Publicacións
OS PAXAROS CARPINTEIROS
DISPÚTANME CAL TRONCO FURADO PARA ANIÑAR NO MEU INTERIOR E ADEMAIS PERDÍN OS
PAPEIS.
I
Perdín os papeis, de modo definitivo. Un temporal
enrabechado de días xoguetóns, levouse voando polo aire os meus sinais de
identidade. Agora estou tan oco, que os paxaros carpinteiros dispútanme, cal
tronco furado, para aniñar no meu interior.
Sufro nervioso, a desorde que me despoboa.Un xoguete
roto, quedou só, tirado nunha esquina, da habitación de xogo, sen nenos.
E si se me suxire transplante de cabeza, eu acéptoo,
incapaz de gobernarme coa que teño, é insuficiente.....están podendo comigo: o
tempo, a incomprensión e o desencanto; con todo , aínda loito e creo na
literatura, ¡ que remedio ! como única senda, pola que ir perdendo os pasos,
tantas veces disparatados. Perdín os papeis e en exercicio fabuloso, vou
atopalos, para traelos aquí e ler con devota atención o que dicían.
CONTIDO DO PAPEL Nº 1
O león azul, saíu da súa gaiola, con fame feroz, para
comer uvas verdes. Non, uvas verdes, non.¿ maduras ? tampouco. Saíu da súa
gaiola con fame feroz, para fartarse de carne tenra de cervato que corre pola
sabana e era feliz así.
Da súa gaiola, saíu o león verde escuro, feroz, con
fame, farto de entrar polo arco de lume e someterse ás ocorrencias impías do
domador. Mágoa de non arrincarlle ¡ a cabeza de raíz!, cando facéndose o
valente a metía entre as súas fauces, para delirio do pequeno gran público, que
poboaba o tendido, baixo a carpa azul e vermella remendada.
O rei da selva, non sabe estar prisioneiro duns
cantos, e aproveitando un leve descoido, ao abrir o mozo a gaiola, para darlle
a súa ración diaria de patas de galiña cocidas, lanzou unha contundente
poutada, á cara avermellada do mozo de alimentación e saíu correndo, a toda
velocidade, ata chegar ao seu hábitat natural, na sabana africana.
Foi unha proba dura, pero finalmente conseguiuno,
atravesando montañas, ríos e mares; o león novamente azul, chegou á súa antiga
casa, para comer, segundo lei natural, tenro cervato de leite e relamberse os
bigotes dourados, tendido ás súas anchas, no medio da herba de igual cor cos bigotes.
Mentres estivo prisioneiro, no circo Continental,
moitas noites de lúa chea, pensou en comer, algún daqueles buliciosos nenos,
que con globos de cores e pombiñas de millo, viñan ver como o humillaban cada
tarde, nas dúas funcións diarias. Pero contívose, pensando na arma de fogo, que
colgaba do cinto, intimidatoria e sempre presta, o montañoso garda de seguridade.
Foron tempos malos, pésimos, máis de seis anos privado de liberdade facendo
encaixe de palillos, para aleivoso solaz de pequenos e maiorzotes.
Agora, era novamente libre, e na sabana, selva ou
foresta, ocupaba o posto de rei, que tan lexitimamente lle correspondía, pola
súa forza, destreza e habilidade. O mellor era esquecer, o paso do tempo cúrao
todo, ata no recordo verde escuro, dos leóns certamente azuis.
II
Nos seus cotiáns paseos pola selva, o rei comezaba a
aburrirse, de saciar a súa fame voraz, con tenros cervatos ou veados, mentres
se axigantaba no seu interior, o ansia incontida de vinganza. Vinganza que nace
do odio, ás costas do amor e a tranquilidade de espírito. Estaba disposto a
volver como fose ao circo Continental, para devorar ao temible domador e lograr
así, a paz interior, que tanto ansiaba. A liberdade recuperada, mostráballe
agora, a verdadeira dimensión do ruín atropelo, que habían cometido con el, os
homes de boa vontade.
Con só pensar, en pasar polo arco de lume, ou subirse
aos podios, para lanzar estúpidas poutadas ao aire, púñaselle a carne de galiña
e o sangue en ebulición. O domador, era un home alto e medio calvo, con algo de
boche, e mirada turbia, chamábase Celindo. Manexaba o longo látego de coiro,
con cen linguas, ata con gusto e saña sádica. Na maioría das ocasións, todo hai
que dicilo , eran lategazos intimidatorios que chocaban contra o chan : ¡ tras
! , ¡ tras ! , ¡tras! , con todo , de cando en vez , o látego, alcanzaba ao
famélico corpo dos animais.
A imaxe do mozo de alimentación, longucha, fraca,
osuda, calva , desaliñada, coa súa cara avermellada froito do seu constante
alporizamento consigo mesmo, cos animais e ata coas mesmas gaiolas de arame,
resumía ben ás claras, a índole daquel purgatorio infernal, que tiña que pasar
por agradable e festivo, dúas veces ao día. Ao mozo de alimentación ,
chamábanlle Pipo, aínda que se chamaba Xosé a secas.
