O Doutor Fernández.

                               O DOUTOR FERNÁNDEZ

                                                     I

O doutor Fernández, gran afeccionado á novela policial e de terror, gozaba nas larguísimas tardes da illa penal , onde se recluían os individuos coas máis graves condenas do país, coas súas lecturas e relecturas de Aghata Cristie, Arthur Conan Doyle, Edgaar Alan Poe, etc., e,en fin, era un adicto ás películas do gran Alfred Hitchcok, do que tamén valoraba os seus relatos.

Levaba dez longos anos, case se podería dicir que el tamén estaba recluído, naquela roca emerxida do mar, onde a vida era monótona, dura e nada agradable. Só as horas dedicadas á lectura e ao estudo éranlle gratas. Sentado ao luscofusco tropical, á sombra dunha palmeira, vendo ao abismo, onde o mar axitábase frenético aos seus pés, lía e analizaba con meticulosidade case enfermiza cada liña das súas obras favoritas.

A cada nova relectura descubría novas fronteiras, que minuciosamente o seu cerebro encargábase de rexistrar, para que a fervente admiración por aquelas as súas plumas preferidas crecese como a espuma dun mar embravecido que ameaza con alagar a praia un día de tormenta malgastada. En ocasións o pracer obtido, a través dunha trama sinxela que enseguida ensortellándose insospeitadamente complicábase nunha espiral crecente de suspense e incerteza, era tal, que esquecéndose da illa, e o seu significado, penetraba na fábula e vivíaa; si , vivíaa, co nerviosismo do asasino ou a agonía da vítima, dependendo isto, claro, da historia.

Así as horas pasábanlle rápido e cando chegaba a noite, iniciaba con renovado entusiasmo o seu infatigable estudo do medicamento en xeral e da cirurxía plástica en particular, da que era unha das autoridades do país.

Este era outro trazo da súa singular personalidade: a súa paixón pola beleza. El mesmo, fisicamente, era cando menos atractivo, cunhas faccións ben definidas e nada vulgares, a pesar de que a súa idade pasaba xa do medio século.

As súas mans eran as dun artista que esculpía as súas obras sobre a pel humana, ben gañada fama tiña diso. Invariablemente cada día, logo de ler e pasear, dedicaba algunhas horas ao perfeccionamento da súa técnica, e ao estudo de cantas novidades se producían no terreo da cirurxía estética ou plástica, como a el lle gustaba denominala para maior precisión , pois ben é sabido que, aparte dos enxertos naturais con carne humana, esta especialidade actúa valéndose dunha variada gama de materiais derivados do plástico e outros.

En tempos pasados, case remotos agora, dirixira con éxito unha coñecida clínica dedicada a estes mesteres na capital do estado; polas súas expertas mans pasaran ao longo dos moitos anos en que permanecera aberta, un bo número de coñecidos das pantallas da televisión, o cine e as revistas do corazón .Rostros, nos que o paso do tempo deixara os seus consabidos baixorrelevos, que unha vez chegaban ao imperio das súas mans, volvían recobrar unha louzanía e tersura, cando menos aparente. A súa fama e renome medraba vertixinosamente, e grazas ao seu bo facer profesional,  alcanzaba as máis altas cotas entre as xentes que se gañan o pan nalgunha medida co rostro e aqueloutras máis anónimas que, dalgún xeito, pretendían no mundo da imaxe , arrombar a súa presenza física por medio dunha intervención cirúrxica que limase aqueles defectos ou defectiños que lla afeaban.

Cando nas listas de espera amontoábanse nomes e máis nomes, para poder mantelo ocupado por moito tempo; non se sabe moi ben por que , o doutor Fernández, para sorpresa de todo o seu equipo de leais colaboradores, decidiu que non quería seguir esculpindo rostros, ou retocándoos, que é case o mesmo.A súa personalidade, amable, aínda que complexa, fixo que de nada servisen os rogos máis afervoados dos seus achegados e aínda dos futuros clientes, que na súa mestría depositaran non poucas ilusións.....

Meses despois, fai xa dez anos, incorporouse como queda dito, de médico titular a unha penitenciaría de máxima seguridade. Dúas maletas, a dos seus libros favoritos e a de canto se investigara no terreo da cirurxía plástica, compuñan o máis importante da súa breve equipaxe.

