VISITA
A UNHA EXPOSICIÓN DE PINTURA
I
..... E a tarde noite dun desapiadado venres agónico, resultou un día atarefado
sexualmente falando.¿Quen o diría ?. Un venres, chuvioso e frío dos últimos de
decembro e polo tanto do ano, sen premeditación , nin aleivosía, nin por
suposto planificación por parte do gran protagonista destas páxinas: Sexismundo
Portela Gómez, máis coñecido entre o súa humilde, pero máxica e fausta
veciñanza como: Mundo de Loureiro…
De improviso, toda a
pluviosidade húmida do ambiente, termina converténdose por arte da deusa Venus,
nunha inundación maiúscula de debutantes salóns de té e doutro máis familiar xa
híper bautizado con espermatozoides danzantes, festivos, alegres e caudalosos.
*
Pero antes, imponse
unha pequena reflexión aleccionadora, algo así como unha estampa costumista
sobre o tema sexual e as súas arduas vicisitudes na provincia de Ámbar, ou
tamén Boa Vila; cidade situada a beiras dun río divertido: o Lérez, que aos
seus pés faise ría e é boa vila porque da de beber a quen pasa cara a Santiago
de Compostela seguindo a ruta xacobea que vén de Europa ; enclave cidadán de
múltiples santuarios cristián conciliares, que como debe ser fomentan a
castidade e inculcan ás mozas en idade de merecer, cantidade de prexuízos e
prevencións medievais ante a chamada do sangue e o tintinar das carnes,
abocando a múltiples e moi apetecibles salóns de té a un onanismo provinciano
contranatural e insán.
E é que, señoras e
señores, os asuntos de mulleres ou de homes, pero ao presente caso de mulleres,
suceden así de improviso, a treo. Debe ser que un se levanta ese día co pé
destro ou é que San Antonio: pillaban, vaille cociñando a vianda, por non sei
que pai nosos devotos elevados ante a súa fornela fai algunhas décadas.
Eu cóntolles, ás
veces durante un dilatado período de tempo, toda unha glaciación , un século ou
período semellante, non existe unha inocente cita, nin unha prometedora chamada
telefónica.
Nin sequera se
albisca ao lonxe o honrado son dun quedar, para ir ao cine a ver a última
película de moda, xeralmente made en U.S.A..Ou ben sexa por misericordia
virtuosa e católica, para pasear polos xardíns con xeometrías de buxo; preto de
vilas decimononas con evocadores nomes de mulleres ben amadas, con romanticismo
e paixón delirante: Leonores, Pilaras, Rosauras.Moito coidado co namorar baixo
as non sempre neutrais ramas colgantes, dígoo polo molestas que resultan cando
che dan na cabeza, de camelias e magnolios.Tamén están presentes no casto
paseo, elevadas e rectilíneas palmeiras, que por exóticas festonan os parques
destas latitudes, aínda que non se sabe ao fin o que aquí pintan, as moi
tropicais; pero véndoas tan esveltas e sas, un congratúlase co noso clima e se
de pasear sen segundas trátase, ata se pasea con aire máis marcial, cal se
soase nos tímpanos o tambor de granadeiros ou dinamismo percutivo semellante.
Claro,que véndose
tan falto de agarimo un, tamén se aceptan paseos antediluvianos por galerías,
toda a festiva tarde observando máis que vendo , expositores de libros de
cociña e coidado de plantas, de marcas de can e de trucos para o fogar,
material para oficinas, logo vitrinas dedicadas á venda ao detalle de cintas
musicais en casete,discos compactos ou
vinilo, despois radios de todas as clases e tamaños, desde a radio pastilla de xabón , ata a radio para morenos
do Bronx, e veña radio casetes , máis televisións de todo tipo e tamaño , desde
a que suplanta ao mesmo cine, ata a que poñen os taxistas no cadro de mandos, e
un momento, que chegan agora as torres musicais, os espertadores con sons e
duración a gusto do consumidor, e vanse , deixando sitio urxente ás lanternas
baliza: intermitentes, enfócantes, imprescindibles para calquera condutor nos
seus sans cabais, por se hai avaría , que xa o do triánguliño é prehistoria e
agora volve ser obrigatorio claro...
Pero sigamos o paseo
xurásico , que aínda hai que observar detidamente as desafiantes tendas de
bixutería antolladizas elas, as de decoración con lámpadas , quinqués e outros
detalles exquisitos, tales como:don Quíxote de floreiro e Sancho de
calcapapeis, e a cousa empézase a pór doce cando o par de simios provincianos
achégase ás caramelerías, con moedas de chocolate, ovos kinder e pequenos
parrulos ou patiños da sorte, entre colares de cunchas mariñas e bolsiñas de
confeti.
