Sexismundo

                             

                                         SEXISMUNDO

Non sei si se podería dicir aquí, que: máis que un grandísimo executivo; polo tanto home de stress, con moitas horas de voo, moita sauna e moitas páxinas de macro economía na cabeza; en realidade era un logotipo da baixa idade media ou máis tarde aínda, que refire a historia.

Aínda que a realidade fría, negase a elevación mística que o seu espírito no seu interior contiña; dado que era home executivo de primeirísima liña, con empresa importante cotizando en bolsa, por iso tamén con abundante parqué bolsista nas solas dos seus zapatos moi brillantes; había nel moito contraste entre o ser superficial exterior e o que en realidade, sen selo aparentemente, era ata a medula.

Por iso buscaba a paz daqueles bosques e montañas, aínda por descubrir pola nube lagosta de turistas, que as axencias de viaxes, mobilizarían dun momento a outro. Cando lles dese a real gana, aínda que se podería dicir, cando fosen ultimadas todas e cada unha das medidas de embarque idóneas, a este tipo de excursións organizadas con promesa de burbulla de osíxeno e algo de verde ao final da partida.

Respirar tranquilo naqueles vales, tallados por mans descoñecidas fai millóns de anos, pero seguro grandes e moi creativas: pola arte grandiosa que imprimiron na paisaxe e o volume colosal das enormes montañas nevadas.

Só, apartado da trepidante civilización; esquecéndose de problemas, problemiñas e Opas de todo xénero, importándolle unha chincheta velenosa: os catro enteiros de recuperación do índice Nikei, a competencia furibunda , o plan de rendibilidade a curto prazo, co reaxuste de persoal incluído e o comité de empresa fumarento.

Nin sequera pensaría no horrible bonsai xaponés, con que lle obsequiou o director xeral, e que tiña no seu despacho como unha aberración máis da época, onde a tortura física non se contenta coas salas de interrogatorio nas brigadiñas dos malos defensores da lei; agora o espectáculo inquisitorial, alcanzaba ás indefensas árbores, tan sen ter nada que ver cos seres humanos, por vexetais que eran e seguirano sendo sempre que non se extingan. ¡ Xaponeses ! ¡xaponesadas !. Que teñen os pés diminutos e non son demasiado altos e veno todo pequeno; co seu país illiña traballadora e a polinesia coa micronesia; lilainas do vocabulario rancio que lle vén a un da escola primaria. Toda unha divagación infecta de micro chips, electrónico manías que buscan sitio urxente no mercado e as casas ata poden ser pregables e de peto, para levar na americana, con aseo provisto de yacuzzi incorporado.

Por todo iso el, neste maio asollado, a repousar tranquilo, a oír paxariños libres e a desintoxicar o cerebro. Sen compañía, a exercer de cínico, segundo os sabios mandados do vello Dióxenes; ata cando lle apetecese, pórse en coiros e bañarse na rosada mañanceira con que se adorna ilustre, cada mañá, a natureza.

A comer mouras, baias e outros froitos silvestres que medran á súa lei no campo, a gritar con todas as forzas dos seus pulmóns nomes de cousas bonitas que o eco, irá transportando de montaña en montaña, de lomba en lomba, de barranco en barranco, ata que de novo fágase o silencio, materia prístina de sacerdotes exipcios.

E que canten tamén as súas belas cantigas as augas dos ríos, os insectos e o rumor moi ensaiado das ramas verdes das árbores, sempre de fondo conectado. Alí estaba xa mental e fisicamente , en corpo e alma, a cincuenta ou cen quilómetros da civilización, sen apenas equipaxe, perdido entre aqueles alardes da natureza, panteizándose de forma definitiva con todo o que os seus ollos divisan, o seu olfacto recibe en forma de fragrancia e os seus oídos escoitan nun alarde de conxunción harmónica. Sen ruídos impropios da natureza, gravames alleos os outros, do seu mundo urbanícola, do que fuxía para non rebentar coma se lle colocasen unha carga de dinamita ou cousa peor, dentro.

Si, el pertencía sen dúbida a un tempo pasado, aos albores da civilización; por iso ás veces valíase da súa gran capacidade de abstracción para poder divertirse coas súas reflexións interiores e darse conta da marabilla á que se vía impelido a renunciar ,por mor dos crueis camiños da civilización das vinte e oito horas de traballo cada tolo día, onde durmir era un luxo de elixidos e soñar cun mundo mellor e máis feliz, o novo e máis blasfemo pecado da nova relixión laica, pero súper relixión, do consumismo materialista.

Fóra esas ideas, fóra esas ideas bis, melancólicas e veña a nós ese canto de paxaro ilustre, que sen frac, nin solemnidade de salón de concertos, no alto dunha humilde rama, entoa as mellores notas do Himno á Alegría. Mira o Beethoven, pensou, que negros alados tiña; é dicir, aquí algo de oído, un caderno e por medio da urxente taquigrafía, que en realidade non sabía se era posible na linguaxe das cinco liñas, rexistralo todo e ¡ a gloria !.

A intelixente observación natural, trocada en atinado pensamento íntimo, máis ou menos esaxerado, cando menos, divertíalle. Logo de estar escoitando, ao alado, un bo intre, escoitou ao río e ben,moi ben, outra melodía braveable na sala de concertos do teatro Real de Madrid.

