Traballos publicados en galego.

ÍNDICE TRABALLOS PUBLICADOS EN GALEGO

1.-Poema: Galegos lonxe.Faro de Vigo 1.979.

2.-Poema : Reclamo os meus millóns de cartas por sorpresa.Revista Hidromel 1.985 Amigos da cultura de Pontevedra.

3.-Relato: Indicións.Programa de festas do concello de Sanxenxo.(29/6/1.985).

4.- Artigo: Cidadáns, institucións, democracia. Revista Barosa nº 2. Ano 1.990.

5.- Poema: No tempo do temporal. Revista Barosa nº 2.1.990.

6.- Artigo: Barro...un acordeón de postais. O Correo Galego.10/6/1.990.

7.- Poema: Invitación á vida.A Revista de Vilagarcía.4/3/1.996.

8.- Relato: A decisionzaza.A Revista de Vilagarcía.

9.- Relato: O pronto. A Revista de Vilagarcía.

10.- Relato: Obreiro. A Revista de Vilagarcía.

11.- Relato: O que pensa Nela. A Revista de Vilagarcía.

12.- Relato: Conversa case unilateral. A Revista de Vilagarcía.

13.- Artigo: O gas polo val fai moito mal. Faro de Vigo 12/9/1.996

14.- Poema: Soneto de Barro MMII. Revista Barosa nº 3.Xoves 17/10/2.002.

15.- Relato: O culpable. Revista Barosa nº 3.Ano 2.002.

16.- Relato: ¡ Oxalá fóra todo o mundo coma min!...Revista Barosa nº 3.26/9/2.002.

1.-GALEGOS LONXE

Xa todo doe en Galicia.....

As sandalias de Cristo

as cruces de pau

os cravos de aceiro.....

Polas sombras famentas

murmurando naderías

con flores de ferro

e peitos de pedra

os Cristos galegos

sangran ausencias

Lonxanías de cemento

debúxanse eternas

enriba de cartos suados

debaixo de bicos non dados

Preto dun corazón que latexa forte

preto dunha boca nai

preto dunha verba de fillo: “Pai”

a paisaxe galega

mostrase cansa

falta de orgullo

chea de orballo

orballo esquecido

da maleta emigrante

auga de pranto

choro de “adeus”

Xa todo doe en Galicia.....

Xa non doe nada

Son as terras estrañas

as faces descoñecidas

o vento é amarelo

e os ríos non cantan

Os paxaros fican mortos

coas ás rotas

a carón de mensaxes

de saudade e morriña.....

Na terra do orballo

o leito

a metade quente

a metade frío

amosase fanado

Ela abre as entrañas

no seu ventre

a lonxanía forzada

enxendra fetos

de cartos, saudade e morriña.....

Xa todo doe en Galicia.....

Xa non doe nada.

2.-RECLAMO OS MEUS MILLÓNS DE CARTAS POR SORPRESA…..

Chegan cartas derretidas e ardentes

Veñen tamén outras conxeladas e frías.

¡ Todas son cartas…..! unhas chegan e queiman,

cinguen ou liberan a alma,

namentres outras sustentan coa frialdade ártica

o grandísimo iceberg do interior, que sei que existe.

¡ Todas son cartas… !.Brancas unhas, negras outras.

Cartas enfastiadas de modorra axeitada no cárcabo

Cartas chuscas que se atreven coa seriedade

de aqueles que as reciben, ata facerlles debuxar

 un sorriso nos beizos.

Cartas regalías, coma unha colleita de trigo maduro

que lle saca a lingua á xiada amocada.

Cartas escasas, estereotipadas, protocolarias,

que se quedan mudas nas mans,

e que non din, nin mu…..!

Cartas oblicúas, cartas rectas, cartas redondas…..

¡ Todas son cartas….. !

Cartas de amor co corazón en cada verba posto.

Cartas de envexa cun coitelo en cada verba posto.

Cartas sinxelas coma un home de aldea.

Cartas atrambilicadas coma un impecable executivo circunflexo.

Cartas pomba, cartas gorrión…cartas.

¡ Todas son cartas… ! ¡ Chegan cartas !

Que gusto, que invento, as cartas;

Eu gusto de recibir moitas cartas.

¿ E a ti gústache recibir cartas …..?.

                           3.-INDICIÓNS

Todos sabemos, que nas aldeas cando toca poñer indicións recórrese ou recorríase normalmente a un veciño ou veciña: ó mañoso ( home case sempre )  que facía as veces de practicante e tíñase pago coas grazas ou  cunha cunca de viño branco.

Aconteceu  e vou ó caso : que nunha aldeíña chamada Concello, sita na parroquia de Penalta, axuntamento de Ribadumia, na provincia de Pontevedra, fai xa bastantes anos ( xa o pequeno andaría metido en quintas se has houbese ) a rapaza dos de Diéguez chamada Rosiña de moi bo ver por certo. Con vinte abrís chamando e rechamando , sen que ningún lambón da súa idade se decatase, nin reparase no andazo permanente da rapaza íase pouco a pouco murchando.

As demais rapazas da aldea andaban cansas de facelo:detrás das silveiras, nos palleiros, no medio do centeo...e víanse coas meixelas vermellas, gozosas e amparadas. De vez en cando, aparecía algunha cunha patada na barriga, trazábase o casorio e aquí non pasou nada. Namentres Rosiña, xa digo de bo ver, íase quedando para vestir santos; isto a tenor da urxencia xenital propia das mentes máis primitivas que son maioría no rural e no asfalto tamén.Toda chea de grans na face pola forza do sangue, sen un mal moinante que se lle achegara amosábase a moza.

Sucedía que a casa de Diéguez era unha casa de moito respecto , o sr. Adelino , o pai de Rosiña, era un home de moita consideración: alcalde pedáneo , recto, bo polas boas... rabioso coma un can polas malas. E iso sabíano os mastíns da zoa, fichar con Rosiña era bo por un lado : a riqueza da casa, en si a rapaza.....pero por outro lado estaba a cuestión de ver quen era o macho que rillaba ó sogro. As sete da mañá en pé, se á mañá herba, a tarde toxo, leña ou o que fixera falla..... compensaba un pouco a cousa a tranquilidade da nai da rapaza , Sra. Hermelinda. Muller vagarosa e aínda que ansiosa do seu  e traballadora onde as haxa, semellaba  e de feito era, unha muller coa que calquera podía encaixar sen problemas.

Este era a grandes trazos o panorama na casa dos labradores ricos ( porque o eran os de Diéguez )  namentres que Rosiña morría de fame..... grans na face, murchiña, triste sempre , sen máis divertimento que ir a novena e fregando na casa e coa escoba e na cociña cos cacharros e facer nas camas e veña ver novelas. ¿ Ben que máis se pode dicir ? , sobran palabras.....

- Adelino , era mellor que a rapaza fora xa mesmiño mañá pola mañá, ó médico e que lle dera unhas vitaminas ou algo.....

- ¿ Quen Rosiña ?

- Ti vela coma min , non sei que lle pasa, deixa a comida no prato , sempre triste e chorosa.....coma se lle faltara algo digo eu. E grazas a Deus, soberbia fóra e fóra soberbia, na nosa casa, sen sobrar, nada nos falta.

- Por min que vaia , esas son cousas túas e máis dela. Dixo o pai.

Atendendo ás recomendacións da nai, foi Rosiña ó médico. Como lle ía descubrir a rapaza, a verdadeira natureza dos seus males, ¡era moito pedir a comprensión dos proxenitores!.....eles abondados en anos acaso esquecidos das doenzas xuvenís, nin lle deixaban un pouco de corda frouxa nin se decataban ,chochos como estaban,  do repenique festivo da rapaza. ¡ Eles , víana marela, pálida e sen ganas de nada.....!. Coma se non mexara.....bebera vinagre.....ou non houbera ( que a había ) cousa capaz de arrancar á rapaza.

- Xa estou de volta miña nai.

- ¡ Xa ! paréceche moito xa. É a unha da tarde e tes toda a casa sen arranxar. ¿ Ben e que che receitou o médico ?

- Doume unhas vitaminas, indicións para poñer na cacha.Teño que levar unha todos os días, antes da cea, durante un mes  e logo se non melloro que pase outra vez por xunto del.

- Xa a min me parecía que che facían falla unhas vitaminas. Déixame ver a teu pai.

- ¡ Adelino , ai Adelino ! , ven acá home, ven acá.

- Verás , a rapaza ten que poñer unha indición todos os días durante un mes antes da cea e como ninguén da casa, nin ti , nin eu , sabemos dalas, haberá que chamar alguén que queira facernos o favor.

- ¿ E haberá ? ¿ O que non sei é a quen ?

- Xa sei que non che vai gustar, pero penso que era mellor que llo falaras a Elixio.

- Non me gusta moito , non . Pero non habendo ningunha muller na aldea que as saiba dar, mellor Elixio que ningún outro . Falareillo logo.

Cumprindo a palabra, aquela mesma noite antes de tirar para taberna a xogar ás cartas, pasou pola casa de Elixio , pois este sen vicios coñecidos, case nunca se deixaba ver  nela entre semana.

- ¡Faltaría máis me cago en chus!.

Elixio era un home respectado pola súa condición de porteiro do axuntamento, casado , pai de dous fillos, un de dez anos e outro de oito, andaría polos trinta e cinco de idade. Mañoso, tanto lle daba o serrón coma a paleta e poñendo indicións, non había de haber practicante que lle metera man; ben orgulloso estaba el da súa habilidade:

-Se toca a hora, tanto me da poñelas coa dereita coma coa esquerda, me cago en chus - alardeaba Elixio.

Ó día seguinte pola noitiña, cumprindo co prometido, presentouse Elixio na casa dos de Diéguez, disposto a pinchar a Rosiña.....

- ¡Boas noites Sra. Hermelinda!.

- ¡Boas as teñas Elixio!. A rapaza está enriba, xa lle encarguei que fervera a xiringa e preparara o algodón e máis a caña: ¿non é así?...

