Reflexións persoais sobre a Triloxía:"A vida é literatura"

Reflexións persoais sobre a triloxía.

Primeira reflexión:A vida é literatura.Volume I.

I.-A vida é literatura- Sinopse aproximada.

1ª Parte.Dedicada á tátaria Ramona Gómez García.Duascentas dezaoito laranxas, en relación co relato: “A tarde laranxa” do heterónimo Silvio Galego Fernández, alias Casanova, abren a obra: literatura breve, aforística, poética en ocasións; despois dunha interlocución con Don Camilo Xosé Cela, xa finado, para dedicarlle o poema: Un recordo de calidade: 25 acrósticos, dos cen que demandaba el, no seu derradeiro escrito do xornal ABC de Madrid, coa palabra: Amor.A continuación aparecen as 19 historias indelebles, que o escritor Sexismundo Portela Gómez dedica a súa tátaratia Ramona Gómez García que axudou a crialo. Un conto ou relato por cada unha das súas últimas pegadas neste mundo, antes de morrer de infarto (“disparo natural da imparable natureza”).Reflexións sobre a vida e a literatura, cerran esta parte.

2ª Parte. Dedicada aos mortos familiares en particular ao pai de Sexismundo:Xoán Portela.

“A cólera de Byron” ( inspirada polo figura do poeta pontevedrés: Xurxo Cuña Casasbellas), escrita por Sexismundo Portela Gómez (Eu mesmo). Metaliteratura.Heterónimos.Varios seres dentro dunha mesma persoa.Multipersonalidade, inspirada polas quimeras clásicas de moitas cabezas.Ámbar, a cidade Amarela,Boa Vila, Pontevedra. O Poeta inglés Lord Byron reencarnado en Ámbar.Tratase de escribir unha obra mestra. Rebeldía unamoniana dos personaxes que teñen que facer posible a tal obra mestra.Unha sorprende viaxe de pracer polo océano Atlántico no transatlántico “Sao Paulo”.O Amor finalmente salva a obra: Un gran de trigo para o Amor.

3ª Parte. Dedicada aos seres vivos todos.

Trátase das colaboracións dos heterónimos, que complementan a obra salvada polo Amor dos personaxes entre si.1.- Kirlo Gaélico o dos luns: Poesía.2.- Silvio Galego Fernández, alias Casanova, o dos martes: Relato: “A tarde laranxa”.3.- Vento do Noroeste, o dos xoves: Poesía: “Cuarteto (mesturado)”.4.-Cayo Quilonio, o dos sábados: Relato:” A fuxida non tren chamado Palíndromo”.Final:Harmonía.A vida é literatura, máis reflexións arredor desta idea básica e medular.Diálogo humorístico e algo cáustico despois da lectura da obra cunha editora.    

II.-3.-A vida é Literatura.(Páxinas 399 a 401 do volume primeiro).

“Dentro dun organismo metaliterario, onde a literatura pénsase a si mesma, sucédese a ondada inqueda das historias engarzadas nas que o mundo dos soños e as fuxidas sobresaen sen esgotar os temas.

Hai un realismo autobiográfico de base que se contextualiza cósmico. Psicoloxía, situacións entre imposibles e delirantes, poemas, teorías filosóficas. Todo en busca da voz propia que pretende a obra total ou mestra, que por suposto nunca se alcanza. Un campo de batalla literario dedicado nas súas dúas primeiras partes aos mortos familiares e a terceira aos vivos.

Un dilatado período creativo no tempo, dun autor, que xogando coa caixa de ferramentas, deixa visible o seu abanico temático, a súa filosofía e a súa visión do mundo.En definitiva, estamos ante un ventre literario, cuxo froito probablemente fará as delicias do lector ousado e xeneroso.

A arte imita a vida en primeiro lugar, para que ao superala poidamos dicir que a vida, a natureza imita á arte.Cuestións de rango ou xerarquía, ¿talvez ?. O certo é que sen vida non habería arte e quizais, ou mellor, está comprobado, que sen manifestacións artísticas non habería evolución humana. Por iso vida e arte , arte e vida forman un todo, un conxunto indisociable. Dicir que a vida é literatura; é como dicir que o corazón dos seres humanos latexa para bombear o sangue que veloz circula polas veas do organismo, na seguridade de que ao utilizar unhas palabras determinadas para dicilo e non outras xa producimos un asomo de arte.Isto é literatura científica.En fin que sobran xustificacións e en todo caso unha lectura a contrario do título manexándoo con ironía pódenos deixar satisfeitos infinitamente a todos.