Estes recordos aínda moi vivos e frescos, na mente do
león Sexismundo, que con tan prisioneiro nome o bautizaran, martirizábano
contundentes, ata o punto , de ter que darse grandes carreiras sen sentido ,
nin rumbo algún , polos seus amplos dominios, sen outro motivo que espabilar ,
aquelas fixacións impertinentes, que agora, parecíanlle froito dun mal soño, e
que non o eran, pois , entre a súa pelame, aínda conservaba algunhas trabadelas
do látego celíndico, marcadas na carne, case tatuadas nos ósos. Volvería sobre
os seus pasos, levaría a cabo a vinganza e tornaría á selva, para gozar plenamente
da súa saúde e maxestade. Este volver futuro, presidía cada un dos seus áxiles
pasos. Comería lentamente, saboreándoos , aos seus dous inimigos por
excelencia, primeiro a Celindo e a Pipo, deixaríao para a sobremesa.
Analizando , a estes individuos , non sabería dicir
quen lle resultaba máis desagradable, ambos eran sumamente crueis e faltos de
escrúpulos , ambos eran ruíns e malas persoas. Resultaba difícil , dar un
gañador en maldade, logo de ben pensalo , pareceulle que Celindo era o que
levaba a palma, el era, o artífice de todo aquel despropósito; Pipo, carente de
personalidade seguíalle a corrente, certo que , para facerlle graza, inhumana
graza ao seu colega, adiantáballe nas súas malas artes, por exemplo ouriñando
encima da comida ou facéndolles permanecer en xaxún varios días coas súas
noites. Si, ben pensado, eran dous paxaros de coidado. Dous indesexables, aos
que devoraría sen remordementos de conciencia e despois vomitaríaos, en
calquera vertedoiro, antes de volver ao seu hábitat natural, á selva...
III
Clarín era un canario, moi amarelo,amarelísimo e bo
cantor, que un día, aproveitando un descoido da vella Engracia a súa dona e
señora, cando lle ía a botar de comer, observando que a fiestra estaba aberta,
fuxiuse. Agardara, este tipo de descoido da vella durante moito tempo, pero
Engracia, para a súa desgraza , metódica de tan vella, como sempre obraba con
preciosismo. Con todo Clarín, adestrábase entre os catro arames da súa gaiola,
para estar en forma e aproveitar o momento, que non dubidaba que chegaría.
Cando voando con mestría, cruzou o limiar da fiestra,
aberta de par en par, atopouse con que , facía un día de sol radiante, tanto
que ao pouco intre de estar voando en liberdade, tivo que refuxiarse entre as
ramas dunha maceira, que había preto da casa para non asfixiarse. Desde a
maceira , ben parapetado baixo as follas, á sombra case líquida da follaxe,
puido albiscar como a vella desesperábase pola súa fuxida. Vivía soa, Clarín
era a súa única compañía e pola súa banda , xuraría que ao paxaro non lle
faltaba de nada, o seu alpiste, a súa auguiña, a pedra para o pico, a randeeira
, tíñao todo , e agora , deixábaa soa nas noites e os días interminables da súa
ancianidade.
Se puidese falar en cristián , o paxaro amarelo,
diríalle , que lle faltaba liberdade, que é o maior ben que no mundo hai. Ata
no mundo dos simples animaliños como el. ¡ Liberdade !, estaba claro que el non
podía, pronunciar en voz alta, tan elevada palabra, articulala para que chegase
aos oídos da vella, el era un delicado canario frauta, nin sequera un
desvergoñado papagaio, capaz de arremedar a xerga dos seres humanos.
Enseguida, tivo unha idea, improvisou, alí mesmo ,
medio sufocándose a instantes, unha canción alusiva ao tema, o seu particular
himno á liberdade, recentemente estreada. A melodía soaba preciosa aos seus
oídos, mágoa que ninguén lle prestase atención, seguiu con todo entoándoa ,
mentres a uns metros del, escapábase un león azul, e dous homes altos e calvos,
perseguíano portando látegos de cen linguas. O seu espírito, inflamouse , ao
ver como outro animal cativo, fuxía da opresión, á que seguramente estaba
sometido, alcanzou entón o cénit da interpretación e viu como Engracia
arrastrábase ata a fiestra para escoitar. Á vella, debuxóuselle un melancólico
sorriso , no que lle quedaba de beizos, ao tempo , que grosas bágoas percorrían
o val das súas fazulas acartonadas, a vella comprendía a inmensa felicidade de
Clarín. E este facíalle un sitio xunto ao seu corazón libre e perdoábaa, ante o
seu xesto de dozura e comprensión. Perdoaba , pero non podería esquecer xamais
os días e noites de catividade.
O seu dicir melódico, continuou aínda uns instantes,
ao tempo , que os dous homes regresaban de baleiro, ás maltreitas instalacións
do circo Continental;entón Clarín combinou novas notas de xúbilo e voou, voou
lonxe da súa confortable gaiola.....
