FARTO

                        FARTO

Levo metido en letras dende os catorce anos en que empecei a facer os primeiros poemas e escribir diarios co afán de rescatar algo propio e persoal do trepidante paso do tempo.

Creo que a máis interesante opción que ofrece o paso pola vida neste planeta, e xustamente esa, escribir, pensar, crear, tratar de comprender; interesarse polo afondamento nas lexítimas ansias de darlle resposta ás preguntas básicas: ¿Quen somos? ¿De onde vimos? ¿A onde vamos?, que por outra parte, hoxe xa considero absurdas na súa formulación cartesiana, porque agora mesmo formuladas así permanecen e permanecerán indescifrables.E moito ten que espabilar a mente colectiva da humanidade se verdadeiramente queren darlle resposta algún día.

As promesas da informática e da robótica neste senso parécenme agora mesmo pouco fundadas.As preguntas iniciais, seguen e seguirán oxidadas por omisión por demasiado tempo para que a miña curiosidade poida ser satisfeita.Ars longa vita breve.

A pesar de todo hai que seguir o camiño iniciado.O silencio debe ser vulnerado polas letras.O silencio é un buraco negro que non se debe deixar en paz nunca para que non o devore todo coma un monstro mitolóxico ou criptozoolóxico.

Non sabemos, pero a base de botar e revolver as letras, vamos provocando enfoques e xiros gramático literarios novos que, como mínimo, van rabuñando na espesura do misterio.Neso consiste cada vez máis a miña escrita.Unha actitude ante a vida e o cosmos enteiro: filosófica, que avanza por medio de: novelas, relatos, poemas e artigos, sen tirar a toalla nunca.Dado que xa somos unha civilización capaz de poñer os pés no seu satélite natural ala polo ano 1.969, considero que a ciencia ficción dura, allea á fantasía meliflua, é o xénero con máis interese da actualidade, xunto coa filosofía incesante que debe ser reformulada sempre.”Todo o que é importante xa foi pensado.Trátase de volver a pensalo de novo” (Goethe)

Ben, dito o anterior, quero facervos saber que, que farto de tratar de sacar as miñas obras adiante por medio das vellas editoriais, farto de comités de lectura, farto dos xurados dos premios, farto das capelas literarias, fato dos capos das letras, que eu entendo que hai, vou sacar toda a miña produción literaria no espazo que me brinda Goglee, a través do blog laranxeira1.

Vouno facer así como digo porque, me considero unha persoa honesta, libre e rebelde: “O home rebelde é o que di non” (Camus) Basta xa de malos entendidos e desconfianzas. Probablemente non sexa eu un xenio, nin unha mente importante, pero vou deixar que a xente xulgue.Sen intermediarios, sen intereses económicos, o meu titánico esforzo de anos, vaise poder ler facendo clic no meu blog, por todo aquel que teña curiosidade, interese e tempo e dispoña dun bicho informático adecuado ou teña acceso aos en rede que hai nas bibliotecas públicas galegas.

Vouno facer así e que digan o que queiran, que eu vou estar tranquilo, en paz comigo mesmo, pobre, marxinado, falto de talento incluso, na taberna do lugar tomando unha coca cola dobre cero e feliz por estar e ser así de esgrevio, si se me permite e senón se me permite tamén...