- Así é señora Hermelinda. ¿ E sr. Adelino ?

- No vicio , ¡bo! é un falar home, vai na taberna, que ben merece unhas mans as súas queridas cartas, despois de rematado o traballo. E eu voume quitar o leite que xa van sendo horas, ti vaite indo para riba  e que a rapaza che poña un vaso.

Así se aplanaba o terreo, así se xuntaba por circunstancias imperceptibles e sen importancia  o lume coa estopa, logo ven o demo e sopra...Ó longo de todo un mes puntualmente ás nove da noite malladas, ía Elixio a casa dos de Diéguez, sen domingo , nin festivo que desfixera o feitizo..... Quero dicir , o feito de ter que poñerlle as indicións a Rosiña, que como dixen: tocáballe unha diaria durante todo un mes, cabendo a posibilidade de prolongar o tratamento , dependendo da evolución , que o doutor, observase na rapaza.

A cousa fíxose tan rutineira,coma rutineiras son no seu funcionamento as pezas de calquera dispositivo mecánico que funcione de maneira sincronizada, exemplo: un reloxo.

Rosiña nese intre deixou de ir ás novenas...malladas as nove chegaba Elixio , que coincidía coa hora en que Sra. Hermelinda baixaba para baixo, en dirección as cortes,  para quitarlles o leite a base de tentos ás vacas: a marela, a cuca e a pomba, ó tempo que invariablemente tamén o sr. Adelino ía xogar a chiquita ó tabernucho do sr. Xosé.Dilixente a rapaza, tíñao preparado todo: fervida a xiringa, disposto o algodón e máis o augardente para desinfectar.

En resumen , no momento de irse ata a cama por mor de cravar a banderilla nas suaves cachas de Rosiña, topábanse completamente a soas e iso durante todo un mes abondou na confianza , que coma veciños xa se tiñan...e xa na segunda caixa, na terceira, na cuarta.....sucedeu o irremediable.

- Cativa ten que estar a rapaza para que o doutor, volva e revolva coas mesmas vitaminas.

- Ti coma min o ves Adelino,cando non ten olleiras,ten olleirazas.....aínda que co tratamento xa ten mellor cara, anda máis leda e si ben a ves ata engordou unha migalla...

O tempo que durou a primeira caixa, serviu para que pouco a pouco a rapaza fose perdendo o recato , a vergoña ; serviu para que o Elixio o que recordamos que non se lle  coñecían vicios , fose destapando o tarro das súas esencias.Fixaba os ollos cheos de desexo nas anacaradas cachas.Analizaba luxurioso, esperando a ocasión propicia, cada movemento da rapaza, cada decorrer das bragas, cada xemido afogado que deixaba escapar no intre de proceder coa intra muscular.Tendíase Rosiña na súa propia cama, coas súas prominentes nádegas núas, mentres o Elixio máis que desinfectar co algodón mollado en caña o sitio onde espetar a agulla,agarimaba as ardentes cachas da rapaza. Decatouse Elixio da doenza real que oprimía a Rosiña

Ían pola segunda caixa, cando as miradas de ambos empezaron a facerse cómplices a cada vez máis. Coma que Rosiña esperaba as nove da noite como o cego espera ver a Elixio , e este non sacaba da cabeza o momento da novena, non polo relixioso, senón polo profano. Na terceira ampola da segunda caixa, cedeu a rapaza...cedeu a diario durante os oito meses longos que durou o tratamento.

Chegado este momento, perdese a conta das caixas de indicións que aínda houbo de levar Rosiña, dedicadas: xa non sei a que clase de tratamento : ¡ Eran dous o mesmo tempo !. O certo e que ós oito meses ben cheos de iniciado, por forza da natureza humana , descubriuse o petate.....Rosiña estaba preñada e como non fora por concepción parella a da virxe María  ou milagre de tal caste, estaba ben claro quen ía ser o escandaloso proxenitor da criatura.

A noticia correu coma a pólvora, ¡ non era para menos... !

¡ Á rapaza de Diéguez, preñouna o porteiro do axuntamento ! ¡ Á rapaza preñouna Diéguez, o porteiro do axuntamento e máis Elixio ! ¡ Diéguez preñou ó porteiro do axuntamento e a rapaza preñou a Elixio !.

Os diarios falados , os periódicos verbais, que aínda que soe estraño hai en todas as aldeas do rural galego, encheron as súas primeiras planas coa noticia, fixéronse tiradas especiais e monográficos sobre o tema moveron as linguas ávidas dos correspondentes daquela guerra.

Pola mañanciña, moi cedo, apenas escintilaban os primeiros raios de sol, xa viña a leiteira, a que recollía o leite na aldea do Concello , coas pretendidas últimas noticias de axencia:

- Disque que: está preta a dar a luz. Hai quen botando contas , chegou á conclusión de que leva en estado de boa esperanza, oito meses, vinte días e dúas horas, sendo de momento imposible precisar minutos e segundos.Logo amosaba as fotos furtivas do avultado ventre de Rosiña.

A media mañá, aí polas once, chegaba o peixeiro, con noticias frescas e peixe de oito días. No tempo que durou o embarazo nunca tanto peixe frito, cocido e en escabeche etc. se comeu nas casas da aldea. As mulleres formaban cola, o peixeiro ó tempo que mal pesaba por comenencia o quilo da sardiña o lorcho ou o ollo mol , enganchaba o seu discurso e coas palabras precisas, ía debullando o lado tráxico pasional do acontecemento:

- Disque que o sr. Adelino , xurou diante de cantos se topaban onte á noite na taberna, dar morte coas súas propias mans a Elixio. A Garda Civil está alerta. Tamén din que trae amargada á rapaza.

Ningunha muller se decataba da repentina subida do prezo do pescado e pagaban sen os regateos habituais, ¡ para seren as once a noticia non estaba mal... !

O pé da unha da tarde, chega o panadeiro: o mesmo tropel de mulleres aínda non reposto do magoante verbo do peixeiro, acude a coller pan con precipitación , premeditación e aleivosía. O Panadeiro, provisto dun pequeno teatriño de monicreques - máis que informar - valéndose de dous monecos: un que representa a Rosiña cun ventre esaxerado  e outro que semella Elixio coas súas partes por demais avultadas e máis a suposta habitación do crime..... amosa para pándega das estreitas concorrentes os mil modos e maneiras como foi consumado o pecado.

As dúas e media da tarde, coincidindo co informativo da cadea Ser , ten lugar a rolda de prensa diaria. Subida no alto da fonte que hai no medio da aldea, a decana das murmuracións, contos e chismes.....a Sra. Clara, unha muller que pódese dicir que naceu vestida de loito, pois nin os máis vellos lle acordan prenda que faga honor ó seu nome, delgada coma un xunco, cun permanente pano, a non dubidalo negro, polo propio color da tela e da sucidade que acumula. Que por constancia, perseveranza e todo iso , forma tan parte da súa humanidade coma a lingua de corvo que agora resume, abonda  e completa a laboura periodística dos anteriores correspondentes:

1º.- Dicir que en contra do que inexactamente ten dito a leiteira, de fontes cualificadas, podo asegurar que o tempo de preñes alcanza xustamente os oito meses e dezanove días a esta hora.

2º.- Cabe precisar que aínda que as noticias transmitidas polo peixeiro son certas, hai que manifestar que a garda civil, aínda que vixiante, non intervirá en tanto non haxa sangue . É dicir os do tricorne, non tomarán cartas no asunto , ata que a mecha prenda na  goma dous  .

3º.- Aplaudir dende aquí a innovadora iniciativa do panadeiro, aínda que é de suma importancia sinalar o gravísimo error que comete ó pretender na súa respectable representación , que o adultero e máis a doncela, íanse á cama polo lado dereito. Isto non é certo , peritos na materia teñen demostrado que o catre só e accesible polo lado esquerdo. Por outra banda pódovos dicir que non sempre a Rosiña ficaba por baixo e o Elixio por riba, como vos amosou o panadeiro, senón que , si un día cabalgaba o Elixio, ó séguente quen cabalgaba era Rosiña e así sucesivamente.

4º.- E como colofón e ultimísima noticia sobre o particular, dicir que a pobre Carmiña ( muller do Elixio ) , despois de falar co cura, co cal é ben sabido de todos que se entende dende fai tempo.....sábese que foi a vila para ver de obter o divorcio, poñendo o asunto nas mans dun avogado - pica preitos e papa xantares - de moito renome.

Con refinados modais de portavoz, a señora Clara remata a rolda de Prensa, e antes de saltar da tarima de pedra , do alto da fonte, apostila brillante: “ Con isto e un biscoito , eu esta noite emborráchome”.

Soan aplausos, óense murmuracións polo baixo e como os estómagos piden papas, cada quen volta para casa á nerviosa espera de acontecementos e desenlace.

Pariu Rosiña, tirando por terra todas as contas, naquela mesma noite,;trouxo ó mundo un homiño, bonito coma un sol, que vaite a saber por que , foi calmando os ánimos, converténdose o rapaz no ollo dereito e consolo dos avós  e o sangue non chegou ó río... na casa do Elixio tamén , grazas ó cura, moderouse a cousa e pode dicirse que todo volveu á normalidade. A historia foise esquecendo e ó momento de contala, o rapaz -Adelino coma o avó - está pronto a entrar en quintas se has houbera. Para ir rematando que xa se fai tarde e para maior felicidade do referido dicir que Rosiña, para sorpresa duns  e cobiza doutros casou cun rapaz forte , educado e traballador , que porfillou ó fillo e que á costa de suores xunto co sr. Adelino , engrandeceu a cada vez máis a casa dos de Diéguez , ata convertela no que é hoxe, unha casa de ricos, de labradores, pero de labradores ricos.....