IV
.....Maldito animal , se me deixaras , pegáballe un
tiro - quen falaba era Pipo. Porque saberás que responsabilizarán ao circo de
calquera barrabasada , que poida cometer Sexismundo.
Tranquilízate Pipo- falaba Celindo - Cando lle aperte
a fame, seguro que volverá, non creo , que se atreva a devorar a ningunha
persoa. Así que, tranquiliño, e garda a escopeta para cando atopes alguén na
cama coa túa muller.
- Xa estamos , sempre coa mesma canción . ¿Non será
que quen a pretendes levar ao horto es ti ?.
-Veña home, a nosa amizade de tantos anos e vir
agora con semellantes desconfianzas.
-Quen sacas o tema, es ti, sempre que podes e na
maioría das ocasións sen nin sequera vir a conto - Replicou Pipo , se cabe con
máis roibén na súa cara miñaxoia.
- Bo , bo , peliños á mar, non me digas despois que
non che teño prevido. E mira para non andarme máis tempo polas ramas, direiche
, que tanto o trapecista polaco, como o pallaso catalán , en máis dunha noite,
vinos roldar preto da vosa rulot. Agora pensa o que queiras.
-Para que o saibas, a eses dous , téñoos eu debaixo
dunha moa con carie, pero de ti fíome aínda menos.
- Non, se aínda non se che ve a cornamenta, ti
tranquilo; o que agora nós ocupa e preocupa é a fuxida do felino.
-Á miña Leonor, non ma toca nin Deus - di
definitivamente Pipo con xesto terminante, pasándose o dedo índice polo
pescozo, en plan guillotina ou navalla sevillana, procedente de Albacete.
-Agora, o que realmente urxe, é pór o asunto , en
coñecemento do director do circo e do señor comisario de policía , á fin e ao
cabo ,ti simplemente es o mozo de alimentación e eu o artista domador. Nós
lavámonos as mans.....
- Si nunha pía bacía sobordada de auga bendicida -
sentenciou Pipo.
V
Pola súa banda Engracia, ao principio , quedou sen
reacción tras a veloz fuxida de Clarín, primeiro escoitando o seu canto á
liberdade e despois mirando á gaiola baleira. Era xa bastante vella, e estaba
soa no mundo. O canario amarelo e amarelísimo , aínda que pareza mentira ,
facíalle moita compañía , era o único ser vivo que tiña próximo. As cadeiras,
as cuncas, as mesas, estaban alí, facendo fogar, pero mortas, realmente mortas,
aínda que as súas capas de neutróns e protóns, non deixasen de virar e ata
gritar. Isto nin sequera o sabía a anciá.
Pasada unha hora longa do suceso, decidiuse a baixar á
rúa. Unha luciña inesperada acendéraselle no cerebro, poría en coñecemento da
policía o asunto e a ver se os anxos custodios , podían darlle solución ao
tema, e capturando a Clarín , devolvíanlle a ela a tranquilidade de sempre.
Aquí para que un sexa feliz, o outro ten que ser infeliz e viceversa, a vida
arrastra estes paradoxos.....
VI
Aínda que fixese a calor necesaria, para que Clarín se
acubillase debaixo das ramas dunha oportuna maceira , ao principio da súa fuga,
a verdade, é que aínda non comezara a primavera que o sangue altera. Así que o
do sufoco do amarelo alado non é moi tesélico, pero ben , aí queda festexando
posibles letras. E o canario , tras os primeiros instantes de confusión ,
alegría e xúbilo final , no seu canto , mellor himno á liberdade, púxose a voar
e a voar, sempre en dirección ao sur, buscando os climas cálidos, pensando en
volver, cando o fixesen as primeiras andoriñas.
Quizais, para cantarlle algo bonito á vella Engracia,
desde o balcón ou desde a maceira, por se intentaba collelo.....xa vería.
Desta forma, vemos , como uns están dispostos a acudir
á policía , para pór en coñecemento dos defensores da lei, as respectivas
fuxidas de león e canario e outros, os felizmente fuxidos, tras cruzar:
montañas, ríos e mares chegan ao seu hábitat natural , alá na frondosa sabana,
selva ou foresta do continente negro.
( En fin isto é todo respecto ao primeiro papel, ao nº
1 rescatado do seu extravío, da súa fuxida, porque tamén de fuxida pode
comodamente cualificarse a súa ausencia enrabechada ).
CONTIDO DO PAPEL Nº 2
( Sen contido algún e por suposto sen solución de
continuidade. Non se acha por ningunha parte ou está escrito en branco.A
consecuente escritura do silencio carísimas señoras e señores meus ).
CONTIDO DO PAPEL Nº 3
Aquí pon continuará.....E non hai porque desesperarse
sempre, o baleiro interior énchese ás veces con pan de canela /á roda ,
roda...os engaiolados nenos soportando a escola coma obreiros do intelecto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario