Parchís.

                               DON SIMONETO VERÓNICO

                         

                                  PARCHÍS

Don Simoneto Verónico non se cansa de ver xogar ao parchís ás voluptuosas mouras espidas na súa casa feita coa escuma invernal de ríos, fontes e regatos.As mouras, gardadoras de fabulosos tesouros nos lugares máis insospeitados da xeografía esmeralda, acoden ata o fogar de Don Simoneto, dispostas a esquecerse durante uns días do seu lendario, pero moi suxeito traballo, de custodias e de paso reciben nas súas magníficas carnes a calor das chamas que bailan a danza do lume na lareira paceña deste descendente do mago Merlín.

Nunha gran mesa medieval de castiñeiro hai toda clase de saudables bebidas, alimentos e froitas, para que as mulleres sacien a súa sede e fame proverbiais.O descendente goza ao velas contentas, fermosas,faladoras, competitivas, desinhibidas, arredor do inocente xogo.Cando lle pesan as pestanas dormen a perna solta sobre o chan cuberto de alfombras voadoras.Don Simoneto entón vainas contando e cando chega ao número cinco centos quince sabe que están todas...cavila el, coma sempre, no medio milleiro de tesouros e máis quince que hai en calquera lugar do país da noite...e que el como mago e home de coñecemento sabería localizar con exactitude se quixese...pero claro non quere e mira para as dormentes, coma se foran fillas, ao tempo que o luceiro da mañá lle vai recorrendo o corpo, como unha lingua de luz, á moura custodia do tesouro de Muller boa no concello de Campolameiro...

¡Que muller! ¡que fantasía sensual!, cavila para si don Simoneto Verónico ao tempo que sobre a paraxe silvestre onde se obra a casa de escuma cae un pano branco de néboa mesta que a agocha , a distancia e a fai desaparecer do mundo e dos nosos sentidos... Por rslago.