A vida é literatura, igual á vida imita á arte.

A arte imita á vida, igual a realismo.

A vida é literatura, igual á vida é arte.A arte é beleza, ensino, denuncia, humor , xogo, intelixencia, fundamento, forma , estrutura, estilo, mostra, talento, desvelo, traballo e transcendencia: ¡ todo o que se axita na mesma vida palpitando, en cada época e en cada tempo !.

Pódese dicir que a vida é literatura, porque a vida en se mesma é imaxinativa e creativa. Só hai que notala.

A literatura en cambio, non é a vida, o foi algunha vez pero xa non o é. A literatura é recordo, palpito, historia, rescaldo da vida vivida. Aínda que en ocasións pareza, sobre todo nas teas dos pintores que reflicten cumes estéticos, que a vida imita á arte por detrás, menos bela, isto é ilusión, técnica traballo, virtuosismo.Toda a arte xorde da propia vida adxectivo e aínda cando a sublime superándoa, como máximo abre fronteiras, pero débelle o básico.

A vida en primeiro lugar é vida,pero tamén é arte, porque é literatura, ou é material literaturizable. A literatura debe ser como un prisma de luz capaz de descompor a aureola cotiá e grisácea da vida en diferentes tons e cores, para poder achar xunto á beleza, a razón , o pensamento, o sentido do humor etc. e todas aquelas notas ou recursos que poidan facela máis virtuosa das fibras sensibles, como cordas dun instrumento musical, que espera que se lle esperten no seu interior o curioso lector.

Con células faise vida, bioloxía.

Con palabras faise literatura, arte.

A bioloxía é arte natural. A vida é literatura creativa.

Toda a literatura, aínda a máis fantástica pode ser vida eventualmente nun espazo x dimensionado e temporal. A vida é literatura aínda que doia, porque o tempo, segundo a segunda lei da termodinámica, a psicoloxía individual e o fluxo expansivo do universo, pasa e transcorre cara adiante, porque recordamos o pasado e intentamos adiviñar o futuro, como máximo.

Dado que o presente é tan efémero, case instantáneo, pouco menos que inexistente na frecha do tempo, onde todo tende a ser infinitamente pasado ou infinitamente futuro, pódese dicir que: a vida é Literatura, recordo pasado ou especulación futura, polo menos conceptualmente.

Aínda que a literatura é un código convencional de signos :flatus vocis, máis ben escaso e limitado, sabémolo, e aínda así faise o que se pode.A piques de que a vida sexa un soño , ou que en fin nada teña que ver coas festas e demais trafegos das neuronas dos artistas que pretenden encerrala nas belas artes, porque en definitiva como dicía o semiótico Suízo Noam Chonsky:" Na actualidade non temos nin idea de como funcionan as leis físicas cando 10 elevado a 10 neuronas están situadas nun obxecto do tamaño dunha pelota de baloncesto, nas especiais condicións que xurdiron durante a evolución humana".

Digamos que a vida en esencia é un misterio tan absoluto que tanto como nos fascina, desespéranos e componnos e descomponnos para que participemos do seu xogo infinito intentando explicala, comprendela ou expresala.A vida somos nós crendo que somos e sendo verdadeiramente, dentro do bandullo relucente do macro cosmos infinito. A vida é aínda que doia, literatura, sofisma, arte, tolemia, desesperación e sempre esperanza. A vida non ten definición posible, porque ninguén ata agora, ao meu xuízo, sábea explicar. ¡ Oh deus meu, deus meu...todo, todo é...luz, luz...pecho os ollos e baila o Deus dos cans ilustres e os amables poetas!”

Segunda reflexión.

 O ESPELLO DOS PAXARIÑOS. Volume II.

COMENTARIO COMPRENSIVO-SIPNOSE APROXIMADA.

No planeta Invado a comisión dos dez vellos sentados encargada do seguemento da vida na Terra, constituida dende hai 99.000 anos - 26.000 anos despois do xurdimento da linguaxe hai 125.000 anos en África - decide a captación no aire das vibracións producidas pola novela: " O Espello dos Paxariños", para unha posterior lectura vagarenta.

