súpeto, unha maxestosa sirena na súa tempada de auga doce, solicita de Sexismundo , o estraño fular vermello con transparencias e bordado que protexe o seu robusto pescozo.A sereniña é compracida e volve ás profundidades do río ao óleo co taparrabos de Rosaura.

                                       IV

De súpeto , as pulsións incontroladas do membro ata entón relaxado , advírtenlle a Sexismundo , da proximidade dunha femia ósmante e así é, en efecto, Laura, separada e de vistoso garbo corentón, andaba solta e próxima; Sexismundo pode olfactear no ambiente o seu perfume de toda a vida e toda a súa humanidade.

Achégase , xa está aquí :

-Tanto gusto en verte querido Sexismundo.

-O gusto é meu. Fai tanto tempo.....

-E de súpeto, ¿que lles pasaba ás maduriñas esta tarde?, ven saiamos invítoche a un cafeciño quente.

-De acordo -dixo Sexismundo .Un segundo para despedirme do artista e xa estou contigo.

Ben adiviñara eu o que quería Laura, o que estaba desexando.

O artista, hercúleo, de nariz apolínea, o cabelo moi longo , o meu amigo, que estaba asediado por unha chea de hipócritas, conxunturais admiradores e admiradoras, resultaba inaccesible naqueles momentos; ademais que de novo podería dicirlle, eran bastante íntimos , e coñecía case toda a súa obra, exposta na interesante mostra antolóxica.

Ante este estado de cousas, Sexismundo decidiu volver sobre os seus pasos; excitada, visiblemente excitada, Laura esperáballe á saída do recinto. Movida pola seu mórbido desexo de estar comigo, como tantas outras veces, deixaba de representar o seu papel na exposición do meu amigo e xa seguramente húmida, esperábame febril e incontida. Ao chegar xunto a ela, díxenlle con vis cómica e disposto a xogar ao seu xogo:

-Ben, imos entón a tomar ese cafeciño como ti dis ao hotel Eça de Queiroz, na Praza Baudelaire, esquina rúa Rimbaud.

-Les nos meus ollos, como nun libro voluptuoso. Interpretas os meus ocultos desexos, as miñas intimidades, como un virtuoso do órgano , o arpa, a guitarra española ou a frauta.

Cando Laura se puña cacheira, soltaba restras de pomposas frases e metáforas encadeadas que só podían significar:

-Quero que me fagas ver os signos do zodíaco a todo cor, resplandecendo na bóveda do firmamento. Aínda que o tempo é invernal e cae choiva fina, como fíos de prata esgazados da lúa chea, raiados por un deses utensilios culinarios xigantes.No meu salonciño de té - Laura coñecía algo da miña terminoloxía - as culleriñas de prata peruana, labrada con xasmíns, gardenias e anxiños de fazulas inchadas, tintinan nerviosas. As miñas nádegas son dous pans fermentados e trementes recentemente saídos do forno. Floto como unha nube errante. A carne da miña pube crece como un biscoito pascual de anís. No xardín da miña pube, trazan maxestoso voo lindas bolboretas de cores e nas miñas ubres contense branco leite, onde se bañan pombas, e cisnes.

Eu deixábaa falar e desvariar, algunha das súas frases parecíanme dunha estupidez, pretendidamente inxenua, que xusto é dicilo , fortalecían o perímetro do meu cilindro.

-Son unha modernista inxenua, que adorna a súa cabeza con follas de loureiro e manzanillas antes do banquete do sexo e do amor. O meu templo principal do pracer, latexa como un corazón en esforzo. As miñas entrañas semellan á terra que coa suor da súa fronte o nobre labrador prepara para sementar, así os meus bulleirais uterinos esperan recibir pronto semente líquida e centígrada.Son unha gueixa xaponesa, unha concubina, unha cortesá, unha pupila medieval, a favorita dun harén son.

-O que es é unha quenta pirolas, unha raposa rebentona, un colibrí con cona arácnida. Expresábame acedo, farto dos seus lirismos verbais, que ás veces ma mostraban estúpida e ridícula, coma se só tivese unha pirola no cerebro, e a min este tipo de mulleres ponme agresivo.

Laura ademais do seu corpo rotundo, unha cara con personalidade, tiña conversación e era intelixente. Por iso, quixen atormentala e díxenlle ante o seu asombro ,que agora, desde fai uns anos, convertérame no boy man da provincia de Ámbar, e que cobraba por tarifa. Estaba confundida.

- Agora a vida púxose difícil e fíxate, por compañía simplemente para unha cea ou para ir a un teatro na provincia ou fóra dela son mil euros, aparte hoteis e comida. Por xogos eróticos e penetración con descarga mil quiñentos euros, e como ti seguro que queres , coñecéndoche , “luz de aurora” , na túa linguaxe. Toda a noite para entendernos, a sesión sairache por uns dous mil eurazos.

-¡ Como se cotiza o maldito Poeta ! .

-Si maldito e moi cotizado - dixen.

Si Sexismundo , aparte de ser un príncipe de auto barroco e un literato- infeliz literato de provincias e da aldea- gañábase deste xeito a vida, grazas ás dimensións do seu pene, uns vinte e cinco centímetros en tensión e con brillo e aceptaba cheques ao portador ou cartóns de crédito como unha gasolineira.

