Publicacións
VENTURA CONDE
A historia de Ventura Conde é simple pero por historia ha
de pasar e digna é de ser escoitada.
Con trinta e tantos anos ao lombo, nin acá , nin alá,
coma quen di con toda a vida por diante; naceu, fillo de mariñeiros, en Santa
Uxía de Ribeira.
Dende rapaz, sen escola apenas, comezou a traballar
naquel pequeno porto, hoxe o máis grande dos de baixura de todo Galicia. O
traballo de carga e descarga é duro, os días son longos e veñen vindo uns
detrás doutros.
Unhas copas de augardente no Bergantín , un truco no
Temón.
Cigarro, tras cigarro sen descanso, historias de vellos
mariñeiros, o Gran Sol,Angola,Birmania incluso....., liortas, pelexas, en fin o
mundiño de cada quen, o de Ventura Conde polo que agora importa.
Sen outro norte que poder enrolarse nun barco conxelador,
para facer uns euriños, con vistas ao día de mañá o rapaz íase facendo home e a
ocasionsiña non chegaba.
Canta cobiza reprimida, cantas caixas de pixota cargadas,
cantas descargadas.
O porto sempre no mesmo sitio, a rutina de todos os días,
as mesmas caras, idénticos monstros.
“ Cerro os ollos e cos ollos pechados coñezo todo isto,
seino de memoria, estou ata os ovos”
Mal sabia Ventura Conde, ataviado con venturoso nome e
apelido aristocrático, da emboscada estarrécente que lle agardaba en días
pretos acazapada.
¿ Fora mellor a morte ? . Non o sei...
A mutilación dunha perna ben se pode encaixar, o tempo
axuda, os días veñen longos e mestos, pero quen sabe o que pasa pola cabeza dun
home. Quen pode dicir con acerto, os castelos, as ilusións logo que petaron no
chan xordo, no chan duro, do interior impenetrable de Ventura Conde.
Foi un día calquera, un deses días inesperados,
sorprendentes, que están no almanaque por continuidade, non sei como dicilo , o
día non tivo a culpa , iso é , o día non tivo a culpa.
- ¿ Patrón estas caixas tamén son ?
- ¡ Si , si , veña metédeas coas outras, movédevos,
parece que estades abraiados !
Nesto, coma quen non quere a cousa, unha caixa petoulle
un golpe seco na canela, por debaixo do xeonllo.
- ¡ Ai ! ¡ ai ! ¡ai! , gritou , xemeu , Ventura Conde.
- Que pasa, quen é a señorita que se queixa tanto -
inquiriu o patrón.
- E Ventura señor Manolo , parece que unha caixa doulle
un bico na perna.
- A ver , a ver , trae para acá, ensina, amosa , sube o
pantalón para ver tanta doenza xunta. ¡ Iso non é nada.....!
O señor Manolo arremanga a perna do seu pantalón:
- Ves , centos de feridas teño levado eu nos meus canelos
, e máis nunca me queixei da maneira. ¡ Veña a seguir cargando!
- ¡Pero señor Manolo…!
- O dito senón xa
sabes...
Rematada a faena a perna xa non doe da maneira.
- Vamos de festa, tomamos unhas copas , un tute subastado
, un truco e que lle dean polo cu ao
puto traballo.
- Ten razón señor Manolo , iso non é nada, hai que ser
máis sufridos. Despois dis que te queres embarcar.....¡ estás fresco !.
Pero o salitre condenado da maldita caixa, comezou a súa
labor maligna. Pouquiño a pouco ao amparo da virilidade de homes rudos, da man
do abandono, as cicatrices do señor Manolo , as feridas de bravura e casta
mariñeira por cousas do destino ,convertéronse nunha fonte de sangue nas pernas
mozas de Ventura Conde.
Remedios caseiros, consellos e máis consellos. Se un lle
da unha pomada outro recomendáballe parches de vinagre con sal.Automedicación,
consellos de propios, menciña alternativa incluso.
-Vaite ao bruxo de Broullón que din que o cura todo.
-Vaite ao corpo aberto de Vigo.
*
-Xa é máis ben tarde- dixo preocupado o doutor do
hospital xeral de Galicia en Santiago de Compostela.
- Isto non ten boa cara, ¡nada tratamento ambulatorio!
.¿Canto tempo hai que ocorreu o accidente ?.
- Vai para tres meses.
- Veña: unha pomada , estas pastillas ás tres comidas e
unha caixa de indicións, limpar a ferida todos os días e paciencia.....moita paciencia.
Tívoa Ventura Conde, sen poder case moverse coa perna
arrastro, o señor Manolo petoulle paternal no lombo, ao bo do patrón esquecéralle dalo de alta na
seguridade social; petámoslle todos nós...