                                        *

A xeito de epílogo  desta historia , coñecida e resabida, dicir que de vez en cando en algunha aldea galega, vaise dando un caso parello e que se pon en funcionamento idéntico aparato informativo , con máis ou menos semellante problemática. Pero pese ó evidente risco que como vemos as indicións entrañan, séguense poñendo , séguense preñando... como seguen andando os coches pese ós accidentes... ou como sigue a vida pese á morte. Por iso a min a historia nin me vai , ni me vén, pero aí queda. E como di a coñecida canción : “ Xiringa o pai , xiringa a nai  e eu como son da familia tamén quero xiringar...”

4.-CIDADÁNS -INSTITUCIÓNS- DEMOCRACIA.

Ser cidadán implica: Ter uns dereitos, unhas liberdades e uns deberes. O Estatuto de Autonomía do ano 1.980 di no artigo 4º do Título Preliminar apartado 1º que “ Os dereitos, liberdades e deberes fundamentais dos Galegos son os establecidos na Constitución”. A remisión á Lei Fundamental é clara. Así, no Título Preliminar e Título 1º, parte Dogmática da Constitución de 1.978 ( Artigos. 1 ó 55 ), recollese a medula do Estado Social e Democrático de Dereito. Permítaseme, que recomende a súa lectura constante, para que o seu contido cale fondo no espírito do cidadán demócrata que todos aspiramos a ser.

Cónstame, que nos colexios, estase a levar unha moi interesante laboura de explicación da Constitución ós escolares. Os maiores, aínda enleados na silveira do Franquismo e da cultura tardo franquista que lles quedou como cativa herdanza, habería que empurralos xa , a esta nova maneira de entende-la sociedade. A cal ten , e debe ter como brasóns: O pluralismo, a liberdade, a transixencia e o respecto mutuo. Amosarlles, e non polo forro, a nova biblia, facelos avanzar dende os arredores testemuña do abandono secular, ata os espacios cultivados.A esa xente castigada por Tirios e Troianos, por caciques e señoritos , polo tempo e pola historia, hai que extirparlles para sempre o medo do corpo e dos ósos, esclarecerlles a néboa e a brétema de corenta anos psicodélicos debaixo da saia nin sequera militar.. E sen remontarse a toda a historia do constitucionalismo, ensinarlles  a entender e apreciar na súa xusta medida, as verdadeiras táboas da Lei. As do constitucionalismo democrático e participativo, que non o catecismo abraiante da igrexa que sigue a tripa-las nubes do outro mundo con zapatiños de ballet, esquecéndose da urxente realidade que fica neste val de bágoas.

Nesa tarefa de rehabilita-los maiores, entendo que está unha das materias pendentes que atrancan a evolución do pobo en conxunto, deica a convivencia e o benestar. É tempo xa, insisto, despois dunha póusante década, que o pobo tome conciencia do seu papel protagonista nos tempos que corren. Refírome preferentemente, á xente do rural galego, da Galicia profunda que se di agora.

E se para a clase política , pode ser máis doado, máis fácil, gobernar un pobo ignorante, que sen capacidade crítica axeitada, vai a estar e pasar polo que se faga, sen conciencia de que toda a lexitimidade parte do seu seo, resulta tamén menos gratificante e menos apaixonante para a súa tarefa. O dirixente dun pobo ignorante, é apenas un pastor de ovellas. Outra cousa é exerce-la dirección dun pobo que esixe, e sabe colaborar consciente do que é o ben común, o interese xeral, en definitiva, a sociedade actual. Sen un cambio de mentalidade urxente, todo o que se faga vai carecer do interese e do brillo que lle daría a comprensión por parte do cidadán.

Cando por fin, as institucións do Estado, as Autonómicas, as Provinciais e as Municipais, dean facilidades para que a xente chegue ó presebe de alimenta-lo espírito, nese intre o “eu non sei, eu non entendo”, equivalerán a dicir na relixión as maiores blasfemias que un se poida imaxinar co dedo entalado debaixo dun perpiaño. A ignorancia é de por si desconfiada, perigosa e dende a súa prostración a infelicidade estendese como a gangrena. Ser parvo é de mala educación.

Mentres tanto, o artigo 9.2 da Constitución non se cansa de dicir: “ Corresponde ós poder públicos promove-las condicións para que a liberdade e a igualdade do individuo e dos grupos nos que se integra sexan reais e efectivos; remove-los atrancos que impidan ou dificulten a súa plenitude e facilita-la participación de tódolos cidadáns na vida política, económica, cultural e social”.É dicir, as institucións teñen que preocuparse do pobo, e o pobo ten que preocuparse polas institucións, senón…senón : ¡ Nada !. Hai que poñelos medios para informar ó cidadán, e o cidadán non debe desaproveita-la ocasión de medrar no seu coñecemento da realidade social. A cousa é así de simple e así de complicada ó mesmo tempo.Neste terreo está case todo por facer. En Barro, por exemplo, a inmensa maioría coido que está de costas ó Municipio, á Parroquia, e a súa propia casa se me descoido, están morbosamente de costas a todo. E estano por comodidade, por un medo parvo non sei a qué, e sobre  todo porque lles da a gaña de non vivir, nin deixar vivir democraticamente, e isto agora empeza a non ter desculpa posible. Hai que participar, e hai que dicir o que se quere, o silencio xordo de por aquí, non significa nada, e se algo significara sería que están vostedes moi ledos, ou que teñen pelos na lingua como os gatos. ¡ Son coma pedras !.Como as pedras das pedradas…..

     

5.- POEMA:NO TEMPO DO TEMPORAL.

                        I

Chove, Trona e Lostrega

No Dondo Salnés Val

Están as ventás abertas

Por elas tresleado

Chega, vai chegando

O envelenado temporal solimán.

Zoa o vento, zoa, zoa

Nas terras latexantes de Barro

arfados arbores bambean

racha lufa o día hoxe

Que é un ver víndeo ver.

Do Chaín as escumosas augas

andan fóra de corrente

facendo brañas submarinas

coa ceiba enchente.

Certos das cañotas

cimbran que asubían

barullan gargalladas

ao son rabeco da tempestade

vimbieiros louros

ameneiros e sanguiños.

Chove, trona e lostrega

vate a cabeza cos pés

a revirarse castiñeiros e carballos

eucaliptos a virse ao chan

pinos a se arrincar

nos eixidos e nas hortas

as froiteiras acesas

rebotando no mal tempo

alporizadas bailan

a louca Muiñeira

que estoupa no ar.

Alí na distancia céltica

onde os Druídas esconxuran

as arroutadas de Kirlo

Foxe o lombo do Güimil

axexador dos Casás

por riba de Curro, o Castrove

é unha intuición fantasmal

da que coma ondas mariñas

a pancadas galopantes

veñen chaparróns e coriscadas.

Chove, trona e lostrega

no alto da Cobertoira

e nas estarrécentes chans

das Penizas e Campodeira

os raios debuxan nervios

de moa dorida.

Berra enxordecedor o trono

ouvean os cans nas eiras.

A natureza ponse arrabecida

¡ malla auga a Dios dar ¡.

Zoa, Zoa, o vento Zoa

racha lufa a romper

os paraugas van do revés

plásticos a voar

no aire montadas van

as cabras voando sen ás

e voan as rodas dos muíños

os pés dos lagares voan

voan as pedras das lareiras

voa o medo

voa a mala hostia

voa a insolidariedade

a ignorancia voa

voa a envexa e a maldade

polo aire vai

cara a ningures

de caciques unha bandada

que é cousa de admirar.

E si zoa o vento que zoe

que aínda máis debería zoar

para que voen

en ás da tempestade

os retorcidos ferranchos

as sementes do vicio

e a brutalidade

quedos todos, todos quedos

e que voen tamén os parvos

e que volvan a voar.

Chove, trona e Lostrega

o Salnés val pide papas

pide papas o Acibal

choven velas de pavor

Santa Bárbara bendita anda

en berlina e picardías

de beizo en beizo

suplicando a fin da función

¡ xa arraiará ! ¡ xa delourará !.

NO TEMO DE DELOURAR.

                       II

Maino o vento, o vento maino

arredouse o temporal.

No tempo de delourar

nacendo a mañá

os cans van comigo

eu vou cos cans.

Asubiamos, fumamos

corremos, xogamos

botamos a lingua fóra

teimudos cavilamos

erguémola pata para mexar

e imos gateando a mañá.

Os cans van comigo

eu vou cos cans.

O chan enchoupado

amosa de follas

un confeti mesturado:

manciñas verdes de pino

follas filigranadas

de carballo

medio lúas releixadas

de eucalipto.

Fondos camiños

cheos de lama

corredoiras a fumegar

a fumegar os herbais

auga de choiva

nas pozas

de inexacto debuxo

auga do ceo

nos riiños

que polo fondo camiño

van facendo tremesiño

¡ beben os cans !.

Maino o vento, o vento maino

o acougo volve o val

pardais, merlos, ferreiriños

meten a voar

e a cantar

ao baltrón volven as augas

o Chaín de voltas

e viravoltas

recollido en si

cunha palleirada de auga

Vai ledo

ao encontro do Umia

que alá por terras de Portas

o está a esperar.

Os primeiros raios de sol

a se estrear

no tempo de delourar

dannos paporroibo calor

o ceo está azul

coas brancas nubes viaxeiras

ao xerografiar.

¡ Bo tempo, tranquilidade !

pobóanse de vacas

¡ pacíficos animais !

as veigas de pacer

están tan quedos

as arbores agora

que case non están

fumegan os fogares

espallados polo val

o Salnés enteiro é un cantar

louvada harmonía que eu xunto

no tempo de delourar.

Brilla o Sol, o Sol a brillar

o Güimil é un meniño

un homiño o Castrove é

vamos tres: Sindo/Suso/Dog

paseando a Maruxa

polo camiño Real

alí na ponte vella

escoitamos da corrente

o cantareiro remuiñar.

