A VIDA: O GRANDE E INQUIETANTE XOGO DO UNIVERSO.
Aínda así, o máis interesante baixo o meu punto de vista, é cando se teoriza sobre a sopa primixenia: os mares do principio da historia planetaria onde debeu xurdir o primeiro palpito de vida evolutiva, sen necesidade dun creador, nin dunha terceira teoría como é a panspermia ou sementeira da vida por medio de meteoritos procedentes de rexións do espacio onde xa tivese sucedido antes o gran salto ou fito que alimentou as primeiras células vivas nais da bioloxía. Neste senso, fálase do experimento Miller-Urey dos anos cincuenta, levado a cabo por ambos na universidade de Ucla, poñendo en probetas de laboratorio os ingredientes básicos da referida sopa inicial, sen resultados aparentes, agás algúns asomos de aminoácidos...que despois o protagonista, por medio dun súper computador cuántico, situado no centro de alta computación de Barcelona, é capaz de operar con éxito ao poder ver a evolución da sopa primordial ao longo de millóns de anos grazas á informática; é dicir aos científicos de Ucla, que toparon asomos de aminoácidos, o que lles faltaba é o compoñente: ¡tempo!, para toparse coa débil luz da vida inicial...teoricamente interesante e sobre todo balsámico para aqueles que se fan as preguntas correctas a bote pronto, aínda que doan e a boa fe que doen...
Para
finalizar, tamén me parece interesante tratar de dar unha nova resposta ao por
qué o universo se dedica a facer vida, cousa que segundo as especulacións
novelísticas do autor estadounidense, obedece ás gañas que ten de xogar a
aumentar a entropía, segundo a segunda lei da termodinámica.”Para crear caos de
maneira máis eficiente, fai falla un pouco de orde”. Así nesta especulación a
vida é un simple xogo do cosmos.Trátase de fabricar organismos: animais, seres
humanos, árbores, coma quen fabrica motores, estruturas ordenadas, para que
catalicen primeiro e logo disipen enerxía a cotío; xa que entropía é desorde,
disipación, simple xogo a nivel das leis físicas e biolóxicas....máis ou menos.
Neste
senso o autor noruego Jostein Gaarder, falaba de que posiblemente o cosmos
fabricara ao ser humano e concretamente ao seu ollo observador para verse a si
mesmo en todo o seu esplendor galáctico...posibilidade máis finalista e
poética, que tamén me gusta,pero que para min perde diante da entropía e a
disipación referidas, para que así esteamos diante dun cosmos inocente e
inquedo, pero bastante absurdo e surrealista. Ser por ser, estar por estar, sen
maior interese finalista coherente...Claro que en definitiva, todas estas son
especulacións ociosas entorno á obra dun dos escritores máis traducidos, lidos
e vendidos da esfera terrestre, a anos luz da literatura galega en xeral e
tamén da española, salvo escasas excepcións, coma a de Arturo Pérez Reverte,
único pluma destes pagos capaz de artellar algo así si se pon, tal como
demostrou verbi gratia en “ A Carta esférica”...
E
agora adiante, destrozen este artigo coa mente e ata coas terribles mans, aumentando así a
disipada entropía, para que o universo se ría a gusto de meu esforzo ao
escribilo e do de vostedes ao lerme e nós vaia , cando menos, deixando vivir no
fráxil equilibrio inestable no que existimos e ás veces soñamos...
Domingo
20 de Maio do ano 2018. Por R.S. Lago.
