Xoves 16 de Febreiro do ano 2017.
RECITAL
DE
POESÍA
Poemas
del Poeta
José
Tizado.
Fundación Cuña-Casasbellas
Presenta
“TE ESPERARÉ, AMOR EN LA NOCHE”
Poemas del poeta José Tizado
Participan: Grupo Utopía
Cantante: Jorgelina Piana
Guitarrista: Sergio Ariel.
Día: Viernes 17 de Febrero del año 2017 a las 20:15 horas.
Lugar: Sala VerSus.
C/ Gerardo Álvarez Limeses nº 12.
PONTEVEDRA.
*
Día: Sábado 18 de Febrero del año 2017 a las 21:30 horas.
Lugar: Auditorio Municipal.
Paseo de Román López
CALDAS DE REIS.
Presenta: Germán Torres.
*
A
continuación inxiro dous comentarios propios sobre D. Xosé Tizado Piñeiro. O
primeiro en español do ano 2009 e o segundo en galego e español ( versión
bilingüe) do ano 2013.
1.-DIECISIETE MINUTOS CUARENTA SEGUNDOS DE
SENCILLA PUREZA.
Título de la obra: Veinticuatro Poemas y Canciones.
Autor y Productor: José Tizado.
Edición: Disco compacto/audio. Depósito legal Po-282/07.
En esta mañana de domingo, soleada aunque fría;
luminosa, sana, amplia, blanca, casi
alegre o ya alegre por fin…saludo nutrido por la irresistible
espontaneidad de su verbo, los veinticuatro poemas y canciones recitados desde
los mismísimos genes de José Tizado (Barro-Pontevedra).
Sobre un fondo musical cambiante, el vestuario
propio de cada composición, la voz entregada y temblona del poeta dice al mundo
sus verdades.
El resultado es un manantial de sencilla pureza
que en menos de dieciocho minutos (concretamente 1.067 segundos), entrega a
quien le escucha, con la brevedad de un San Juan de la Cruz laico del siglo XXI
su testimonio vital.
El amor, sobre todos los asuntos el amor, la
justicia social, Buenos Aires, Galicia; la consciencia lúcida de un hombre
experimentado y curtido en mil batallas…la forma quebrada de concluir el
recitado que reafirma sin fisuras lo expresado, la rima consonante a veces,
algunas aliteraciones y sin grandes artificios, José Tizado lo ha
logrado…¡Felicidades!.
Te animo a ti, quien quiera que seas, para que si
puedes no prescindas de estos 1.067 segundos de pulsiones auténticas, breves y
en apariencia sencillas. Detén tú prisa, tú oscuridad, tú complicación y
escucha a este espíritu puro y afable en su toda su aquilatada brevedad.
Próximo a los jaikus japoneses o a la poesía popular que se hace sola a sí
misma; con su soplo diferente y sincero José Tizado es capaz de ayudarte a
gritar en esta mañana soleada de domingo:¡Sí!; a pesar de todo: es necesario
sonreír, ser amable, a pesar de todo:”relámpago entre dos oscuridades”(la vida
según Vicente Aleixandre) es necesario vivir, vivir, vivir con afición a lo
humano y dejar vivir…adelante, siempre adelante maestro y que sólo nos detenga
la orilla del eterno mar…José Tizado en la actualidad forma parte de los colectivos
poéticos: República de las letras de Pontevedra y Brétema de Vigo.
Domingo 11 de Enero del año 2.009.
*
Sinxelo,
humano, afable, o poeta Xosé Tizado Piñeiro anda, pasease pola vila termal de
Caldas de Reis, coa cabeza sempre chea de versos, como anda e se pasea o río
Umia cheo de augas en tránsito.
Ten
as cumes nevadas e longas, o andar lixeiro, os ollos soñadores e segundo
expresa a prestancia e o impulso inventivo dun mozo de vinte anos, pese a que
no cómputo cronolóxico establecido xa é octoxenario.¡ Que fabulosa maneira de
amansar no tempo!.¡Que temperanza magnífica na faena dos días harmoniosos e
fecundos!.
Incansable,tenaz,lúcido,
vai deixando con proverbial paciencia que os seus poemas se fagan nel, como ben
dixera Xoán Ramón Ximénez: “Esta loita a brazo partido entre a poesía que en
min quere facerse soa e eu que quero axudala un chisco”.Mentres tal milagre
silencioso sucede, recorre unha e outra vez o paseo fluvial de madeira ,vai
seguramente recitándose versos novos e vellos que, sabe de memoria, e que o
Umia respectuoso e íntimo escoita atento.Xosé Tizado, é un prodixio natural
capaz de rexistrar, sen equivocacións, toda a súa produción poética nos
miolos.Os franceses para este tipo de talentos teñen un nome idóneo que agora
mesmo se me nega.
Amable,cabaleiro,libre
o poeta de:”Poemas e Cancións” e da “Noite quedaba atrás”, conta cunha dilatada
traxectoria vital: naceu nos anos trinta na aldea de Búa-Barro, emigrou coma
tantos paisanos a Bos Aires- Arxentina onde casou nada menos que cunha tal
Rosalía.Na actualidade, xa con netos que por veces o acompañan activos na
escena, dos seus múltiples recitais, está xa hai algúns anos de regreso na súa
amada terra.Versos propios del din así:”Eu son desa Galicia/tenra e serena/ de
rías marabillosas/aldeas cheas de melancolía/de canto e poesía.Desa Galicia de
fermosura sen par/que a todos os galegos/espallados polo mundo/os axuda a vivir
e a soñar”.