Tranquilos, que aquí
está agora, a vetusta exposición por pacata, da fabulosa colección de roupa de
outono inverno dunha sacro santa tenda con moito avoengo en Ámbar , que podería
chamarse a Elegancia, pero que non o fai por craso contra foro, dado que tal
nome, o dono comprende , que xa non é de recibo. E ao ladiño uns pasiños
laterais e ociosos máis, pararse a ler os nomiños máis raros do mundo que
asoman tras os pulcros cristais dunha farmacia con anhelos de botica.:
Climaxil, Penetrolín , Sexamenatil, Empalmadulitín, Placerotimix, ou
Jogosisimix, entre outros palabros do vademecum.
E por fin un
sucedáneo que se agradece e ata pode chegar a entoar e aliviar , un tanto o
viacrucis, a nosa acompañante, fai comentarios estúpidos diante dunha tenda de
traxes de noiva e segue melindrosa movendo os beizos incorruptos, diante dun
escaparate especializado en roupa infantil: babeiros, patucos, cueiros,
tacatás, ¡ A pera !.
Ata que por fin, o
anunciado sucedáneo , obrígaa a romper leves estelas dos anaquiños de xeo e
diante dunha cristaleira de lencería feminina, a nosa sensatísima acompañante
ousa elixir ao seu capricho , imaxinariamente unhas braguiñas. ¡ Si señoras e
señores ,si ! ¡ por fin parece que se rompe o xeo glaciar ! e elixe
imaxinariamente unhas braguiñas vermellas de fino encaixe con transparencias,
ou os arneses propios de calquera fulana en vermello ou negro con liga:
mostrándonos morbosa repentinamente, a outra cara da súa feminidade depravada e
disoluta , iso para o caso de que o noso chegase a algo serio, de alianzas e
arras en pano de encaixe, e deixase de ser mera amizade conxuntural e
provinciana de domingo pola tarde, que concluirá seguramente no parque , xunto
á noxenta gaiola do pavo real, cun tímido bico fine secular nos beizos ou a súa
proximidade. Xa que, logo do cine, pese ao malgaste portentoso de por exemplo
Kim Basinger, o asunto detense , nas benditas pombiñas de millo, e nalgunha
exploración manual, mais de bata branca e profesional que outra cousa, que
tende a conformarse, que remedio , coa constatación do diluvio pecaminoso na
zona xenital da nosa avoíña nova acompañante, a súa tensión mal contida e o
bochorno xugular, no que se apaga nun bico breve, sen intensidade, pouco húmido
, por suposto sen dentada desafiante, nin chupón de manual.
Que todo isto é como
máximo, a ridiculez consagrada, ante os arquexos, contorsións e alivios
festivos da estrela de cine, que está sendo tradeada, máis que penetrada , por
Mike Rurke, nunhas bastas escaleiras do metropolitano, baixo a torrencialidade
empápante da choiva que alaga a escena, ao confluír a auga dun tellado próximo
nun canlón de zinc roto e desprendido, que parece que o están facendo baixo as
famosas cataratas do Niagra.
De volta a casa, a
iso das dez da noite, ata o portal do seu fogar, a cousa pode converterse nun
mergullo freudiano , ao redor da frustración sexual e ao concepto de himeneo
medieval , se ao fin , un non se decide e experto toma sen dilación as bridas;
e ben á altura do nº 9 da rúa Gustavo Adolfo Bécquer, dáselle unha primeira
palmadiña estrondosa nas fazulas anteriores, a ver como respira e presto
vívache , na esquina da rúa Rubén Dario, confluencia con Espronceda, xunto ao
quiosco de prensa do gran anano vixiante de entrepernas de colexialas cando
xogan á goma no patio do colexio , pásase decididamente ao ataque beizo sobre
beizo , un prolongado bico francés con moita lingua, mentres a man destra
dilixente fomenta a lascivia interior, máis abaixo da cintura, pasado o embigo,
polo interior da saia pregada , presta a depositarse vivaz no ígneo escuro
obxecto do desexo, unha vez afróuxese mansa a gomiña elástica da peza íntima.
Déixase entón que a vianda, váiase cociñando a lume lento, fagocitando sen
descanso beizos horizontais e sorrisos verticais durante quince ou vinte
minutos , e de aí degústase o manxar no seu punto, entre as sabas sen
cualificativo especial , da pensión Xoán Ramón Ximénez, na praciña Luís
Cernuda, onde a nena desinhibida se expansiona e alíviase como é
mester.....festéxase un par de veces sen desenfundar e fáiselle un bis a
petición propia, para que a barriguda dona da pensión crea que hai pingueiras.
Pola contra , a hecatombe
e a falta de sentido común, promesas , medos, falta de seguridade, que si papá
di, que se mamá prevén e o domingo resúmese no díptico propagandístico, que ao
final da xornada distribúese polas cafeterías da cidade, cos eventuais
resultados de fútbol, baloncesto e balonmán e a quiniela da xornada, que neste
caso , o meu e o da miña avoíña nova acompañante, sería unha aparatosa X, case
unha cruz xigante, para o caso de que non se andase coa dilixencia adiantada.
