O Exosistema planetario Trappist1

O EXOSISTEMA PLANETARIO TRAPPIST1

O berce orixinal da civilización humana é o inesquecible planeta Terra; sen embargo ninguén se queda a vivir para sempre no seu berce dos días infantís por fermoso e cómodo que sexa.¡Non!, evolucionamos, crecemos, necesitamos maior espazo para desenrolarnos  e viaxamos sempre que podemos para ampliar horizontes.Admitido o anterior, está claro, que ninguén debe sufrir dificultades filosófico ontolóxicas insuperables para ver con bos ollos os esforzos que se fan para explorar o universo.

Máis ben se debería dicir que a humanidade ten a obriga moral e ética de ver o cosmos a través dos grandes telescopios para tratar de comprendelo e a continuación dotarse dos maquinarios precisos para exploralo.Axiña, neste punto, xorden voces rebeldes contrarias ao manifestado, argumentando que existen problemas suficientes a escala mundial, que requiren todos os esforzo para acharlles solución: terribles guerras, fame,enfermidades, falta de auga, e medicinas etc.antes de seguir xogando a buscar marcianiños.Está ben, comprendido; o cortés non quita o valente.

É dicir, as institucións próximas a ONU e as ONG, deben profundar nos seus esforzos para que a vida dos nacidos dispoña dunha condicións básicas que as fagan dignas.Isto tamén está claro, insisto.Como tamén debe estalo que despois de pisar o satélite no ano 1969, débese seguir saíndo aí a fora.

O pasado mércores día 22, produciuse a sorprendente noticia do descubrimento dun sistema solar composto pola estrela anana ultrafría Trappist1 e sete planetas semellantes á Terra que poderían dispoñer de auga líquida.A descuberta tivo lugar polo método do tránsito planetario; consistente na variación da luz da estrela cando un planeta en órbita  pasa por diante desa estrela ou sol.

Música celestial das esferas que, só con potentes telescopios situados na órbita terrestre, coma: a estación espacial da Nasa, os satélites de comunicacións e os de triangulación G.P.S., entre outros sentinelas asombrosos, permitinlles aos astrofísicos ver cada vez máis lonxe no espacio profundo, para sorprender ao mundo de vez en cando, como sucedeu o pasado mércores.

De todas as maneiras estamos falando dun exosistema planetario situado a 40 anos luz. Algúns entendidos falan de que o achado pode valer un premio Nobel en Astronomía. A estrela Polar, a do norte magnético, por exemplo está a 470 anos luz da Terra, e a súa masa é oito veces maior ca do noso Sol, ao que supera 2000 veces en luminosidade.

Distancias e luminosidades inconcibibles, case insoportables para cerebros pouco ou nada adestrados. De todas formas, se nada pode superar a velocidade da luz neste universo dotado de leis básicas únicas e invariables para todo el, imponse a procura dunha nova física, afondando no asunto dos verme buracos e da posible multidimensionalidade do espacio tempo; senón se fai isto o berce da vida humana irremediablemente será tamén o seu propio sartego final...

Mentres tanto: a bailar, bailar, bailar...e que nada te prive do teu anaco de felicidade cotiá.Luns 27/2/2017.R.S. Lago.