Os cans van comigo

eu vou cos cans

vamos lendo na letra miúda

lemos nas croas da herba

lemos na escuma do río

nas follas de verdura lemos

e nas pallas millas tamén

en todo lemos nós

os miúdos segredos do val

deletreamos a maxia

o encanto que aquí hai.

E tamén buscamos toupeiras

xusticeiros os cans

nos arroceiros herbais

fartos estamos xa

da trampona retranca

e do díxome Pedro

que lle dixera Xo

¡ tempo de delourar !

No remate entendemos

pegas chasqueiras

os paisanos son peores

e miran para nós.

Os cans van comigo

e eu vou cos cans.

Brilla o Sol, o Sol a brillar

¡ tempo de delourar !

verde dourado o andar

verde dourado o cantar

estamos cansos da envexa

e do mal mirar ollar

agarimoso sol do xantar

transparencias, augas

¡ tempo de delourar!

O sol no auto, no ben auto a brillar…..

 6.-BARRO…..UN ACORDEÓN DE POSTAIS.

Tirando pola nacional 550 camiño da cidade do Apóstolo, a 15 quilómetros da Boa Vila de Pontevedra – uns 10 minutos en coche – o viaxeiro tópase coa agradable e acolledor municipio de Barro. Terra, fermosa e fértil, topográficamente obrada en plena víscera do renomeado Salnés val. Este breve Concello “dúas veces bo”, gardado e protexido polas elevacións dos montes Acibal e Castrove; cal recen nacido en exuberante berce vexetal, adurmiñado tece no seu soño real, paraxes e recunchos de beleza singular.

No intre de inaugurar esta ruta, e ila descubrindo para o anónimo viaxeiro: rompemos augas ceibes e torrenciais na imprevisible ría de Barosa. A auga morna do Sol ata o pescozo, metidos os corpos espidos dentro das fondas pías escavadas no granito, en lembranza das relaxantes termas romanas; na presenza molar e xiratoria dos vellos muíños, que noutros tempos bailando a auga, mordían no millo ata topar moída fariña branca.

Comezar aí , xustamente aí ao pé das sandalias do santo San Breixo, atando nas xestas ca man esquerda, onde cada outubro ten lugar unha das romarías máis populares da provincia. Tempo de encontro cos primeiros viños novos do ano, co polbo á feira, coa Muiñeira e cos milagres do santo máis verdadeiro. Proseguir, proseguir, xa sen receo nos pés xacobeo machadianos, o camiño por estas terras de oroxenia embrúxante, enfiando ádoas de recreo cos “lunares” máis senlleiros do seu corpo garrido; é procurarse unha aventura sinxelamente imprescindible para catadores de padal anímico exquisito.

Nestes eidos, que si facemos caso do texto bíblico: Barro, coma metáfora da carne, forman parte xa, dende a xéneses, de todos nós; a xenuínidade da vistosa paisaxe interior, empápase de historia e de homes ilustres; para nunha amalgama carbonatada, orixinar este anaco de paraíso miltoniano, capaz de inspirar outro “Beatus Ille”, a pouco que a paixón fluía coa torrencialidade do río Chaín que aórtico sistolea polo val.

É xa clásico que o visitante admire a igrexa de San Martiño de Agudelo, o retablo da igrexa de Perdecanai, se interese pola caprichosa Pedra do Home…..e que , en fin, deguste os bos viños que por aquí hai: albariños, brancos e tintos, cuxa festa de exaltación celébrase a fin de semana que vén. Caldos aos que o Poeta Don Carlos Maquieira , lle ten dedicado :” O Soneto en louvanza do viño de Barro”, que di así:

Líquido de ouro estrelecido

Que rebrincas na xaula do teu xarro

Ten un fío de luz estremecido

Rebulindo no fondo do teu barro

¿ Será quizais, o espírito apreixado

dun paxaro cantor do Paraíso

que de tanto cantar apaixonado

o seu trino no viño deixar quixo

quizais puido ser iso. Pois agora

bebendo nós do ouro do teu xarro

¡ afora as penas y as tristuras fora!

Que habemos de cantar, cal trinador paxaro

Nesta festa de San Xoán por cada ano:

As ledicias do viño están en Barro.

Todo isto, xunto coa romaría de San Breixo e a preciosa ría cascada de Barosa xa suxeridas, son algo así coma a postal do Barro de sempre. Unha postal sobada, farta de plumas entrañables e de agarimos decimonónicos.

En Barro, terra de artistas ao dicir de Xosé Anxo Maquieira, os tempos son novos:a inspiración e a sensibilidade duns cantos, están  sacando á luz outros tesouros capaces de facer un acordeón de postais. Vexamos senón, a Carcabada, reserva de carballos e de osíxeno plástico, mosteiro, catedral vexetal, na que o pintor internacionalmente recoñecido Manolo Ruibal, tantas veces ten recibido o favor das musas que o fan xenial, ao mellor, na cósmica compaña do Poeta Carlos Oroza. Carcabada, que tamén foi aula de sabe Deus qué metafísicas de Amor Ruibal, coa súa casa natal a pouca distancia.Filósofo este tan por descubrir neste noso país, e que con tanto interese estudan os Gers profesores alemáns. Qué dicir do Pazo da Crega coa Capela de San Antoniño, da “Casa do Banco” onde o tamén pintor Xulio Maside ten o seu recollido estudio.

Recorran comigo o camiño Real, entre a Maruxa, a Cerdeiriña , e o Pombal, descendendo a Valada. Lugares máxicos, encantados, que si algo suxiren é a atemporalidade dun San Hero ou o credo dun “Franchesco” de Asís e Umbría.Bebamos auga pura, nas fontes dos Ceos, Ganchola e Viascón, saciando a sede tras do noso paseo, e padeando a lenda das tres fontes dispostas en triángulo que falan das súas cousas, das cousas da chuvia, e da auga do mar do tempo que encerra o Cesto Redondo no Outeiro.

E xa para ir rematando esta viaxe, subamos ao monte Güimil, por riba dos Casás, alí onde fai ben pouco se descubriu un asentamento castrexo ( Celta ), de importancia aínda non avaliada, para ver erguerse ao astro rei, e contemplar de paso, dende o miradoiro dos Druídas o mar de Arousa nos días despegados.Vivamos o romanticismo das vías e dos trens, sentados nun tallo da Renfe, debaixo do gran reloxo da Estación da Portela.En fin paseemos o noso barro mortal, por este Barro máxico e atemporal.

7.-INVITACIÓN Á VIDA.

Mentres que os raios de sol desculpan a sombra

No campo emerxe unha primavera

Os paxaros están todos con nós

Cantando para gustarse elevados

Sobre todo o osixeno das terras de labor

Que cando acollen embrións xermolantes

Imitan ventres que non son de ningunha muller

Na distancia un monte dobra a seu lombo doente

Coma un prodixioso animal vexetal canso

E no auto da cúpula celeste os raios de sol novamente

Desculpan hoxe á sombra nocturnal,

e  todo é música brillante da dourada luz estelar aquí

coma quen te invita á vida para que a celebres bailando.

8.-A DECISIONZAZA

Acabo de tomar unha “decisionzaza” así polas boas, coma quen non quere a cousa, vaise e resolvo alomenos espiritualmente unha vella cuestión que me traía descalzo polos camiños do monte.Agardo ter a forza de vontade suficiente para que a tal “decisionzaza” sexa definitiva e para sempre.

¡ Home claro ! que xa hai ben tempo que a idea esta me traballaba a xeito, pero xa vos digo que o de hoxe tomando un café co xeo no Lolita, foi espero que terminante ao respecto. Estaba eu a ler no periódico: “ Margot Loefler cuxa relación sentimental co Presidente de Austria, Thomas Kleistil, motivou o soado divorcio deste, non ocupará unha función directiva na Organización para Seguridade e Cooperación en Europa (OSCE), tras das informacións criticas aparecidas na prensa.Segundo o semanario “News”, Loefler de 43 anos, ex íntima colaboradora de Kleistil , renunciou ó seu posto que parecía creado para ela, o de Directora de Recursos da OSCE, produto da fusión da dirección de servizos e conferencias e a de orzamentos e administración.O diario “ De Standard” informou recentemente do desgusto que o futuro aterraxe de Loefler na OSCE, causou entre os diplomáticos que traballan na sede vienesa desta Organización de Seguridade, un dos cales comentou: “Trinta segundos de enchufe valen máis ca trinta anos de servizos”.

E eu estaba como vós digo a ler a anterior noticia de caciquismo pan europeo, e ¡ zas ! ocorréuseme que, eu ben podía tomar una decisión relativa a unha cuestión moi importante para min, que por suposto non ten nada que ver coa noticia de entre comiñas, a relación limitase no caso a que cando acordei comigo mesmo tomar a decisión, xa cualificada de “decisionzaza”, estaba casualmente pasando os ollos polas letras coma formigas en ringleira do periódico que, ma daban a coñecer.A noticia da amante do presidente de Austria,claro.Acórdome ben desto, sería por aí a unha e dez da tarde e alí en tales circunstancias decidinme vía monólogo interior e nunha segunda ventá aberta de pensamento, que xa era hora de afrontar o tema e plantarlle cara abertamente; o que pasa é que no tempo de chegar á casa para xantar, esquecinme por completo de que podería tratarse o asunto da decisión que tan feliz me fixo e tan ben me sentou predispoñerme a tomala dunha vez para sempre, case que con valentía e arroxo, por iso agora agardo que alguén de vos meus puntuais confidentes de tantas ocasións, me poidades refrescar a memoria e darme unha pista, sobre o que pode ser que  tomei eu unha decisionzaza , xa vos digo que definitiva e tal.

Portavoz dos confidentes:- Posnos a todos nun apuro , nós e máis ti escritor falamos do divino e do humano, por iso calquera sabe agora cal pode ser o contido desa decisión tan importante para ti.

Escritor: Xa, xa o que pasa e que eu tomeina a conciencia cabal, moi , moi en serio , era una “decisionzaza” insisto, determinante, importantísima, transcendente.....