E as uvas maduriñas,
case pasas, volverán ao froiteiro de fastosa cerámica de Sargadelos, do burgués
fogar provinciano, onde o señor pai sobre entendedor, contén tentacións
contranaturais asistindo con ollos experimentados ao azoramento ecuménico da
nena, ao malgasto reprochable de todo punto ao pimpín de quenda , e a nena que
non quere cear e que se encerra baixo sete chaves na súa habitación , cousas da
idade, para socorrerse co dediño de garda e xa non volve saír máis co bo de
Sexismundo, que debeu forzar a situación , que para iso é un home macho ¿ou non
o é ? .
Mentres o dediño a
marranéa a tren , eu xa son un morto.....polo demais, o de familia, sabe que a
muller, perdeu moito cos anos, sobre todo desde o do raspado ou legrado.El
séntese ben, pletórico , en forma, como nos mellores anos, pero a xaqueca é a
xaqueca, e a nena, por deus, como está a nena.Está coa man enteira furgándose o
sexo, abríndolle paso ao Danubio azul. Se solta un cheiro que tira para atrás
¿quen sería o pimpín impotente ? pregúntase honrado, o bo pai. A pesar dos
perfumes, o cheiro a femia malgastada enerva, pero ben, ¡vállame deus!, son
pensamentos malos.Tentacións inestimables, e para antídoto de todo isto, está
Matías Prats júnior coa súa cara de póker; para discernir a verdadeira
traxectoria do esférico no chute de Butragueño , no gol pantasma desta tarde en
Balaídos, que é o que de verdade importa, un domingo pola noite.
¿E quen sería o
pimpín , impotente ? . Iso vai directamente por min.....que ma deixou volver
así como unha maiorana, desmellorada, sen infusión , nin gaitas, que iso non se
fai , di para si o honrado pai de familia, tratando de chamarlle ao pan , pan e
ao viño , viño.
E un acompañante de
xulgado de garda, ou se denuncia a si mesmo ante a garda civil, ou se mete
directamente no cárcere, ou fai algo. Porque isto non ten nome: ¡ parvo ! ¡
pimpín ! ¡ mamón !. Co carrusel deportivo do domingo, en exemplar gratuíto
enrolado na man destra, en plan pergamiño, ou te metes debaixo dunha ducha de
auga máis que fría, con alfinetes, ou te metes na cama coas mans en grillóns. ¡
Pimpín ! máis que ¡ pimpín ! , frouxo , inexperto, linguateiro, ¡ ciclán
!.Fáltache un fervor.
Isto pode suceder
unha tarde de domingo en Ámbar, calquera das situacións aquí expostas , é
posible. O ideal, é que a nena a pesar dos avisos fogareños, influída polo
ambiente da época , a película e a astucia en lances amorosos do acompañante,
volva á doce morada ben festeadiña e garde un doce recordo de Xoán Ramón
Ximénez, para o resto dos seus días, de reprodutora xa casada , aínda que a memoria
só alcance ao nome conciso da pensión . Pois esperar , que na súa futura
cabeciña de boa nai doméstica, xurdan por encantamento ou maiéutica socrática,
versos do poeta de Moguer, tales como:
"Sei ben que
son tronco
da árbore do eterno
Sei ben que as estrelas
co meu sangue
alimento
Que son paxaros meus
todos os claros
soños
Sei ben que, cando a
machada
da morte tálleme
virá abaixo o
firmamento".
Versos estes dunha
transcendencia petulante exquisita; ou aqueloutros, que din:
"¡ Oh dita, sen
razón !
¿Serasme ti
constante ?
Posto que todo o que
pensa esquece
posto que o sentido
todo pasa.
¡ Oh dita, sen razón
!
¿Serasme ti
constante ?"
É probable, case
seguro que versos de tal calado, non empanen , o súa anódina cotianidade, aínda
que se cadra : ¿quen pode prever os antollos do destino ? , ebria eternamente
do amor mansamente recreado, aquel domingo, entre as sabas sen cualificativo da
tal pensión , compra unha urxente antoloxía do amantísimo esposo de Zenobia
Campubrí e efectivamente chégaa a ler ata con fruición.
Que despois de todo,
as cousas tórnanse algunhas veces demasiado razoables e normais, a vida é
ansí...
E o bo pai de
familia, aceptará de bo grado , ata con oído de exquisito melómano, o repentino
dispararse do chorriño do bidé no cuarto de baño, directo á zona eróxena , para
haber hixiene e refrixerio íntimo no salón de té, e enseguida á camiña, que
mañá na oficina haberá papeis atrasados, e papá quinielista decepcionado unha
vez máis, merécese un biquiño mollado, e mamá, xa fará tempo que estará deitada,
é mellor non molestala, supóndoa en malos tempos, a tenor do dó raspado ou
legrado, en busca dunha menor agresión semántica polo menos.
