O REGRESADO

                         

                                   O REGRESADO

Ocorréuselle esta idea, durante a mañá dun domingo, apracible domingo, de febreiro alto, que significa: que febreiro, xa vai medrado en días, que desbordou cando menos o día quince, e polo regular, cando é moi alto, está próximo a concluírse e a deixar paso ao mes, que en si mesmo encerra a primavera e o rexurdir da natureza, logo dos rigores invernais.

Estaba sentado, nunha cadeira branca, á porta da casa, e quería empezar a pórse a salvo.Aprender a mirar sen aparatosa melancolía, a mansedume das cousas ,sería o primeiro esbozo ou bosquexo de lección, que para si mesmo se trazaría. Volvía de errar e naufragar, nas cousas e nas xentes, durante longos anos.

Unha vida atormentada, case cruel, disipada e moi tola. Sen darse conta disto, seica agora, reparaba por vez primeira niso, deixara morrer a súa primeira mocidade, a mans do insalubre, o rudo , o mesquiño e o panoco. ¡ Habíase estado buscando.....!, e en verdade, cego de coñecementos e experiencias, apenas depositado no fluír da vida , co posto , sen un Aristóteles preceptor no que socorrerse, por pór un exemplo tan clásico como esaxerado. Sen norte, sen guía ; na súa procura, seica impertinente, pero ansiosa procura, das esencias verdadeiras e fundamentais.

Aos tombos secos , entre libros e xentes enarborados, a pelo coa vida, pugnando por saber e coñecer en primeiro lugar, esforzándose por ter criterio para elixir enseguida. Entre o caos e a confusión , como un canto rodado a mercé da corrente, como un detective de relato policial, ou mellor , de novela de xénero negro que se di Xixón. Atando cabos soltos, reconstruíndo escenarios, recollendo probas. Durante anos, talvez os mellores anos da súa primeira mocidade; iniciaría a conta da década da trintena dentro duns meses. Case, lle doía a vista e a alma de tanto esculcar no pasado, e a pel feita farrapos e os dentes partidos pola metade.....

En febreiro, os raios de sol, fan o que poden, e ao redor do medio día, ata prometen veranciño e primeiras primaveras . Van e veñen voando, os paxaros migratorios recentemente chegados a esmeralda.A natureza atenta, agarda para sacudirse o inverno das súas crinas nevadas.

Sentado nunha cadeira branca á porta da casa, tan en sala de espera, como a natureza, O REGRESADO , tamén espera para mudar os seus hábitos, e iniciar unha forma de mirar as cousas e o mundo en xeral , máis amable. En realidade, se agora se lle preguntase sobre a probidade , ou non probidade, dos pasados anos, non sabería responder, non lle foi posible subtraerse. Pero foi todo ¿necesario? ou ¿innecesario ?. A resposta, seguiría sendo a mesma: houbéseme ou houbérame sido imposible subtraerme. E ademais, non todo é negativo, hai experiencias bonitas, recordos agradables, a pesar de que o conxunto, sexa unha aprendizaxe demasiado turbulenta. ¡ Que importa ! .

O que si ten claro , é que en diante , tratará de pórse a salvo. Vixiar os ósos, racionalizar os latexados do corazón. En xeral co paso do tempo, o home, vólvese, máis cauto e comedido. A experiencia sabe arranxarse, para ir afogando en silencio, ata as preguntas oxidadas, as da orixe , as existenciais, as de sempre: ¿de onde veño ? ¿quen son ? ¿a onde me dirixo?, nunha formulación aproximada das mesmas, nas súas múltiples variantes. Esas que tan de primeira man, sabemos sen resposta, e que de cando en vez , a pesar de todo, instálanse na mente, para que se produza o spleem vital.

Ademais , por si mesma, a propia mente coas lúas e os soles, as choivas e as neves, crea mecanismos de autodefensa e autocontrol, para sandarse de metafísicas aprémantes, de pedras filosofais quiméricas, centauros e unicornios. Si para iso, serviran estes anos de paus ao auga e labazadas ao vento; a mirada posta nas laranxas, un paxaro, ou aquela montaña, que de verde, pasa a azul, debaixo de tanto ceo, se para iso alcanzaran, daba por compensados as desfeitas e trataría de ser unha florida amendoeira, transcorridos algúns días.

Porque, tamén sabía, de tanto pretender sabelo todo, que os seus familiares e amigos, os seus coñecidos, e aínda máis os outros sen identidade para el , pero seres humanos, sen remedio eran tamén como el REGRESADOS.

Como as ondas do mar, seica nun fluxo e refluxo máis espazado e denso , por tratarse de sentimentos e aprendizaxes equívocas e varios, todos somos sen remedio: REGRESADOS. Só fai falta, aguantar a dor dos ollos da alma, ao viaxar ao pasado irrecuperable para darse conta disto.....tan evidente, como que, vimos do pasado e imos cara ao futuro, pasando polo presente sempre en fuga. Cada vez que é presente, e sempre o é, aínda que sempre en fuga e efémero, somos RETORNADOS , REGRESADOS, ou como se queira expresar, tal circunstancia.

Sucede que a maioría, incapaces desta sorte de balances periódicos, sen emendar rumbos, camiña sen emenda. Son REGRESADOS irreflexivos, nunha mañá de febreiro alto, pero somnámbulos, atrofiados e errantes. Claro que isto non ten nada que ver coa felicidade , ou ben non debese telo , o que reflexiona, non é máis feliz que o que vive improvisando. A reflexión é un exercicio mental, transcendente e superior, pero non é o paraíso. Non porque en ocasións, a reflexión pode ser dolorosa, pero isto xa é outro conto.....

O que aquí importa, é o REGRESADO xenuíno, que agora está sentado na cadeira branca, a cadeira non podería ser doutra cor, á porta da casa ; sería impensable estar sentado nunha cadeira branca á porta de calquera outro edificio , quere intentar cambiar o rumbo da súa nave de carne, veas e vísceras. Con empeño , temerario, si temerario que non é mala palabra, decide esporear a súa vontade maltreita e rescatala do caos, para salvarse.

A súa vida , foi ata aquí , unha ferida sanguenta bicada polo mar. Agora , iniciará unha viaxe de dimensións máis amables, e dentro dalgúns anos, cando poña o pé no limiar dos corenta, será irremediablemente outra vez O REGRESADO.....A pregunta é esta: ¿De onde volverá , se é que volve, esta vez ?.

O REGRESADO , o xenuíno Regresado , xoga a ser un pequeno Deus consigo mesmo. E ben digamos que na cadeira branca, á porta da casa, áchase sentado agora mesmo, nesta mañá de domingo unha florida amendoeira.....bautizado tamén, aínda que vexetal, co nome de Sexismundo , que en lingua xermana quere dicir: Vitoria protectora.Por R.S. Lago