Portavoz dos confidentes:- Ao mellor saíuche do pensamento no medio da caspa e claro extravióuseche......

Escritor:- ¡ Que listísimo es, mi madriña !, debeu de ser iso precisamente, por iso agora non podo lembrarme da decisión tan importante que tomei no bar restaurante Lolita, a iso da unha e dez, unha e cuarto da tarde.O máis seguro e que a “decisionzaza” me caira sen darme conta, confundida coa caspa.Para que despois diga algún entendido: senón se acorda sería mentira ou non tería importancia, por iso prometo que a pouco que me lembre dela escríboa aquí de contado.....                           

                            9.- O PRONTO

Téñolle oído falar a algunhas persoas que fóra do “ Pronto” que teñen son mansas coma cordeiros.

-” Ti tranquilo que eu fóra do “Pronto” son un can de palleiro, unha pega mansa. Non sei como explicarme, fóra do momento ese son unha pirinola, a penas o puntiño da i”

-“ Persoalmente senón se me dan motivos para que xurda o “ Pronto”, son apaciguado, vagaroso, demorado, son así desta maneira e non me pesa, claro que fóra do “Pronto” son fácil de levar coma unha carrilana, son brisa, pétalo de manzanilla que sei eu que son fóra do “Pronto” “.

-”Nada xa che digo que non hai ningunha caste de problema, confianza plena o mesmo ca irmáns ou máis, agora ben xa che digo por adiantado que se me da o “Pronto” hai que botarme de comer a parte e isto é unha maneira de dicir; hai que deixarme sosegar , volver a ser eu, porque se non machiño teño a rabia e chanto coma un tiburón Limón famento”.

Máis ou menos por semellantes explicacións de agradecer teño pasado en non poucas ocasións, ao tocarme en sorte compartir uns momentos da vida con persoas con “Pronto”. Supoño que a estas alturas ninguén que lea isto, estará pensando que se trata de que a xente referida le a revista Pronto ou utiliza Pronto de Jhonsons para limpar os mobles e que fóra desto son persoas normais ou algo así de deducido en van.

Hai que dicir que o “ Pronto “ en cuestión é unha especie de ataque de furia anoxada e atolada, da que hai que fuxir coma quen escapa do lume.Son momentos de ira cega e descontrolada, un firmamento lostregante que tira campanarios e fai voar ovellas polos aires ata espetalas en feixes de candeas; esmagadores de gatos eléctricos, encantadores de estradas sinuosas, rachadores de guías telefónicas : ¡ Son xente de Pronto!.

Pois ben explicado todo isto, teño que dicir que onte no decurso dunha discusión acalorada con xente próxima e familiar, descubrín que eu tamén teño un “Prontazo”: armei a de San Dios es Cristo na eira. Tirei coa cabana, desfixen formigueiros, rachei pexegueiros e por último fíxenlle comer unha lerma a un gato pequeno siamés que aínda está empezando e que temos a criar na casa.....despois arrepíntome pero xa é tarde. Non hai res que facer, o “Prontazo” pasou e detrás como si se tratara dun furacán retorcido queda unha festa de despropósitos. Xa digo que para isto hai pouca defensa, por iso me auto denuncio aquí para que polo menos no futuro me conforme con petarlle unha patada contundente ao chan e tal.

                                                        

                               10.-OBREIRO

Chámome Paco, de pequeno chamábanme Pacucho, a muller adoita chamarme Francisco, cando está de labre leporino para o norte, coma quen di ensaiando trompeta non celestial precisamente, cunha morrada coma o monte Xiabre.O encargado da obra onde gano o pan co suor da fronte sucada de engurras, ás veces en plan vacile e adxectivando, cando as cousas relativas ao encofrado pintan mal, chámame Paquete.

Semana de cinco días, oito horas diarias, ao presente en Vigo construíndo un edificio de oitenta vivendas de protección oficial na zoa de Bouzas. Dúas horas de coche diarias: unha para ir e outra para vir. Case que sempre, por non dicir sempre, topenexando co sono no coche da empresa.

Tres fillos: dous homes de quince e dezasete anos e unha nena restebeira de seis anos. A miña ilusión, que remate a semana para escoitar Carrusel Deportivo na cadea Ser e de paso ver que pasa coa quiniela que xogo con puntualidade, unha vez que comeza a rodar o balón despois do descanso estival.

Viño tinto ás comidas, un ou dous cubalibres de ron diarios despois de saír do choio no bar de sempre, unha caixa e media de Ducados tamén diaria. Resisto. Traballo. Manteño unha familia. Traballo. Resisto. Si tivese poder cortáballe o pelo a cero a máis de catro greñudos e fóra as mine faldras das mulleres.

Xa non teño máis vida ca sinalada; son un encofrador regular. Traballo. Resisto. Xa hai algún tempo que tiña unha rula enxaulada, colléraa de pequena no niño, mantíñaa a man con millo e trigo. Un día non sei por que ao vir do choio, fun á xaula, collina, agarimei nela un pouco e logo solteina, na cea para xustificar a falta do paxaro dixen que morrera.....

Resisto. Traballo. Si tivese poder prohibía os cabelos de cenoria que agora se fan tinguir algunhas mulleres lavercas.A liberdade non me gusta. Eu Traballo.Resisto. Cumpro.....

                                  

                        11.-O QUE PENSA NELA

Deitase na cama e pensa nela. Acende un cigarro e pensa nela.Conduce no coche , pon música , come , dúchase, vístese, peitease e segue a pensar nela.

O que sucede é que, ela ten mozo formal xa fai tempo e en realidade non quere nada con el, e co mozo si, que para iso é mozo formal dende xa fai tempo.....

Ao mozo quéreo moito, tanto que si o que pensa nela lle di por un casual, que ben podía mandalo, coma xa o teñen mandado outras mulleres a el. O que pensa nela, si lle dixese iso, si tivese valor que lle sobra para dicirlle algo e moito máis ao mellor ela pensaría que estaba algo “majara,chiribí”, e ao mellor non: ¿ quen sabe ?. O máis probable e que si , que pensase o que se dixo e aínda máis, que lle puxese mala cara ou que mesmo o insultase: todo por culpa da fidelidade e do amor que lle ten ao outro.

E claro así as cousas o que pensa nela un día destes non vai aguantar máis e vaillo soltar todo así de corrido e por miúdo, que el non ten culpa de estar enfeitizado dela, das súas curvas e redondeces e do seu cheiro, cando asoma polo café onde ela traballa para mercar nicotina básica a barullo.

Vaillo dicir iso está cantado e que pase o que teña pasar que ao mellor ela, avisa ao outro e ármase unha boa. E ao mellor non lle di nada porque se fai cargo da situación e aínda que siga co outro, co mozo de toda a vida porque lle gusta máis e é máis cariñoso, mellor persoa e tal, máis listo incluso, máis rico, máis xoven e moito máis guapo e agradable, sentirase querida e iso non acaba de ser malo de todo tampouco.Porque o mellor que lle pode pasar á xente é que a queiran. Diante da admiración e demais sentimentos positivos o cariño e o amor sempre.

Por iso o que tanto pensa nela, pese a que non debía dicirllo por coma quen di non andar a axitar o poleiro das reprodutoras postmodernas en plena representación “cutre” do Kamasutra oriental, calquera xornada destas vaille dicir si quere ir ao cine con el e entón ela decidirá o que decida; a sabendas e tendo en conta que o home e fogo e a muller estopa e que ben o diaño e sopra e que a tal “caneiro” aberto que debe ter a moza na actualidade, seguro que lla súa medio cento de clandestinidades a xeito. Que o que pensa nela , tampouco ten culpa de coñecela , desexala e vela a cotío.

Coñecendo ao que pensa nela, a cousa está cantada, á menor ocasión clarexarase diante dela, aínda que despois teña que andar cosas orellas agachadas se lle di que non como é pouco probable, porque ela bota por fóra ás claras, e ao mellor non lle chega co mozo formal de toda a vida e así as cousas non lle fai ascos a unha clandestinidade pracenteira e saborosa sen compromiso e tal.

Que no tocante a estes asuntos, tamén hai quen di que non se debe andar a interferir en amores consolidados e terán razón , pero que lle vai facer o que pensa nela, se tanto a ten metida no miolo, será precisamente porque a precisa , a desexa, a quere para el e o demais son contos e por intentalo que non vaia quedar. Que se non acepta a invitación ao cine acabouse a teima esta e tan amigos.

Estas cousas pasan afortunadamente porque non é fácil mandar no corazón da paixón e si por un casual ela acepta ir ao cine, xa verá como o que pensa nela a tratará coma unha raíña, a como quen di “caneiro cheo” e sen brida, nin gabardina inglesa, facendo por criar ventre en gardando no cru coa naturalidade de vaca pinta que vai ao boi entre nós.

Aínda que: ¡ Outra vez ! ao mellor non está ben en recta conciencia, poñamos que apenino pirenaica,  andar a remexer en paixóns fortes e amores acrisolados coma o dela cara o outro: o mozo formal de toda a vida por si se lles esqueceu.De todas todas o que tanto pensa nela teno claro e que se foda o mundo pequeno. Para iso que non sexa tan así como é o mundo este da cotidianidade e ademais para iso que non se coñeceran.

O problema é o outro, o “xefe do caneiro”, que ao mellor non hai color por innumerables calidades e circunstancias propias da cultura que mamamos, e que algúns cospen montados nun feixe de billetes verdes, roxos ou lilas. Aínda así o que pensa nela, nin por esas se apouca e insiste. Ela ten a derradeira verba.

Claro que se cadra xa a cousa entre ela e o outro , o xefe , anda moi adiantada e non hai caso, pero nin por esas o que tanto pensa nela se ben abaixo de moral, e xa se di aquí que á menor ocasión : ¡ zas !, revíralle o corazón todo alí diante do café con leite e os tenros donuts e ela entenderá acaso con lenturas maiores e a partir de aí vida privada.