E a irmá maior, que
esa si ten noivo formal, virá como sempre destilando seme polos oídos, con gran
chorrazo de mangueira de bombeiros, ao gran salón de té que empeza a parecer un
hangar de avionetas e esta sen bico, retendo sensacións luxuriosas, meterase de
maneira rutineira no leito , soñando que o ten aínda dentro e imaxinándose que
toda ela é unha gran vaxina, onde habita un viril machuca.
*
Pero ben, ao que
iamos moi, moi ao principio, cando nos interrompemos , ou fixemos un folgado :
intermezzo, para esgallar do noso álbum unha estampa en branco e negro ou un
vídeo, case case de camioneiro , contorna ás relacións humanas de parella, un
domingo pola tarde nunha cidade de provincias calquera, neste caso, a fermosa
boa vila de Ámbar.
II
E é que de
improviso,como un ballón de moedas de ouro ou ras príncipes, suceden os asuntos
de mulleres. De ningunha maneira ocorríaselle imaxinar ao bo e casto (á forza
case sempre ) de Sexismundo , o que de sexual e voluptuoso ía sucederlle esa
mesma tarde noite gris dun venres estertórico.
El ía directo a
regalarse os ollos cansados de tanto ler libros, coa antolóxica exposición dun
bo amigo , que converte a ansiedade e os infortunios de don amor, en obras de
arte.
Como quen vai á
misa, o domingo de resurrección , ía Sexismundo , á exposición de pintura e de
súpeto aparece Rosaura.A inicial conversación pautada e plena de frases feitas
e lugares comúns de dous vellos coñecidos, empezou a saírse ,desbordante, dos
terreos consabidos. Rosaura decidiu entrar no primeiro café, que atopou mais
preto de onde nós detivemos , para tomar unhas: burbullas , tal foi a súa
expresión , celebrando o noso encontro e todo o aparato do Nadal.
Estaba visiblemente
excitada, non paraba de falar e soltar suspiros, Rosaura tiña un plan , e de
súpeto pídeme un cigarro.
Sexismundo asombrado
e pampo proveuna de nicotina:”Non fumo sabes, pero hoxe é un día
especial...?.¿Un venres pola tarde un día especial ?. A muller casada
desvariaba, e que tanto, as frases seguintes ditas nun leve e promiscuo rumoreo
farían palidecer, por pór exemplo, ao mesmísimo Homero, se o de viaxes tan
turbulentos non se pasase os días na súa axencia de viaxes:A Odisea, facendo
virar unha e outra vez o globo terráqueo, en busca de novas rutas.
Como hinoptizada
dicíame Rosaura pronto adultera:
-Quéroche, adóroche,
estou tola por ti desde sempre, estremézome en todas as miñas carnes, coa soa
idea de poder deitarme contigo.
Revolvinme incomodo
na cadeira xiratoria e dixen sentencioso:
-O home é lume, a
muller estopa, vén o diaño e sopra .
E ela engadiu:
-Non podo resistilo
máis, necesítote, imos agora mesmo a unha pensión , non me defraudes por favor
pídocho.
Eu non sabía que
dicir, estaba desconcertado, a impecable Rosaura facíame proposicións
deshonestas.
-Veña, veña, méteme
man , como ti sabes facelo.
E Sexismundo por fin
, posto en situación , procedeu a unha primeira inspección da carnalidade
feminina, que como un campo cultivable ofrecíaselle; Rosaura estaba digamos que
choca, incubando mollos lúbricos.
Maduriña, o sexo
ebrio , as mamilas soberbias alerta...
-O mellor será
abandonar este escenario.
Os da cafetería A
Gran Ilusión xa comezaban a estar un pouco moscas e moito fisgóns axexantes,
ante os nosos tratos de amor.
E como os quen
acoden a un posto da cruz vermella, para uns urxentes primeiros auxilios, tras
un pequeno escorregón nunha casca de plátano ou adorno vexetal na rúa;
Sexismundo e Rosaura , chegaron ao vestíbulo do hotel Milán Kundera, con toda a
súa humana “insoportable levedade de ser”, que está situado na praza Ovidio , e
en cousa de corenta e cinco minutos, primeira parte dun emocionante Madrid-
Barça, fluíron clásicos o Tíber e o Po, emerxendo do sexo acolledor da vella
amiga, cunha saliña de estar no seu amplo e acolledor sexo, provista de taciñas
de té de boa cerámica chinesa e culleriñas de prata peruana.
-Grazas- Díxome
educada, terminada a dobre faena.
-Xa me vou, non sexa
que se decate o meu marido; toma os miñas braguiñas, como rendido presente do
meu festivo agradecemento.
