xoves, 16 de febreiro de 2017

Xosé Tizado. Poeta.Búa.Barro.








Xoves 16 de Febreiro do ano 2017.




RECITAL DE
POESÍA
Poemas del Poeta
José Tizado.

Fundación Cuña-Casasbellas
             Presenta
“TE ESPERARÉ, AMOR EN LA NOCHE”
Poemas del poeta José Tizado
Participan: Grupo Utopía
Cantante: Jorgelina Piana
Guitarrista: Sergio Ariel.

Día: Viernes 17 de Febrero del año 2017 a las 20:15 horas.
Lugar: Sala VerSus.
C/ Gerardo Álvarez Limeses nº 12.
        PONTEVEDRA.
                   *
Día: Sábado 18 de Febrero del año 2017 a las 21:30 horas.
Lugar: Auditorio Municipal.
Paseo de Román López
CALDAS DE REIS.
Presenta: Germán Torres.
                                   *
A continuación inxiro dous comentarios propios sobre D. Xosé Tizado Piñeiro. O primeiro en español do ano 2009 e o segundo en galego e español ( versión bilingüe) do ano 2013.
1.-DIECISIETE MINUTOS CUARENTA SEGUNDOS DE SENCILLA PUREZA.
Título de la obra: Veinticuatro Poemas y Canciones.
Autor y Productor: José Tizado.
Edición: Disco compacto/audio. Depósito legal Po-282/07.

En esta mañana de domingo, soleada aunque fría; luminosa, sana, amplia, blanca, casi  alegre o ya alegre por fin…saludo nutrido por la irresistible espontaneidad de su verbo, los veinticuatro poemas y canciones recitados desde los mismísimos genes de José Tizado (Barro-Pontevedra).
Sobre un fondo musical cambiante, el vestuario propio de cada composición, la voz entregada y temblona del poeta dice al mundo sus verdades.
El resultado es un manantial de sencilla pureza que en menos de dieciocho minutos (concretamente 1.067 segundos), entrega a quien le escucha, con la brevedad de un San Juan de la Cruz laico del siglo XXI su testimonio vital.
El amor, sobre todos los asuntos el amor, la justicia social, Buenos Aires, Galicia; la consciencia lúcida de un hombre experimentado y curtido en mil batallas…la forma quebrada de concluir el recitado que reafirma sin fisuras lo expresado, la rima consonante a veces, algunas aliteraciones y sin grandes artificios, José Tizado lo ha logrado…¡Felicidades!.
Te animo a ti, quien quiera que seas, para que si puedes no prescindas de estos 1.067 segundos de pulsiones auténticas, breves y en apariencia sencillas. Detén tú prisa, tú oscuridad, tú complicación y escucha a este espíritu puro y afable en su toda su aquilatada brevedad. Próximo a los jaikus japoneses o a la poesía popular que se hace sola a sí misma; con su soplo diferente y sincero José Tizado es capaz de ayudarte a gritar en esta mañana soleada de domingo:¡Sí!; a pesar de todo: es necesario sonreír, ser amable, a pesar de todo:”relámpago entre dos oscuridades”(la vida según Vicente Aleixandre) es necesario vivir, vivir, vivir con afición a lo humano y dejar vivir…adelante, siempre adelante maestro y que sólo nos detenga la orilla del eterno mar…José Tizado en la actualidad forma parte de los colectivos poéticos: República de las letras de Pontevedra y Brétema de Vigo.
Domingo 11 de Enero del año 2.009.
                                            *
2 A.-UN POETA, UN RÍO…(GALEGO).
Sinxelo, humano, afable, o poeta Xosé Tizado Piñeiro anda, pasease pola vila termal de Caldas de Reis, coa cabeza sempre chea de versos, como anda e se pasea o río Umia cheo de augas en tránsito.
Ten as cumes nevadas e longas, o andar lixeiro, os ollos soñadores e segundo expresa a prestancia e o impulso inventivo dun mozo de vinte anos, pese a que no cómputo cronolóxico establecido xa é octoxenario.¡ Que fabulosa maneira de amansar no tempo!.¡Que temperanza magnífica na faena dos días harmoniosos e fecundos!.
Incansable,tenaz,lúcido, vai deixando con proverbial paciencia que os seus poemas se fagan nel, como ben dixera Xoán Ramón Ximénez: “Esta loita a brazo partido entre a poesía que en min quere facerse soa e eu que quero axudala un chisco”.Mentres tal milagre silencioso sucede, recorre unha e outra vez o paseo fluvial de madeira ,vai seguramente recitándose versos novos e vellos que, sabe de memoria, e que o Umia respectuoso e íntimo escoita atento.Xosé Tizado, é un prodixio natural capaz de rexistrar, sen equivocacións, toda a súa produción poética nos miolos.Os franceses para este tipo de talentos teñen un nome idóneo que agora mesmo se me nega.
Amable,cabaleiro,libre o poeta de:”Poemas e Cancións” e da “Noite quedaba atrás”, conta cunha dilatada traxectoria vital: naceu nos anos trinta na aldea de Búa-Barro, emigrou coma tantos paisanos a Bos Aires- Arxentina onde casou nada menos que cunha tal Rosalía.Na actualidade, xa con netos que por veces o acompañan activos na escena, dos seus múltiples recitais, está xa hai algúns anos de regreso na súa amada terra.Versos propios del din así:”Eu son desa Galicia/tenra e serena/ de rías marabillosas/aldeas cheas de melancolía/de canto e poesía.Desa Galicia de fermosura sen par/que a todos os galegos/espallados polo mundo/os axuda a vivir e a soñar”.
Entorno a un par de cafés cortados, nas cafeterías Leo ou Termas, falamos do café literario Tortoni de Bos Aires, dos varios recitais radiofónicos que ten dado alén do mar, de creatividade, de famas, academias, recoñecementos, de proxectos, de decepcións.Compartimos a mágoa de que a luz das verbas so chegue a alcanzar, incluso por detrás das grileiras, a unha intensa e apaixonada minoría coma sempre.Coincidimos no desexo dunha sociedade máis xusta, solidaria,culta,libre,feliz e próspera.Nós, ámbolos dous, estaremos sempre de garda, cabo dos nosos versos e literaturas por si lexítimos nos precisan para alumear o camiño do espírito.
Pulcro,galanteador:“mentres haxa mozas fermosas haberá poesía”,vital, exemplar, sen vicios, o poeta de nevadas e longas cumes: Xosé Tizado anda, pasease pola vila termal de Caldas de Reis, coa cabeza sempre chea de sentidos versos, como anda e se pasea transparente,infinito,espelloso o río Umia cheo de augas en tránsito; a min parécenseme tanto, tanto, que me semellan irmáns...
Porriña- Barro a sábado 29 de xuño do ano 2.013. Por R.S. Lago. 