O texto en cuestión , ocúpase de falar primeiro do local donde escribe Sexismundo Portela Gómez, máis coñecido por Mundo de Loureiro, plurinomeado ( Inzo, Cova do talento, Batiscafo, Maxica casiña dos sete vidros ou ventás, Escritorio); sigue despois amosando como o tal Mundo que é un escritor rural, defende un Poema seu: " ¡Vento nas verbas!" non premiado en algúns certames literarios polos xurados, diante dun amigo seu chamado Salvador Ferreiro Taboada tamén escritor, por medio dunha longa epístola; continúa a novela para amosar a faceta narrativa do mesmo Mundo, por medio de dous relatos titulados:"Odem" ( verba que lida de dereita a esquerda significa medo; reflexa sobor de todo a estiaxe creativa de dous creadores, un escritor ( Román Pedraio ) e un Pintor ( Ernesto Lameiro ), e " A neta de serea" ( ten por escenario unha vila mariñeira - o Grove - onde un relator oral de historias chamado O tío das polainas verdes e das sete cuncas refire o conto da Fermosa Susana, cheo de referencias literarias e outros xogos de mezclar a realidade coa fantasía) , dos que fai fotocopias en Boa Vila ( Pontevedra ) entre outras denominacións da capital das Rías Baixas, para presentar a concursos, nos que tampouco acada premios; e xusto cando regresa de depositar os relatos na boca dos leóns de correos, é secuestrado e despois de pasar por unha fabulosa e imposible máquina decodificadora de escritores, entra no interior doutro relato titulado: "Mundo de Loureiro "versus" Hildebrando Og de Basan", no que se trata de que un dos dous, ou incluso ambos escritores, escriban unha novela por encargo dunha Editorial Galega chamada Universal S.A. para deter o medrio dos rapaces da Aldea de Loureiro.

Despois , en primeira persoa, xa na segunda parte da obra, xurde un tal Andreas Snakis Carballo ( Andrés, xornaleiro él), que dí que escribe para pasalo tempo o que él titula:" Home de Aluguer" sobor da coñedida Aldea de Loureiro, o que nela pasa en relación cos seus veciños e co resto do mundo mundial.Entre estas páxinas aparecen algunhas colaboracións tamén de Mundo, actualizacións de acontecementos, relatos propios de Andrés que tamén se atreve coa narrativa de concursar ( "No tallo de debullar" e "O Neno do agoiro"), ata que conclúe no futuro ano 2037 dando as derradeiras noticias dos personaxes e dos acontecementos suspensos que agardaban desenlace.Debe recordarse aquí que o escrito nace utópico para tratar de deter o medrío dos rapaces, por encargo da Editorial Galega Universal S.A., a cal autoría finalmente queda na posibilidade dunha autoría plural e bastante difusa.

No final xa do conxunto, Mundo, é visto coma un vagalume cósmico de luz na súa Aldea de Loureiro por un narrador exterior e omnímodo, con episodios sexuais, vida franciscana de home casado e paseos entre os cans pola xeografía de proximidade de Val de Cristal ( Val do Salnés ).Despois desto Mundo, escribe un relato titulado:" A muller anónima da librería" e gaña un concurso de verán da Voz de Galicia, que lle premian cunha viaxe a París, ó que vai xunto cosa súa dona Rosaura.

En tempo real, cando están viaxando nun avión de Iberia, próximos a aterrar no aeroporto Charles de Gaul da Cidade do Sena, para sorpresa do comandante do avión, vese chegar unha nave extraterrestre do Planeta Invado, VACALOURA-DEXXA 3001, que os engulle cumplindo as ordes de Venzor 38.84E, xefe supremo dos dez Vellos Sentados da comisión sinalada ó principio, que así trata de incorporar a  Mundo como redactor do futuro texto sagrado da súa Galaxia M-81, que planean producir coas cabezas máis sabidas do Universo.

Claro que en realidade cabe a posibilidade de que o que está sucedendo sea unha vez máis froito dos dedos de Mundo, que non descansa e xoga a fabricar posibilidades sobor do seu Macinthos portátil.

No anexo recollense os Poemas: ¡ Vento nas verbas ! e ¡ Rego-Riiño do fondo do val! de frecuente mención no texto.

