Publicacións
O TESTAMENTO DOS PIÑEIROS
Sentado no que quedaba de mundo, no que quedaba de
tempo, co que lle quedaba de voz, o vello naturista de longas barbas brancas, á
calor do lume que quedaba, íalle referindo aos nenos a vella historia dos
piñeiros.
“E entón
abandonaron as cidades, para irse ao monte, para non saber nada do home, para
vivir a súa vida sen contaminarse dos malos adiantos. Non querían oír falar do
Día Mundial da Árbore, aquilo parecíalles pura demagoxia; argumentando que
poboaran a terra, case se pode dicir que desde o seu arrefriado, logo máis
tarde viría o home, e que homenaxes de contido tan hipócrita a eles, non podían
satisfacelos. Era en todo caso o home, quen aplacaba os seus grandes
remordementos de conciencia con pantomimas semellantes. Remitíronse para apoiar
as súas teses, a feitos paralelos que tiñan significado parecido, resultando de
interese a alusión ás campañas que os organismos internacionais de todas clases
, realizaban por entón en áreas do chamado terceiro mundo, entendidas desde
sempre polos piñeiros como estratéxicas campañas políticas que pretendían dar
unha imaxe fraterna e humana das potencias mandonas daquela época, que así
intentaban lavar as súas manchadas conciencias. En tal sentido , denunciaban os
piñeiros, que mentres o mundo subdesenvolvido morríase literalmente de fame, as
grandes potencias mantiñan unha carreira armamentística totalmente aloucada, a
cal ameazaba con converter o planeta en unha gran esfera desértica e calcinada.
Non lles era de recibo a solerma que supuñan esas achegas periódicas que facían
os países desenvolvidos aos subdesenvolvidos; para os piñeiros, estaba
suficientemente claro que suspendendo a fabricación de armamento que non
conducía a ningún lugar, que non fose ao suicidio colectivo de toda a
humanidade, incluídos eles mesmos, poríanse atender sobradamente ás necesidades
dos países menos desenvolvidos, ata lograr un nivel de vida equiparable ao
resto das nacións”.
O vello naturista, por fin levantaba a cabeza do
texto, para explicar aos nenos, que permanecían nun silencio expectante:
-Seguen algunhas gráficas e táboas estatísticas,
tendentes a demostrar o malgasto económico que en termos comparativos se
cometía, en pleno delirio, por dispor das armas máis potentes e asasinas.
Ditas as anteriores palabras, o vello dispúxose a
continuar a lectura daquel apaixonante libro titulado:”O TESTAMENTO DOS
PIÑEIROS “. Pero antes de continuar, un dos nenos posto en pé, preguntoulle:
- Podería vostede mestre, explicarnos , ou mellor
mostrarnos como eran os piñeiros.
-Claro que si, tomade e ídevos pasando con coidado de
non estragalas estas dúas láminas, na primeira podedes ver unha familia de
piñeiros, o que no pasado chamaban bosque, na segunda vedes un anello piñeiro
en todo o seu poderío. Dicídeme se non sería marabilloso estar á sombra fresca
dos piñeiros, tendidos un día enteiro respirando o seu aire puro, ou o agasallo
da súa verde presenza para os ollos. Pola miña avanzada idade , meus queridos
nenos, tiven o privilexio de compartir algúns anos da miña vida coas súas
maxestades os piñeiros.
Mentres falaba, o rostro do ancián iluminábase por
instantes, sen dúbida era feliz, ao poder avivar nos nenos un interese que a
maioría dos humanos sobreviventes perderan; si os nenos espertaban o seu afecto
durmido polo asombroso mundo da natureza, a humanidade , e o que restaba daquel
singular e fermoso planeta azul cos seus grandes bosques e selvas, un día non
moi afastado.....
Aínda se contaba, era certo , con algunhas
posibilidades de vencer aquela penuria, que os estaba abocando á súa
desaparición final. Gozaba o ancián, grandemente , ao observar con que coidado
pasábanse de man en man , o tesouro daquelas vellas fotografías e sobre todo
aquel abstraído silencio case relixioso con que fixaban os seus curiosos
olliños nas láminas fotográficas.
Unha vez que todos os nenos terminaron de ver os
extintos piñeiros, o vello naturista ou naturalista, proseguiu a lectura,
mentres os nenos atentos, escoitaban sen mover un só músculo.
”.....Xa nos montes, lonxe das cidades, os Piñeiros,
vivían unha vida san e acorde coas súas necesidades mais perentorias, estendían
as súas raíces sen preocuparse do cemento das cidades, metros e máis metros de
profundidade; crecían robustos ata elevarse orgullosos no aire, coas súas
inmensas copas verdes cheas de saudable vigor. Non atopaban dificultades para
ser felices, o suplicio das modernas xunglas de asfalto, quedaba lonxe. Mentres
tanto o home na cidade sen árbores, nin plantas, nin por suposto Piñeiros ;
onde os parques eran agora os vellos bancos, as randeeiras dos nenos, algunhas
aves e animais engaiolados; fartábase de ver a televisión , o vídeo , xogar aos
xogos de computador, escoitar discos compactos , ir ao cine , chamar polo
teléfono móbil etc. etc. , é dicir entreter o seu lecer de forma totalmente
artificial.
Unha mañá calquera, os homes, os máis poderosos da
cidade, traballosamente pois estaban pouco afeitos desprazarse sen os seus
coches oficiais, chegaron ao monte para negociar cos Piñeiros e demais árbores
e plantas a súa volta aos parques das urbes. As súas propostas en nada diferían
, con todo , da situación que lles obrigou a marcharse; os Piñeiros, en nome de
todas as especies vexetais negábanse a volver, as súas condicións eran moi
claras:
1) Acabar terminantemente coa contaminación das
cidades.
2) Respecto, bo trato e agarimo , por parte dos seres
humanos cidadáns.
3) Acabar terminantemente coas armas, que ameazaban,
non xa soamente ao home, senón a eles mesmos, xa que se consideraban con
dereito a participar nas decisións que puidesen afectar ao futuro incerto do
planeta azul.
- Mestre - opinaba un dos nenos - creo que os Piñeiros
levaban razón , pois o home debería entender que o mundo é un ben común que
debemos coidar entre todos.
- E o home, debería ter en conta a opinión dos
Piñeiros, que loxicamente saberán máis que el das cousas referentes ao mundo
vexetal - apuntaba outro dos nenos.
- Así o creo eu tamén fillos meus, pero se me deixades
proseguir, veredes como os homes poderosos da cidade, obcecados polo avance
custe o que custe, e sen reparar nas premisas ecolóxicas máis elementais,
pensaba de xeito ben distinto.
“... As nosas condicións cabalmente expostas foron
pasadas polo forro dos caprichos humanos, os piñeiros permanecemos no monte,
mentres os mal chamados seres humanos, seguían envelenándose os pulmóns coa
polución en aumento das súas fantasmais cidades, de maneira criminal miles de
moto serras dezmaban as nosas familias sen ningunha clase de escrúpulos. Nos
chamados fins de semana, o home subía ao monte para turbar a nosa paz, encher o
chan de toda sorte de desperdicios, e o que é peor, facer fogueiras que
acababan coas nosas vidas abrasadas...”.
Subitamente o vello mestre , pechou o libro, algunhas
bágoas rodaban polas súas cansas pálpebras, non podía conter a súa
desilusionada emoción ao ler aquelas tristes páxinas da historia. Dirixíndose
xa máis composto aos nenos, díxolles:
- É xa tarde, se puidésemos ver o ceo , dariámonos
conta de que o sol ocultouse xa. O mellor é que volvades ás vosas casas, se é
que realmente se lle pode chamar así, aos habitáculos deste estraño mundo
subterráneo. Se vos é posible, esta noite soñade insistentemente cos Piñeiros.
- Soñaremos Mestre, responderon todos os nenos a un
tempo.
- Días virán , tristes días para seguir lendo o
Testamento dos Piñeiros, dos Peixes, dos Paxaros etc. etc. , ata que o home se
faga dunha vez maior e de función aos seus sentidos.....e todos nos poñamos a
respectar o planeta azul, para que este conto sexa un conto catastrofista máis,
sen ningunha importancia, Deus potencia así o queira.....
Ningún comentario:
Publicar un comentario