INDICIÓNS

                                           

                                 INDICIÓNS

Todos sabemos, que nas aldeas cando toca poñer indicións recórrese ou recorríase normalmente a un veciño ou veciña: ao mañoso -home case sempre-  que facía as veces de practicante e tíñase pago coas grazas ou  cunha cunca de viño branco.

Aconteceu,  e vou ao caso , que, nunha aldea chamada Vilaverde, sita na parroquia da Portela, axuntamento de Xabre, na provincia de Ámbar, fai xa bastantes anos desto, a rapaza dos de Diéguez chamada Rosiña ,de moi bo ver por certo, apareceu embarazada sen que se lle coñecese noivo formal. ¡ Caso semellante ao da virxe María! dirán algúns .Non, digo eu contundente.Continuemos pois o conto para ver e entender o que alí pasou.

Víase, a ollos da xente que sabe mirar, a pobre de Rosiña,con vinte abrís esplendorosos, chamando e rechamando, sen que ningún lambón da súa idade se decatase, nin reparase no andazo permanente da rapaza, polo que esta,íase pouco a pouco murchando.

As demais rapazas da aldea, andaban cansas de facelo:detrás das silveiras, nos palleiros, no medio do centeo, nos piñeirais, entre os fentos, nas carballeiras, entre os loureiros, no adro, no cemiterio, en calquera lugar vaia ...e deixábanse ver coas meixelas vermellas, gozosas e amparadas.De vez en cando, aparecía algunha cunha ostensible patada na barriga, trazábase o casorio e aquí non pasou nada.

Namentres Rosiña, xa digo no punto de caramelo exacto, íase quedando para vestir santos; isto dito, a tenor da urxencia xenital propia das mentes máis primitivas, que, son a maioría, no rural e no asfalto tamén.Toda chea de grans na face, pola forza do sangue, sen un mal moinante que se lle achegase, amosábase a infeliz moza.

Sucedía que, a casa de Diéguez, era unha casa de moito respecto ; o señor Adelino , o pai de Rosiña, era un home de moita consideración: alcalde pedáneo , recto, bo polas boas... rabioso coma un can polas malas. E iso sabíano os mastíns da zoa, fichar con Rosiña era bo por un lado : a riqueza da casa, en si a rapaza.....pero por outro lado estaba a cuestión de ver quen era o macho que rillaba ao sogro. Ás sete da mañá en pé, se á mañá herba, á tarde toxo, leña ou o que fixera falla..... compensaba un pouco a cousa a tranquilidade da nai da rapaza , señora Hermelinda. Muller vagarosa e aínda que ansiosa do seu  e traballadora onde as houbese, semellaba  e de feito era, unha muller coa que calquera podía encaixar sen problemas.

Este era, a grandes trazos ,o panorama na casa dos labradores ricos, porque o eran os de Diéguez, namentres que Rosiña morría de fame nas súas fervidas entrañas..... sufocos, inapetencia, murchiña, triste sempre , sen máis divertimento que ir a novena de algún santo ou santa.Sempre varrendo na casa coa escoba,  despois fregando coa fregona, no vertedoiro lavando os  cacharros domésticos e logo facer nas camas e de paso, veña ver novelas. ¿ Ben que máis se pode dicir ? , sobran as palabras.....

- Adelino , era mellor que a rapaza fora xa mesmiño mañá pola mañá, ao médico e que lle dera unhas vitaminas ou algo.....

- ¿ Quen Rosiña ?

- Ti vela coma min , non sei que lle pasa, deixa a comida no prato , sempre triste e chorosa.....coma se lle faltara algo digo eu. E grazas a Deus, soberbia fóra e fóra soberbia, na nosa casa, sen sobrar, nada nos falta.

- Por min que vaia , esas son cousas túas e máis dela. Dixo o pai.

Atendendo ás recomendacións da nai, foi Rosiña ao médico. Como lle ía descubrir a rapaza, a verdadeira natureza dos seus males, ¡era moito pedir a comprensión dos proxenitores!.....eles abondados en anos acaso esquecidos das doenzas xuvenís, nin lle deixaban un pouco de corda frouxa nin se decataban ,chochos como estaban,  do repenique festivo da rapaza. ¡ Eles , víana marela, pálida e sen ganas de nada.....!. Coma se non mexara.....bebera vinagre.....ou non houbera, que a había , cousa capaz de arrancar á rapaza.

- Xa estou de volta miña nai.