Agora, apartado do mundo, recluído case, a súa vida apoiábase para andar,tendo,como pernas insubstituíbles,as lecturas daqueles enxeñosos relatos de suspense e terror, na esquerda extremidade, e o seu profuso e ambicioso estudo da cirurxía da beleza na destra perna.

O traballo na prisión, cunha poboación aproximada de trescentos reclusos, era escaso. Polas mañás de dez a unha, pasaba consulta aos internos que previamente se apuntaban para ser vistos polo doutor. O resto do día , aínda que sempre a disposición do que puidese suceder, estaba libre e só cos seus pensamentos e asuntos.

Co seu auxiliar, un home próximo á xubilación, en ocasións, facían algunhas mans ás cartas, pero pronto se aburría e, ben, prefería vivir o tempo libre ao seu xeito; non se tiñan moitas novidades que referirse, salvo as naturais do traballo; ademais, os seus gustos eran ben distintos. Co director da prisión, mantiña unhas relacións cordiais, falando esporadicamente de temas relacionados coa psicoloxía criminal, o delito e sobre todo do problema da reinserción social do individuo, temas nos que adoitaban estar bastante de acordo, sendo como eran homes moi progresistas, os dous. Co resto do persoal mantiña unhas boas relacións, pero bastante distantes, cinguidas aos problemas internos da prisión, e ao estado do tempo, logo de auscultar o ceo con ollos de meteorólogos eventuais. Finalmente cos reclusos, o seu comportamento era profesional, correcto e atento.

Pola súa banda, as xentes que a diario convivían con el, as de fóra das reixas, así como as de dentro, tíñanlle en moi boa consideración e respectaban as súas reservadas excentricidades, coñecedores dos seus logros profesionais e palpadores do seu bo facer e boa predisposición en xeral. Aínda que ,iso si, ninguén tiña a suficiente confianza con el, para penetrar nas súas conviccións, sentimentos, paixóns e pensamentos máis íntimos.

A vida na illa, sendo dura e por demais claustrofóbica, discorría coa vantaxe de dispor dun clima sempre benigno - coma se dixésemos: ¡en constante verán! - grazas a unha oportuna brisa que sen ser húmida, refrescaba o ambiente e facía que a temperatura fose a óptima para o benestar do corpo humano.

                                                     II
                Era un día calquera, un de tantos, sen máis historia que a súa propia monotonía gris; cando a iso das oito da tarde, como de costume, o helicóptero - único medio de comunicación da illa co continente - aterraba na gran roca entre remuíños de vento provocados polas aspas da súa hélice. Dado o rochoso e escarpado dos abismais cantís, que non permitían a existencia de fondeadoiros naturais, a atracada de navíos facíase máis que temeraria, imposible.

Con todo, pronto esta disfunción litoral, sería remediada; íanse a iniciar obras para o acondicionamento dun pequeno peirao, que permitise a atracada de naves, proxecto este que xa andaba aprobado nos papeis, por parte da dirección xeral de institucións penais. En moi curto prazo de tempo, o alcaide director agardaba a comunicación definitiva para pasar a retirar o diñeiro en metálico co que se afrontarían.

Logo viría o perceptivo concurso público, para a adxudicación dos traballos e ,ao fin, a feliz culminación do portiño sería unha realidade ditosa, que lles permitiría ter unha maior comunicación con terra firme, sen que padecese por iso a seguridade da prisión. A asignación orzamentaria estimada elevábase aos seis millóns de euros, dado que os traballos na roca prevíanse difíciles, arriscados e custosos; isto pola robusta configuración natural, que habería que dobregar con formigón, ferro forxado, e todo tipo de materiais propios desta clase de construcións.

O helicóptero ,vibrante, acababa de aterrar no amplo patio interior da prisión. Unha vez que houbo cesado o xiro das aspas, abríronse as súas dúas portas laterais. Custodiado por dous gardas civís mozos, coas mans esposadas ás costas, o recluso; do cal o doutor Fernández oíra dicir que era tremendamente perigoso: achado culpable de innumerables roubos e o asasinato plural dun matrimonio de xoieiros; xa no cemento da chaira polideportiva, era conducido á galería do módulo, que lle correspondera, para logo, ser introducido nas celas individuais de máxima seguridade; mentres isto sucedía, a mirada curiosa do doutor, desde detrás dos cristais da súa consulta, observaba con densa concentración, sen pestanexar un momento, a aquel criminal convicto privado do ben superior humano que é a liberdade. Diríase que analizaba cada un dos seus trazos físicos coa meticulosidade que a distancia lle permitía.

