DOUS LIBROS.

1.-VERSOS DEL AGUA.Ilustracións de Xabier Lillo.Deseño e maquetación: Osmundo Barros.Edición Luís Maquiera Quiroga.Imprime Gráficas Anduriña.I.S.B.N.: 978-84-935925-8.5.Depósito legal: PO 533/2011.

2.-CONTOS SEN IMPORTANCIA: Ilustracións: Manuel Ruibal. Diseño e maquetación: Osmundo Barros. Edición Luís Maquieira Quiroga. Imprime Gráficas Anduriña. I.S.B.N.:978-84-617-1535-0. Depósito legal: PO 447-2014.

Os dous libros están tan magnificamente editados, que neste caso as Artes Gráficas fan honra á súa denominación.Son así, dúas pequenas alfaias, que gusta ter nas mans e tanto te fixas nas ilustracións, como vas descifrando os textos, a través da súa atenta lectura. 

1.-LÍRICA E AVENTURA

Baixo este suxerinte título escribiu Anxo Fole o prólogo aos “Versos da auga” de Luís Maquiera Quiroga, na cidade da Coruña, alá polos anos oitenta. Fálanos dun mocetón de barbas rubias, o neno rebulideiro da casa grande de Hospital do concello lugués do Incio.Refire como unha longa vida de aventuras levou a Luís a capturar esmeraldas nos ríos de Colombia e Venezuela entre outras empresas.

Hai na “Nota preliminar” dos “Versos da auga” datada en Sada,A Coruña, o 8 de Xaneiro de 1987, unha reflexión moi interesante sobre a vida e a poesía (escrita por Luís en lingua española), que di así, traducida ao galego por min:

“Este estraño suceso que é a vida, ten unha testemuña profunda e universal, a poesía.

No amor, na dolor, na desesperación, como na alegría e nos soños, hai unha emoción estremecida, tan vella coma a vida e coma o home, e quizais aínda máis vella.

Ao lado da vida e da morte, da forza do mar e do vento.Na melancolía da choiva, e na distancia inmensa do universo.

Nos ollos dun neno, nos húmidos ollos dun pequeno can, na desolación da loucura.No humilde e marabilloso florecer do campo, e na nudez do outono.Ao lado da piedade, da xenerosidade, da tenrura, está a poesía...

Nas preguntas de sempre, no ¿ por que? e ¿ a onde?.

Tamén na nada, e no silencio, está a poesía.

Na paixón,na ilusión, e na emoción de vivir está a poesía.Como o está no abismal e inescrutable selo da morte.

Ao lado de todos e de todo, está a poesía.

E o arte é a milagre de pasar a un papel, a un lenzo ou a unha pedra, a emoción da vida.E na pedra, no lenzo, ou no papel deixala vibrando”

Reflexións altas e sentidas, en concordancia co tamaño físico de Luís, que certamente era da envergadura dos profesionais do balón cesto.Un homazo libre e sensible que, quixo deixar noticia, do seu tránsito pola existencia.Tiña tres fillos: Xoán e Rodrigo, pero sobre todo tiña a María, a filla; a quen dedica o libro de poemas do que falamos e coa que ten feito algunha exposición, pictórico poética en conxunto.Viviu pobre, pródigo, libre en Pontevedra na última etapa da súa vida.

Muíño da malladoira.

Teño un muíño

de pedra,

rente dun río

cantor,

teño un muíño

de amor,

de amor,

de auga

e de hedra.

Teño un muíño

de pedra,

para moer co meu

amor,

de noite,

ou cando

sexa,

para moer

co meu amor,

teño un muíño

de pedra,

rente

dun río

cantor.

     *

Xa non che importan

nin o mar

nin o vento,

non che importa

a roca

nin a area,

nin a nube,

nin o río,

non che importa

a estrela

¿ en onde

te perdiches?

2.- CONTOS SEN IMPORTANCIA.

Composto por catorce contos e catorce ilustracións do pintor barrense Manolo Ruibal.Leva un preliminar de Víctor Campio Pereira.Por destacar algún conto, destacaría o titulado: “Antucho de berretina”.

                           *

E ben, por imperativo natural, Luís Maquiera Quiroga (Lugo 1938 – Pontevedra 2017), faleceu, en Pontevedra cidade, o pasado sábado: día 4 de Marzo.No Diario de Pontevedra do domingo 5, nun apunte da portada que, remitía ás páxinas interiores dábase conta da circunstancia; eu no bar Alba, nestas terras cruzadas por mil camiños,  almorcei coa triste noticia.

Uns versos de Luís, dicían:

“Non me importa volver á terra...

Porque a terra é vida...

porque á terra levántaa o vento...”

Todo rematou e sen embargo todo continúa...así son as cousas aquí Luís, amigo.