Porque o que pensa nela estou por dicir que actualmente xa a súa ben suadiña, pero o outro e moito outro, que mesmo se lle debuxa por veces na face dela. Por iso ás veces o que pensa nela con certa repugnancia aparta os ollos da camareira para non ver como o “xefe do caneiro”, o outro de toda a vida observa gardador e vixiante esta a ver o que non debe ver: el mesmo o que pensa nela, pouco a pouco ganando terreo e pousándose entre amoroso e deséxante, furtivo e clandestino nas faccións e demais superficies moles da camareira, espazo físico corporal que debería ser só dela en honor a natureza física e psíquica das persoas humanas, pero na que pouco a pouco a base de anos e compenetración, noivados longos, íase asomando a face do outro.

E bueno dicir para rematar, que si , que houbo cine e moita vida privada. E o que pensaba nela, un día advertiu como o mozo de toda a vida se esvaecía case que por completo da face dela e foi entón cando o pensador soubo que a camareira era del, el era o novo “xefe do caneiro” e a cousa xa comezou a non ter maior interese ca aqueles demorados festexos a luz da lúa na Lanzada, Montalbo ou na praia espida de Bascuas. Por iso o que pensaba nela, comezou a pensar noutra e noutra e noutra e bueno iso é todo de momento, dende un máxico pobo de arxila.....

12.-CONVERSA CASE UNILATERAL

Vimos de Vigo no tren: eu veño de falar cos da Editorial Galaxia para ver de publicar algo e elas as dúas de estudar quen sabe o que, levan libros e carpetas ateigadas de asuntos que é preciso saber para no futuro coller posición na vida.

Son rapazas novas, aínda non teñen vinte anos, ¿ se cadra xa os teñen ?, van sentadas unha fronte á outra e falan.

Bueno fala todo o tempo unha delas, a outra a de rizos louros con pencas e ollos azuis, sobrepeliz branca e faldra con abertura lateral escoita á castaña de pantalóns vaqueiros e corazón gris ( aquí error ) cazadora gris quérese dicir evidentemente, co pelo atado en forma de chicho con boliñas coma carrabouxos dos carballos no alto.Esta última fala e fala sen parar e ri con picardía sen pararse en túneles, van para Vilagarcía de Arousa no tren das oito da tarde noite, un venres frío e chuvioso do mes de febreiro.

Se cadra pasaron os cinco días lectivos na cidade portuaria e agora volven para pasar a fin de semana á casa dos pais, no seu ambiente natural , cos seus familiares e amigos como está mandado que debe ser e sexa. Van as dúas xuntas e falan. Bueno fala a que se dixo a outra máis ben escoita.

É unha conversación sen importancia. Seica hai uns coñecidos moi ricos que son parella estable e que ganan entre os dous 300.000 pesetas ao mes e que por riba de vez en cando tócalles a lotería e iso segundo a nai da que fala non está ben, é que mesmo os cartos parece que teñen un sexto sentido van a onde xa hai cartos, chóvenlles do ceo. E tamén me podo enteirar que o pai da que fala, non sabe gardar a compostura e di inconveniencias diante de xente de posibles e a súa muller, a nai dela non é capaz de corrixirlle tan lamentable defecto; el non lle fai caso e limitase a dicir que di o que sinte ou o que lle da a gana; pero claro , a que fala move moito as mans para explicarse espelida, iso non está nada ben porque hai que manter a compostura, as formas e darse aires, que senón non se sae da base inmunda da pirámide. Isto último non o di a que fala, pero sobreenténdese no contexto xeral da conversa.O traquetreo do tren faise monótono e a que fala, fala e a que escoita, escoita e escoita. Fóra debe facer un frío xélido que pon os pelos de punta, ademais é noite pechada e chove.

Á que fala, na estación de Redondela dálle por dicir que  un amigo da familia, moi detallista el , non se farta de facerlle regalos sen vir ao caso fóra de datas; de primeiras facíallos a ela e máis a unha curmán carnal dela, pero agora os detalles son todos para ela e redobra a risa e pon os ollos en branco. A que escoita topenexa co sono pero mantén a compostura sobre o asento. A que fala termina dando a entender que o tal amigo da familia quería algo dela e que aínda que está casado e con fillos e fillas da idade dela case, ás veces como lle cae ben a nai, non así o pai da que fala, sácaa ó cine e ao primeiro non, pero agora xa manteñen relacións “intimísimas”, porque el ten moita experiencia e a que fala gústalle que lle fagan cousas os maduros, a ser posible casados con posición , pais das amigas ou das case amigas de gomas e bonecas, e dito todo isto volve a redobrar a risa e volta outra vez a poñer os ollos en branco.

A que escoita rexistra a confidencia e remexese incómoda no asento pero non di nada. A que fala preto da estación de Pontevedra, retoma o tema da parella con abundantes ingresos, á que por riba lle toca a lotería e a que cala levántase do asento para ir facer un pis sonoro que se mestura coa choiva de febreiro frío, ao caer do sanitario sen fondo ao camiño de ferro. Por iso pódese dicir que a que fala agora cala e a que calaba discursea.....                               

                   13.-O GAS POLO VAL FAI MOITO MAL.

Sobre fondo amarelo e rimando en consonante, esta é a canción do verán no doce Salnés val. Polo que se oe en plan “vox populi”, trátase de que un gasoduto vai cruzar sen miramentos as terras de entre nós para ao parecer levar dende Tui á capital da autonomía galega: Santiago de Compostela, o gas entubado. Pois ben, ante este estado de cousas as xentes dos municipios afectados, por unha vez de acordo en plan: “ Fonte Ovejuna” ou “Ponte Sampaio” únense alén credos políticos e sexa polo que sexa están de acordo no título da canción do verán do noventa e seis, alomenos no val do Salnés.

Aparte da cuestión dos xustiprezos caso de chegar á expropiación forzosa que iso é o de menos, a cuestión está nidia , e os enxeñeiros trazan unha liña dende Tui ao Pórtico da Gloria e os paisanos con parabólicas sobre as ramas das patacas e movilaines nos fociños das poucas vacas pintas que van restando, de manifestación televisada e retratada e pendoneo irreprochable. O gas pasa, que para iso lle dixo Don Manuel Fraga aos paisanos, non sei que do exército nacional, á presenza de alcaldes de confianza e gobernadores con problemas de menisco como máximo.

Penso que si, efectivamente o gas pasa por onde queiran, cando queiran e como queiran, son pobos que están no medio e punto.Don Manuel aquí non pinta res, o exército tampouco , e ao fin trátase unha vez máis das insoliteces do “burro do enxeñeiro” que por non saber non sabe nin seguir o trazado das liñas de alta tensión, nin da autopista, nin o baltrón rebousado dos ríos a imitación do trazado dos ferrocarrís americanos do norte. Así que pobres veigas de patacas, verdura, millo, centeo, viñas de non albariño, aí vai o gas…..¿ Qué dirían Rosalía, Curros, Pondal, Ferrín, Neira Vilas, Novoneira e Valle Inclán ?. Non o sei, eu digo rimas de carteis de fondo marelo pegados en postes da luz, contedores de lixo, cabinas telefónicas e portas das igrexas parroquiais: “ O gas polo val fai moito mal”.

A min non me gusta que pase así de magoante o gas, pero que se lle vai facer…..O mellor e que nos deixen servizo a nós con billas “ad hoc”, porque miren vostedes se ten que pasar que pase, como pasa o vento zoando entre as pólas de acivros e loureiros, isto por dicir algo chistoso que me manca o val i eu non sei nin quero plorar. Son problemas novidosos, son cousas deste tempo, os interrogados ausentes e presentes ¿ qué van poder dicir ?. Non hai palabras ante o inefable progreso por iso neste presente ao mellor dicindo Uxío Novoneira, o peta do Courel:

“ O Centeo correndo o vento

i eu quedo neso que un non nembra

nin esquece

de tan lene e fondo que chega”.

Solucionase cando menos a tristura noxenta de ver así como o gas pasa a rente de nós, por sabe deus que cuestións fundamentais que eu non entendo, e xa está…..

                                                        

14.-SONETO DE BARRO MMII.

                   A María Xesús Castro Calviño.

Entre os montes azuis, na distancia,

Barro é unha folla de hedra amizosa

por riiños anónimos sucada rosa

fértil val de máxica abundancia.

Barro é a carne do paraíso lendaria

o tempo fero un pouco menos doe aquí

calquera recuncho é unha páxina si

do libro da natureza planetaria.

Barro é unha singular alfaia preciosa

digna de brillar si, no alto colar

da princesa máis nobre e fermosa.

Un pobo esgrevio polo que andar

Unha pomba, unha man xenerosa

Aquí,aquí en Barro si, sen parar de bailar

        15.-O  C U L P A B L E  

-¡ Eu son inocente ! .Diante deste tribunal composto por homes, mulleres, cans, carballos e pedras...¡ son inocente !.

- Pero vostede, ven acusado aquí de ser durmiñón, palanquín , de ter ideas insáns, de ser trampón ,de ser xoto. E esa proclamación de inocencia subxectiva é insuficiente.....

- Eu insisto, son inocente. Ademais a inocencia presúmese. Ninguén é culpable mentres non se demostre o contrario. ¿ Se me deixan falar ...?

- Vale, vale.....Vostede fale. Ten dereito xa sabe a defenderse, pode traer incluso un avogado, e senón ten medios económicos designáselle un de oficio e xa está. Pero como queira que vostede insiste en defenderse por si mesmo, o tribunal escoita con paciencia e sabedoría, pero a vostede non hai quen o mova da palabra inocente . Sen argumentos sólidos, sen probas claras e contundentes, sen testemuñas ao seu favor, a sentencia dende logo está cantada. E vai ser vostede ao fin culpable de todo o que contra a súa persoa, fica recollido en autos. Pero ben, vostede fale. Nos somos todo oídos, e queremos facer xustiza. Que ademais e abondando, estamos especialmente interesados no seu caso.