Era unha auténtica
dama; Sexismundo, recolleu o obsequio e mentres se vestía amodo, oíu como
precipitada, a vella e xenerosa amiga casada, descendía as luxosas escaleiras
de mármore vermello de Languedoc, facendo moito ruído co seu precipitado pateo
de claqué e por sevillanas, case intempestivo e xerundivo, desprovista da peza
íntima, rápida, cara á praza de Publio Ovidio Nasón.
Seguro que agora en
fase xa de arrepentimento, infecta de vicio carnal, contrariada nos seus
férreos principios, desbordada,cochada,como unha calquera e ademais : ¡santo
deus!, facendo desequilíbrante obsequio do taparrabos; pero ao fin se o
quixera, consolándose no escritor clásico da praza, que nuns versos da súa obra
a Arte de Amar, leccionanos sabio, así deste xeito :
”Tede moi en conta
que a vellez aproxímase a zancadas e non perdades nin un instante. Xa que vós
son propicios os anos primaverais, non malgastedes a ocasión , porque os días
pasan como as ondas dun río, e nin a onda que pasa sobe outra vez cara ao seu
manancial, nin a hora perdida pode ser xa recuperada.....”.
Sexismundo terminou
de vestirse sen présa, seguro de si mesmo,aínda gratamente sorprendido polo
afrouxe adúltero de Rosaura.
Admirou amodo toda a
suntuosidade soberbia que se respiraba e sentía no hotel Milán Kundera, aínda
lle parecía un soño , que Rosaura se lle ofrecera así por así, como
enfeitizada.
Recolleu por fin a
braguiña de fino encaixe, que como obsequio delirante esperaba acazapada sobre
a mesiña de noite, preto da santa biblia, e esforzándose en non ir máis aló co
seu pensamento sobre o asunto, saíu logo á rúa, relaxado e satisfeito do mundo
e de si mesmo, en dirección ao palacio provincial de Ámbar onde se exhibía a
antolóxica do seu amigo, pintor dos secretos recunchos, dos máis máxicos, da
nosa exuberante e ubérrima terra galega, zona das Rías Baixas, máis concretamente
lenzos proporcionados, polas intimidades paradisíacas do val de Cristal, por
onde sistolea e fai meandros de media lúa, o caprichoso e revoltoso río Umia.
III
O inesperado e
proverbial, festín sexual con Rosaura, polo demais perfectamente casada co seu
celoso marido, devolvíalle á rúa exultante, cheo de vida disoluta e
irreferible, polo que de prohibitivo tiña o affaire.
O Nadal , estaba
próximo, as fraternais luces que o festexan , extraían brillantez das
beirarrúas de cemento gris, sobre as que intermitente e de forma interminable
chovía, ao seu ritmo a auga das nubes.
O amigo
Sexismundo,era unha felicitación de Nadal, un crisma,camiño do palacio
provincial. Se non fose aínda que soe paradoxal , pola súa natural timidez e
pola forza do costume asubiaría e danzaría cal tolo libertino , alardeando a
dita, que do seu interior poboado pero mudo, emerxía ao seu corpo en movemento.
Acordándose da braguiña de fino encaixe que, levaba nun peto do tres cuartos ou
mellor da parka, que lle obsequiou tan frívola, como case cortesá, Rosaura, que
agora xa estaría no seu fermoso fogar, recolocando non sei que pastorciño , que
afectado polo sucedido , haberíase desmaiado , alí xunto ao muíño de vento ,
caéndose ao curso do río feito de papel de prata; acordándose diciamos da
braguiña púxoa a modo de foulard, arredor do seu robusto pescozo, onde nunca
antes tivera o seu sitio , a peza máis íntima do enxoval feminino.
Namentres que os
seus danzantes pasos, estábanlle deixando xa nas proximidades do gran cubo de
pedra de granito, que é o palacio provincial de Ámbar ; a imprudente Rosaura,
aínda alagada de seme clandestino , veloz e coma un lóstrego, púxose ao
carricho, remangándose a saia, sobre a montura do bidé, para soltarse un chorro
vertical de auga tépeda e asear o seu salón de té , que entre as sabas do hotel
Milán Kundera, na praza Ovidio da cidade de Ámbar , sufrira e gozara , a
manobra subxugante dun vello amigo rotundo e pletórico, que os venres pola
tarde, sen axenda, visita exposicións exquisitas.
Logo da hixiene
xenital, máis aliviada e segura de si mesma, a infiel adultera, aínda que tamén
xenerosa dama, armouse de bragas novas, disposta a esperar a arribada do marido
estreando protuberancia ósea, cal Kudú, Argalí ou Gamo. Ollaba aínda delirante
e ben festexada, un mostrario de venda de roupa por correo, entretida en
ventosidades bucais,furriqueiradas expansivas e movementos espazosos dos
músculos motores dos esfínteres vaxinais e anais, sobre o sofá, cando escoitou
a chegada do ascensor, o xiro do chavín na porta e a chegada do fiel esposo,
cargado con agasallos do Nadal para toda a familia.