En conxunto digamos que: " O Espello dos Paxariños", é un acordeón de historias enlazadas, un mecano literario, na que latexan Sexismundo Portela Gómez (Mundo) e a súa Aldea de Loureiro, entre outros personaxes.O título xurde de dous vellos chamados os Paxariños Secos ( Sr. Aniceto e Sra. Laura ), que non teñen fillos, nin espello na súa casa e se miran no círculo de auga dunha almofía de porcelana.Desta maneira como son moi velliños, moi velliños, no tal círculo da almofía, reflexase, mercede ós releves das súas enrugas, a sufrida historia da Aldea.

A novela é o esconxuro dunha aldea, a cabalo entre a modernidade e as raices do pasado. É tamén unha novela rural chea de metaliteraturas, coma portas que se van abrindo, que apunta ó cosmos profundo.E é en definitiva a segunda obra da Triloxía:" A vida é Literatura", a nave capitana da mesma.

Caso de publicarse a portada debería comporse, amosando a almofía de porcelana con auga que lles sirve de espello a Sr. Aniceto e a Sra. Laura dos Paxariños-Secos , onde se reflexan os seus rostros sonrrintes cheos de engurras e dignidade.É unha simple suxerencia.

                                         *

"O espello dos paxariños"; supoño que precisa dunha lectura antenta e positiva, para acadar o centro do seu verdadeiro celme, que a mín en ocasións ata se me escapa, como non podería ser doutra maneira para riscar onde pretende.

Está chea de literatura, de necesidade telúrica e ten pretensións de totalidade. Quere estar viva biolóxicamente e amosar o rostro real da terra. Sin concesións, a impulsos, dentro dunha arquitectura propia absolutamente necesaria, imposta e caseque non planexada dende fóra; o máis importante e o ton, a maneira de sentir e dicir as cousas.

Non se trata de escribir ben, nin de entreter, non coma obxectivo predilecto; a novela esta, coma obxecto físico e enseño de verbas busca significarse incluso alí onde é deficitaria, desgarrada , irregular…, porque a perfección é unha adrómeda tirana ó copiar do natural.

Podería seguir argumentando pero xa está ben; agardo que chusmigue de algunha maneira a maxia e a febre coa que foi escrita diante de vostedes e o seu equipo de lectores e en definitiva que pase a ocupar o lugar de honra que lle corresponde no controvertido mundo das nosas florecentes e inspiradas letras, incluídas as españolas.Na miña humilde opinión, "O espello dos paxariños" debe ser un suceso grande a gran escala, senón non ten sentido publicala.

Terceira Reflexión: “No ventre do labirinto”.Volume III.

              NOTA DO AUTOR

Trátase en honra á verdade de catro noveliñas curtas: 1.- Historias de H., 2.- Manual de non facer ren., 3.-Antiga ferraxería Maquieira., e 4.- Tantrum; reunidas baixo un título común certamente significativo.

Ben seguro que, as catro noveliñas, teñen varias notas coincidentes: A).-Ser obriñas curtas. B).- Ter algún ou algúns personaxes en común, e C).- Sobre todo desenrolarse no seo dun territorio rural para entendidos e coñecedores do medio.Desta última nota xurde obxectivamente e sen gran barullo a inspiración final do título adoptado para o conxunto da obra.A Galicia rural, é en ocasións un labirinto, un dédalo, próximo ao caos e a confusión, con toques de anarquía e humor que a fan habitable.

A teoría novelesca da que xorden, tamén é confluente ás catro noveliñas, e pretende sobre todo amosar o latido libre, pero seguramente sen gran proxección futura, de moitos dos máxicos personaxes que as poboan. Xente de velocidades propias, baixada do trepidante mundo global e oficialista.Perdedores que esquecen derrotas e viven, porque xa se sabe que vivir é literatura moitas veces.

Por todo expresado, en definitiva, está é a terceira e polo tanto derradeira obra miña, que cerra despois de algúns anos de traballo acendido a triloxía que titulo: “ A vida é literatura “.

Certo é tamén, que cada unha das catro noveliñas, pode ser lida e incluso editada por separado; ben entendido, que a idea é que todas xuntas sexan en primeiro lugar:"No ventre do labirinto", e despois a última peza ou terceiro volume, de: " A vida é literatura"….. que tal é  a teoría, que eu sustento aquí.

Cuarta e última Reflexión:

1.-SOBRE A TRILOXÍA: “A VIDA É LITERATURA” EN XERAL.