Pero un home ten que comer e as medicinas custan cartos.
Cambiou , na espera angústiante a vida de Ventura Conde.
Avergoñado, esquecido de todos, veu , escapou , fuxiu para Pontevedra, non
quería recibir esmola magóante de aqueles que lle viraban a cara ao velo ou saudábano por costume.
Agora pódese ver diante da igrexa da Peregrina, facendo a
entrada e a saída das tres misas que a diario di don
Antonio .Ventura mostra a fonte de sangue que mana pola súa perna arremangando
o pantalón ata o xeonllo.
Diante del aparece o
pano da man sobre as lousas de
pedra fría do adro, onde van caendo , para o
xantar, para a cea, para o almorzo, para un paquete de tabaco, para as
medicinas , para a pensión, as moedas brillantes dos fariseos ricos da vila e
grazas.
E aínda así ten que soportar de vez en cando , ¡ sempre !
, as charlas de don Antonio , pedíndolle resignación , dicíndolle que todo o
seu sufrimento llo brinde a deus noso señor. Para rematar o
discurso pastoral, coas verbas frías de quen lle di:
- Ventura non quero que te poñas na entrada de igrexa,
porque a xente ao verte con esa ferida
estarrécente non me vén á misa, se queres fai as saídas, pero as entradas
prohíbocho terminantemente. Non quererás que interveña a autoridade.
- ¡Pero don Antoniooo!.
- O dito ándate con ollo que me asustas á xente Ventura.
O Cura dáse a volta
e entra na igrexa con forma de vieira.
Vaise Ventura cavilando
na súa penuria: se facendo entradas e saídas paso fame e fumo cabichas, a ver agora quen
se arranxa coas saídas de don Antonio.
- ¡ Ventura, Ventura ! . Chama o cura.
- Si don Antonio ,
mande.
O cura remordido da conciencia, director espiritual de
fariseos ricos , meta a man por dentro da negra sotana e achégalle algúns
euros.
- ¡ E non te me queixes !.
-¡ Grazas don Antonio!.
- Repito , nada de facer as entradas estamos.¡Xa che
debía chegar e sobrar coa paga non contributiva que se che dá ou se che vai dar
cada mes!
- Si don Antonio , como vostede mande.
Durante un tempo
cumprindo o bando clerical, fixo só as saídas Ventura, achegoulle don
Antonio algúns euros de pascuas en venres...
- ( Penso eu, e non quero mal pensar, que compensadas
polos maiores haberes dos cepillos de ánimas, sen competencia agora polo
oportuno veto posto a Ventura con respecto ás entradas, agora enfeitadas para
non alarma dos cristiáns vellos da devota vila con adoración nocturna e
desasoségante semana santa ).
Pero a perna comezou a empeorar, a ollos vista, máis que
estarrecer, mordía os ollos ao ver o sangue correndo , saíndo coma da boca
dunha fonte dunha cuarta de longo. Medicinas ineficaces, remedios
inconsistentes.
Maltreito, dorido, sen ganas de nada, nun coche de
aluguer.Soíño coma un orfo de torno , Ventura Conde, chega á residencia de
Montecelo en Pontevedra.Aténdeno con profesional sorriso, enfermeiras da idade
del , mozos dun tempo , fillos de nais parellas, só que alumeados por distinta
estrela. Con estrela uns, estrelados outros, Ventura Conde.
- Hai que cortar , non queda máis remedio rapaz, isto é
irremediable.O médico parece de pedra, ten oficio.¿ Gustaralle darlle a serra
?.
- Hai gangrena e
non temos que facerlle , si viñeses en tempo.
- Que di vostede fun ao hospital xeral de Santiago e seguín
o tratamento diagnosticado polos doutores: pastillas , indicións,
pomadas...
- Nada , cortar , hai que cortar isto esta moi avanzado.
Caen unhas bágoas secas, poucas, pola face do tranco.
- ¡Chore vostede, chore sen problemas, nos estamos aquí
para axudalo!...
Adeus aos mares do sur de Manuel Vázquez Montalbán,
arderon nunha fogueira na cheminea de Pepe Carbalho, adeus ao Gran Sol , adeus
a Angola,adeus Birmania, adeus aos cartiños para o día de mañá , adeus ao barco
conxelador.
Ventura Conde agarda, detrás dun feixe de burocráticos
papeis, a que seguridade social, lle conceda a subvención para unha perna
ortopédica, mentres tanto volve a facer as saídas, na súa condición de mutilado
da súa guerra particular.Don Antonio cura bo, achégalle de vez en cando algúns
euros e a vida sigue...
Ningún comentario:
Publicar un comentario