NA VELLEZ NON HAI LUGAR
PARA COBARDES
A
frase que da título a este artigo débese ao periodista escritor norteamericano
Henry Louís Mecken (1880-1956), un dos intelectuais máis influentes da primeira
metade do século XX nese país setentrional, coñecido popularmente coma “O sabio
de Baltimore”, de paso gran defensor da liberdade de conciencia e dos dereitos
civís das persoas.Ben se entende que, a vellez hai que afrontala con valentía e
determinación, a risco de perderse nunha viaxe sen retorno chea de medos,
enfermidades imaxinarias e frustracións...o cal dito así ata soa moi ben...
Sen
embargo a realidade dos nosos maiores neste amado país e moito máis complicada,
o estado terapéutico implacable di que unha determinada persoa: familiar ou
veciña, ten un deterioro cognitivo leve e unha probable demencia, entre outras
varias enfermidades e non hai volta de folla...porque os señores dos corpos
humanos son drogabusólogos e máis semella que fomentan a enfermidade en vez de
acabala...atacan ao ser humano civilizado con palabras terribles e salvaxes,
sen mingua, nin fraqueza e xa cumpren. É o seu traballo...peritaxes feitos por
funcionarios do estado, unha cousa que da medo e pon os pelos tesos.
Medicina
preventiva e un mellor trato da poboación por medio dun sistema máis xusto e
igualitario é o que se vota en falta.Persoas traballando en ocupacións
conciliables coa vida positiva, ambientes laborais sans, seguridade e hixiene
no emprego e non empresas sen pés nin cabeza desfacendo na xente a eito. Fóra a
sociedade escurantista das relixións, as verbenas do patrón , atrás folclorismo
militante e veñan os libros a poñer as bases da cultura construíndo persoas
libres e informadas.
Con
moita mágoa estou asistindo ao triste espectáculo de ver á xeración que me
pariu triturada, pisada, arrecunchada, enmudecina pola trepidante marcha cara a
ningures da postmodernidade local en vivo e tamén pola oficial
televisada...todos os maiores aquí están a perder o sentido dunha maneira moi
sospeitosa.
A
vida máis ou menos lonxeva non é suficiente para explicar este xenocidio calado
que está a producir diante dos nosos ollos rurais asustados e ofendidos...o
trato que se lles están dando aos nosos maiores é vergoñento, inadecuado e ata
extintivo na maioría dos casos. Os chamados fillos da ira, porque naceron
aproximadamente nos tempos da contenda fratricida, precisan cariño,
consideración, estima; menos pastillas de colores e menos folclore composto por
excursións extenuantes, talleres ocupacionais parvulario degradantes e clases
de mobilidade á moda.Non se están facendo as cousas con verdadeiro interese
humano. Non sei dicir como é... pero así como fan dende logo non é
nada...porque en definitiva parafraseando a Pablo Picasso eu creo que: “a
xuventude non ten idade” e aquí o que fan entre uns e outros e adestrarlles a
vellez e convencelos para que morran que sube a madeira...
Por
R.S. Lago.Venres 8 de Xuño do ano 2018.
Ningún comentario:
Publicar un comentario