Ao día seguinte, tal como mandaba o regulamento de orde interna: Luciano Barcia, alias “O plátano”- polo escorregadizo que resultaba - foi levado para unha revisión médica rutineira ante o doutor. O galeno esperaba ansioso a chegada do recluso, por unha vez visiblemente excitado. Nada máis entrar pola porta, dirixiulle unha rápida mirada ao rostro, que lle serviu para acabar de confirmar o que xa na distancia observara o día anterior..

O médico levantándose do seu asento xiratorio, contra toda costume, tendeulle a man destra como querendo estreitar a do prisioneiro, saúdo que resultou imposible, xa que Luciano estaba debidamente esposado. Ante o embarazoso da situación, máis polo estraño do seu amigable ademán, que porque "O plátano” estivese esposado, pediulles aos que o custodiaban que lle sacasen as esposas e esperasen no corredor. Deixárono a soas co prisioneiro, o cal, dalgún xeito, estrañou aos gardas, pero aínda así obedeceron inmediatamente, confiando na boa aptitude e sobrada dilixencia que o doutor demostrara naqueles dous lustros.

Normalmente, as consultas efectuábanse postas as esposas, e á presenza da parella de gardiáns. Estes, aínda que algo sorprendidos, non lle deron maior importancia ao feito e saíron ao corredor, aproveitando para fumar uns cigarros e falar dos seus argumentos. A consulta durou aproximadamente uns corenta e cinco minutos; o doutor, logo de pasado este tempo, asomou á porta para chamalos e os dous gardiáns volveron sobre os seus pasos, para conducir ao recluso á súa cela sen novidade.

Ao terminar a xornada, o médico recolleu as súas pertenzas, entre as que se achaba a ficha médica do singular paciente, con fotografías do mesmo: perfil dereito, perfil esquerdo, parte posterior occipital e parte frontal. O resto do día, pasouno estudando e facendo bosquexos e máis bosquexos sobre as fotografías. ¿Que pretendía o doutor ?. Certamente, Luciano Barcia parecía un irmán do galeno; os trazos do seu rostro eran unha copia case exacta dos deste. Os feitos que sucederán, explicarán detalladamente estas e outras incógnitas.....

                                                     III

Unha ollada como unha frecha pola intimidade do doutor ponnos na pista dun suposto irmán xemelgo, que de cando en vez, sen unha periodicidade metódica escribíalle cartas, que o doutor contestaba puntualmente.Case sempre coincidía esta correspondencia familiar, coas contadas veces que o médico abandonaba a illa, para ocuparse de asuntos relacionados coa prisión. Xestións en terra firme, que adoitaba delegar o director na súa persoa, tendo en conta a confianza mutua que se tiñan. Esta confianza, sen ser, nin moito menos íntima, con todo, funcionaba ben nos temas de xestión e nas charlas que sobre o mundo do delito e as súas posibles solucións mantiñan de cando en vez.

Por pór un exemplo, o doutor saía a principios de mes no helicóptero para ocuparse de tales mesteres, e á súa volta unha semana despois, había unha carta do seu irmán Francisco Fernández, ou se non a carta viña invariablemente en camiño, para a súa pronta recepción. En certa ocasión, o doutor Fernández, nun desacostumado relaxo da súa celosa intimidade, ensinou ao seu axudante, ao director, e a quen a quixo ver, unha foto do seu irmán. Ante a que, todos os que a viron non souberon senón manifestar o seu asombro, pois Francisco era idéntico ao doutor, ata no vestiario, tanto que a dicir de todos, se os visen xuntos non saberían distinguilos, cousa que agradou moitísimo ao doutor, por unha vez distendido ante os demais.

A parte do seu irmán xemelgo, exhibido fotograficamente con certo garbo no parágrafo anterior, non se lle coñecían outros parentes, ou amizades fóra das da prisión, pois se as tiña, o certo é que gardaban un mutismo certamente proverbial.