Atenta e tremente
Rosaura , mirou a fronte do seu marido pois cría con fe cega no xurdir dos
populares cornos, pero nada. Alí estaba aquela fronte serena e apracible, aínda
que chea de profundas engurras, antes da venerable calva ,lustrosa e brillante.
Déronse un bícote cariñoso nas fazulas e Rosaura entre aliviada e confusa,
foise facendo cargo mentres fritía as patacas e os filetes para a cea, de que o
seu desguedellarse ou desafogue pasaría inadvertido, salva a discreción de
Sexismundo , e só a súa conciencia, pediríalle contas de cando en vez.
Esa mesma noite,
cando o bo esposo quixo facer uso do matrimonio, ela non accedeu alegando
molestias na tripa. Comprendeu el, moi comprensivo, e pronto se durmiu
placidamente, e ela esa mesma noite, sen facer ruído, volveu cabalgar ansiosa o
bidé e meteuse no salón de té un cogombro de proporcións xigantescas,
prometéndose mentalmente un vibrador,máis novos e apaixonados encontros co
portentoso Sexismundo.
Rosaura nacera a
unha nova vida pecaminosa e viciosa, sen saírse de esquemas, que a convertería
co tempo, na gran cortesá por pracer e diversión da cidade de Ámbar, onde os
machos máis consistentes alegraban o seu homiño e gozaban por un tempo do seu
acolledor salón de té. E todo isto, sen escándalo, ás costas do mundo oficial,
en segredo, sen protuberancias óseas, o seu sexo voraz e famento de novas
sensacións, espertara a unha nova dimensión. Recibía visitas pletóricas,
festivas, alagábase , gozaba e logo, nun xesto, de extravagante brinde ao
descoque, facía obsequio dos súas braguiñas vermellas de fino encaixe.
Na mercería de toda
a vida, onde se provía de roupa interior, facíanse comentarios sobre o por que
de tan inusual consumo de bragas, pero estaban moi lonxe de adiviñar o motivo
frívolo e atolado , que obrigaba a Rosaura, a levar caixas e máis caixas. E é
que desde aquela tarde de venres inaugural, o seu salón de té, converteuse nun
sitio alegre, cheo de desexo, sempre amable e acolledor, sempre xubiloso; era
unha pequena fábrica de pracer para os elixidos e só para os elixidos. Os máis
machos, os máis fermosos, os máis doces.
Pero ben todo isto
xa é outra historia. Sexismundo mentres tanto , acaba de chegar ao fin,
poderoso, elevado, contento , festivo, radiante ao palacio provincial, xa era
hora .
Ninguén lle espera,
e con todo todos están expectantes; co membro descansando do recente trasfego,
percorre a exposición , os montes entre o verdor propio da paisaxe galega
emerxen como vacas sacras, a cabra branca subida no alto dunhas escaleiras
paralelas, un cabalete, ao final do cal hai unha plataforma circular e un cubo
invertido , sobre o que fai a súa manobra circense o animal,chíscalle un ollo
de complicidade a Sexismundo, en torno á chiba e en circulo expectante, un
grupo de xente admira a súa destreza.
Unha muller espida,
de voluptuosa carnalidade, descendendo un momento do seu pouse clásico na tea,
dálle un caloroso e húmido bico nos beizos, á vez que as súas coxas ao óleo,
destilan mollos pola cara interior. Nos xardíns dos cadros, os paxaros cantan
festivos e voan de rama en rama, nas terrazas do río Umia os peixes asómanse
para ver ao visitante e de súpeto, unha maxestosa sirena na súa tempada de auga
doce, solicita de Sexismundo , o estraño fular vermello con transparencias e
bordado que protexe o seu robusto pescozo.A sereniña é compracida e volve ás
profundidades do río ao óleo co taparrabos de Rosaura.
IV
De súpeto , as
pulsións incontroladas do membro ata entón relaxado , advírtenlle a Sexismundo
, da proximidade dunha femia ósmante e así é, en efecto, Laura, separada e de
vistoso garbo corentón, andaba solta e próxima; Sexismundo pode olfactear no
ambiente o seu perfume de toda a vida e toda a súa humanidade.
Achégase , xa está
aquí :
-Tanto gusto en
verte querido Sexismundo.
-O gusto é meu. Fai
tanto tempo.....
-E de súpeto, ¿que
lles pasaba ás maduriñas esta tarde?, ven saiamos invítoche a un cafeciño
quente.
-De acordo -dixo
Sexismundo .Un segundo para despedirme do artista e xa estou contigo.
Ben adiviñara eu o
que quería Laura, o que estaba desexando.