Aboubado da solapa de tanto libro mal lido, por fin, e xa era pitoño o executivo, descubría a natureza como nai de toda a música.

Era tan feliz que no seu interior, fíxose promesa de gozar, feito un Robinsón Crusoe ou algo así, naqueles somontes e picos do Pirineo aragonés da semana que se tomou libre, consultándoo unicamente, co que de espiritual e humano quedaba nel, de tan absorbido como estaba polo mundo dos moi altos negocios, que o tiñan convertido nun escravo de luxo a xulgar polos seus elevados emolumentos e as súas declaracións da renda.

O gran Sexismundo, sen o estridente busca, de andar percorrendo o vómito de asfalto co seu fórmula un; de aquí para alí, sempre en reunións moi importantes asperxidas de exorbitantes cantidades de diñeiro, está tan magnificamente só, en contacto co edén, que os seus beizos maxicamente comezaron a recitar aquel agradable:”Beatus ille...” do xenial Horacio, que el subliminalmente sabíase de memoria:

“Feliz o que , afastado de negocios

como en remoto tempo os mortais,

paternos campos cos seus bois labra

e non rende á usura vasalaxe;

nin o espertan os claríns bélicos

nin teme airados mares,

e evita igual do Foro as intrigas

que do rico soberbio os limiares.

----------------------------------------

Falando así, o usureiro Alfio

disposto a facerse labrador a escape,

recolleu polos idus o seu diñeiro;

máis.....volveu nas calendas a prestalo”.

Recitara todo aquel precioso poema:epodo, con ritmo de bo rapsoda; a música púñana de fondo os paxariños e as augas claras do regato que  zigzagueando alegremente aquí e alí, veloces descendían en busca de darse ao afluente dalgún río, que desde sempre coñece a existencia salgada do mar.

Por espectadores do improvisado recital aquel, estiveran as árbores do bosque moi calados, co vento manso respectando artes maiores, nas altas copas os seus vexetais oídos atentos.

O interior de Sexismundo só, era unha verbena con todas as vísceras vestidas de gran gala, e o repique apaixonado dun corazón do que latexando , latexando, habíase enfeitizado da natureza circundante. Pasaban os días e Sexismundo nómade, Sexismundo soñador, ao Antonio Machado, lixeiro de equipaxe ía tecendo o seu niño para pasar a noite, alí onde lle sorprendía a sombra, como un paxaro, como un paxaro sen ás, que voaba alto coa imaxinación todopoderosa.

Fora todo un acerto aquela repentina fuxida da estridente civilización, cara á gran nai de todo e de todos, na que se inmolaba en coiros cando ben lle apetecía. Ninguén sabía do seu paradoiro; ben só a axencia de viaxes. Así que nin con outro Wall Street do mil novecentos vintenove esta vez na bolsa madrileña, a el o recuperaban; despois do recitado, ao revés de Alfio o usureiro.

Tíñao claro, ou debería telo..... a pesar de que non lle fosen descoñecidos os versos que en cuadernavía dedicase o arcipreste de Hita ao diñeiro; estes sen o recitado que non se merecían pola súa temática, seguramente..., ocuparon, no entanto, monologantes o seu interior uns instantes:

( “ Fai moito o diñeiro, moito se lle ha de amar;

ao torpe fai discreto, home de respectar,

fai correr ao coxo , ao mudo fai falar;

o que non ten mans ben o quere tomar.

Aínda ao home necio e rudo labrador

diñeiros convérteno en fidalgo doutor .

Canto máis rico é un, máis grande é o seu valor,

quen non ten diñeiros non é de si señor.

O diñeiro é alcalde e xuíz moi encomiado,

é moi bo conselleiro e sutil avogado,

alguacil e meiriño, enérxico, esforzado,

de todos os oficios é gran apoderado.

En resumo digo, enténdaseme mellor:

o diñeiro é do mundo o gran axitador,

fai soñar ao servo e servo fai ao señor;

toda cousa do século faise polo seu amor” ).

Con estas e outras moitas reflexións máis ou menos atinadas, máis ou menos eruditas, íaselle pasando o tempo: aquí admirando o que vía, alí escribindo poemas que no seu interior habitaban reprimidos polas circunstancias, escribíndoos : ¡ ollo ! sobre a branda superficie da auga cristalina, como debe ser, para goce instantáneo do espírito que en non agardar loureiros, ha de fixar norte, cando o goce malgastado gaña paso á ansia de inmortalidade.

Sexismundo, viu brotar as flores, asistiu ao espectáculo sen par de ver madurar os froitos silvestres, logo viu caer mansamente eternas as follas dos outonos e por fin, chegar a neve; pasara moito tempo, demasiado tempo , as súas vestiduras estaban rotas e a barba tíñaa poboada; a idea de volver á civilización habíaselle evaporado da cabeza e agora era un animal máxico do bosque, con certo parecido ao home.....

Mentres tanto, en Madrid, a esixente marcheta do mundo das finanzas atrapara outro “coco”; outro Sexismundo , para mantelo encerrado vinte e oito horas ao día entre as belas cristaleiras dun luxoso despacho,dun xigantesco edificio céntrico , recibindo xa robustos bonsais do señor director xeral, e en fin dicíndolle aproximadamente non á vida,aínda que claro.....