Movía o seu bo facer no terreo sexual, a súa potencia, e todo o encanto delicado da súa persoa e modais, entre o gando de alto standing. Ben, do alto standing, que poida haber nunha provincia, pero haino. Que de todo hai en todas partes da socorrida viña do señor.

A tarifa a grandes liñas, aparte do xa adiantado, era a seguinte. A partir da corentena, pasaban todas por despacho de billetes, de trinta a corenta anos, a tarifa adaptábase ás posibilidades económicas da muller, e por fin de quince a vinte e cinco anos Sexismundo adoitaba darse gratuíto, como un agasallo dos deuses do amor e a sabedoría.

                                       V

Con Laura ,corentona potable, moi rica e que ademais coñecía á perfección o manual de instrucións, segundo o cal funcionaba Sexismundo, a brillantez do encontro estaba garantida. En innumerables ocasións, moitísimas veces Sexismundo,festexouna como a calquera adolescente inaugural. Si: “luz de aurora” e oxalá non amenza, que non rompa a noite, que non rompa.....Laura cantaba e bailaba pola rúa, dicía modernismos.

De súpeto ,Sexismundo ponse turbio e misterioso e Laura que non cesa en aloumiños e caricias está confundida.

-¡Non me gusta este tipo de vida!.

A Laura expectante, aquilo parecíalle unha ocasional confesión húmida, pero Sexismundo sobrio e contido engadiu:

-Acabouse este mercádeo co corpo , en diante , sempre que a literatura e o meu traballo literario como escritor en permanente viaxe cara ao centro de min mesmo , permítanmo e estea en forma, fareino gratuitamente , con quen me requira de amores con graza e boas formas.¡Vou máis lonxe!...Laura abríase de orellas para non perderse aquelas frases históricas. Sexismundo estaba renunciando á vida de chulo de alto copete, de boy man anglosaxón.

...Ademais se cabe , andarei detrás das mulleres como un home normal, e tratarei por todos os medios de conseguir os seus favores, que me serán negados e eu insistirei sentíndome desexoso e insatisfeito.

-Son unha orquídea, unha gardenia, unha prímula, unha petunia, un xasmín, unha rosa, un caravel que florecen nun xardín público. Os meus pipís son de ouro dourado. Escoito a voz dorida dun macho ben armado , que colga os seus atributos e espido entre a herba perfumada dos campos, tradea o miña fendiña, coa precisión dun torpedo, ía dicir, coa precisión dun reloxeiro suízo, pero queda mellor o do torpedo, é máis contundente, aínda que soe bélico e destrutivo.

¡No meu ventre soa a hora da primavera... ¡

...E colléndome da man con decisión iniciamos unha estraña carreira polas molladas rúas de Ámbar, para chegar respirando pola boca ao hotel Eça de Queiroz. No ascensor con espello, seguiu arfante, coas súas frases modernistas de reclamo:

-Son a deusa Shiva do amor, a meretriz deste home, salvaxe e máxico, que desexa pórme encinta. Son a súa esposa fiel, a súa serventa amable e lávolle os pés todas as noite, e sécolle a suor da fronte mentres escribe. A nosa cópula , é cópula sacra e o meu sexo é un templo onde o oficia con gallardía, encontros galácticos.

Xa na nosa habitación e espidos na cama, amámonos ata o amencer:”luz de aurora”. A iso das doce da mañá casámonos polo civil. Eu Sexismundo , teño trinta e cinco anos e Laura corenta e cinco. Ao ano disto, trouxo ao mundo, dúas xemelgas fermosísimas: Ela di que son:

-Dúas cereixas, dúas gotiñas de orballo, dúas aproximacións á razón , á xustiza, á equidade, e á bondade.

Querémonos, de verdade, moito, somos moi felices; o salón de té de Laura, recibe moitas visitas, e unha e outra vez fecunda o seu ventre con insistencia, o seu templo da vida é fácil de pór en funcionamento. Hai nenos por todos os recunchos da casa, eu sigo escribindo agora mellor que nunca e ao referirme a ela, nos meus escritos, adoito chamarlle Rosaura.Á vez que eu síntome un León Tolstoi.

Nin con Rosaura a secas, nin con ningunha outra a verdade, volvín a ter contacto, chéganme , iso si , noticias insáns das súas andanzas pero eu prefiro escoitar os modernismos de Laura Rosaura e ler e escribir e pensar nos meus escritos. E se a miña fiel e bela esposa di:-¡A brisa pasa as páxinas do libro dos días!, é que nos imos facendo maiores, que os nenos crecen , que as Lolitas xa non son miradas por min, con ollos lascivos e voluptuosos e que en fin o noso salón de té é privado. E Laura Rosaura finaliza dicindo:

-A columna da centígrada semente viscosa e aceda visita os meus lamazais de arroz e festéxame, mais alá da exuberante vexetación da miña nobre anca, outeiro ou pube.Coñecemos a arte de fabricar criaturas . O noso crisol é fecundo. Eu coñezo ao meu home e el coñéceme a min. Eu son a súa andoriña e el é o meu peitoril.

Amodo, amodo e tintina harmoniosamente a prata labrada do tan grávido salón de té.....