O MEDO

                                 

                              O MEDO

Teño moito medo. A xente que se di boa, dáme medo. As pombas, fan que senta terror. Vivo asustado, rodeado de pesadelos urxentes que me devoran aos poucos. Teño medo metafísico ao paso do tempo e como non, eu tamén temo á morte, son quizais estes últimos medos, os máis inevitables, os máis correntes, o de menos dentro das miñas complicacións co medo. E é que insisto, eu son un gran medroso, non sei se un aparatoso covarde, que resistíndose á frívola felicidade que contenta á maioría dos mortais, sente o choque aparatoso dos seus dentes, cada vez que medita ou inescusablemente sente, acusándoa a inmisericorde acometida do medo e os seus xeos.

Recordo o día en que aínda adolescente, non puiden pegar ollos en toda a noite, pensando nunha rosa vermella demasiado fermosa, que me fixo pór de improviso os pelos de punta, cando me acheguei a ela con paso dubitativo. Que recorde, foi esta a primeira vez en que empezaron a amedrentarme, cousas ou situacións que normalmente fan o efecto contrario nos meus semellantes. Outro no meu lugar, encomiaría o seu colorido ou metendo o nariz entre os seus pétalos, percibiría o seu agradable perfume. E eu, inexplicablemente, sentinme atemorizado, vítima desvelada da súa fastosa beleza. ¡ Unha rosa vermella! . ¡ Unha posta de sol! ,sobre o borde do mar, poden provocar en min verdadeiros estados de ánimo desasoségantes, chegando a sentir un prurito por todo o corpo semellante a unha intoxicación e suores fríos intensos.

No referente ás persoas por definición boas: gordas e felices, cómodas, de sorriso rebotante, a sensación é aínda , se cabe, máis aparatosa. Enseguida póñome pálido, alerta, tremente e con ganas de saír do seu beatífico lado o máis axiña posible. Non soporto, a súa rotunda e apracible presenza, é superior ás miñas forzas, ou ben, podo resistilas a pé quedo , case firme e ríxido, sen mover unha pálpebra , máis que nada por facer honra á miña bravura; pero se fixese caso do meu tutelar instinto , iríame do escenario voando. Si voando, podo irme voando e comprenderase que isto é un xeito de dicir, e en cambio sentirme un mocoso amedrentado ante unha destas humanidades.

O tempo insubornable pasa e pasa, sen deterse con ninguén, os días vanse azuis dando portadas nas nubes, e o meu segue sen aplacarse. Antes ao contrario, cos anos cada día, as cousas, as situacións, impóñenseme con maior contundencia, máis e máis, sen tregua, nin consideración algunha.

Os meus medos aumentan, sucumbo inane cada vez máis facilmente ante as ameazas de todo tipo que se reciben do medio e das xentes, a cotío.

Ben, e se o da rosa vermella puidese parecer o colmo, non queda aí a cousa , son capaz de asustarme de maneira indicible, dunha mancha de nada que se acha na parede por efectos da humidade. A anécdota é verdadeiramente paranoide, e sucedeume fai algúns anos nunha pensión de mala morte da cidade condal, regresaba eu entón de Suíza onde traballara lavando perolas e conducindo taxis as fins de semana.

Este mare magnum interior, de insospeitada fraquedade ante as cousas máis variadas, que non me pinta precisamente moi bos intres, debe provirme dalgún lugar da infancia. Algunha impresión forte, debeu gravarse para sempre na miña mente e agora, cando menos o sospeito xógama, sen sentido común, nin miramentos de ningunha clase. Agora son un pobre xoguete, nas mans inclementes desta miña fraqueza. O medo. Pero non, un medo racional e respectable, senón un medo calquera, particular e que forma parte do meu protoplasma e dos meus impresións dixitais.

Nin no medo me parezo ao resto, son por antonomasia un ser distinto aos da miña especie. O do medo está no meu interior esperando sempre a ocasión de amolarme, aliándose para iso cunha sobrecargada gama de teimas, fobias, obsesións e estados de ánimo plurais, todo iso da peor estofa, que me traen por camiños laterais ao bo vivir e á serenidade do ánimo.

Claro, que todo isto que estou contando, debo na maioría das ocasións rumialo eu só. Quen prestaría comprensión e aínda oídos, a estes tece manexes que me axexan.

A proba esta, en que nalgunha ocasión, intentei facerllo saber a Rosaura, a miña muller, por suposto sen éxito e aínda cos rintintineos propios da incredulidade. Agora xa non falo nunca destas sensacións particulares con ninguén. Ben comprendo eu, por outra banda, que a miña dilixente esposa, non acabase de crer que fose verdade o meu atormentado relato. Quen o ía a supor en min.

Son o que se di, un tipo de constitución atlética: forte, alto, gozo dunha saúde inquebrantable e teño peluxe por case todo o corpo. Ademais como traballo case desde sempre na construción, pásome a xornada laboral a moitos metros de altura sobre o chan, pintando ou pondo plaqueta nas fachadas dos grandes edificios. Montado nunha estada, a cen ou cento cincuenta metros de altura, nunca sentín vertixe, ou sexa medo ás alturas, un medo racional se nós pomos. É máis, gústame o meu traballo e gaño bos euros, grazas ao plus de perigo, que segundo convenio nos abona a empresa.

Entre os compañeiros de cuadrilla, paso por ser un tío recio e tépedo, onde os haxa. En certa ocasión, arriscando a miña propia vida, salvei de caerse ao baleiro a Xustino, e desde entón, todos me miran como a un heroe da estada.

Son popular e todos respectan a miña persoa, sentíndose, eu nótoo, protexidos ao ser os meus amigos. Ninguén nestas circunstancias crería o meu, para proba a reacción da miña muller e iso que é a miña muller.

Por iso agora, reina o silencio nos meus beizos. Non lle conto a ninguén o que me sucede co medo, o pánico, o pavor, ata cheguei a sentir terror en certas ocasións. Cálome e aguanto, levo a miña fraqueza como quen leva unha pesada carga, sen poder compartila con ninguén. O meu interior vidroso e delicado, cambaléase, cáese e termina por levantarse cando consegue reunir novas forzas e así vou vivindo con máis pena que gloria, e todo iso por efectos do medo e a súa cohorte.

Para terminar e espero non asustar a ninguén, por unha vez, excepcionalmente, máis que nada por deixar constancia do singular da miña percepción do mundo, direi: que este medio día, sen ir máis lonxe , á hora da comida sentín medo unha vez máis. Un medo paralizante, sucedeu cando a miña boa muller, puxo a sopa na mesa. Así, simplemente,doume medo a sopa e tiven que levantarme. ¿Pero que che sucede? . Estiven a piques de responderlle: ¡ Dáme medo a sopa ! , a culler, o neno , ti , pero calei e dixen, é que esquecín a caixa de ferramentas no coche para arranxarche a lavadora, volvo enseguida..... E aínda non volvín, nin creo que volva nunca máis, a verdade…Por R.S. Lago para amigos e inimigos incluso.....