Case nace unha historia

              

            CASE NACE UNHA HISTORIA

                                      I                                       

       Estou cavilando nunha historia estraña, unha historia en Venecia, Roma , Grecia ou nalgún xardín de Versalles, onde o amor e a poesía , non haxan de faltar. Pero líbreme deus da miña ousadía, o meu cumprido deber , antes de vela desenvolverse por si soa , en calquera par de follas mecanografadas a dobre espazo por unha soa cara, é sentar a miña inminente historia diante dun espello de señoritainas, nalgún camerino de Hollywood, para que unha vez contemple a súa face no espello, reclame os adornos e barroquismos que lle dea a gana.

Eu por a miña parte e atendendo aos meus gustos nesta clase de cousas, gardareime de provela dun asasino de barbas longas, face fea e unha cicatriz nas meixelas, apartándome así mesmo dunha posible arma homicida, dun morto namorado , ou dunha rapaza que maquina o seu suicidio arroxándose diante do tren;  e non é que me opoña de forma tallante: Ela , a historia , sabe que eu atenderei cada un dos seus antollos, quedando eternamente aos seus pés e sempre seu...seguro servidor.                                      

                                       II

Se ela me deixara, eu engalanaría cun vestido branco con floriñas color rosa, ou mellor con margaridas amarelas, cuns rotundos vinte anos , cunha face bonita , uns dentes moi brancos , uns beizos normais ( por non caer naquelo dos beizos de amorodo ), un cabelo dourado e unha sensación grandísima: ¿ Amor ?. Si, sen dúbida o ingrediente do AMOR é imprescindible no prebe desta historia.

Chegado este intre asáltame unha lixeira dúbida, por outra parte pouco corrente no que aos meus gustos toca, sempre tan concisos e ás veces ata tiranos comigo mesmo.No ingrediente masculino non acabo de aclararme : ¿ Poesía ? - ¿ Filosofía ? ¿ Música ? - ¿ Pintura ?.....

¡Xa está!:El é un mozarrón ( san ocorrencia ), duns imprecisos vinte tantos anos, ¿ Esmorgante? , si un pouco esmorgante, no fondo bo rapaz, guapo, bastante guapo, de pais ricos, e máis con todo disposto para o trunfo en todos os terreos que a vida poida ofrecerlle...

A súa plenitude:¡ A Poesía ! o seu anhelo : ¡Ela!.

                                    III 

E mentres a miña historia, sigue observándose diante dun espello en calquera camerino de Hollywood, segura de gustarse e meticulosa coma boa historia que pretende ser, eu aínda que ao remate deba dar por meus os seus gustos e atender unicamente as súas esixencias, voume permitir un escenario, un motivo de encontro e un bico carnal...

O escenario, non entraña maior dificultade , un xardín case máxico , pero con plantas de verdade. Unha fonte viría ben ... Si unha fonte no medio ¿ estación do ano ? a Primavera como non ... todo o demais é cuestión de matices.

Como motivo de encontro, ela corta rosas no xardín e canta unha canción de amor. El pasa... ¡ non ! , vén de visitar a alguén da casa , non a ela por suposto, dado que non se coñecen nin de vista. Asunto de negocios , dos que el se ocupa accidentalmente por longa viaxe do seu señor pai. Véndoa entre as rosas, o seu espírito poético exaltase, diríase que está inspirado ( recórdese que el é Poeta ), dos seus beizos coincidindo co sono da canción nos dela, escápanselle uns versos provisionais, aventureiros, ó fin certeiros:

“ Non me ames porque si, quéreme

 porque che resulta necesario e imprescindible...”

Todo o demais é fácil  e o bico incuestionable.

                              IV

( Diálogo , onde o Escritor fala coa historia, que non acaba de arranxarse )

Escritor: A ver , xa está ben , non sexas tan presumida.

A Historia: Que che parece isto ... e isto ... con un laciño azul no cabelo ,¿ así tal vez?...

Escritor: Como queiras , como ti queiras. Ti mandas , e eu guíome e Santas Pascuas floridas.

A Historia: Si home, pero e que non me vexo con forza...,encóntrome estraña, non sei que me pasa...

Escritor: A ver si é que estas namorada.

A Historia: Non fagas bromas cativas; penso que me vou quedar nunha historia inminente , non sei que me pasa. É como se un tropel de irónicos lectores, se me houbese metido dentro da cabeza para mortificarme.

Escritor: Déixate de parvadas e sae dunha vez.

A Historia: Mira esquécete de min, bastantes problemas teño eu coas miñas cousas, para soportar a un prosmeiro coma ti.

Escritor: ¡ Aí vai ! , agora ponse violenta a señora.

A Historia: Mira , violento teu pai, teñamos a festa en paz e esquécete de min prosmeiro, máis que prosmeiro, xunta letras desprovisto.Mendigo, que es un mendigo e un vulgar inspirado.

                                     V  

( ONDE O ESCRITOR DIRÍXESE AO PERSOAL PEDINDO DESCULPAS , POLA SORPRENDENTE NEGATIVA, EN QUE SE EMBERRINCHA A HISTORIA ).

Tanto empolvarse o nariz, tanto axeitarse a meleniña para nada...agora négase a saír a escena, así son as malas actrices e as malas historias tamén son así señoras e señores, menos mal que eu tomeime a liberdade . Perdón , perdón por todo señoras e señores.