O artista, hercúleo,
de nariz apolínea, o cabelo moi longo , o meu amigo, que estaba asediado por
unha chea de hipócritas, conxunturais admiradores e admiradoras, resultaba
inaccesible naqueles momentos; ademais que de novo podería dicirlle, eran
bastante íntimos , e coñecía case toda a súa obra, exposta na interesante
mostra antolóxica.
Ante este estado de
cousas, Sexismundo decidiu volver sobre os seus pasos; excitada, visiblemente
excitada, Laura esperáballe á saída do recinto. Movida pola seu mórbido desexo
de estar comigo, como tantas outras veces, deixaba de representar o seu papel
na exposición do meu amigo e xa seguramente húmida, esperábame febril e
incontida. Ao chegar xunto a ela, díxenlle con vis cómica e disposto a xogar ao
seu xogo:
-Ben, imos entón a
tomar ese cafeciño como ti dis ao hotel Eça de Queiroz, na Praza Baudelaire,
esquina rúa Rimbaud.
-Les nos meus ollos,
como nun libro voluptuoso. Interpretas os meus ocultos desexos, as miñas
intimidades, como un virtuoso do órgano , o arpa, a guitarra española ou a
frauta.
Cando Laura se puña
cacheira, soltaba restras de pomposas frases e metáforas encadeadas que só
podían significar:
-Quero que me fagas
ver os signos do zodíaco a todo cor, resplandecendo na bóveda do firmamento.
Aínda que o tempo é invernal e cae choiva fina, como fíos de prata esgazados da
lúa chea, raiados por un deses utensilios culinarios xigantes.No meu salonciño
de té - Laura coñecía algo da miña terminoloxía - as culleriñas de prata
peruana, labrada con xasmíns, gardenias e anxiños de fazulas inchadas, tintinan
nerviosas. As miñas nádegas son dous pans fermentados e trementes recentemente
saídos do forno. Floto como unha nube errante. A carne da miña pube crece como
un biscoito pascual de anís. No xardín da miña pube, trazan maxestoso voo
lindas bolboretas de cores e nas miñas ubres contense branco leite, onde se
bañan pombas, e cisnes.
Eu deixábaa falar e
desvariar, algunha das súas frases parecíanme dunha estupidez, pretendidamente
inxenua, que xusto é dicilo , fortalecían o perímetro do meu cilindro.
-Son unha modernista
inxenua, que adorna a súa cabeza con follas de loureiro e manzanillas antes do
banquete do sexo e do amor. O meu templo principal do pracer, latexa como un
corazón en esforzo. As miñas entrañas semellan á terra que coa suor da súa
fronte o nobre labrador prepara para sementar, así os meus bulleirais uterinos
esperan recibir pronto semente líquida e centígrada.Son unha gueixa xaponesa,
unha concubina, unha cortesá, unha pupila medieval, a favorita dun harén son.
-O que es é unha
quenta pirolas, unha raposa rebentona, un colibrí con cona arácnida.
Expresábame acedo, farto dos seus lirismos verbais, que ás veces ma mostraban
estúpida e ridícula, coma se só tivese unha pirola no cerebro, e a min este
tipo de mulleres ponme agresivo.
Laura ademais do seu
corpo rotundo, unha cara con personalidade, tiña conversación e era
intelixente. Por iso, quixen atormentala e díxenlle ante o seu asombro ,que
agora, desde fai uns anos, convertérame no boy man da provincia de Ámbar, e que
cobraba por tarifa. Estaba confundida.
- Agora a vida
púxose difícil e fíxate, por compañía simplemente para unha cea ou para ir a un
teatro na provincia ou fóra dela son mil euros, aparte hoteis e comida. Por
xogos eróticos e penetración con descarga mil quiñentos euros, e como ti seguro
que queres , coñecéndoche , “luz de aurora” , na túa linguaxe. Toda a noite
para entendernos, a sesión sairache por uns dous mil eurazos.
-¡ Como se cotiza o
maldito Poeta ! .
-Si maldito e moi
cotizado - dixen.
Si Sexismundo ,
aparte de ser un príncipe de auto barroco e un literato- infeliz literato de
provincias e da aldea- gañábase deste xeito a vida, grazas ás dimensións do seu
pene, uns vinte e cinco centímetros en tensión e con brillo e aceptaba cheques
ao portador ou cartóns de crédito como unha gasolineira.
Movía o seu bo facer
no terreo sexual, a súa potencia, e todo o encanto delicado da súa persoa e
modais, entre o gando de alto standing. Ben, do alto standing, que poida haber
nunha provincia, pero haino. Que de todo hai en todas partes da socorrida viña
do señor.
A tarifa a grandes
liñas, aparte do xa adiantado, era a seguinte. A partir da corentena, pasaban
todas por despacho de billetes, de trinta a corenta anos, a tarifa adaptábase
ás posibilidades económicas da muller, e por fin de quince a vinte e cinco anos
Sexismundo adoitaba darse gratuíto, como un agasallo dos deuses do amor e a
sabedoría.