Desde a chegada do novo recluso: Luciano Barcia, facía xa uns seis meses, ao doutor notábaselle un tanto inquedo, aínda que ninguén sospeitaba a verdadeira natureza da súa inquietude, e nin moito menos a saberían relacionar co  “Plátano”; chegaran desde entón novos reclusos, a cada cal máis perigoso, situáronse nas súas respectivas celas individuais, para facer bo aquilo da individualización científica do individuo, paso previo á súa futura reinserción social; realizáranselles os exames médicos de rigor e , en fin, a normalidade, dentro da excitación mal disimulada do doutor, era xunto coa rutina, a atmosfera densa que se facía respirar polos pulmóns da roca.

Ao mesmo tempo, naqueles meses, a predilección velada do doutor por Luciano Barcia, que ninguén quixo xulgar, ía en aumento, ata o punto de que este, por medio da súa influencia, pasou a ter un destino dentro do recinto penal. Ter un destino, era o soño de cantos alí se atopaban purgando os seus desmandos coa sociedade, por canto, aparte de suporlle uns nada desprezables ingresos económicos, permitíalles unha maior mobilidade e distracción; liberdade virtual da que carecían, cando se pasaban todo o día oxidándose na cela.

Para alcanzar tales traballos, necesitábase en primeiro lugar, un bo comportamento, despois moita sorte e no caso do "Plátano”, os bos oficios do doutor, por cuxa intervención ante o director, fora destinado ao servizo de limpeza das partes comúns do edificio e do amplo patio de cemento. ¿A que se debería o tan insistente interese do doutor, por Luciano Barcia ?. O tempo, e só o tempo e os acontecementos vindeiros, teñen a resposta.

                                                     IV

A illa, sobre a que se distraeron concretas pinceladas, era sobre todo unha colosal roca, con breves parcelas de terra produtiva, onde crecían: palmeiras, coqueiros, e algunhas outras plantas exóticas, que no seu día se plantaron polas xentes da prisión. Ata había compracentes anacos de céspede e dous ou tres mananciais de auga doce na parte norte da mesma. Polas súas características topo hidrográficas, resultaba na practica imposible intentar fuxir dela, por iso é polo que estaba conceptuada pola dirección xeral do ramo, como prisión de máxima seguridade, da que aínda que houbera os normais intentos de fuga - tal é o deber básico do prisioneiro -, todos foran abortados con éxito e non constaba que nunca alguén lograse o seu obxectivo: ¡ A tan anhelada liberdade!.

Luciano, xa totalmente confabulado co doutor, ao que fixera promesa de someterse a non sabía moi ben que experimentos de cirurxía plástica, se este lle axudaba a evadirse, limpaba con lenta parsimonia, o patio - a gran chaira polideportiva - xunto con outros reclusos.

Pola súa banda o doutor estáballe observando como aquel primeiro día en que chegara á illa, atento tras os cristais do seu modesto pero funcional consultorio; tíñao todo previsto e o seu plan non podía fallarlle, estudara cada punto e circunstancia previsible e ata imprevisible, ata a saciedade e agora, tiña a seguridade plena de que por fin, adiantándose a cantos enxeños, tomaran a pluma no campo da novela negra; el e só el, estaba en disposición de levar a macabro feliz termo: ¡O crime perfecto!, que tan obsesivamente se lle mantiña cravado, como unha paranoica ascua acesa consumidora voraz de axones e dendritas, en algures das enfermas sipnases do seu cerebro ofuscado e delirante.

El e só el levaríao a cabo na realidade; o extremado reto do máis difícil aínda circense ou o rizar o rizo do retorcemento criminal roldaban polo súa alleada cabeza; en fin, xa non literariamente, senón na realidade: ¡O crime perfecto!, estaba minuciosamente ultimado nos seus detalles teóricos, agora só quedaba pór en práctica aquel ensortellado e rocambolesco plan e asunto resolto.

Por se mesma, esta rápida intromisión omnisciente, no interior tenebroso do doutor Fernández, explicaría a fuxida facía dez anos e medio da civilización, pechando a clínica de gran éxito, para poder realizar aquel cruento relato de suspense e crime, na mesmísima realidade. Para iso necesitábase enxeño, el tíñao. Logo de tan dilatada espera, o home adecuado chegara á cita; Luciano Barcia, alias: "O plátano”, sería a vítima; a mente enferma do doutor, saboreaba xa as meles vitoriosas do seu criminal plan.....