 O que fala é o presidente do tribunal: Un home de cabelo branco e ollos azuis, miúdo coma unha faísca, cerebral, inquisitivo , case que transparente. Viste toga negra e ten diante de si un feixe de papeis cosidos cun cordel coma o de atar chourizos e ceboleiros, ou de botar a voar papaventos.

Diante da súa admonición , os outros todos din si coa cabeza randeándoa de diante atrás, as mulleres tamén moven a cabeza e os peitos, os cans danlle ao rabo , e botan a lingua fóra, os carballos moven as ramas coma si soprase do norte con forza, as corredoiras zigzaguean coma cobras e as pedras rin.

Eu estou só , posto de pé , diante do estrado de madeira de nogueira, que recoñezo facilmente por canto meu avó ao que lle cortaron unha perna , era carpinteiro, e téñolle visto facer berces moi xeitosos, e arcas para o trigo e as mazás, e roupeiros  e mesas estarricables, nas que se comía os días de festa. Eu diante do tribunal , estou inclinado para diante, caído dos ombreiros, coa cabeza medio desgonzada, coma si tivese chepa no auto das costas. Iso é porque teño algo de medo, en vez de respecto como é debido , vaise e eu teño medo , a dicir a verdade e precisando , case que pánico.....Quen tiña chepa de verdade, era a finada da miña tataratía Ramona; esa si que levaba un señor acordeón ás costas como expresaba ela e todo por culpa de tanto andar agachada quitándolle a xuncia ao millo e de apañar a herba á manada e de apañar nas vides e de que sei eu.....Que non é este o momento de que se me vaia o maxín para cousas que xa foron e pasaron sen pena nin gloria, máis ben con pena e que agora xa non riscan res e que xa están moi esquecidas por propios e estraños e que agora neste intre, abofé que non me resolven nada plantándoseme así de súpeto na miolaxe e máis ben me fan dano trabucándome nesta delicada hora. Porque naquel tempo eu era libre e facía o que me daba a gana ou case .. A tal tataratía tíñame consentido e eu facía o que quería con ela. Un día no medio do millo, recordo que ela fíxome de touro e eu , pegueille uns pases moi tauromáquicos cun impermeable de capucha marrón que eu tiña daquela, ben nos viu o señor Manuel Souto , que andaba coma nós ao arrendo nos regadíos das Corretas e mesmo recordo que en plan brincadeira este, sacou a pucha e pediu as dúas orellas da tía como eu lle chamaba abreviando, pois ela rabo non tiña , que era moi boa xente... E que teño que recoñecelo a min , ás veces, as ideas extravagantes pódenme . E véñenme ao pensamento recordos insospeitados, que non sei de onde me saen e no medio das situacións máis solemnes e dignas de respecto , distráiome, e póñome a pensar por exemplo , en cando o señor Chileno caeu o río da Bouciña, porque os mozos lle serraron a ponte de madeira, e ben , así non hai maneira, de ser un respectado e encherse de razón para defenderse agora mesmo diante deste estraño tribunal .Que me acusa por demais acirrado, de cousas que a verdade non fixen, nin dixen, nin a verdade penso que se poida xulgar a un home coma min , polo pouco que entendín que seica din, as moreas de papeis oficiais.

O que sei e me consta moi ao meu pesar  e que aquí estou diante deles e do crucifixo e da bandeira, tratando de manter a compostura, vestido co mellor traxe que topei no roupeiro e coa gravata de fondo marelo con papoulas e bolboretas de adorno, que me regalou polo derradeiro  cumpre anos Marta. E ben , xa case que me vou empezar a defender, e tuso para clarexar a voz, e digo coa venia señorías:

¡ Son inocente ! . E ademais este xuízo paréceme un pesadelo , unha broma de mal gusto. Ademais non ven ao caso , que no medio dos maxistrados,fiscais e letrados, haxa vexetais, minerais e animais catalogados polo común de inferiores. Así que sexa, realidade ou mal soño, isto non ten nin pés nin cabeza, e eu, insisto na miña total inocencia. E ademais, teño asuntos urxentes que atender, e voume mandar de aquí de contado...

- Un momento, acóuguese: ¿non quererá incorrer en DESACATO?. Falaba o do pelo branco  e o resto seguían coas cerimonias que xa teño dito.

- Eu non quero incorrer en res - dixen levantando a cabeza e mirándolle aos ollos azuis, destemido, ao do pelo branco. Porque xa vía vir eu, que pese a miña desaborida compostura, diante de todos eles, e ao meu estar e non estar, a cousa ía en serio. Mire señor do pelo branco , que eu de pía non sabía como lle chamaban. Eu aproveitando que estou na vila, e que aquí non se me perde nada, vou procurar alpiste para os paxaros e semente de pensamentos que teño pensado plantar para a primavera, no xardinciño que teño na horta. Así que, déixeme arranxar os meus asuntos, que eu xa lles digo que son inocente de toda inocencia, e isto a forza ten que ser un monumental erro xudicial...

En pagues desto que dixen, o do pelo branco , repenicou nunha campaniña que tiña ao seu carón encol  do mesado e pegoulle unha estóurante , por forte, palmada a morea de folios , atados da maneira. E apareceu unha parella de vixiantes armados, con gorras e cinchas negras, brillantes de limpas, semellantes ás dos cabalos de tiro. E vaise o do pelo branco e dixo:

-Custodien este acusado , que ao parecer quere abandonar o tribunal.

 E os vixiantes dixeron :

- Si señoría.

 Mentres tanto, a un dos homes de detrás do auto mesado de nogueira, abríaselle a boca e outro cruzaba as mans debaixo do nariz. Unha muller das alí formadas, botou un peito fóra, e outra pintaba os beizos e púñaos en plan dar un bico, os cans todos agora ladraban nunha linguaxe que eu penso que ninguén entendía; e nesto ata os carballos chegou unha bandada de paxaros carpinteiros, e puxéronse a furar na madeira con cerna para facer niño, e criaron nun pispas, e axiña viñeron coma de reposto os escuros estorniños e ocuparon aínda quente o sitio deixado polos petos , e tamén se puxeron a criar urxidos. E as corredoiras que había detrás do mesado coa auga da choiva, puxéronse tremesiñas, lamacentas, coma se a terra, quixese papar ao camiñante, e as pedras xustas de detrás do mesado, coma pelouros de granito rachaban pola metade e ríanse a gargalladas escandalosas. E a muller que botou o peito fóra, tamén sacou o outro e movíaos coas mans coma se foran pelotas e cichaba pingadas de leite que me salpicaban a face estantía que se me estaba pondo.

Nesto entrou na sala un meniño todo louro, vestido de negro acibeche, con ollos verdes fermosos, levando debaixo do brazo unha morea de folios cosidos cun cordel, semellante ao que había diante do señor de pelo branco e ollos azuis, o que os vixiantes chamaban respectuosamente señoría e todo o mundo en xeral tamén llo chamaba, para dicir verdade. Ao velo chegar, a muller espida dos peitos leiteiros colleuno no colo , e púxoo a mamar.

Eu estaba por demais estantío e confundido, cos ollos moi abertos e os oídos a cen por hora. Todo aquilo que estaba pasando tiña que ser de por forza un mal soño. As pernas medio me tremían , así que pensei en irme sentar, nun banco daqueles que había ao fondo, no que había xente calada e expectante. Quixen dar a volta, e nesto xa notei como dúas mans coma tenaces me cinguían os antebrazos. Entón tiven a sensación de estar aparafusado ao chan, coma se eu enteiro fose un gran parafuso de metal. E veume o pensamento cando lle morreu a bubela a Sartal, e a enterraran metidiña nunha lata de sardiñas debaixo do palleiro da herba seca, e máis cando os fillos do señor Gabriel, mexaron pola  de Pérez na festa do San Xenaro , porque non lles quixera bailar, e despois aínda me acordei dunha farta de cereixas cocas coa lúa chea a brillar no alto, na casa do doutor , andando coma  quen di á xaneira de Lucita cona de vaca.

 E cando ao fin volvín dos recordos, xa o meniño louro deixara de mamar, e sentado nunha cadeira alta de buxo con labrados de anxelotes con fazulas infladas, diante dun letreiro de letras douradas que poñía Ministerio Fiscal, empezou a dicir, con voz insospeitada de home cumprido ,estarricando o dedo índice da man dereita cara a min, mentres todo volvía a normalidade e o silencio coma o fume ou a néboa espallábase pola sala ,en tanto que  eu continuaba no medio dos vixiantes que me seguían a reter coas mans chantadas nos antebrazos.

- Acuso ao encartado, fulano de tal ( que era eu ) , de todo o que xa se dixo e ademais , da morte do toureiro “ Paquirri”, da de Manolete non , porque xa se confesou culpable un sospeitoso de Barcelona, chamado Manuel Vázquez Montalbán, que incluso escribiu a súa confesión de culpabilidade nun libro titulado: “ Eu matei a Manolete”. E pido para o procesado a pena de depresión endóxena bipolar, e psoríases húmida na pel de por vida e soidade onánica sen dereito a femia e a obriga de fumar dous paquetes de tabaco rubio diarios, tamén de por vida.