Entorno
a un par de cafés cortados, nas cafeterías Leo ou Termas, falamos do café
literario Tortoni de Bos Aires, dos varios recitais radiofónicos que ten dado
alén do mar, de creatividade, de famas, academias, recoñecementos, de
proxectos, de decepcións.Compartimos a mágoa de que a luz das verbas so chegue
a alcanzar, incluso por detrás das grileiras, a unha intensa e apaixonada
minoría coma sempre.Coincidimos no desexo dunha sociedade máis xusta,
solidaria,culta,libre,feliz e próspera.Nós, ámbolos dous, estaremos sempre de
garda, cabo dos nosos versos e literaturas por si lexítimos nos precisan para
alumear o camiño do espírito.
Pulcro,galanteador:“mentres
haxa mozas fermosas haberá poesía”,vital, exemplar, sen vicios, o poeta de
nevadas e longas cumes: Xosé Tizado anda, pasease pola vila termal de Caldas de
Reis, coa cabeza sempre chea de sentidos versos, como anda e se pasea
transparente,infinito,espelloso o río Umia cheo de augas en tránsito; a min
parécenseme tanto, tanto, que me semellan irmáns...
Porriña-
Barro a sábado 29 de xuño do ano 2.013. Por R.S. Lago.
2 B.-UN
POETA, UN RÍO…(VERSIÓN ESPAÑOL)
Sencillo, humano, afable, el poeta José Tizado
anda, se pasea por la villa termal de Caldas de Reyes en
Pontevedra-Galicia-España, con la cabeza siempre llena de versos, como anda y
se pasea el río Umia lleno de aguas en tránsito.
Tiene las cumbres nevadas y largas, el andar
ligero, los ojos soñadores y según expresa la prestancia y el impulso inventivo
de un joven de veinte años, pese a que en el cómputo cronológico establecido ya
es sensibilidad veterana. ¡Que fabulosa manera de amansar el tiempo! ¡Que
templanza magnífica en la faena de los días armoniosos y fecundos!
Incansable, tenaz, lúcido, va dejando con
proverbial paciencia que sus poemas se hagan en él, como bien dijera Juan Ramón
Jiménez:”Esta lucha a brazo partido entre la poesía que en mi quiere hacerse
sola y yo que quiero ayudarla un poco”.Mientras tal milagro silencioso sucede,
recorre una y otra vez el paseo fluvial de madera, va seguramente recitándose
versos nuevos y viejos que, sabe de memoria, y que el Umia respetuoso e íntimo
escucha atento. José Tizado, es un prodigio natural capaz de registrar, sin
equivocaciones, toda su producción poética en la cabeza. Los franceses para
este tipo de talentos tienen un nombre idóneo que ahora mismo se me escapa.
Amable, caballero, libre, el poeta de:”Poemas y
canciones” y de “La noche quedaba atrás”, cuenta con una dilatada trayectoria
vital: nació en la aldea de Búa-Barro-Pontevedra, emigró como tantos paisanos a
Buenos Aires-Argentina donde se casó nada menos que con una tan Rosalía. En la
actualidad, ya con nietos que por veces lo acompañan activos en la escena, de
sus múltiples recitales, está ya hace algunos años de regreso en su amada
tierra. Versos propios de él dicen así:”Yo soy de esa Galicia/tierna y
serena/de rías maravillosas/aldeas llenas de melancolía/de canto y poesía. De
esa Galicia de hermosura sin par/que a todos los gallegos/esparcidos por el
mundo/nos ayuda a vivir y a soñar”.
Entorno a un par de cafés con leche, en las
cafeterías: Leo o Termas, hablamos del café literario Tortoni de Buenos Aires,
del café Gijón de Madrid, de los varios recitales radiofónicos que tiene
protagonizado más allá del mar Atlántico, de la creatividad, de las famas, de
academias, de reconocimientos, de proyectos, de decepciones. Compartimos la
tristeza de que la luz de las palabras solamente llegue a alcanzar, incluso por
detrás de las folclóricas gaitas, a una intensa y apasionada minoría como
siempre. Coincidimos en el deseo de una sociedad más justa, solidaria, culta,
libre, feliz y próspera. Nosotros, los dos, estaremos siempre de guardia, al
pie de nuestros versos y literaturas por si legítimos nos precisan para
alumbrar el camino del espíritu.
Pulcro, galanteador:”Mientras haya mujeres bonitas
habrá poesía”, vital, ejemplar, sin vicios, el poeta de nevadas y largas
cumbres: José Tizado anda, se pasea por la villa termal de Caldas de Reyes, con
la cabeza siempre llena de sentidos versos, como anda y se pasea, transparente,
infinito, espejeante el río Umia lleno de aguas en tránsito; a mi se me parecen
tanto, tanto, que me semejan hermanos…..
Porriña-Barro-Pontevedra a sábado 29 de Junio del
año 2.013.
Traducción al español: sábado 21 de septiembre del
año 2.013. Por R.S. LAGO.
Ningún comentario:
Publicar un comentario