- ¡ Xa ! paréceche moito xa. É a unha da tarde e tes toda a casa sen arranxar. ¿ Ben e que che receitou o médico ?

- Doume unhas vitaminas, indicións para poñer na cacha.Teño que levar unha todos os días, antes da cea, durante un mes  e logo senón melloro que pase outra vez por xunto del.

- Xa a min me parecía que che facían falla unhas vitaminas. Déixame ver a teu pai.

- ¡ Adelino , ai Adelino ! , ven acá home, ven acá.

- Verás , a rapaza ten que poñer unha indición todos os días durante un mes antes da cea e como ninguén da casa, nin ti , nin eu , sabemos dalas, haberá que chamar alguén que queira facernos o favor.

- ¿ E haberá ? ¿ O que non sei é a quen lle vamos pedir o favor?

- Xa sei que non che vai gustar, pero penso que era mellor que llo falaras a Elixio.

- Non me gusta moito , non . Pero non habendo ningunha muller na aldea que as saiba dar, mellor Elixio que ningún outro.Falareillo logo.

Cumprindo a palabra, aquela mesma noite antes de tirar para taberna a xogar ás cartas, pasou pola casa de Elixio, pois este sen vicios coñecidos, case nunca se deixaba ver  nela entre semana.

- ¡Faltaría máis me cago en chus!.

Elixio era un home respectado pola súa condición de porteiro do axuntamento, casado , pai de dous fillos, un de dez anos e outro de oito, andaría polos trinta e cinco de idade. Mañoso, tanto lle daba o serrón coma a paleta e poñendo indicións, non había de haber practicante que lle metera man; ben orgulloso estaba el da súa habilidade:

-Se toca a hora, tanto me da poñelas coa dereita coma coa esquerda, me cago en chus - alardeaba Elixio.

Ao día seguinte pola noitiña, cumprindo co prometido, presentouse Elixio na casa dos de Diéguez, disposto a pinchar a Rosiña.....

- ¡Boas noites señora Hermelinda!.

- ¡Boas as teñas Elixio!. A rapaza está enriba, xa lle encarguei que fervera a xiringa e preparara o algodón e máis a caña: ¿non é así?...

- Así é señora Hermelinda. ¿ E señor Adelino ?

- No vicio , ¡bo! é un falar home, vai na taberna, que ben merece unhas mans as súas queridas cartas, despois de rematado o traballo. E eu voume quitar o leite que xa van sendo horas, ti vaite indo para riba  e que a rapaza che poña un vaso.

Así se aplanaba o terreo, así se xuntaba por circunstancias imperceptibles e sen importancia  o lume coa estopa, logo vén o demo e sopra...Ao longo de todo un mes puntualmente ás nove da noite malladas, ía Elixio a casa dos de Diéguez, sen domingo , nin festivo que desfixera o feitizo..... Quero dicir , o feito de ter que poñerlle as indicións a Rosiña, que como dixen: tocáballe unha diaria durante todo un mes, cabendo a posibilidade de prolongar o tratamento , dependendo da evolución , que o doutor, observase na rapaza.

A cousa fíxose tan rutineira,coma rutineiras son no seu funcionamento as pezas de calquera dispositivo mecánico, que funcione de maneira sincronizada, exemplo: un reloxo.

Rosiña nese intre deixou de ir ás novenas...malladas as nove chegaba Elixio , que coincidía coa hora en que señora Hermelinda baixaba para baixo, en dirección ás cortes do gando,  para quitarlles o leite a base de tentos ás vacas: a Marela, a Cuca e a Pomba, ao tempo que invariablemente tamén o señor Adelino ía xogar a chiquita de viño ao tabernucho do señor Xosé o brasileiro, alcumado o pilla galiñas.Dilixente a rapaza, tíñao todo preparado : a xiringa fervida, disposto o algodón e máis o augardente para desinfectar.

En resumen , no momento de irse ata a cama por mor de cravar a banderilla nas suaves cachas de Rosiña, topábanse completamente a soas e iso durante todo un mes abondou na confianza , que coma veciños xa se tiñan...e xa na segunda caixa, na terceira, na cuarta.....sucedeu o irremediable.

- Cativa ten que estar a rapaza para que o doutor, volva e revolva coas mesmas vitaminas.

- Ti coma min o ves Adelino,cando non ten olleiras,ten olleiróns.....aínda que co tratamento xa ten algo mellor cara, anda máis leda e se ben a calibras ata engordou unha migalla...