Para escribir a triloxía esta, porque as cousas o quixeron así, mantiven a cámara aberta durante 30 anos, que se din pronto.Debe haber algún relato datado no ano 1.984 e algunhas correccións son deste mesmo 2.016.Incluso máis tempo 32 anos.É unha triloxía de aprendizaxe, a caixa das ferramentas (The tool box, díxome Suso – profesor de inglés – no enterro de señora Saladina no cemiterio de Perdecanai, a avoa de Adolfo Caamaño; non podo precisar data).É unha historia con moitas historias, que suxire, que amosa o territorio.Non se podía escribir doutra maneira a Triloxía.Conta e suxire ao mesmo tempo, alén da perfección, coa imperfección coma un recurso literario máis, porque a imperfección é a marca da vida humana.A perfección é un termo imposible coma infinito.Turbulencia, desasosego, un río cheo de caudal abríndose paso inicial sobre a superficie de Xea ou Gea.Unha aventura mental grande, única, distinta; pero tamén humilde e feita con materiais sinxelos.Agora a sorte está botada e precisa lectores xenerosos, amorosos e pacientes.Se é que existe ave de tal plumaxe nas cavernas literarias galegas; quero dicir nos comités de lectura das editoriais galegas.Necesita sorte, moitísima sorte a Triloxía como animal semántico independente.Eu que a fixen, tamén lle desexo moita sorte.E, si eu tamén teño dúbidas sobre o seu verdadeiro valor e alento. Pero confío na súa maxia.

Venres 28 de Outubro do ano 2.016

               Hans Lake.(Pseudónimo) ou R.S. Lago.

2.-SOBRE A TRILOXÍA:”A VIDA É LITERATURA” EN XERAL.

A vida ,por efecto das leis físicas que rexen o cosmos, tende a ser un presente efémero que axiña se converte en pasado, memoria. E a memoria é sempre literatura.Literatura breve, aforística, poética en ocasións, contos ou relatos, poemas, novelas.Un mecano literario.Caixas chinas.Matrioskismo.Versatilidade.Repaso a todos os xéneros literarios. Ou tamén: Un gran ciborg literario, un coloso de Rodas, un Mazinguer Z, que hai que entender con Amor e ledicia, e gozar de que algo así puidese ser rescatado do silencio por alguén que só se considera un mero instrumento, case un amanuense do asunto.Porque claro, as obras fainas o tempo, a xente dese tempo e o propio autor, sempre.A nai de todas as novelas, foi escrita en colaboración cunha decena de deuses: o deus tempo, o deus paciencia, o deus azar, o deus imperfección, o deus talento, o deus ambición, o deus loucura, o deus arte, o deus imposible, e sobre todo o deus humildade.Creo que a triloxía, é por diante das novelas comúns, unha poderosa obra de arte.

En realidade, nin eu mesmo como autor, podo esgotar co meu único punto de vista e entendemento o que é a Triloxía.A publicidade e a lectura por parte da xente deben ser o seu destino consumado.Confésome sedento dese posible retorno enriquecedor.A triloxía é a pedra angular da miña vida intelectual, sen ela non son nada.Ou algo así de aparatoso.Pode ser silenciada, non publicada, non aireada, vetado o seu lexítimo contacto co público, pero seguirá existindo para min só e só para min.Téñolle dedicado moito tempo, moito esforzo e moitos pensamentos.

Confeso que, estou tan saturado dela, que por veces inspírame sentimentos negativos de certo odio e rechazo; pero pronto volvo a respectala e admitila existente, sexa cal sexa a súa fortuna.Por todo o dito, que ben podo comprender eu agora a Cervantes cando dicía:” Ben sei o que son as tentacións do diaño, e que unha das maiores é poñerlle a un home no entendemento que , pode compor e imprimir un libro co que gañe tanta fama coma diñeiro e tantos diñeiros coma fama”. ¡ E se en definitiva é todo isto meu, unha dilatada tentación do maligno!; pregúntome ¿ por que fraquezas mentais fun eu a diana de semellante bacanal de inútiles letras? Eu que sei, que sabe ninguén...e sen embargo Óscar Wilde ben sabía que: “As palabras son a peor traxedia da vida.As palabras son, acaso, o peor.As palabras son implacables”. ¡Ás veces os meus comentarios sobre a triloxía, a min tamén me soan grandilocuentes

                         R.S.