Esa mesma noite, cumprindo con precisión as indicacións do doutor, “O plátano”, faltaba á hora do reconto nocturno; enseguida se dou a voz de alarma, mentres os demais reclusos festexaban a súa catárqueca fuxida. Bateuse unha e outra vez, a breve superficie da illa, rexistráronse todas as dependencias, auscultouse o mar con mimo, sen resultado algún; misteriosamente, o fuxido, non aparecía por ningunha parte.....

O alcaide director, visiblemente irritado, chamou a todos os seus homes de confianza, entre os que estaba o doutor Fernández, para comunicarlles a fuxida daquel preso, catalogado de moi perigoso, cunha condena de trinta anos de reclusión maior sobre as súas costas.

O doutor finxiu sorpresa, pois el e unicamente el, era o que en realidade sabía do seu paradoiro, e tomou arteiramente a palabra, para iniciar unha desculpa ante o director da prisión, porque el fora o que mediara para darlle un destino ao recluso fuxido; pero o director atalloulle entendéndose a si mesmo, como único responsable e que non tiña por que desculparse, en todo caso o único que solicitaba aos presentes, era a súa total colaboración, no empeño indeclinable de poder dar captura a Luciano Barcia canto antes.

Terminada aquela rápida reunión, cada cal volveu ao seu labor e o doutor ao seu barracón vivenda.....

                                                     V

O plan funcionara ao milímetro, Luciano estaba alí, escondido no disimulado subterráneo, que o propio doutor escavara no chan da súa sinxela morada. O oco, que estaba perfectamente camuflado baixo unha trapela de baldosas, ofrecía espazo máis que suficiente para un home, e estaba ata dotado dunha cómoda liteira, na que o fuxido, cando se abriu a trapa estaba instalado ás súas anchas.

A promesa de axudarlle a escaparse, engadía ademais o compromiso de sacalo da illa no helicóptero, único xeito de facelo ata o presente; cando aproveitando o parecido dos seus físicos e tras algúns retoques que pensaba realizarlle no rostro, usurpase definitivamente a súa personalidade .Xa verían sobre o terreo e segundo a marcha dos acontecementos, o como e a ocasión, de subir ao escaravello voador, para operar algunha daquelas curtas ausencias cheas de xestións en terra firme.

Falaron durante un bo intre, seguros como estaban de que non sospeitarían do doutor, e polo tanto non lles molestarían coa procura que naqueles momentos debía continuar por cada centímetro da illa.

Luciano estaba satisfeito, o doutor tamén, pero ambas satisfaccións na xenuína forxa interior dos seus espíritos, nacían movidas por intereses, que aínda que no exterior parecían coincidentes, con todo o eran netamente distintos; para Luciano: a ansia de liberdade; para o doutor Fernández: o morbo macabro de escribir na realidade, ¡O crime perfecto!, que a súa mente enferma lle solicitaba, ebria dos efluvios inventivos das plumas máis enxeñosas do xénero.

Transcorreran xa dúas longas semanas desde a sorprendente fuga. Nunha nova reunión de tantas, o alcaide director, comunicou aos presentes, entre os que se achaba o doutor, que non se conseguira nada real que puxese sobre a pista do recluso. Por iso decidira informar sobre o tema ao director xeral de institucións penais; á vez que as súas ordenes eran cesar a procura e ter por fuxido ao preso.

El pola súa banda, tiña a intención de pór o seu cargo a disposición do señor director xeneral, e en fin, non tendo máis nada que dicir, prefería estar só, naqueles momentos difíciles. De todos os xeitos pedíalle ao doutor Fernández, que facendo uso do poder que lle conferira, fose retirar, o máis axiña posible, os seis millóns de euros que, estaban depositados nun banco para dar comezo ás obras do pequeno portiño, ao que o doutor respondeu que nun prazo de tres días, cumpriría con gusto o encargo. Terminouse a reunión e cada ser humano volveu á súa propia faena.