V
Con Laura ,corentona
potable, moi rica e que ademais coñecía á perfección o manual de instrucións,
segundo o cal funcionaba Sexismundo, a brillantez do encontro estaba garantida.
En innumerables ocasións, moitísimas veces Sexismundo,festexouna como a
calquera adolescente inaugural. Si: “luz de aurora” e oxalá non amenza, que non
rompa a noite, que non rompa.....Laura cantaba e bailaba pola rúa, dicía
modernismos.
De súpeto
,Sexismundo ponse turbio e misterioso e Laura que non cesa en aloumiños e
caricias está confundida.
-¡Non me gusta este
tipo de vida!.
A Laura expectante,
aquilo parecíalle unha ocasional confesión húmida, pero Sexismundo sobrio e
contido engadiu:
-Acabouse este
mercádeo co corpo , en diante , sempre que a literatura e o meu traballo
literario como escritor en permanente viaxe cara ao centro de min mesmo ,
permítanmo e estea en forma, fareino gratuitamente , con quen me requira de
amores con graza e boas formas.¡Vou máis lonxe!...Laura abríase de orellas para
non perderse aquelas frases históricas. Sexismundo estaba renunciando á vida de
chulo de alto copete, de boy man anglosaxón.
...Ademais se cabe ,
andarei detrás das mulleres como un home normal, e tratarei por todos os medios
de conseguir os seus favores, que me serán negados e eu insistirei sentíndome
desexoso e insatisfeito.
-Son unha orquídea,
unha gardenia, unha prímula, unha petunia, un xasmín, unha rosa, un caravel que
florecen nun xardín público. Os meus pipís son de ouro dourado. Escoito a voz
dorida dun macho ben armado , que colga os seus atributos e espido entre a
herba perfumada dos campos, tradea o miña fendiña, coa precisión dun torpedo,
ía dicir, coa precisión dun reloxeiro suízo, pero queda mellor o do torpedo, é
máis contundente, aínda que soe bélico e destrutivo.
¡No meu ventre soa a
hora da primavera... ¡
...E colléndome da
man con decisión iniciamos unha estraña carreira polas molladas rúas de Ámbar,
para chegar respirando pola boca ao hotel Eça de Queiroz. No ascensor con
espello, seguiu arfante, coas súas frases modernistas de reclamo:
-Son a deusa Shiva
do amor, a meretriz deste home, salvaxe e máxico, que desexa pórme encinta. Son
a súa esposa fiel, a súa serventa amable e lávolle os pés todas as noite, e
sécolle a suor da fronte mentres escribe. A nosa cópula , é cópula sacra e o
meu sexo é un templo onde o oficia con gallardía, encontros galácticos.
Xa na nosa
habitación e espidos na cama, amámonos ata o amencer:”luz de aurora”. A iso das
doce da mañá casámonos polo civil. Eu Sexismundo , teño trinta e cinco anos e
Laura corenta e cinco. Ao ano disto, trouxo ao mundo, dúas xemelgas
fermosísimas: Ela di que son:
-Dúas cereixas, dúas
gotiñas de orballo, dúas aproximacións á razón , á xustiza, á equidade, e á
bondade.
Querémonos, de
verdade, moito, somos moi felices; o salón de té de Laura, recibe moitas
visitas, e unha e outra vez fecunda o seu ventre con insistencia, o seu templo
da vida é fácil de pór en funcionamento. Hai nenos por todos os recunchos da
casa, eu sigo escribindo agora mellor que nunca e ao referirme a ela, nos meus
escritos, adoito chamarlle Rosaura.Á vez que eu síntome un León Tolstoi.
Nin con Rosaura a
secas, nin con ningunha outra a verdade, volvín a ter contacto, chéganme , iso
si , noticias insáns das súas andanzas pero eu prefiro escoitar os modernismos
de Laura Rosaura e ler e escribir e pensar nos meus escritos. E se a miña fiel
e bela esposa di:-¡A brisa pasa as páxinas do libro dos días!, é que nos imos
facendo maiores, que os nenos crecen , que as Lolitas xa non son miradas por
min, con ollos lascivos e voluptuosos e que en fin o noso salón de té é
privado. E Laura Rosaura finaliza dicindo:
-A columna da
centígrada semente viscosa e aceda visita os meus lamazais de arroz e
festéxame, mais alá da exuberante vexetación da miña nobre anca, outeiro ou
pube.Coñecemos a arte de fabricar criaturas . O noso crisol é fecundo. Eu
coñezo ao meu home e el coñéceme a min. Eu son a súa andoriña e el é o meu
peitoril.
Amodo, amodo e
tintina harmoniosamente a prata labrada do tan grávido salón de té.....