Eu non entendía nada, aquelas palabras, aqueles xestos. E todo ao parecer en contra de min.Eu seguía sen comprender por que se me retiña e polo  tanto non podía saír a comprar nin o alpiste para os paxaros, nin a semente de pensamentos en sobres para sementar no xardín da horta da casa.Eu quería, aproveitar que estaba na vila, para facer esas compras tan importantes para min.Remexinme, tratando de zafarme da presión das mans dos vixiantes que mesmo me estaban a deter a circulación do sangue, pero foi en van. Así que tiven que consolarme pensando nun día en que:

Eu andaba ás fresas, na eira da señorita Asunción, cerca da mina da auga, no verán á hora de durmir a sesta, e vin como o ferreiro chegaba na moto caladiñamente e os dous collían cara ao invernadoiro. Eu fun detrás deles, e por unha creba puiden ver como a señorita espida entre as tomateiras, se pousaba enriba dunha colcha verde adornada con cereixas e fresas, logo xogaban e folgaban de forma pracenteira alí ,adoitando ela con moita disposición mil maneiras de recibirlle a ferramenta masculina dentro,que tiña fama de ter case tanta coma a do touro de posto do que alcumabamos O Bispo.E tamén pensei, na botella de barro cocido ao sol, que ás veces no inverno enchía a tía Ramona de auga quente para poñerme entre as mantas preto dos pés, para telos quentes coma soles.E xa ía pensar na leite en po que nos daban na escola por graza do plan Marshal norteamericano e o home na lúa, cando me volveu a realidade a voz severa da señoría miúda de ollos azuis que me dicía co martelo  levantado sobre dun círculo de madeira:

-¿Ten vostede algo que engadir na súa defensa , ou está de acordo coa petición do señor Fiscal?.

- Como me saíu díxeno: Eu non estou de acordo con nada e son inocente.

- Pero ben, ¿que se cree vostede? dixo a señoría medio para si, e bateu co martelo no ditoso círculo de madeira e dixo agora outra vez con voz severa e solemne: o xuízo contra vostede, queda visto para sentencia, érguese a sesión . Mentres o xurado delibera, o acusado será custodiado polas forzas de seguridade.

-Quixen preguntar se podía saír un momento, un instante para , para comprar.....E xa me mandou estarme calado , poñendo o índice enriba dos beizos coa uña pretiño das ventás do nariz.....

 Aquilo todo , era un tremendo pesadelo, saes da casa un día de choiva a dividir, e de súpeto observas paneis publicitarios ,  nos que en vez de anunciar un coche ou unha marca de coñac, hai un carteliño que di:” Se procura “ ou mesmo “ Se busca” , coa túa foto alí posta e o nome debaixo. Son paneis móbiles, e un pouco saes ti e despois xa sae o Corte Inglés ou Galerías Preciados...A noticia cóllete de sorpresa, non entendes res, estas a punto de botar a correr ou porte a rir e a dar saltiños absurdos de ra sobre da beirarrúa. Nesto achégase a ti un mozo vestido de folclórico , debullando unha muiñeira e dáche un papeliño, unha cédula de citación para comparecer en cinco minutos no Palacio de Xustiza.....E ben, agora o aglaiante xurado está reunido e deliberante, e eu agardo a sentencia no medio destes dous cans de presa, que non paran de fumar e facer chistes encol da filla da señoría de pelo branco. Eu estou a pensar no casarello cheo de hedras e silvas de Rosa de Elvira...No metro amarelo que abría para medir o mundo Señor Adelino de Prendes e si se me pon , aínda penso un anaco nos xuramentos de señor Evaristo o Pego , ou na forza de Servando diante dun perpiaño descomunal ou dunha tinalla de ferver o viño tinto. E deixo as miñas secretas fuxidas co pensamento, pois o tribunal regresa. Acomódanse todos nos estrados e mándanme poñer en pé: o secretario seica vai ler o fallo da sentencia. E nesto hai un apagón de luz, como xa se fixo de noite hai un bo anaco de tempo, no inverno , xa se sabe é noite sempre, todo queda en tebras escuras. E os vixiantes acenden chisqueiros, e despois unha muller que menstrúa, trae un cirio pascual, e ao seu relembro, o señor secretario confirmou a petición do Ministerio Fiscal, do meniño louro e mamón ; e agora a miña vida é unha disentería de cereixas xaponesas. Non semento pensamentos para que florezan na primavera, nin teño paxaros cantores de varias castes. Só me consola poder pensar de vez en cando na puta de ouros que ampliada sete veces tiña Brea na adega pegada con fariña milla ao fondo da pipa branca. E tamén me entreteño facéndolle carriños coas caixas de cortiza do azafrán aos carrouchos ou vacalouras, ensinándolle nomes de ríos e montes, a un corvo destrabado que teño na miña humilde morada. De vez en cando vén alguén do xulgado para ver como cumpro : e se me topa na cama cunha muller , ou me encontra alegre e divertido, senón topa as corenta cabichas rubias e se despois de repasarme a pel cunha lupa de moitos aumentos só topa lanuxe e espiñas. O tal axente, pon o berro no ceo  e anota: “ O penado cumpre o seu modo e maneira, pero cumpre, senón que se lo pregunten a Sonia, Raquel, Mercedes, Luísa etc.etc.O fume é intenso.De amargado que está incluso cheira mal, o seu baleiro e tristeza existencial non son de este mundo. El como Xob é unha chaga de pés á cabeza.As súas señorías poden estar contentas e satisfeitas; se logra saír desta vai ser un cidadán de mérito”. Data e firma. Estes informes favorables do axente xudicial ,obviando inexactitudes sobre o lexítimo cumprimento da pena que me foi imposta, débense a que lle estou ensinando a pensar en por exemplo Pilara e María a Montañesa estalando troques en Silvas ou Xenoveva da tenencia ensinándolles a crica aos rapaces do catecismo no campo santo ou ouriñando dende o alto do campanario .E é que na vida hai que saber manexarse. Eu son de Rairiz- San Vicente de Cerponzóns cerca da cidade de Ambarpó (Pontevedra). Os veciños coñécenme por “ O Culpable “, pero eu son inocente, simpático e amable, aínda que algúns ademais de por “ O Culpable” , coñécenme case mellor por “ O pecado “.

Nota .

Ben, en realidade esta situación delirante que acaba de concluír, é produto da forza dos  sentimentos persoais nun determinado período do espazo tempo anterior a esta nota dedicada, e agora ao relela con atención doume conta de que é forzosamente tamén unha admirada homenaxe ao meu atemporal amigo, o escritor Franz Kafka.Vaso literario e gran Chamán das letras europeas, do que o meu dicionario de cabeceira, a miña casa das verbas básica: A enciclopedia ilustrada Lafuente da Editorial Ramón Sopena S.A. Edición de 1.976, di textualmente e sen emenda: " Biografía: novelista e ensaísta Checo, que escribiu en alemán.De temperamento retraído e melancólico, exacerbado pola súa falta de saúde, os seus traballos parecen obra dun alucinado. Entre as súas obras máis importantes cóntanse: O Proceso e o Castelo.(1.883 -1924)".

Ao insuficiente entrecomiñado anterior habería que engadirlle que pese a que o meu amigo Franz dicía que: " Todo o que non sexa literatura abúrreme e ódioo", como avogado que era traballou coma un escuro empregado dunha empresa de seguros e ningún escrito dos seus veu a luz in vita súa. No seu testamento mandou que se fixese lume coas súas obras, pero o seu íntimo amigo Max Brod non lle fixo caso e agora o seu apelido Kafka, de tan coñecido e usado por propios e estraños, xa dou en adxectivo : "Kafkiano", para adxectivar certas atmosferas e situacións neboentas que, a realidade social produce a esgalla, como a natureza produce cebolas ou cangrexos. Morreu novo, con 41 anos, con digamos que todas as feridas aínda abertas e sangrantes, consonte se pode ler na súa produción literaria.

"Os que o coñeceron tiveron a impresión de que estaba rodeado dunha cámara de cristal. Si, el estaba alí, detrás do cristal transparente, andaba con graza, xesticulaba, falaba, sorría case coma un anxo, e o seu sorriso era a derradeira flor da xentileza que se entregaba pero volvía a retraerse subitamente, que se expandía e se encerraba celosamente en si mesma"( Kafka- 1.991- Editors S.A.Barcelona).

                                    

16.-¡OXALÁ FORA TODO O MUNDO COMA MÍN !…..

                 " A política é a campa do intelectual"

                                                       ( Rómulo Gallegos).

Mira tío, o que queira pedra que a arrinque, eu vou á miña leria e paso de todísimo, por min que choiva a dividir que eu xa verei de pórme a cuberto coma sempre, que para iso teño arte, ¡ oes !.

A min só me interesa a miña propia historia persoal, que cada un coide do seu, que para o de todos xa está Deus noso señor. É así, ten que ser así, foi así sempre e ¡bueno carallo bueno!, a min a política non me afecta.Que mande quen queira, eu téñoo claro, a min non me afecta ren o tema político electoral; ¡ que me vai afectar!, eu ao meu sempre e non preciso outra filosofía. É fácil: traballar, calar, mollarse algo por dentro, aguantar, calar, cumprir. Non hai máis, así está ben, as cousas son como son e non hai porque andar a facer o parvo con ideas dos libros como andan algúns inútiles.

Si home si, a verdade non ten máis cá un camiño, o camiño dos homes rectos e barís de sempre. Non pasa nada, o importante e non perder a moral e seguir, seguir dándolle aos pedais con garbo e denodo.

Xa che dixen ao principio que o que queira pedra que a arrinque e o que non estea ben que se mande poñer. Porque amigo meu, hai que fixarse ben nas cousas e saber ler, ¡ vaia saber ler !, ¡saber entender o tareco!, máis ou menos aproximadamente, que tampouco convén saturarse, para iso mesmo, poñerse onde corresponde que é do que se trata ¿ non ?. ¿ Ideas ?, ¡nada de ideas home! , as xustas para poder levar a culler ou o garfo á boca; un ao sol que máis quente sempre, cos listos, cos guapos, cos ricos, cos que teñan a tixola polo mango, coma sempriño, por tradición familiar incluso. ¿ Entón como é ?. Pois logo; ¿solidariedade?, iso son verbas dos que entenden, e mentres non entorpezan, que vaian , que veñan, que digan, que pensen que fan.

Eu ao meu machiño, coma sempre, libre, sen lei e servizal, un caso.

¡Oes!, cada vez gústame máis a miña posición: ¡ Oxalá fora todo o mundo coma min !…..