                                                     VI

Mentres tanto, no barracón , Luciano Barcia, esperaba ansioso o momento en que o doutor se decidise a quitarlle as vendaxes, que lle cubrían aparatosamente a cara. Sería esa mesma noite cando por fin llos extraese o ofuscado doutor Fernández; seguramente agora tamén movido polo encargo millonario feito polo alcaide director na recente reunión; encomenda, que así mesmo como se sabe, era parte fundamental do seu tremendo e ambicioso plan.

Ao retirarlle as vendaxes, o resultado deixouse observar perfecto, doutor e recluso parecíanse como dúas pingas de auga; os seus ollos brillaban de felicidade malsá, todo saíra segundo o desexado; agora viría a parte máis desagradable deste asunto.

En tres días, habería de partir, tal como prometera. Eran xornadas suficientes para modelar unhas máscaras de cera, coas que pretendía rubricar a súa obra e logo asasinar a Luciano.

Enseguida púxose a traballar coas súas adestradas mans; hábil escultor na carne humana, a cera era para el, un leve pasatempos e en dous días logrou confeccionar sendas máscaras, que eran copia exacta do seu rostro e polo tanto tamén agora do de Luciano - admitindo o deste, xa primorosamente labrado, como se sabe, á propia imaxe e semellanza do seu creador - sempre grazas ao bo facer das súas adestradas e quiméricas mans de ex famoso e soado cirurxián plástico.

Reuniu logo todas as súas cousas persoais nunha maleta, sen esquecer as cartas do seu suposto irmán xemelgo, do que suplantaría a súa personalidade cando volvese ao lugar do crime para mellor gozar da súa creación, e facer bo aquel vello dito que prognostica que: o criminal sempre volve ao lugar do crime; o bo criminal enténdese, onde xeralmente é apresado polos bos policías, pero con el non sucedería así, se o plan continuaba funcionando como ata agora.

Aquelas cartas e a fotografía que con antelación se preocupou de mostrar a algunhas persoas, eran unha coartada perfecta, para poder volver cando e como quixese.

Nin que dicir ten, que en realidade non había irmán xemelgo algún e que polo tanto, o da foto era o mesmísimo doutor Fernández, o mesmo que finxindo a existencia do tal irmán chamado: Francisco, aproveitaba para escribirse a si mesmo cando se ausentaba da illa, para realizar aquelas xestións de confianza.....

E el contestábaas mandándoas a unha dirección inexistente, sen remite, polo que seguramente serían destruídas en correos, ante a imposibilidade de devolvelas a un remitente que non constaba. Todo perfecto, todo estudado.....

Agora no mesmo día que prometera saír da illa, para ir retirar o diñeiro, do que pensaba apropiarse para si mesmo; mentres recollía as súas cousas máis persoais, en particular as tan repetidas cartas ficticias que poderían delatarlle; tivo un pequeno momento de dúbida. Un tímido asomo de humanidade relampou na súa mente enferma, pero pronto refugou os seus remordementos, chegara demasiado lonxe e estaba disposto a executar a súa sanguinaria idea inicial.

Luciano Barcia , tamén esperaba ansioso a chegada da noite, hora en que segundo o plan tomarían o helicóptero, provisto daquel novo rostro rumbo á tan soñada liberdade.

A saída do helicóptero, estaba prevista para as nove horas da tarde noite. Ás oito horas en punto, o doutor Fernández púñalle o silenciador á pistola automática; Luciano no seu agocho contaba os minutos con desesperación, aproximadamente ás oito horas e corenta e cinco minutos, o doutor elevou a trampela con suavidade, era a hora. Luciano con apenas un medio sorriso de felicidade nos beizos, recibiu a bala entre cella e cella.

“O plátano”, morreu no acto; a continuación o doutor sacouno do seu agocho desordenando un pouco a estancia; previamente pechara o habitáculo, coa trapa coidadosamente incrustada para pasar inadvertida. No subterráneo, deixou as dúas máscaras de cera dispostas xunto ao cadáver do recluso fuxido tempo atrás.

Ás nove horas en punto, colleu o helicóptero. A primeirísima hora da mañá seguinte, nun banco continental, o doutor Fernández, retiraba a importante suma de seis millóns de euros, para a suposta construción dun portiño, no penal de máxima seguridade da gran roca, chamada polo vello verbo dos indíxenas habitantes do arquipélago onde está situada: Illa do Coco Maduro.