2 B.-UN POETA, UN RÍO…(VERSIÓN ESPAÑOL)
Sencillo, humano, afable, el poeta José Tizado anda, se pasea por la villa termal de Caldas de Reyes en Pontevedra-Galicia-España, con la cabeza siempre llena de versos, como anda y se pasea el río Umia lleno de aguas en tránsito.
Tiene las cumbres nevadas y largas, el andar ligero, los ojos soñadores y según expresa la prestancia y el impulso inventivo de un joven de veinte años, pese a que en el cómputo cronológico establecido ya es sensibilidad veterana. ¡Que fabulosa manera de amansar el tiempo! ¡Que templanza magnífica en la faena de los días armoniosos y fecundos!
Incansable, tenaz, lúcido, va dejando con proverbial paciencia que sus poemas se hagan en él, como bien dijera Juan Ramón Jiménez:”Esta lucha a brazo partido entre la poesía que en mi quiere hacerse sola y yo que quiero ayudarla un poco”.Mientras tal milagro silencioso sucede, recorre una y otra vez el paseo fluvial de madera, va seguramente recitándose versos nuevos y viejos que, sabe de memoria, y que el Umia respetuoso e íntimo escucha atento. José Tizado, es un prodigio natural capaz de registrar, sin equivocaciones, toda su producción poética en la cabeza. Los franceses para este tipo de talentos tienen un nombre idóneo que ahora mismo se me escapa.
Amable, caballero, libre, el poeta de:”Poemas y canciones” y de “La noche quedaba atrás”, cuenta con una dilatada trayectoria vital: nació en la aldea de Búa-Barro-Pontevedra, emigró como tantos paisanos a Buenos Aires-Argentina donde se casó nada menos que con una tan Rosalía. En la actualidad, ya con nietos que por veces lo acompañan activos en la escena, de sus múltiples recitales, está ya hace algunos años de regreso en su amada tierra. Versos propios de él dicen así:”Yo soy de esa Galicia/tierna y serena/de rías maravillosas/aldeas llenas de melancolía/de canto y poesía. De esa Galicia de hermosura sin par/que a todos los gallegos/esparcidos por el mundo/nos ayuda a vivir y a soñar”.
Entorno a un par de cafés con leche, en las cafeterías: Leo o Termas, hablamos del café literario Tortoni de Buenos Aires, del café Gijón de Madrid, de los varios recitales radiofónicos que tiene protagonizado más allá del mar Atlántico, de la creatividad, de las famas, de academias, de reconocimientos, de proyectos, de decepciones. Compartimos la tristeza de que la luz de las palabras solamente llegue a alcanzar, incluso por detrás de las folclóricas gaitas, a una intensa y apasionada minoría como siempre. Coincidimos en el deseo de una sociedad más justa, solidaria, culta, libre, feliz y próspera. Nosotros, los dos, estaremos siempre de guardia, al pie de nuestros versos y literaturas por si legítimos nos precisan para alumbrar el camino del espíritu.
Pulcro, galanteador:”Mientras haya mujeres bonitas habrá poesía”, vital, ejemplar, sin vicios, el poeta de nevadas y largas cumbres: José Tizado anda, se pasea por la villa termal de Caldas de Reyes, con la cabeza siempre llena de sentidos versos, como anda y se pasea, transparente, infinito, espejeante el río Umia lleno de aguas en tránsito; a mi se me parecen tanto, tanto, que me semejan hermanos…..
Porriña-Barro-Pontevedra a sábado 29 de Junio del año 2.013.
Traducción al español: sábado 21 de septiembre del año 2.013. Por R.S. LAGO.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

HERIDAS

  HERIDAS Hay heridas que no se curan jamás son como medallas con las que te condecora la existencia heridas de amor heridas fru...