O tempo que durou a primeira caixa, serviu para que pouco a pouco a rapaza fose perdendo o recato , a vergoña ; serviu para que o Elixio o que recordamos que non se lle  coñecían vicios , fose destapando o tarro das súas esencias.Fixaba os ollos cheos de desexo nas anacaradas cachas.Analizaba luxurioso, esperando a ocasión propicia, cada movemento da rapaza, cada decorrer das bragas, cada xemido afogado que deixaba escapar no intre de proceder coa intra muscular.Tendíase Rosiña na súa propia cama, coas súas prominentes nádegas núas, mentres o Elixio máis que desinfectar co algodón mollado en caña o sitio onde espetar a agulla,agarimaba as ardentes cachas da rapaza. Decatouse Elixio da doenza real que oprimía a Rosiña, pola súa parte ela comezou a ver no porteiro do axuntamento, un concentrado vitamínico superior , con moito , ás caixas de Exepin CoA , que desapaixonadamente lle receitaba o médico.

Ían pola segunda caixa, cando as miradas de ambos empezaron a facerse cómplices a cada vez máis. Coma que, Rosiña, esperaba as nove da noite como o cego espera ver a luz do día. E Elixio, non sacaba da cabeza o momento da novena, non polo relixioso, senón polo profano. Na terceira ampola da segunda caixa, cedeu a rapaza...cedeu a diario durante os oito meses longos que durou o tratamento.

Chegado este momento, perdese a conta das caixas de indicións que aínda houbo de levar Rosiña, dedicadas: xa non sei a que clase de tratamento : ¡ Eran dous ao mesmo tempo !. O certo e que aos oito meses ben cheos de iniciado, por forza da natureza humana , descubriuse o petate.....Rosiña estaba preñada e como non fora por concepción parella a da virxe María  ou milagre de tal caste, estaba ben claro quen ía ser o escandaloso proxenitor da criatura.

A noticia correu coma a pólvora, ¡ non era para menos... !

¡ Á rapaza de Diéguez, preñouna o porteiro do axuntamento ! ¡ Á rapaza preñouna Diéguez, o porteiro do axuntamento e máis Elixio ! ¡ Diéguez preñou ao porteiro do axuntamento e a rapaza preñou a Elixio !.

Os diarios falados , os periódicos verbais, que aínda que soe estraño hai en todas as aldeas do rural galego, encheron as súas primeiras planas coa noticia, fixéronse tiradas especiais e monográficos sobre o tema moveron as linguas ávidas dos correspondentes daquela guerra.

Pola mañanciña, moi cedo, apenas escintilaban os primeiros raios de sol, xa viña a leiteira, a que recollía o leite na aldea de Vilaverde , coas pretendidas últimas noticias de axencia:

- Disque que: está preta a dar a luz. Hai quen botando contas , chegou á conclusión de que leva en estado de boa esperanza, oito meses, vinte días e dúas horas, sendo de momento imposible precisar minutos e segundos.Logo amosaba as fotos furtivas do avultado ventre de Rosiña.

A media mañá, aí polas once, chegaba o peixeiro, con noticias frescas e peixe de oito días. No tempo que durou o embarazo nunca tanto peixe frito, cocido e en escabeche ,etcétera, se comeu nas casas da aldea. As mulleres formaban cola, o peixeiro ao tempo que mal pesaba por comenencia o quilo da sardiña o lorcho ou o ollo mol , enganchaba o seu discurso e coas palabras precisas, ía debullando o lado tráxico pasional do acontecemento:

- Disque que o señor Adelino , xurou diante de cantos se topaban onte á noite na taberna, dar morte coas súas propias mans a Elixio. A Garda Civil está alerta. Tamén din que trae amargada á rapaza.

Ningunha muller se decataba da repentina subida do prezo do pescado e pagaban sen os regateos habituais, ¡ para seren as once a noticia non estaba mal... !

Ao pé da unha da tarde, chega o panadeiro: o mesmo tropel de mulleres aínda non reposto do magoante verbo do peixeiro, acude a coller pan con precipitación , premeditación e aleivosía. O panadeiro, provisto dun pequeno teatriño de monicreques - máis que informar - valéndose de dous monecos: un que representa a Rosiña cun ventre esaxerado  e outro que semella Elixio coas súas partes por demais avultadas e máis a suposta habitación do crime..... amosa para ilustración das estreitas concorrentes os mil modos e maneiras como foi consumado o pecado.

As dúas e media da tarde, coincidindo co informativo da cadea Ser , ten lugar a rolda de prensa diaria. Subida no alto da fonte que, hai no medio da aldea, a decana das murmuracións, contos e chismes.....a señora Clara e a encargada de dala.Esta sabida muller, nerviosa,alta e delgada coma un xunco,  da que se pode dicir que naceu vestida de loito, pois nin os máis vellos lle acordan prenda que faga honor ao seu nome de pía, completa a súa indumentaria característica, cun pano á cabeza atado cun no por debaixo do papo queixo, a non dubidalo negro, polo propio color da tela e da sucidade que acumula.Vestiario todo el, que en conxunto, por constancia, perseveranza e todo iso , forma tan parte da súa magra humanidade coma a lingua de corvo que, agora resume, abonda  e completa a labor periodística dos anteriores correspondentes:

1º.- Dicir que en contra do que inexactamente ten dito a leiteira, consonte fontes moi ben cualificadas, podo asegurar que o tempo de preñes alcanza xustamente os oito meses e dezanove días a esta hora.

2º.- Cabe precisar que aínda que as noticias transmitidas polo peixeiro son certas, hai que manifestar que a garda civil, aínda que vixiante, non intervirá en tanto non haxa sangue . É dicir os do tricorne, non tomarán cartas no asunto , ata que a mecha prenda na  goma dous  .

3º.- Aplaudir dende aquí a innovadora iniciativa do panadeiro, aínda que é de suma importancia sinalar o gravísimo error que comete ao pretender na súa respectable representación , que o adultero e máis a doncela, íanse á cama polo lado dereito. Isto non é certo , peritos na materia teñen demostrado que o catre só é accesible polo lado esquerdo. Por outra banda pódovos dicir que, non sempre a Rosiña ficaba por baixo e o Elixio por encima, como vos amosou o panadeiro, senón que , se un día cabalgaba o Elixio, ao séguente quen cabalgaba era Rosiña e así sucesivamente.

4º.- E como colofón e ultimísima  noticia sobre o particular, dicir que a pobre Carmiña, muller de Elixio, despois de falar con Don Olimpo,o cura, co cal é ben sabido de todos que se entende dende fai tempo.....sábese que foi á vila para ver de obter o divorcio, poñendo o asunto nas mans dun avogado - pica preitos e papa xantares - de moito renome.

Con refinados modais de portavoz, a señora Clara remata a rolda de prensa, e antes de saltar da tarima de pedra , do alto da fonte, apostila brillante: “ Con isto e un biscoito , eu esta noite emborráchome”.

Soan aplausos, óense murmuracións polo baixo e como os estómagos piden papas, cada quen volta para casa á nerviosa espera de acontecementos e desenlace.

Pariu Rosiña, tirando por terra todas as contas, naquela mesma noite;trouxo ao mundo un homiño, bonito coma un sol, que vaite a saber por que , foi calmando os ánimos, converténdose o rapaz no ollo dereito e consolo dos avós  e o sangue non chegou ao río... na casa do Elixio tamén , grazas ao cura, moderouse a cousa e pode dicirse que todo volveu á normalidade. A historia foise esquecendo e no momento de contala, o rapaz -Adelino coma o avó - está pronto para entrar en quintas se as houbera. Para ir rematando que, xa se fai tarde, e para maior felicidade dos protagonistas,  hai que dicir que Rosiña, para sorpresa duns  e cobiza doutros casou cun rapaz forte , educado e traballador , que lle porfillou o fillo e que á costa de suores xunto co señor Adelino , engrandeceu a cada vez máis a casa dos de Diéguez , ata convertela no que é hoxe, unha casa de ricos, de labradores, pero de labradores ricos.....

                                        *

A xeito de epílogo  desta historia , coñecida e resabida, dicir que de vez en cando en algunha aldea galega, vaise dando un caso parello e que se pon en funcionamento idéntico aparato informativo , con máis ou menos semellante problemática. Pero pese ao evidente risco que como vemos as indicións entrañan, séguense poñendo , séguense preñando... como seguen andando os coches pese aos accidentes... ou como sigue a vida pese á morte. Por iso a min a historia nin me vai , ni me vén, pero aí queda. E como di a coñecida canción : “ Xiringa o pai , xiringa a nai  e eu como son da familia tamén quero xiringar...”  . Por R.S. Lago para todos vos,  unha aperta grande a todos os miles de seguidores deste blog.