                                                     VII

Dous días despois, en Coco Maduro descubrían o cadáver do doutor, a quen todos crían de viaxe, con dúas máscaras de cera, réplica do seu rostro, á beira. Presentaba un único orificio de bala entre cella e cella. Resultaba incomprensible; con todo, alguén relacionou a fuxida de facía xa dúas semanas e pico, a de Luciano Barcia, alias  “O plátano”, con aquela morte e os feitos pronto tiveron unha explicación convincente.

Unha vez que se certificou que a morte tivera lugar o mesmo día en que o suposto doutor partiu da illa, os cabos acabáronse de atar definitivamente.

O alcaide director unha vez máis, reuniu á xente de confianza e manifestou que logo de minuciosas investigacións, estaban en disposición de pechar xa o caso pola evidencia dos resultados. Explicou que os feitos debéronse desenvolver, segundo os catro puntos do informe que pasaba a lerlles:

1º.- Luciano Barcia, alias “O plátano”, preso escorregadizo e catalogado de moi perigoso, fuxira facía xa dúas semanas e algúns días, sen que da súa procura obtivésense resultados.

2º.- Consciente o fuxido, de que non podería abandonar a illa, senón era por medio do helicóptero, esperou a ocasión propicia para facelo. Decatado de que o doutor viaxaba ao continente de cando en vez para realizar xestións en terra firme, conseguiu fabricar varias máscaras de cera, dúas atopáronse xunto ao corpo do doutor Fernández, réplica exacta do rostro do mesmo. A continuación enténdese que cubriu a súa face cunha terceira máscara semellante ás outras dúas de proba ou ensaio achadas xunto ao cadáver e aproveitando as primeiras sombras nocturnas, suplantou a personalidade do galeno; e saíu da roca en compañía do piloto do helicóptero, que por suposto cría que levaba sentado ao seu lado ao taciturno e non sempre falador doutor Fernández.
Así é que entendemos que, a sangue fría, asasinou ao doutor e logo da forma que se explica, fuxiu.

3º.- Non contento con recuperar a liberdade, aproveitou así mesmo a ocasión ao día seguinte, para apropiarse da mesma forma, suplantando a personalidade do doutor, dos seis millóns de euros. Dado que nós puxemos en contacto co banco e o diñeiro foi retirado fai dous días, polo suposto doutor Fernández.

4º.- Actualmente, Luciano Barcia, alias “O plátano”, coa importante cantidade de seis millóns de euros no seu poder, estará seguramente gozando da súa liberdade millonaria , nalgún lugar de recreo do planeta azul.

Terminado de ler o informe, o alcaide director, cos ollos arrasados de bágoas, manifestamente impotente ante as circunstancias, novamente pediu que lle deixasen só.Amoucados e consternados pola morte do doutor, cada cal volveu á súa faena.

Ao día seguinte no cemiterio da prisión, recibían sepultura os restos mortais do suposto doutor Fernández, os cales en realidade érano de Luciano Barcia alias “O plátano”, ao que todos crían libre.

                                          EPÍLOGO

Anos máis tarde, cando a tenor dos sucesos que se relatan, a prisión de máxima seguridade, xa era rexida por un novo alcaide director, por cesamento fulminante do anterior; o auténtico doutor Fernández, baixo a personalidade inexistente do seu irmán xemelgo Francisco Fernández, chegou á illa do Coco Maduro, co san pretexto de visitar ao seu irmán Sexismundo, que así se chamaba o doutor Fernández, pois dicía haber demasiado tempo que non recibía noticias del.

E alí referíronlle a versión dos feitos que el esperaba escoitar.O seu macabro plan escribiuse na mesma realidade.....Tras arduas e prolixas investigacións, a versión era dunha lóxica esmagadora que non deixaba lugar a dúbidas, o caso xa facía moito tempo que recibira carpetazo definitivo. ¡Era caso pechado!.

O doutor Sexismundo Fernández, levara a cabo: ¡o crime perfecto!, e alí estaba agora ante a súa propia tumba, que en realidade era a de Luciano Barcia, alias “O plátano", con bágoas de enfermo pracer nos seus ollos alucinados.....Por R.S. Lago.